The Thetford Massacre,
ofwel een Hollander in den vreemde.

Deze dagelijkse klus, bij een goede stoelgang, is een fascinerend iets. Het lucht op, niet alleen inwendig maar ook in het hoofd. Als ik de hele zaak afgeleverd heb kan ik de hele wereld aan. Het is alsof je afrekent met het verleden en weer een nieuwe start maakt. En er valt vaak nogal wat af te rekenen. Maar laten we het hele proces maar eens doorlopen.

In den beginne. Het begint altijd met wat je naar binnen werkt. Voor een fijne schijtpartij zijn vooral de uien en bonengerechten en bier aan te raden. Nadeel hiervan is dat het voorspel nogal storend voor de omgeving kan zijn. Die dodende blikken als je met je rood aangelopen kop in een volle tram staat net nadat je iets ontglipt is. Mijn tip is: onderdruk die rode kop en ga verwijtend om je heen kijken. Wil je al dat gedonder vermijden dan kun je beter bovengenoemde zaken niet naar binnen werken. Eet dan alleen maar bananen, het liefst die bananen die nog een beetje groen zijn. Maar pas op, die kunnen het gevecht met bruine dirk tot een ware slachtpartij maken. Dirk wil wel maar kan niet. Zo komen we dus al snel bij dat waarom het draait in dit verhaal: de schijtpartij. Belangrijk is dat je voor jezelf optimale omstandigheden creëert. Voor mij betekent dat gewoon thuis. Krantje bij de hand en alle tijd aan je zelf. Helaas ben je niet altijd in die luxe omstandigheid. Stel dat je weg moet dan is er nog altijd de mogelijkheid van het forceren. Zwarte koffie en een peuk kunnen wonderen doen. De ware kenner kent deze truuk natuurlijk. Heel vervelend is het als je op de verkeerde plaats op de verkeerde tijd overvallen wordt door een hele sterke drang. In een voetbalstadion bijvoorbeeld. Billen tegen elkaar en maar hopen dat je je niet de hele tijd met een vreselijke strontlucht om heen moet voort bewegen. Ben je wel in de buurt van een pot dan is het nog een moeilijke zaak. De gene hé. Bij vrienden schijt ik zelden of het moet een hele goede vriend zijn. Het is toch heel vervelend als je jezelf zo moet bloot geven en het hele huis moet verzieken met een doordringende afgrijselijke lucht. Maar van goede vrienden moet je kunnen verwachten dat ze dat begrijpen.

Sinds een paar jaar heb ik me over een hele grote barrière heen gezet. De werkschijt; Schijten op het werk heb ik altijd een groot probleem gevonden. In het begin pak je dat tactisch aan. Ik werkte op een groot bedrijf met zo een hele plee hal met een aantal deuren. Je gaat als volgt te werk: je gaat pas een plee binnen als niemand je kan zien. Doe je even je klusje maar ga vooral niet op de bril zitten. Het komt dan wel aan op de dijbeenspieren maar je loopt zeker geen enge ziektes op. Nadat je de hele zaak afgehandeld hebt moet je goed je oren gebruiken. Hoor je dan dat er inderdaad niemand meer in de buurt van de plee loopt dan kun je je geruisloos uit de voeten maken. Ik denk dat jullie die dagelijkse besognes allemaal wel kennen. En dan tenslotte het Thetford Massacre, een sterk staaltje stoelgang. Het is nu een ruim een jaar geleden op mijn vakantie in de US. We zaten in Thetford, Nebraska in de middle of nowhere en het was koud, berekoud. Zoals altijd zochten we aan het eind van de dag een motelletje op om ons 's avonds te vermaken met de tv (cheers, baseball en reverent Tilton) of een potje schaken (Martin - Louis 28½ - 2½, twee maanden). Maar ook de lichamelijke noodzakelijkheden werden daar meestal afgehandeld. Ik voelde de bruine punt al jeuken in de auto dus vlak na aankomst spoedde ik mij naar de plee. Lekker effe zitten met een krantje erbij. Het was een zware bevalling en een stevige (MacDonalds de koude?) jongen was geboren. Tot op dat moment nog niets aan de hand. Even doorspoelen, een beetje scrobben en klaar is kees. Maar dat pakte allemaal heel anders uit. Een keer spoelen was nog niet genoeg en het bruine monster lag nog heel pittig te dampen. Nou ja, een tweespoeler is zo vreemd nog niet dus nadat de stortbak weer gevuld was nog maar een poging gewaagd. De eerste indruk was dat ie inderdaad weg was maar het ding kwam weer boven. En dit was het begin van een slachting. Het ding was niet weg te krijgen. Het water (goor bruin) kwam bij elke keer spoelen steeds hoger en klotste tenslotte over de rand. Dirk zat vast in de zwanehals. Alles heb ik geprobeerd tot het met takkies in de plee poeren aan toe. Ik vocht voor een kansloze zaak. De gene was heel groot en er restte ons lafaards nog maar een ding: inpakken en wegwezen!

Louis