26
november 2022 |
KOZP
Met verbazing las ik wat er was gebeurt op de A28 bij Staphorst.
Met inzet van de de plaatselijke Sturm Abteilung werd een legale
(toegestane) demonstratie onmogelijk gemaakt. In Staphorst beschikt de
burgerwacht over een soort tankbrigade, maar dan met tractoren. De leiding
lijkt in handen van de partijloze burgervader Ten
Kate. Officieel is het niet zo, maar hij legt ze in ieder geval geen
strobreed in de weg. Voor Staphorst is Ten Kate een uit het juiste hout
gesneden bestuurder. Hij is namelijk melkveehouder en daar kun je in Staphorst
mee aankomen.
Wat ik ervan heb begrepen is dat de demonstranten een bepaalde route zouden
nemen uit de perifide en arrogante Randstad naar Staphorst- bedacht
door de politie. Blijkbaar is er iets niet goed gegaan en is de 'colonne'
verspreid geraakt. Demonstranten reden in een fuik van de opgefokte kinderbeschermers
uit Staphorst, die de demonstranten van 'Kick Out Zwart Piet' (KOZP) staande
hielden voordat ze Staphorst konden bereiken. Maar dat ging gepaard met
intimidatie, bedreigingen en vandalisme. En de politie? Die deed niks.
Naar verluid omdat ze werden gehinderd door de tractorbrigade van de Staphorter
Burgerbeweging. Je begint je toch af te vragen wat er loos is. Een
gezagscrisis? Is de poltiie gewoon bang voor door boeren gesteunde lieden?
Of vinden ze eigenlijk wel prima? Sec: zijn ze partijdig? Gezien de manier
waarop de politie optreedt bij andere demonstraties (Extinction Rebellion)
begin je toch steeds meer aan het laatste te denken. Het resultaat van
de stopactie? De demonstratie van KOZP mocht niet meer doorgaan
van de overheid. De intimidatie en de bedreigingen hadden wederom geloond:
de ene burger slaagde erin de andere burger met oneigenlijke middelen
burgerrechten te ontnemen.
Het is treurig. Mijn oma's, geboren in respectievelijk 1911 en 1923, hadden
beide de hongerwinter in West-Nederland meegemaakt. Mijn ene oma vertelde
doodleuk dat ze toen wel eens voor eten boeren moest betalen met seksuele
handelingen. Beide drukten me in mijn tienertijd (jaren zeventig, begin
jaren taxchtig) onafhankelijk van elkaar op het hart dat zo goed als alle
boeren NSB-ers waren -of zich in ieder geval zo gedroegen. Ik geloofde
dat natuurlijk nooit en meende dat het ingegeven was door hardvochtigheid
voor meegemaakte ellende. Ellende waarover we ons in deze tijd, en veertig
jaar geleden ook al, geen enkele voorstelling van kunnen maken. Honger
is een nare ervaring, zoveel werd me wel duidelijk. Dan heb je een 'schurk'
nodig om je tegen af te zetten.
Maar ik moet zeggen: de laatste jaren denk ik steeds vaker dat m'n oma's
het eigenlijk helemaal niet overdreven.. En dat het blijkbaar in de genen
zit.
Foto:
De Gelderlander
|
11
november 2022 |
Op
fietse verder de herst in -en wat politiek geneuzel tussendoor
Na de Eifel
moest ik er weer even inkomen. Twee dagen na terugkomst reed ik mijn standaardrondje
in de buurt, daarna had ik een week rust. Op zeven november moest ik echt
even op fietse. Het leek droog te blijven, maar ik was de straat
nog niet uit of het begon te regenen. Eerst bescheiden, maar daarna steeds
harder. Maar ja, eenmaal op de fiets zit draai je niet snel om. Althans,
ik draai niet snel om. Ik rijd eigenlijk altijd ongeveer in hetzelfde gebied
en over dezelfde wegen. Het is het gebied tussen Amsterdam - Hoofddorp
- Heemstede
/ Haarlem - IJmuiden
- Amsterdam. En waarom dan? Ik woon aan de westkant van de stad. Ik hoef
dan niet de hele stad door om eruit te komen. In Amsterdam fietsen is best
link. Het is druk en er fietsen heel veel mensen die eigenlijk niet goed
kunnen fietsen. Die tegenwoordig doorgaans ook nog op elektrische
fietsen rijden. Eigenlijk rijdt bijna iedereen op elektrische fietsen.
Alleen mensen die zo'n fiets niet kunnen betalen rijden nog op gewone fietsen
vermoed ik. Maar de stad doet er alles aan om deze minder gefortuneerden
de stad uit te jagen door de sociale woningbouw langzaam te ontmantelen.
Tesla
en VanMooffiets.
Daaraan herken je de
gentrificatie. En aan de expats.
Meer waarom, deel twee? Als je altijd in hetzelfde gebied rijdt ken je elk
kruispunt, elke oneffenheid in de weg, elk gevaarlijk punt. Ik fiets niet
voor de mooie plaatjes, ik fiets voor de kilometers en voor de fitheid.
Dan is het fijn als je een beetje door kunt rijden. En dat kan wanneer je
de weg goed kent. Uiteraard ga ik ook wel eens richting Langevelderslag
en dan door de duinen richting Velsen-Zuid,
maar alleen als het weer niet goed is. Op de racefiets met mooi weer
de duinen in doen alleen halvegaren. Je weet met je racefiets en je pakje
zelf ook wel dat je een lul, een eikel en een hufter bent, maar wanneer
je met mooi weer de duinen in gaat roépen de bejaarden en andere
elektrische fietsbezitters het ook daadwerkelijk naar je. En dat is dan
ook weer niet nodig. Mijn advies: zoek het niet op. Afbetaald huis, grote
auto, dure fiets en niemand anders meer iets gunnen. Wat is er dan in hemelsnaam
met je gebeurd?
Heel soms snijd ik toch de stad door. Kinkerstraat,
Marnixstraat,
Leidseplein,
Weteringsschans,
Sarphatistraat,
Zeeburgerpad, Zeeburgerdijk
en dan over de Amsterdamsebrug
en de Schellingwouderbrug
het Waterland
in. Meestal rijd ik dan via Schardam
en Alkmaar een rondje.
Of korter via Monninckendam
en Ilpendam.
Als je in Amsterdam woont zul je het ermee moeten doen. Ik wil wel eens
de stad uit, maar mijn vriendin wil dat liever niet. En ach je kunt wel
iets willen, maar wij hebben een huurhuis. En dan wordt het lastig om nog
weg te komen. Nou ja, dat is niet zo erg. Wel dat woonkansen erfelijk zijn
geworden, daar zit ik dan wel weer mee. Eigenlijk is dat een schande, maar
de gemiddelde Nederlander wil dat.
Liever niet door de stad dus. Ik zet even de ritjes hier neer. De eerste
uitval is dus voor mij de Postjesweg.
Dan via het Sloterpark
en de Plesmanlaan de stad uit. De tweede is de meest eenvoudige: langs de
Admiraal
de Ruijterweg, de Haarlemmerweg
over en dan heb je toch al het gevoel de stad uit te zijn. Hieronder de
meest gebruikelijke wegen om te gaan voor mij.
|
31
oktober 2022 |
Noord-Eifel en Zuid-Limburg
Het rondje door de Noord-Eifel was een stuk eenvoudiger dan het ritje
naar Stavelot. Zo voelde het in ieder geval. Meer hoogtemeters, maar minder
stijgingspercentages. En dat is voor de oudere toerrfietser een stuk prettiger.
Het gemiddelde over 107 kilometer was tegen de 25 kilometer per uur en
dat is voor mij best aardig op dit terrein. Het meest pittig was de klim
die begint op de Alter
Römerweg in Gemünd en loopt naar Herhan. Want daar zaten
behoorlijk steile stukken in.
Ik houd mijn ritjes bij op Strava.
Deze toont (volgens mij alleen wanneer je ergens eerder geweest bent,
maar daarvan ben ik niet zeker) je persoonlijke records op bepaalde trajecten.
Segementen noemen ze dat.
Terzijde: daar kun je ook zien hoe het onderwijs in Nederland er aan toe
is. In veel segmenten in Zuid-Limburg komt het woord 'steil' voor. Maar
heel vaak maken mensen segmenten aan met het woord 'stijl'. Maar ja. Wat
moet je met al die mensen die de taal beheersen en wel eens een boek lezen?
We hebben mensen nodig voor de kinderopvang, voor het installeren van
nieuwe technieken die goed zijn voor het milieu, voor op de trein. En
daarvoor hoef je niet taalsterk te zijn. Helaas verdien je met dit soort
werk niet zoveel. Neen! Ik moet het anders zeggen: niet genoeg. Een huis
kopen is met dit soort werk eigenlijk niet meer mogelijk zonder dat je
steun hebt van familie of één of andere suikeroom of -tante.
Huren op de vrije markt is eigenlijk ook niet meer mogelijk. Dus kun je
beter wachten op een baan waarvan niemand precies weet wat je doet, maar
die wel goed betaalt. Of gewoon thuis blijven zodat je in aanmerking komt
voor een sociale huurwoning met bijbehorende toeslagen.
29 oktober vertrok ik uit Aken. Ik parkeerde de Toyota (1998) in Mechelen
en vandaar reed ik een ingekorte versie van de Mergellandroute. Met veel
bekende klimmetjes. De Eyserbosweg, de Keuterberg, de Bemelerberg, de
Loorberg en daarna de mooiste klim in Nederland (vind ik dan), namelijk
Camerig naar het Vijlenerbos. Een bescheiden, maar prima afsluitend rondje
over pakweg 75 kilometer.
Het was een mooi kort fietsuitstapje. Aken is niet ver en het is een prima
uitvalbasis voor fietsen over heuveltjes. En een hele aardige stad.
Rondje
Noord-Eifel
Verkorte
Mergellandroute Zuid-Limburg
Ik realiseerde me dat het misschien aardig
is de routes te delen.
1) Rondje Meinweg
2) Aken - Stavelot - Aken
3) Klein rondje West-Eifel
4) Rondje Noord-Eifel
5) Ingekorte Mergellandroute
|
27
oktober 2022 |
Stavelot
en Eupen
Gister een tocht van een kleine honderddertig kilometer gereden. Je merkt
dat de leeftijd (56 inmiddels) een rol gaat spelen. De eerste zeventig kilometer
was constant op en af en soms ook best steil. Uiteraard was er ook de zelf
opgezochte kuitenbijter: de Côte
de Stockeu. Deze klim begint in Stavelot.
Ik zag dat Stockeu een straatnaam is, dus vroeg ik me af hoe de klim nu
werkelijk heet. Wikipedia zegt Côte de Stockeu. Dus dan zal het wel
kloppen... Op climbfinder
begint de beschrijving van de klim ronkend.
"De Stockeu hoort zonder discussie bij de moeilijkste beklimmingen
van België. Voor velen zelfs de moeilijkste. Het zal niemand verbazen
dat dit de favoriete beklimming van Eddy
Merckx was tijdens Luik-Bastanaken-Luik.
Deze klim zorgt voor een waar slachtveld onder wielrenners. Dit komt door
de moordende stijgingspercentages onderin de beklimming. Hele stukken zit
de beklimming boven de ongelofelijk zware 20%."
Ik ben omhoog gereden. Het was zwaar, maar ik kwam niet echt in de problemen.
Wat me zorgen baarde was dat ik verderop in het rondje, na een kilometer
of honderd, voelde dat het zwaar was geweest.
En ik reed ook lek. Ik rijd vaak lek met de nieuwe fiets. Even afkloppen,
want morgen en overmorgen moet ik er nog een keer op uit. Er zitten Zipp
banden op, die moet ik maar eens gaan vervangen als ik weer in Nederland
ben.
Vandaag zou ik de route van de mergelheuvelland
tweedaagse rijden die mijn partner in 2019 heeft gefietst. De afstand
vond ik echter te dol na de bovenstaande tocht, dus ik heb de rit sterk
ingekort. Het werd een rondje via Roetgen, langs de Vesderstuwdam
en dan via Eupen
terug naar Aken.
Ruim 56 kilometers en een kleine zevenhonderd hoogtemeters door de West-Eifel.
Morgen door de Noord-Eifel.
Ook deze rit heb ik twintig kilometer ingekort (tot honderdvier kilometer)
en ik heb gesleuteld aan de hoogtemeters. Het gaat nu om zes (langere) klimmetjes.
Ik zeg klimmetjes, omdat het meest om twee à driehonderd hoogtemeters
per keer gaat. Dat moet te doen zijn. Rustig aan, rekening houden met de
jaren die ik mee tors en vooral om me heen kijken.
Rondje
Eupen-Stavelot-Stockeu-Monschau
Monument
voor Eddy Merckx (Yves Marian, april 1993) op de Stockeu
|
25
oktober 2022 |
Sint Odiliënberg
Tja en dan rijd je je vast op de A2. Een enorme file en daar houd ik niet
van. Mijn routeplanner stuurde me al om via de A27 en de A15 en bij het
wederom invoegen van de A2 stond het weer vast. Oponthoud anderhalf uur.
Daarom besloot ik via de A15 en de A73 naar Sint Odiliënberg te rijden.
Het laatst geplande ritje werd dus de
eerste. Slechts een kleine 65 kilometer, maar wel een fijn rondje.
Je rijd over de Meinweg, door het gelijkname nationaal park en daarna
een mooie krul door het noordelijk gedeelte van het Kreis Heinsberg. Bij
Vlodrop rijd je Nederland weer in.
De Mergellandroute bewaar ik dan voor zaterdag, wanneer zin. Morgen gaat
de rit van Aken-Brand richting Stavelot. Als het even meezit kan ik dan
de Stockeu op. Hopelijk zorgt komoot voor een beetje fijne wegen.
Rondje
Meinweg-Wassenberg-Vlodrop
|
24
oktober 2022 |
Voornemens
Wat heb ik me voorgenomen? Om te starten met een ingekorte Mergellandroute.
104 kilometers door Zuid-Limburg. Twaalfhonderd hoogtemeters. Vervolgens
drie ritten vanuit Aken. Ten eerste richting Stavelot akwaar ik de de Stockeu
mee wil pakken. Nooit eerder gedaan, kan ik dat ook afvinken. Vervolgens
via Monschau terug. 126 kilometers en 1780 hoogtemeters. De tweede dag vanuit
Aken een ingekorte versie van een rit van de Mergelland Tweedaagde: 111
kilometers rondom het drielandenpunt met 1410 hoogtemeters. De laatste dag
in Aken staat dan een rondje door de Noord-Eifel op het menu. In totaal
127 kilometer met ruim 23 honderd hoogtemeters. Dat zal de zwaarste rit
zijn. Ik heb me voorgenomen om op de terugweg te pakereren in Sint Odiliënberg,
net onder Roermond, en vandaar een afsluitend rondje te fietsen door het
nationaal park de Meinweg en terug via aan de Duitse kant van de grens.
Ik ben benieuwd of het me gaat lukken. Het zou zomaar kunnen zijn dat er
een rustdagje extra tussendoor komt. 56 levensjaren ga je toch echt wel
voelen.
Aken
en omgeving
|
21
oktober 2022 |
Voortgang
Vaak denk ik aan m'n logboekje, maar zelden ga ik er dan ook voor zitten.
En áls ik het doe denk ik: nu gaat het lukken, al was het maar
wekelijks even iets neerzetten. Maar het lesgeven vraagt veel van je,
zeker de laatste twee jaar was het veel schakelen en anticiperen op de
omstandigheden in de wereld. Corona ging weg, de oorlog kwam. Je zou zeggen:
onderwerpen genoeg, maar je moet ook tijd hebben en willen. Want uiteindelijk
gaat het om prioriteit stellen. En dan heeft het voorbereiden van lessen
toch prioriteit.
Uiteraard ben ik bezig met de fiets. De Ridley Fenix heb ik echt
vol in gebruik genomen. Met slecht weer pak ik de Mees. Want het hebben
van een 'zomer-' en winterfiets is toch wel handig. Het is nu oktober
en sinds april heb ik weinig op de Mees gereden. De nieuwe fiets bevalt
dus wel en regen overvalt je eerder dan dat je op pad gaat met regen.
Waar ik hier (nog) niets over heb gemeld is dat de debatleerlingen van
de geweldige school waar ik les mag geven (het Gymnasium
Novum in Voorburg) een belangrijke debatcompetitie hebben gewonnen
dit jaar (2022), namelijk Op Weg naar het Lagerhuis. Een mooi resultaat,
maar achteraf toch ook wel een beetje rare overwinning. In het verleden
won het winnende team een reis naar het buitenland. Nu was er niets. In
het verleden werd de finale direct gefilmd voor televisie. Lastig voor
de begeleidende docent was wel dat er dan vijf leerlingen van de tien
moesten afvallen. Nu koos een soort Club van Wijzen leerlingen uit alle
teams om op televisie in debat te gaan met elkaar en Joost Eerdmans (JA21).
Van het Novum-team werden er drie leerlingen gekozen, waarvan er één
verhinderd was. Het was toch anders dan een echte finale op afwerken en
winnen met je oorspronkelijke teamgenoten.
Opmerkelijk is ook dat de lijst
van winnaars op de officiële webpagina van het programma stopt
bij 2021. Alsof de competitie in 2022 niet heeft plaatsgevonden. Gelukkig
meldt Wikipedia
wel de volledige lijst.
Maar hoe dan ook: wij weten dat we hebben gewonnen en we zijn er trots
op. Het was een lange weg, maar het team van het Novum was echt de beste.
Volgens mijn geheel objectieve waarneming.
Komende week staat een dag op vier fietsen
in de Noord-Eifel.
En dan echt het uiterste noorden, want ik verblijf in Aken en ik fiets
van daar. En ik ben er eerder geweerst, Spaß zal er zeker
zijn. En dan na de vakantie mag ik met de leerlingen aan de slag met de
parlementaire democratie. Ik heb er nu zal zin in. Actuele zaken genoeg.
Een half jaar niks is een schande. Laat ik eens kijken of ik er meer van
kan maken. Wie weet.
De
beker
|
17
januari 2022 |
Andere fiets
Ik heb een nieuwe fiets op de kop getikt. Als het had gekund had ik weer
een Mees gekocht,
maar de Mees is niet (meer) beschikbaar met een carbon
frame. En dat wilde ik toch een keer. Ik vond het voorheen allemaal
wat flauwekul en hield het dus bij aluminium,
maar fiets inmiddels dermate veel dat ik mezelf op een dergelijke fiets
wilde trakteren. De Mees was er wel in staal,
maar dat is wel heel erg kostbaar. En er waren problemen met leveren van
Shimano-onderdelen. De fiets die ik nu heb gekocht was er gewoon en ik
moest snel beslissen. Ik heb het dus gedaan.
Het is me ook gelukt gemiddeld 1.000 kilometers per maand op de racefiets
vol te maken. Dit jaar was 12.000 kilometer mijn doel. Het is 12.139
geworden. "Volgend jaar nog meer?" werd me gevraagd. Ik denk
eerder minder. Tot nu toe heb ik nog geen tweehonderd gedaan. Geen goed
fietsweer in combinatie met wat minder motivatie houdt me even thuis.
Maar wat niet is kan nog komen.
Ridley
Fenix
|
8
januari 2022 |
Rondje Nederland (deel 2)
Klik hier voor
het logboek 2017-21. De een-na-laatste bijdrage daar is een uitgebreid
verslag over op fietse in de Vogezen.
Etappe 5 (28 april, 152 kilometer)
Vandaag was Lottum
het doel van de tocht. Lottum ligt in Noord-Limburg
aan de overzijde van Arcen
aan de Maas. Ook vandaag zou een kleine veertig kilometer door Duitsland
voeren.
Het ging tot nu toe best oké, alleen had ik een kleine huidbeschadiging
op mijn been door de nieuwe beenstukken. Daar moest ik af en toe wat mee
rommelen en dan ging dat ook wel weer. Wat echt meewerkte was het weer.
De wind was noordoostelijk en de temperatuur zou naar achttien graden
klimmen. Voorjaarsweer!
Vandaag waren de maatregelen in verband met de coronaperikelen versoepeld
en vanaf 12.00 waren de terrassen weer open. Om 12.10 nestelde ik me op
het terras van H2O in Lochem.
Ik had er alweer een kilometer of vijftig opzitten en het was fijn om
gewoon weer eens koffie te drinken bij een café. Hoewel de zaak
pas een minuut of tien open was zat het terras al aardig vol. Taart met
koffie voor 3,95. Kom er maar eens om in het Amsterdamse. Via Doetinchem
en Zeddam
doorkruiste ik de Achterhoek
om vervolgens bij 's-Heerenberg
Duitsland te bereiken. Wat grappig is, is dat je daar nog niet koud de
grens over bent of er doemt een heuveltje op. "De Lage Landen zijn
echt de lage landen" denk je dan. Overigens zou het daarna gewoon
weer redelijk plat zijn. Voorbij het Duitse Weeze,
in de buurt van het Nationaal
park De Maasduinen, reed ik Nederland weer in. Ik besloot eerst in
Tienray
de boodschappen te doen en daarna bereikte ik Lottum. Ik overnachtte in
een soort extra huis waarover de bewoner beschikte. Het was wel onverwarmd
en de douche was redelijk Spartaans, maar toereikend.
Etappe
5

Het eerste terrasje in Lochem na opheffing van de lockdown
en het onderkomen in Lottum
Etappe 6 (29 april, 122 kilometer)
Vandaag richting Maastricht.
Na de mooie dag van gister was het vandaag behelpen. De temperatuur was
flink gedaald (maximaal een graad op tien) en ik vertrok in de regen.
Ook was de wind volledig gedraaid naar het zuidwesten met een beaufortje
of twee extra. Het beloofde een pittige dag te worden. Ik wilde niet recht
naar Maastricht rijden, maar via Heerlen
en Nijswiller.
Vanaf Schinveld
begin je langzaam te stijgen. Je komt immers in de buurt van het Zuid-Limburgse
heuvelland. Het hoogste punt van de hele tour bereikte ik bij Huls
(214
meter boven NAP). Uiteindelijk zou de tocht vijfhonderdvijftig hoogtemeters
bevatten. Wat wel meevalt dus.
Daarna reed ik via de provinciale weg, onder meer door Gulpen,
naar Maastricht. Daar bereikte ik de woning van mijn kennis Peter, ook
een fanatieke fietser. Na een verkwikkende douche, vorstelijke maaltijd,
een paar biertjes en een avondwandeling door het prachtige Maastricht
(helaas wel met dichte horeca) was het bedtijd. De volgende dag was Zeeland
het doel.
Etappe
6
Etappe 7 (30 april, 146 kilometer)
Over etappe zes tot en met acht had ik niks opgeschreven, dus het geheugen
was mijn bron.
De wind was matig en pal west. En inderdaad voerde mijn weg pal naar het
westen. Een idee was via Weert
en dan naar Zuid-Bevelland,
omdat je dan enigszins de Nederlands-Belgische grens volgt. Maar gezien
de weersomstandigheden vond ik dat te dol en besloot op advies van Peter
langs het Albertkanaal
richting Antwerpen
te fietsen. De hele dag langs een kanaal met een briesje op de neus. Daar
word je hard van moet je maar denken. En het is lekker makkelijk, alsmaar
rechtdoor. Inderdaad bereikte ik na acht kilometer bij Gellik,
maar daar volg je het kanaal maar een paar kilometer. Tot aan Hasselt
fiets je door wat bos, land en dorpjes. In Hasselt bereikte ik weer het
kanaal, wel na weer een lekke band. De bandjes uit Bad N. waren inmiddels
op. Ik had in Maastricht, vlak voordat ik bij Peter aankwam ook al een
lekke band gehad. De bandjes waren gewoon van wat mindere kwaliteit. Gelukkig
had Peter wat extra gekocht en deze waren van veel betere kwaliteit. Na
Hasselt waren de lekke banden dan ook klaar.
Vanaf Hasselt volg je zo ongeveer tachtig kilometer het kanaal. Opmerkelijk
was dat bij zo ongeveer elke oversteek van het kanaal er werkzaamheden
waren en je tijdelijk van het kanaal werd afgeleid. "Het zullen wederom
corona-diepte-investeringen betreffen" dacht ik. Ook in België
moeten de schoorstenen van Heijmansen en Bams blijven roken.
Bij Schoten,
om precies te zijn bij de Kruiningenstraat, draaide ik weg van het kanaal.
Dat is net voor de gemeentegrens van Antwerpen. Toch zou ik binnen de
gemeentegrens komen van Antwerpen omdat ik ook door Ekeren
en Berendrecht
kwam op mijn weg naar de Nederlands-Belgische grens. In Berendrecht reed
ik door een havengebied met allerlei industrie. Terwijl ik allerlei rokende
schoorstenen en overslagbedrijven passeerde zag ik dat ik nog maar een
kilometer of vijf was verwijderd naar mijn onderkomen die dag in Rilland.
Ik was wel benieuwd hoe dat er dan bij zou liggen. Het is eigenlijk heel
opmerkelijk. Je rijdt over de N101
op een soort schiereilandje behorende bij het Antwerpse
havengebied -zoveel is wel duidelijk. Maar het eilandje is verbonden
met het Zeeuwse Zuid-Bevelland, niet met België. Plots meldde de
mio
dat ik linksaf de weg over moest steken en een dijkje over. Daarmee ging
ik ook gelijk de grens over. Daar zag ik plots een groen landschap voor
me en een weg (natuurlijk met de naam Grensweg) die me langs een golfcentrum
(ook hier ja) naar Bath-Rilland leidde. Daar heb je het gevoel dat je
in een redelijk leeg agrarisch gebied zit, terwijl de industrie om de
hoek zit. Opmerkelijk.
Op mijn
Vrienden op de Fiets adres werd ik met open armen ontvangen. Ik overnachtte
in een soort tweede huisje, erg mooi, veel privacy en een prima slaap-
en verblijfplek.
Etappe
7
Etappe 8 (1 mei, laatste etappe, 155 kilometer)
Na een overnachting op een bijzondere plek, afgesloten met een uitgebreid
ontbijt, was het tijd om richting huis te fietsen. Een waterig zonnetje
en een matig windje, voornamelijk uit de westhoek, beloofde dat het een
aangename tocht zou worden. De weg zou via Bergen
op Zoom, de Hoekse
Waard, dwars door Rotterdam,
richting Boskoop
en Aalsmeer
naar Amsterdam
leiden. Er staat me nog bij dat ik vooral gericht was op het huiswaarts
keren en dat blijkt ook wel uit de data: ik was na ongeveer zes uur fietsen
thuis en daarvan had ik meer dan vijfeneenhalf uur ook daadwerkelijke
gefietst. De enige stop die ik me had veroorloofd was bij restaurant Meerenbos
aan de Rotte.
Omstreeks half vijf bereikte ik mijn snel veranderde buurtje in Amsterdam,
waar alle nieuwe bewoners of miljonair zijn of beschikken over een netwerk
met speciale vrienden of studenten met rijke ouders of mensen met specifieke
kenmerken waardoor ze in aanmerking komen voor de schaars vrijkomende
sociale
huurwoning. Weet u gelijk waar ik ongeveer woon.
Het zat erop. Ik had de rit bijgehouden op Strava.
Dag één was de meest lange rit geweest met 167 kilometer,
dag zes de meest korte met 122 kilometer. Dat was ook de rit met de meest
lage gemiddelde snelheid: 24,2 kilometer per uur. De snelste rit was de
vijfde met 28,1 kilometer per uur. In totaal heb ik 1186 kilometer gefietst
met een gemiddelde van 26,5 kilometer per uur. Ik heb 44,1 uur alles bij
elkaar op de fiets gezeten. Het was een mooie tocht.

Etappe 8 en een bloembollenveld in de buurt van Kudelstaart
De
cijfers van mijn rondje. Aantal kilometers, tijd in minuten en gemiddelde
snelheid in kilometers.
|
5 januari
2022
|
Rondje Nederland (deel 1)

De Nieuwe Mees geprepareerd voor het rondje NL en de
auteur is klaar om te vertrekken
Klik hier voor
het logboek 2017-21. De een-na-laatste bijdrage daar is een uitgebreid
verslag over op fietse in de Vogezen.
Etappe 1 (24 april, 167 kilometer)
Ik vertrok om 11.30. Beetje laat, maar de voorbereidingen waren nog niet
helemaal rond. Via de pont
bij Buitenhuizen (onder Assendelft),
Beverwijk, Castricum,
Egmond, Bergen
reed ik richting Callantsoog.
Pas daarna draaide ik de duinen in. Vlak voor Huisduinen
kun je een fietspad nemen die echt langs de zee naar de Veerhaven van
Den
Helder loopt. Er stond een straffe noordoostenwind en kenners weten
dan dat je daar op de Zeepromenade een zware pijp rookt. Ik werd behoorlijk
op de proef gesteld. Ik merkte dat ik in de doorfietsmodus zat en besloot
in Den Helder door te rijden. Overigens: het was nog tijdens de lockdown
en de horecaf was gesloten. Dat was niet echt slim. Ook tussen De
Kooy en Den
Oever was de wind weer stevig op de neus. In Hippolytushoef
besloot ik dus maar even koffie met een gevulde koek te halen bij de bezinepomp
langs de N99.
Er moest even gegeten worden. Nadat ik bij Den Oever meer naar het zuiden
draaide waren de omstandigheden wat meer gunstig. Ik besloot niet de dijk
af te fietsen, maar een beetje door de polder, zodat er wat meer afwisseling
was. Via Medemblik
en Andijk bereikte
ik rond 18.00 mijn eerste logeeradres in Enkhuizen.
Dat is toch een heel aardig stadje.
Het avondeten moest ik in een supermarkt elke dag bijeen sprokkelen. Ik
kon uiteraard niet koken en alle horeca was, zoals gemeld, dicht. Na het
douchen wandelde ik derhalve naar een supermarkt in de buurt. Daar kocht
ik één of twee maaltijdsalades, een zak chips en een flesje
Westmalle
Tripel. Dat was het dieet. Naast overdag uiteraard brood, wanneer nodig
energiereepjes en zo af en toe een banaan.
Morgen via de dijk naar Lelystad
en dan richting Friesland.
Noord windkracht vijf was de voorspelling. Ik zag er wel een beetje tegenop
moet ik toegeven.
Etappe 1 en de zeepromenade onder Den Helder direct
aan de kust
Etappe 2 (25 april, 130 kilometer)
Vandaag was het de bedoeling via de Houtribdijk
naar
Cornwerd te rijden. Via de Afsluitdijk
kon niet, want die was (en is) gesloten voor fietsverkeer. Niet voor autoverkeer
uiteraard. We moeten ons wel blijven beseffen welk vervoersmiddel het
meest belangrijk is. Tot zover het vaderlandse milieubeleid. Het is wat
om en ik had op de Afsluitdijk een bus kunnen nemen, maar dan is het rondje
niet meer echt -uiteraard. Dus dat was wat mij betreft geen optie.
Bij het opdraaien van de dijk besloot ik toch maar even de handschoenen
uit de bagage op te diepen. Het was nog redelijk vroeg en de noordelijke
wind was krachtig en weinig prettig. Vanaf Lelystad is het dan een soort
rechte lijn naar Lemmer.
Onder Urk
draai ik de dijk af, want Urk moet je zo langzamerhand maar gewoon mijden.
Je hebt rare mensen en gevaarlijke mensen. Dus reed ik via Creil
en Rutten
naar het oude land. Lemmer is het Friese stadje waar je, ook in coronatijd,
de welvaart van onze (vroeg)gepensioneerden afziet aan de vele bootjes
en tweede huizen waarin ze zich bevinden. Ik verwachte dat de Mio (mijn
gps-apparaat) me langs de kust zou sturen, waaronder het Roode
Klif. Maar mijn route voerde langs Woudsend
(Wâldsein), Heeg
(Heech) en Greonterp
(bij sommigen bekend van Huize
Het Gras waar tussen 1964 en 1971
Gerard Reve woonde). Daarna fiets je over smalle dijkjes waarop fietspaden
zijn aangelegd slingerend door de weilanden richting Makkum.
Daar is Friesland nog wel aardig, maar verder heb ik het idee dat het
niet zo goed gaat met het landschap in Fryslân. Het kan aan
mij liggen, maar ik zie wel erg veel gras van eenzelfde kleur
Saai
is misschien een goed woord. Maar goed, ik was er nog niet. De dijk tussen
Makkum en Cornwerd was afgesloten, dus moest ik via Wons
naar Cornwerd waar ik hartelijk werd ontvangen door Hans en Annetje. Morgen
naar Delfzijl.

Etappe 2 en de entree van het Friese dorp Greonterp
Etappe 3 (26 april, 154 kilometer)
Om circa tien uur stapte ik op de fiets richting Delfzijl. Het zou een
langere rit worden dan begroot omdat ik best vaak moest omrijden. En de
wind was ook ongunstig, maar dat hoort erbij. De schoorstenen van de Heijmansen
en Bams moet per slot van rekening wel blijven roken; ook in het noorden
Friesland en Groningen
wordt overal en nergens geklust aan de weg. Probleem onderweg was vooral
even ergens koffie halen. Gelukkig had de Spar in
Ferwerd (Ferwert) een koffieapparaat, maar de Spar in Warffum
(Waarvum), zestig kilometer verderop in Groningen, niet. Verder zag ik
maar heel weinig onderweg en ik hoopte stilletjes dat dit vanaf woensdag
(de dag dat tussen tien en achttien uur de terrassen weer open zouden
gaan), beter zou worden. In Delfzijl werd ik gastvrij ontvangen door Ineke
en Willem die via Vrienden op de Fiets onderdak aanbieden. Na het douchen,
de boodschap bij de super, het avondeten en Nieuwsuur
op de telefoon was het dan meestal bedtijd.
Etappe
3

De Mariakerk
in Wierum
(Fr). Oorspronkelijk gebouwd rond 1200, deels nog origineel maar wel gerestaureerd.
Opvallend gebouw aan de Waddenzee.
En rechts uw auteur vertrekt goedgemutst uit Cornwerd (Fr). Foto: Hans.
Etappe 4 (27 april, 160 kilometer)
Na een vorstelijk ontbijt zou de etappe vandaag (koningsdag)
me naar Geesteren
(Ov.) in Twente
brengen. Omdat de afstanden enigszins overzichtelijk te houden was het
onvermijdelijk om zo nu en dan de grens over te steken. Zo ook vandaag.
De wind was nog steeds oostelijk. Dat was tot nu toe een nadeel geweest,
maar nu zou ik zuidwaarts gaan en dat is dan goed te doen, zeker omdat
de temperatuur naar veertien graden zou klimmen. De dag begon echter met
een tegenslag: ik reed lek op een schaaprooster ergens op de dijk langs
de Dollard.
Na het vervangen van de binnenband bleek ik een bandje bij me te hebben
dat niet in orde was: vrijwel onmiddellijk liep de band weer leeg. De
tweede was gelukkig wel goed, maar nu moest het wel goed blijven gaan:
zonder bandjes is het behelpen en ik had geen ouderwetse plakspullen bij
me. En je bent toch voor Nederlandse begrippen nogal in het midden van
nergens. Nu kun je inderdaad zeggen over de slimme telefoon wat je wilt,
maar ik kon nu gewoon even opzoeken of zich ergens een fietsenmaker in
de buurt bevond -die ook nog eens op koningsdag open was. Die waren er
dus niet, maar gelukkig mocht ik bij de fietsenmaker in Bad
Nieuweschans even aanbellen voor bandjes. Ik kocht er twee voor een
tientje. Later bleek wel dat het niet zulke geweldige waren -ik denk dat
ze al een tijdje op de plank hadden gelegen. Nou ja, ik kwam er een eind
mee.
Vervolgens reed ik van Bad Nieuwenschans naar Ter
Apel door Oost-Groningen.
Mooie huizen, mooie tuintjes, welvaart te over. Het is blijkbaar niet
overal zo vreselijk in Groningen. Maar een beeld is wat anders dan statistiek...
Bij Ter Apel reed ik vervolgens Drenthe
in waar ik gelukkig in Emmer-Compascuum
bij een snackbar een broodje en koffie kon kopen. Bij Schoonebeek
fietste ik tussen de
jaknikkers Duitsland in. In Duitsland is nog niet zoveel te zien,
maar na Itterbeck
wordt het al wat mooier en het stukje vandaar naar Geesteren, wat nog
slechts een kilometer of vijftien is, is echt mooi fietsen. Ook in Geesteren
had ik een slaapplek geregeld via Vrienden op de Fiets.
Volgende keer deel twee.

Etappe 4 en jaknikkers in de buurt van Schoonebeek
|
Archief
2017/21
2014/16
2012/13
2010/11
2009
2008
2007
2006
|
|
|
<---- |
|