Het wel en wee van het dierenrijk.

Mensen kunnen wel eens heel naar zijn tegen elkaar. Dat varieert van subtiel (een wielklem) tot bot (Bosnië). De vraag is nu of wij ons daarvoor moeten schamen. De weldenkende mens zal zeggen van ja maar aan de andere kant moeten we ook accepteren dat het dier 'Mens' zo in elkaar steekt. En als we eens even in de dierenwereld rondkijken dan kun je vaststellen dat het bij vlagen bikkelhard toegaat en dat de mens daarin niet verschilt van andere dieren.

Bij de EO vertonen ze vaak natuurfilms. Een ander soort natuurfilms dan we op RTL kunnen aanschouwen maar beslist net zo interessant. En op zijn minst net zo keihard. Een blote tiet op de EO kan natuurlijk niet maar een paar krikkende zeeolifanten daar draaien ze hun hand niet voor om. En zo is er iedere week op woensdagavond weer zo een bizarre blik op de schepping.

Nadat een paar weken terug de pinguïn al een onuitwisbare indruk op me heeft gemaakt was deze week de zeeolifant aan de beurt. Kan ook wel een zeekoe geweest zijn maar laten we het maar houden op een zeeolifant. Om bij het begin te beginnen: hoe ziet de zeeolifant eruit? De vorm doet denken aan de zeehond, de zeerob of zo een dergelijk dier. Alleen is de zeeolifant een paar slagen groter. Het zou me niks verbazen als hij wel een metertje of vier (vijf?? zes??) meet. Mannetjes zijn van vrouwtjes te onderscheiden doordat de mannetjes een soort slurf hebben. Een hele korte stompe slurf. Het mannetje lijkt wel een beetje op Alf. Het mannetje is ook in omvang een stuk groter dan het vrouwtje waarvan de kop weer wat meer op een zeerob lijkt.

In de maand mei (want dan leggen alle vogels een ei) zijn de vrouwtjes in verwachtingvan minifantjes. De mannetjes staan zogezegd 'droog' in die tijd. Hun natuur schrijft voor dat de olifantjes in de tijd dat de vrouwtjes zwanger zijn de.liefde niet kunnen bedrijven. Echter de mannetjes willen wel en moeten dus al die lusten opkroppen. En dat heeft hele nare gevolgen. Het drama in Epe is hiermee vergeleken een lullig niemendalletje. Het mannetje zal een ongeleid projectiel blijken te zijn als de vrouwtjes eenmaal gebaard hebben. Dan zijn de vrouwtjes vogelvrij en gaan de mannetjes massaal op jacht. Maar zoals altijd in de dierenwereld liggen vraag en aanbod nogal een eind uit elkaar. Een aantal mannetjes kan niet aan de bak. De sterkste mannetjes maken daarbij de dienst uit. Gevolg is dat er een aantal mannetjes nog gefrustreerder raakt. En dan verliezen zij ieder gevoel voor realiteit. Wild briesend gaan zij hun jachtterrein verleggen. Hoeba hoeba hoeba achter de babietjes aan. Die hebben in eerste instantie niets in de gaten en weten niet wat ze overkomt. Maar in de tijd die het duurt voordat het besef is doorgedrongen dat die wilde idioot met die stompe neus kwaad in de zin heeft, heeft hij zich al over zevenendertig (37) babietjes ontfermt. Met dodelijke afloop. Is dat nou geen hart onder de riem?

Louis