2014-16
Laatste wijziging op 06.01.2017

Googlezooi
Ik begrijp het gewoon echt niet. Sinds vorig jaar werk ik op een school waar ik genoodzaakt ben zaken als google docs en gmail te gebruiken. Als je een mailtje wilt vinden moet je de zoekfunctie gebruiken, want goed classificeren is gekmakend. Dat zoeken werkt dan weer voor geen meter, zeker wanneer een mail naar meerdere mensen is gestuurd en iemand gebruikt het knopje beantwoorden op die mail. En dit is dan nog een reden die ik begrijp. De mail zit dan in een andere mail en is niet goed zichtbaar. Maar heel vaak begrijp ik niet waarom ik dingen niet vind. Omdat je niet zeker weet wat je weg kunt gooien ben je daar terughoudend mee. Maar omdat je ook niet handig zaken kunt classificeren, groeperen of opbergen zoals in een normaal emailprogramma, is er op een gegeven moment niet meer normaal mee te werken. De monopolist heeft ook van het deel dat drive heet een archiefbak gemaakt die volkomen onlogisch is. Voor "mijn" debatclub delen we mappen met elkaar. In een map zetten we stellingen waaraan door iedereen gewerkt kan worden. Na veel gedoe heb ik een soort sjabloon op de juiste plek gekregen. Maar wanneer ik zoiets wil doen als "opslaan als" dan lukt dat gewoon niet. Dat moet met omwegen. Ook gebeurt het soms dat een bestand per ongeluk in een andere map terecht komt. Of niet per ongeluk, dat is vaak niet helemaal helder. Hoe dan ook, geen probleem zou je denken... Ja, dat had je gedacht. Gedeelde documenten kun je natuurlijk niet verplaatsten... Dat gaan we niet doen. Wat een ramp is dat. Zouden ze daar bij google merkwaardige doelstellingen hebben, zoals: we maken iedereen die ooit gewoon met zijn verkenner of total commander bestandjes heen en weer schoof helemaal gek! Of: we zorgen ervoor dat er zoveel ruimte moet komen dat we weer een datacenter kunnenr bouwen in een of andere uithoek waar we de energie van een miljoen huishoudens er door jagen. Want elk slachtoffer dat door het ongeluk googlezooi moet gaan gebruiken krijgt 25 gig tot zijn of haar beschikking omdat hij of zij nooit weet wat hij wel of niet weg kan gooien. Voor je het weet gooi je veel meer weg dan je dacht. Als je werkelijk al iets weggooit hoor. Google bewaart waarschijnlijk ook gewoon alles wat jij denkt weggegooid te hebben.

Wat ook natuurlijk volkomen k*t is, is dat om de twee weken google weer vraagt of je instellingen wilt veranderen. Nee, ik wil geen gerichte reclame, nee ik wil niet dat youtube onthoudt wat ik zoek. Elke keer zetten ze het allemaal weer op ja en moet jij alles weer op nee zetten. Tuig. En dan nog volgen ze gewoon alles wat je doet, maak je geen illusies. Trouwens, ik maakte ooit een yahoo account aan omdat ik geen googlezooi wilde. En inderdaad, yahoo is gewoon overgenomen door en samengevoegd met google. Plots had ik een google account wat eigenlijk een yahoo account was. Ook bij youtube had ik ooit een account gemaakt. Google kocht ook Youtube op, uiteraard. Ik had op youtube een melige schuilnaam genomen. Toen ik een keer een sollicitatiebrief met yahoo mail naar een school stuurde die google gebruikte werd als naam gewoon mijn youtube schuilnaam meegegeven. Dat is toch g*dv*rd*mm* van de pot gerukt. Hoe kan het dat we het zover hebben laten komen? En dat we het ook allemaal maar pikken? Omdat je machteloos bent. We zijn pionnen geworden van de grootkapitalist die zich verbergt achter nerds met hipje knotjes op het hoofd. Maar de Lange Arm van Google, her rupsje dat al zijn concurrenten opvreet, heeft zelf het beeld van Orwell in 1984 verbleekt. Daar is de zogenaamde Lange Arm van Erdogang een hoofdhaartje bij vergeleken.

En we vinden het allemaal maar normaal...


Bron gevonden met google (o ironie)

Commentaar?

NS
Jarenlang was ik de grootste verdediger van de NS van Nederland. Hoe vaak ik niet op feesten en partijen 'Leve de NS' heb geroepen. 'De NS is een geweldig bedrijf' betoogde ik gevraagd en ongevraagd. Een bedrijf dat dagelijks met redelijk succes ruim een miljoen mensen vervoert kan ik alleen maar bewonderen. Ik reis drie keer per week tussen Amsterdam Lelylaan en Den Haag Laan van NOI. In de ochtendspits kon ik na Schiphol en in de avondspits na Leiden meestal gewoon zitten. En er was een directe verbinding die er, ijs en weder dienende, 35 minuten over deed. Kortom: de verbinding tussen Lelylaan en Den Haag was een goede fijne verbinding. Maar daar is helaas een einde aan gekomen. Mijn liefde voor de NS bleek niet wederzijds. Op zondag elf december 2016 werd Amsterdam Lelylaan door de NS gedegadreerd tot een B-stationnetje. Gevolg: in plaats van twee keer 35 minuten treinen mag ik nu ongeveer twee keer vijftig minuten treinen. Dus van zeventig minuten naar honderd minuten. En zowel dins- als woensdag op de terugreis in opmerkelijk volllere treinen. Het is allemaal heel jammer. Ik heb er een pleurishekel aan, maar morgen ga ik maar weer eens met de automobiel. Op donderdag ga ik pas om een uur of zeven in de avond terug naar huis en dan is de auto wel heel erg veel sneller. Naar de trein fiets ik een minuut of tien en in Voorburg wandel ik een kwartiertje naar school. Eerst was ik dus van deur tot deur ongeveer zestig minuten kwijt, nu ongeveer 75 minuten. Met de auto haal ik veertig minuten. Mijn voorkeur voor de trein zat hem vooral in de mogelijkheid lekker een boekje te lezen, maar de tijdswinst maakt het autootje nu wel heel aantrekkelijk. Helaas.

Foto: ns.nl

Commentaar?

Sinterklaas
In stilte hebben wij ondergronds op vier december Sinterklaas gevierd. U weet wel; ooit behorend bij het cultureel erfgoed, maar in het Weg met Ons tijdperk langzaam maar zeker verworden tot een schimmige uiting van kolonialisme, rascisme en slavernij. Toen ik klein was interesseerde het me geen reet hoe iemand eruit zag. Ik weet inmiddels dat ik een gymleraar had op de basisschool waarvan ik later begreep dat het een kleurling was. Lang geleden hoor, we hebben het over de jaren zeventig. Iedereen vond het prima. Ik was ertotaal niet mee bezig. En volgens mij mijn ouders ook niet -als huisvrouw en timmerman toch niet echt behorende tot een elite. Later bleek dat de gymleraar wel iets al teveel interesse toonde in kindertjes. Zeg maar: op een bisschoppelijke manier. Ondanks het feit dat ik inmiddels had begrepen dat de witte mens een onderdrukker was en is en de ander een slaaf, bleek die ander toch ook menselijke trekjes te hebben die we liever niet horen. Een mens is een mens moet je maar denken.

Steeds meer werd me duidelijk dat ik mijn positie als witte man anders moest begrijpen dan ik dacht; alles kwam en komt me aanwaaien, louter en alleen omdat ik een witte man ben. Een echte polderjongen. De volgende stap was dat ik eigenlijk neerkeek op mensen die niet op mij leken en ten slotte was je, alleen om wat je was, een racist. Het proces naar polarisatie in een notendop. U bent wit, u bent vijftig, u bent geboren in Nederland, net als uw ouders. De som hiervan is: racist.

Inmiddels ben ik erin geslaagd les te geven op een bijna volledig witte school en heb ik alleen nog maar witte (blanke mag geloof ik niet, ik weet het niet heel zeker) vrienden. Mijn zoon is ook een witte polderjongen en zit nu nog op een redelijk gemengde school is Osdorp. Er wordt aan gewerkt ook daar verandering in te brengen, zodat ook daar niemand meer aanstoot hoeft te nemen aan de aanwezigheid van een witte man en het bijbehorende aura van onderdrukking en superoriteit. Dat geeft alleen maar ongemakkelijke gevoelens bij anderen.

Stilletjes zaten we dus bij elkaar. Het lot had bepaald voor wie je de Sint om een cadeautje moest vragen. Zelf maakte je het gedicht en de suprise namens de Sint. De gordijnen waren strak gesloten zodat niemand per ongeluk deze ontaarde middeleeuwse praktijk hoefde te ontwaren. Ik heb begrepen dat Sinterklaas vieren nog niet strafbaar is, maar dat er stemmen opgaan omdat toch maar eens te regelen. Vrijheid is mooi, maar er zitten grenzen aan. We gaan het meemaken.

Bron: gelderlander.nl

Commentaar?

Pixies
De Heineken Music Hall is natuurlijk kl*te, maar soms komen er bands die de moeite waard zijn. De Pixies bijvoorbeeld. Omdat ik niet helemaal fit was heb ik het optreden bekeken op de zittribune. Dat beviel eigenlijk wel. Het podium is goed te zien en je hebt achteraf geen pijn in je oren.

Het was een prima concert. Geopend werd met Where is my Mind?, hadden we die maar gehad. Even twijfelde ik aan het stemgeluid van zanger Black Francis, maar dat kwam wel weer in orde. Al was het maar met dank aan de stemvervormer.

Dat Kim Deal de band heeft verlaten is wel jammer, al was het maar door de mooie spanning die er altijd was tussen Deal en Francis. Vervangster Paz Lenchantin speelt stevig mee, maar haar stem is niet zo lelijk vals (ik weet niet hoe ik het anders moet omschrijven) als de stem van Deal. Maar eerlijk is eerlijk: ook dit mag de pret niet drukken.

In anderhalf uur speelde de Pixies 34 nummers. Vele krakers kwamen voorbij. Het enige nummer dat ik miste was Gigantic. naar dat nummer was zelfs een platenzaak in de Sint Antoniesbreestraat vernoemd.

Het mag gezegd worden: de Pixies zijn elke keer weer de moeite waard, zelfs in de HMH, nippend aan te duur en vies bier. Je zou er geheelonthouder van worden.


Pixies: een foto van lang geleden

Commentaar?

Adrian Borland
Met het hele gezin en wat vrienden gingen we zaterdag 19 november naar de wereldpremière van Walking in the Opposite Direction, het levensverhaal van Adrian Borland. Een tragisch verhaal, van een man die leed aan depressies (wat hem uiteindelijk deed besluiten uit het leven te stappen), maar ook een mooi eerbetoon. Het is lastig te zeggen waar het zwaartepunt ligt in de documentaire, maar één ding is zeker: tragiek en een mooi eerbetoon kunnen elkaar prima aanvullen. Mocht je iets hebben met The Sound moet je zeker gaan kijken. Mocht je The Sound niet kennen (en dat kan goed, ze zijn commercieel nooit echt doorgebroken) kan ik u misschien overtuigen.

Mijn muzikale zoon is met ons meegegaan naar de documentaire, omdat hij de muziek van The Sound, zoals hij dat dan zegt: "interessant en ook best leuk" (vindt). Dus je hoeft er geen vijftig jaar oud voor te zijn. Maar dan moet je je wel even voorbereiden. Verdiep je in een paar nummers; dat kan je zomaar overtuigen. Aanraders zijn: Party of the Mind, One More Escape, I can't escape myself en Sense of Purpose. Om te beginnen dan maar.





Links: Adrian Borland (bron: brittleheaven.com), rechts: op de Idfa (bron: facebook.com/AdrianBorlandDocumentary.

Commentaar?

Mooi
Ik kan emotioneel worden van muziek. Bijvoorbeeld wanneer ik luister naar Achterboeg van de Kift (originele tekst van Arthur Rimbaud, slechts 1342 weergaven op Youtube, schande). Waarbij echte emotie vaak ook afhangt van mijn persoonlijke omstandigheden op dat moment. Dat was niet het geval bij het berichtje wat ik las over een man die nog één keer met zijn hond een wandeling ging maken over zijn favoriete strand. Want de achttienjarige Walnut was op. De eigenaar had op Facebook mensen uitgenodigd mee te lopen. Er kwamen honderden mensen op af. En dat is mooi voor de eigenaar Woods en Walnut. Want ik weet uit ervaring hoe sterk een band kan zijn tussen huisdier en eigenaar. Klik op de foto voor het verhaaltje.

Bron: nzherald.co.nz

Commentaar?

Trump nog succesvoller
Eerlijk gezegd: ik hield dinsdag mijn leerlingen nog voor dat Clinton met twee vingers in de neus zou winnen. Helemaal gek was dat niet: zelfs als de peilingen er flink naast zouden zitten was de marge zo ruim dat Clinton wel moest winnen. Maar overal deed Trump het beter. Er moest dus een standaardfout zijn. Ik begreep dat er meer mensen zijn gaan stemmen, maar volgens Wikipedia (ik zie nog geen andere cijfers) was de opkomst een kleine 56% (schatting) en in 2012 bijna 60%. Geen cijfers om in de handen te klappen. De winnaar in de VS is altijd weer de thuisblijver. Maar blijkbaar is er een andersoortige opkomst. De kleurlingen (mag ik dat zo zeggen, ik weet het eigenlijk niet. Misschien de Amerikanen zonder roomblanke of witte huid) zijn misschien minder, de witte boze man is misschien meer opgekomen. In ieder geval moeten er mensen zijn die de opiniepeilers iets anders hebben laten weten dan ze in werkelijkheid hebben gestemd. Ook ik heb me dus vergist.

We zullen zien wat er gaat gebeuren. De weggedrukte middenklasse zocht een uitlaatklep en heeft die gevonden in de populist Trump. Althans, de Trump die zich populistisch heeft uitgelaten. Want wat hij nu werkelijk gaat doen is afwachten. Het is alleen raar dat mensen links beleid willen, maar rechts stemmen. In de Volkskrant las ik laatst dat Nederlanders al jaren links denken, maar rechts stemmen. Mijn stokpaardje is altijd dat de VVD in Nederland zoveel stemmen krijgt (en sowieso de meeste mensen rechts zijn) omdat heel veel mensen een huis met een hypotheek hebben. Deze mensen voelen zich daardoor vermogend en stemmen op de H-partij: de VVD. Ze vergeten echter dat als ze gewoon modale sufferds zijn (zoals de meeste huizenbezitters) ze aan de inkomenskant door de VVD genaaid zullen worden. Dat wordt alleen maar een beetje ingekapseld door de PvdA; waar bijna niemand meer op stemt. Politiek begrijpen is een lastig vraagstuk.

Bron: wikipedia

Commentaar?

Roken
Bijna vier maand rook ik nu niet meer (op 11/11 is het echt vier) en ach en wee wat is het soms moeilijk om de stemmetjes te negeren. Lekker roken... Eéntje moet kunnen. Geen probleem toch. En het is zo lekker. Hummm. Het lukt me nog steeds om er vanaf te blijven. En omdat ik een flinke fietser ben kom ik gelukkig ook niet aan. Maar wat is het bij vlagen lastig om er vanaf te blijven... Mijn advies aan hen die na mij komen: doe het niet.

Commentaar?

Op fietse
In de herfstvakantie heb ik lekker veel gefietst. We gingen naar de Vogezen, toch wel mijn favoriete fietsgebied. Een deel van Frankrijk waar ze Duits spreken, waar het landschap groen en glooiend is en, wanneer je het opzoekt, hier en daar zelfs stevig glooiend. We verbleven in Roderen, een kilometer of wat ten zuiden van Thann.
Mijn vriendin fietste één keer mee, namelijk de Ballon d'Alsace op. Met mijn fietsmaatje reed ik de eerste keer over de Grand Ballon vanaf Willer-sur-Thur, daarna over de Petit Ballon vanaf Luttenbach-près-Munster (gemiddeld 9,9%!) en vervolgens weer een keer over de Grand Ballon via de Platzerwasel. Daarna dus gedrieën de Ballon d'Alsace en op de derde fietsdag een klein rondje over de Col de Hunsruck.



Gelijk de eerste dag gingen we er maar eens flink voor. We reden via Thann en Willer-sur-Thur de Grand Ballon op. Het is een klim van 15,5 kilometer, maar het stijgingspercentage is slechts 6,2%. Best goed te doen dus voor een redelijk getrainde half bejaarde (vijftig) fietser. Ik deed er zeventig minuut over.
We daalden daarna af richting Sondernach en vervolgden onze weg richting Breitenbach en Luttenbach. Daar gingen we de Petit Ballon op. De gemiddelde stijging is iets van acht procent, maar het voelde als meer. We deden er iets van 55 minuut over. Daarna daalden we af naar Sondernach. Wanneer je daar beneden bent is het gelijk links en rechts en mag je weer gaan klimmen. Vervelend was alleen dat ik moest eten. Ik had vreselijke honger. Eigenlijk ben je dan al te laat, maar met helemaal niks omhoog bij Platzerwasel is niet prettig. Ik had een uur nodig om zeven kilometer te overbruggen. Daarna reden we een flink stuk over de Route des Crêtes. Ik kon daar even bijkomen en we troffen onderweg zelfs een restaurantje die open was. We aten een crêpe. Een voor Frankrijk zeer matige, maar het vulde. Het laatste steile stukkie ging weer goed. Daarna stortten we ons de Grand Ballon af waar we eerst omhoog waren gereden. Een geweldige afdaling.

Daarna maakten we een rondje waarbij we de Ballon d'Alsace op zouden fietsen. Mijn vriendin reed mee. Omdat zij minder fietst besloten we via Giromagny te rijden, ongeveer veertig kilometer "aanrijden." Deze klim is 15,7 kilometer en met een stijgingspercentage van 4,4% goed te doen. Ik deed er dan ook slechts veertig minuut over. Na koffie nabij de top van de Ballon daalden we af naar Kirchberg. In Masevaux namen we de Route Joffre richting Bourbach. Je rijdt dan over de Col du Schirm, nog een stevig klimmetje. Toch nog een mooi rondje van ruim tachtig kilometers.



De laatste dag wilden we toch nog een rondje doen. Heel vroeg in de morgen stapten we op de fiets voor een minirondje waarbij we de Col Hundsruck opreden. Een rondje van minder dan dertig kilometer, maar nog wel even fijn achthonderd hoogtemeters. Voor fietsmaat Jano was het feest toen afgelopen. Hij moest terug naar Noord-Holland. Wij (vriendin, zoon en ik) gingen door naar een oude vriendin van mijn vriendin (wat klinkt dat ongemakkelijk) die ze nog kende uit haar studietijd, maar lang niet had gezien. We verbleven in het dorp Fraisans. Het ligt aan de rivier le Doubs tussen Besançon en Dole. Gelulkkig kon ik ook daar een aardig stukje fietsen.


Onze gastdame raadde me aan de Mont Poupet in de Jura te beklimmen. Het was een taaie klim met volgens Strava af en toe stijgingspercentages van meer dan twintig procent. Gelukkig was het echte klimgedeelte maar een kilometer of vier. Maar wel pittige kilometers. En het regende stevig, dat was wel jammer.
Ook apart was de kaarsrechte weg tussen Rans en Arc-et-Senans door het Forêt de Chaux van een kilometer of tien.
Gelukkig was ik vroeg weggegaan. Die dag zouden we terug rijden naar Amsterdam, toch zo'n achthonderd kilometers. Uiteindelijk had ik er toch nog een kleine negentig kilometers opzitten. Voldaan zette ik me aan de wederom uitgebreide dis (de Fransen kunnen echt goed koken en eten) en om 15.00 vertrokken we met de Oude Fiat naar Nederland.

Commentaar?

Halloween
Op de radio beweerde iemand dat Halloween populair was geworden in Nederland omdat wij ons minder veilig voelen. En Halloween heeft als achtergrond: één dag mag je je onveilig voelen, maar de rest van het jaar moeten we veilig zijn. Ik dacht altijd dat het iets met allerheiligen en met de Keltische kalender te maken had -die vierden immers oudjaarsavond op wat nu 31 oktober is.
Het was dus gewoon wat gepraat voor de buhne. Nederlanders vieren gewoon steeds vaker Halloween vomdat het wel leuk is. En omdat ze tijd over hebben en zich vervelen. De spreker haakte hier nog wel op in: festivalcultuur. Ja, dat komt meer in de buurt! Wat zal het de doorsnee burger in deze tijd nu nog interesseren wat ze vieren, als het maar gezellig is. De gemiddelde Nederlander weet niet eens wat hij met kerst herdenkt.

Het succes van Halloween toont gewoon aan dat Nederland zich nog meer is gaan richten op de Angelsaksische landen. Want de spreker maakte nog een vergissing: halloween zou Angelsaksich zijn, dus niet in onze cultuur passen. Doordat de Nederlandse overheid na het vinden van de gasbel een redelijke verzorgingsstaat op heeft gebouwd, hebben veel mensen de neiging onze cultuur te zien als neigend naar Duits, misschien zelfs wel Scandinavisch. Helaas moet je voor dit soort constatering veel verder de geschiedenis inkijken. Dan is het veel logischer om Frankrijk en België meer te koppelen aan de Scandinavische landen en Nederland meer aan de VS en het Verenigd Koninkrijk. "De VOC-mentaliteit." Je hoort het Balkenende nog zeggen in de Tweede Kamer (2006). Duitsland is een beetje een geval apart. Duitsland kent een sterke collectiviteit, maar de verzorgingsstaat was een noodzaak na de Tweede Wereldoorlog om de noden te verlichten. Inmiddels is Duitsland weer een land met ouderwets grote vermogensverschillen en met minijobs. En Duitsland heeft pas recent minimumlonen ingevoerd, omdat de lonen aan de onderkant wel heel eng laag werden.

In Nederland zijn sinds de jaren tachtig de aandeelhouders de baas geworden, zijn de vakbonden monddood gemaakt, is de bevolking de grootste schuldenaar wereld geworden, is de kloof tussen rijk en arm gegroeid (geloof de zogenaamde officiële cijfers niet), zowel in geld als in kansen in het onderwijs als op de arbeidsmarkt, heeft het hoger onderwijs psychologische drempels opgeworpen voor kinderen van mensen met lage inkomens, is de segregratie toegenomen enzovoort. En wat past er prachtig in dit rijtje? Inderdaad: het vieren van halloween. Ik geeft toe, voordat we echt de VS zijn moet er nog wel wat gebeuren. Bijvoorbeeld. De politie moet weer echt gaan handhaven. En daarbij moet ze stevig etnisch gaan profileren. Daar staat tegenover dat Zwarte Piet echt niet meer kan. Want zo zijn ze in de VS dan weer wel. Je mag gekleurde mensen niet nodeloos kwetsen, willekeurig erop schieten daarentegen is een ander verhaal. Dat kunnen we hier goed gebruken.
We moeten ook veel minder gaan stemmen. De opkomst is nu veel te hoog. En politici moeten een kruising worden tussen pipo de clown en een soort verstandelijk gehandicapte, die zijn tegenstander voortdurend beticht van sodomie, hekserij, pedofilie, necrofilie, corruptie, duivelverering, smaad, verkrachting en moord.

Mag ik ook nog iets positiefs opmerken over de VS? "Ja, dat mag." Honkbal!

destentor.nl

Commentaar?

Trump
Laat ik iets zeggen over de Grote Komedie aan de andere kant van de oceaan...

Ik maak er geen geheim van dat ik het voorbeeld van de VS zie als een van de grootste bedreigingen voor Europa. Nederland moet een kennisland worden, maar iedereen weet dat de gemiddelde inwoner van Nederland dommer aan het worden is. Net als dat we kleiner aan het worden zijn. De reden kun je tussen de regels door lezen. Een echte conclusie wordt niet getrokken, want wanneer er wat ongemak in de conclusie zit, is de conclusie dat het niet helemaal duidelijk is of dat er meer onderzoek nodig is. Ook al is het wetenschap en zijn de conclusies redelijk helder en plausibel.

De Europese elite kijkt met grote ogen naar het succes van Trump. De verklaring wordt gezocht in vaagheden, waarbij ik iets bespeur van verdwijnen van de middenklasse. Of het verlies aan geloof in de democratie. De traditionele blanke middenklasse heeft grote economische problemen en staat onder druk. Mijn verklaring is veel eenvoudiger: de gemiddelde Amerikaan is een onvoorstelbare politieke onbenul. Matig opgeleid, gericht op zijn/haar vak, zeer beperkt algemeen ontwikkeld. Dus een Amerikaan kan zich misschien prima bedruipen, maar hoeft daar niet al teveel denkcapaciteit voor te hebben. Laat ik het voorzichtig samenvatten: een beetje dommig.

Daarom verbaas ik me ook altijd over het idee van burgerschapsvorming, wat wij zo nodig zouden moeten invoeren in Nederland, omdat zoiets dan het politieke benul moet bevorderen. Dit idee komt uit de VS, daar wordt veel aan burgerschapsvorming gedaan op school. Als dat resulteert in een land waar het vertrouwen in politici bijna nul is, waar de opkomst bij verkiezingen idioot laag is en waar mensen geloven en vertrouwen in mensen als Trump, moeten we misschien maar gewoon vasthouden aan ons systeem van maatschappijleer voor iedereen. Zoals ik zelf doceer.

Maar goed. Trump. De elite verbaast zich er vooral over dat Trump wegkomt met allerlei onhandige, zeg: politiek incorrecte, opmerkingen die hij maakt. De verklaring is natuurlijk heel eenvoudig. Mannen praten zo onderling nu eenmaal over vrouwen en vrouwen weten ook donders goed dat macht en veel geld erotiseert. Trump zegt gewoon eigenlijk wat iedereen wel weet, doet en denkt. Dat de Amerikaan niet ziet dat Trump een laagje beschaving ontbeert, een noodzakelijk gevoel van schaamte dat ervoor zorgt dat we een beetje fatsoenlijk met elkaar omgaan, is het grootste probleem! Een verklaring daarvoor zou kunnen zijn dat Amerikanen het concept sociale cohesie niet begrijpen. Het lijkt erop dat de gemiddelde Amerikaan daar niet slim genoeg voor is... En (of maar) maakt u zich geen zorgen: West-Europa zal dezelfde kant op hobbelen.

He could even grab them between their legs, he boasted. “And when you’re a star they let you do it,” he said. (Bron: New York Times)

Commentaar?

Tijd voor wat anders
Het liefst laat ik Coppi-kat voor altijd bovenaan staan. Maar het is ook goed om dat niet te doen.

Ik kan me nog goed herinneren dat ex-voetballer/bekende Nederlander/schrijver (dat laatste ben ik niet zeker van) Jan Mulder een column schreef over ex-voetballer René Eijkelkamp. Ik herinner hem vooral als speler van FC Groningen, maar ik weet dat hij daarna ook speelde voor o.a. PSV, Schalke en Club Brugge.

Dat hij een column van Jan Mulder haalde zal ongewijfeld te maken hebben gehad met het Nederlands Elftal. Ik kan me nog herinneren dat er veel discussie was over de vraag of Eijkelkamp wel of niet in het Nederlands Elfal moest spelen. Uiteindelijk zou hij zes keer in Oranje uitkomen. Was Mulder positief of negatief over Eijkelkamp? Ik weet het niet meer. Er staat me bij dat Mulder Eijkelkamp best oké vond. Het meest is me echter bijgebleven dat Mulder Eijkelkamp later een indianennaam gaf: Allerlei Blessures. Ik ben er vrij zeker van dat het Mulder was en dat het over Eijkelkamp ging. Ik vond het namelijk heel grappig.

Ik moest er aan denken toen ik hoorde dat Arjen Robben beide WK-kwalificatiewedstrijden deze maand (tegen Wit-Rusland en Frankrijk) zal missen. Deze keer gaat hem om een ribblessure. Die had ik nog niet gehoord. Als je het over Allerlei Blessures hebt... Sterke ermee dan maar!

Rene en Arjen. Bron: rtvnoord.nl

Commentaar?

De kat is dood
Coppi was onze kat. Was, want hij is gisteren (27 september 2016) overleden. Aan Coppi, die uiteindelijk veertien jaar is geworden, was al wat gesleuteld. Zijn schildklier was verwijderd; helaas zonder veel resultaat. Hij moest schildklierpillen gaan slikken. Eerst van 2,5, toen vijf en uiteindelijk 7,5 mg. Een soort chemotherapie begreep ik later van de dierenarts. Enige tijd geleden begon hij weer af te vallen. En hij kreeg een nare wond in zijn nek door zeer hard krabben. Dat kon met vlooien te maken hebben. Wij moesten enorm strijden tegen dat ongedierte. We gingen hem rood vlees voeren om aan te sterken en voor de nekwond kreeg hij twee antibioticakuren. Het leek allemaal de goede kant op te gaan, totdat hij stopte met eten. Eerst lukte het nog wat hapjes naar binnen te krijgen, maar dat hield al snel ook op. Afgelopen maandag giingen we toch maar weer naar de dierenarts. Coppie was in korte tijd eenderde van zijn gewicht kwijtgeraakt en woog nog maar 2,5 kilo. Drinken kostte hem ook moeite, laat staan bewegen. "Hij is op" was het oordeel van de dierenarts. "Niet te lang meer wachten, dit is niet goed." Dinsdag kwam om 18.00 de dierenarts langs om hem in te laten slapen. Ik had niet verwacht dat het zoveel emoties zou oproepen. Ik was ontroostbaar. Ook nu voel ik nog verdriet. Onze mooie lieve aanhankelijke kat was dood. Mijn zoontje van vijftien wist niet beter of Coppi was er. Hij wilde niet bij het inslapen zijn; begrijpelijk.

Coppie kwam in 2002 bij ons, een jaar na de geboorte van onze zoon. Ik haalde hem op bij mijn ex in Warmond die een kat had meegenomen uit Portugal. De kat bleek zwanger. We namen één van de kittens mee, een mooie zwarte kat met een heel klein wit befje. We noemden hem Coppi, naar de wielrenner Fausto Coppi. Coppi heeft ons door mindere tijden geholpen, dat besef is de laatste dagen nog eens tot mijn partner en mij doorgedrongen. Wat kan zo'n huisdier belangrijk zijn. Hij was er altijd en zorgde voor een rustpunt in roerige tijden. We zullen hem vreselijk missen.


In betere tijden (begin 2014)

Na de schildklieroperatie (sept. 2015)

Commentaar?

Motor
Om je heen kijkend in de stad valt vooral de motorfiets op. Door de hoeveelheid, door het lawaai, maar bovenal door de snelheid waarmee de motorrijder meent door een drukke stad te kunnen rijden.

Als kleine jongen keek ik nog op bij het zien van een motorfiets. Of, zoals een vriend van me altijd zegt: de brommert. Ik weet dat motorrijders stoere mannen zijn, maar geen sterke. Sterke mensen fietsen -zonder ondersteuning. Met stoer zijn is niks mis. Sterk is niet erg sexy. Stoer scoort wat dat betreft veel beter. Niet zo goed als macht en geld, maar zeker beter dan sterk. Sterk zijn is in deze tijd ook helemaal niet meer nodig. Jagen hoeft niet meer en ouderwets knokken met de vuist is te beschaafd. Kracht kan aangeschaft worden in de vorm van een pistool.

Wat motorfietsen betreft is de mooiste nieuwigheid de driewieler. Of eigenlijk de omgekeerde driewieler. Dat is een motor voor mensen die niet sterk zijn, maar óók niet stoer. Driewielerrijders zijn toch een beetje bang om te vallen. De laatste keer dat ik op een driewieler reed, kon ik nog niet op een tweewieler fietsen, maar ik was ook nog niet helemaal zindelijk.

Van de week fietste ik een rondje in de buurt van Nijmegen en Kalkar (D). Plots zag ik opmerkelijk veel motoren met vier wielen. Eigenlijk een auto zonder dak. Je vraagt je af bij welk type mens dit type motor hoort...

Bron: motorlife.be

Commentaar?

Ebru
Ik heb wel iets met Umar, maar aan de andere kant ook weer niet. Gisteren beweerde ze in Pauw dat in Turkije vrouwen eerder stemrecht hadden dan in Europa. Dat vraagt om een check.

Turkse vrouwen kregen in 1933 actief en in 1934 passief kiesrecht. In 1906 kregen Finse vrouwen actief kiesrecht. In Nederland kregen vrouwen in 1917 passief en in 1919 actief stemrecht.

Kortom: het is onzin. Het is lastig, want je twijfelt daarna ook toch aan andere zaken die iemand roept. Jammer.

Bron: hln.be

Commentaar?

Vijftig
Onvoorstelbaar. Vandaag ben ik vijftig jaar geleden geboren. Om me wat jonger te voelen (echt waar) heb ik een paar nummers van The Sound (o.m. Golden Soldiers, geweldig nummer uit 1984 van de veel te jong gestorven Borland) en Duran Duran (o.m. Planet Earth) geluisterd.
Hier The Sound live op Parkpop (1987) en hier de studioversie.

I could be so golden - Shine in the dead of night for you
I could be a criminal - And lead a life of crime for you
I could be so golden - Shine in the dead of night for you
I could be a soldier - And I could go to war for you

Ach, wat geweldig. Ik kan echt terug verlangen naar die tijd. Sentimentele zak dat ik ben...
Op brittle heaven vind je heel veel info over The Sound.

Maar we willen niet alleen moeilijke muziek, dus doen we ook wat van Duran Duran. Want ook dat was muziek waar ik dol op was op de middelbare school. En dansbaar. Ik hield erg van dansen. Nu ook nog wel, maar je staat toch een beetje voor lul... Planet Earth is uit 1983. Ik werd dat jaar 17.

Look now, look all around, there's no sign of life
Voices, another sound, can you hear me now?
This is planet Earth, you're looking at planet Earth
Bop bop bop bop bop bop bop bop this is planet Earth

Leuk nummer hoor.

Om vijf over twaalf kreeg ik van mijn lieve vriendin een cadeau: Elvis Presley's Greatest Hits van Readers D. Niet zeldzaam of zo, maar wel erg leuk. Zeven elpees. Ik ben gek op vinyl.

Een collega van me had ontdekt dat ik vijftig zou worden. Ze werd zelf gisteren (30/8) 45 en wilde gezamenlijk trakteren. Vooruit dan maar. Ik wilde eigenlijk de zaak stilletjes laten passeren, maar dat is op school niet gelukt. Hoewel, straks weer gewoon voor de klas en als het goed is weten de jongens en meisjes nergens van en kan ik gewoon mijn inleiding in de maatschappijleer afronden. En nog een debatuurtje.

Bron: http://www.brittleheaven.com/gallery

Bron: dailytelegraph.com.au

Commentaar?

Om je heen kijken
Vorige week nam ik in Breda staatsexamens af. 'Leuk om een keer op de fiets naar toe gaan' dacht ik over Breda. Zaterdag ging ik met de auto naar Breda en met de trein weer terug. Maandag moest ik weer in Breda zijn. Voor de handigheid had ik besloten de nacht van zondag op maandag door te brengen bij vrienden in Tilburg. Kortom: zondag fietste ik naar Breda, gooide daar de fiets in de auto en reed vervolgens naar Tilburg. Daar liet ik de fiets staan. Gisteren ging ik een avondje naar de kermis in Tilburg en logisch dus om vandaag terug te gaan op de fiets. Het was mooi weer. En wat ben ik blij dat er zoveel mensen fietsen. Ik denk wel dat er misschien iets teveel mensen zijn die beter niet een elektrische fiets kunnen rijden, omdat ze iets teveel ondersteuning hebben en gezien de ogenschijnlijke niet-fitheid ze die beter niet zouden kunnen hebben, maar ik zie een poging tot beweging. En dat is goed. Maar ook zie je al die stinkende boten. Studenten met bootjes, pensionado's met boten, proleten met grotere boten en ga maar door. Ronkend stinkend beweegt men zich over de watertjes waar allerlei andere mensen proberen wat knaps van te maken. Dieptepunt was toen ik langs de Wilnisse Zuwe reed en daar op het smalle water, bezaaid met waterlelies en vele watervogels, een veel te brede boot zag die daar eens even flink ronkend de zaak om- en loswoelde. De zich stuurman wanende aangeklede aap, minstens een kilootje of dertig te zwaar, ging even lekker los. Waarom? Omdat het kan. Er zijn mensen die varen sportief noemen. Echt waar.
Ik word er toch een beetje sip van.

Bron: bertsmeets.nl

Commentaar?

Democratisering
Plato laat ons via zijn leermeester Socrates weten dat democratieën uiteindelijk maar één ding opleveren: tirannie. De reden hiervoor is dat we uiteindelijk niet met democratie om kunnen gaan. We zien de waarde er niet meer van. We snappen niet meer dat we er allemaal zuinig op moeten zijn en dat er een bepaald gedrag bij hoort. Bijvoorbeeld niet denken dat je met een motorfiets in de bebouwde kom overal gewoon honderd mag rijden (ik gebruik juist dit voorbeeld omdat hier bij mij in de Amsterdamse Baarsjes veel motorfietsen rijden -vaak van die dingen met drie wielen- en die rijden altijd veel te hard). Omdat het kan en de politie toch niks doet.

Gisteren bekeek ik de laatste vijftien kilometer van de Tour de France. Kilometers lang gekke mensen die schreeuwen tegen de renners, aan ze zitten en uiteindelijk zorgen dat ze op hun bek vallen. Terwijl ik keek dacht ik 'zouden dit fietsmensen zijn?' Aan de buiken zie je al snel dat het waarschijnlijk niet zo is. Nee, deze mensen willen op Tv. Daarom doen ze een raar groen of roze pak aan of, erger, doen ze niks aan en plakken nepschaamhaar op hun buik. Vervolgens rennen ze met de koplopers of de arme gele trui drager mee. Het is tenenkrommend. Honderd jaar beschaafde democratie levert blijkbaar mensen op die denken dat alles mag en, omdat ze zelf geen grens meer stellen, het ook doen. Schaamteloos.

Als Plato gelijk heeft werkt het straks niet meer en zal er langzaam gewerkt moeten worden aan een nieuwe vorm van bestuur, waarbij ik dan denk dat het Chinese model nog niet zo gek is. Een model waarin de markt wel de economische groei mag bepalen, maar waarin de leiders duidelijke grenzen stellen aan wat mensen wel en niet mogen. En ze kunnen snel beslissingen nemen. En de beslissingen ook echt rucksichtslos uitvoeren.

Dat lost het enorme gebrek aan handhaving op, de veel te slappe rechterlijke macht (misdaad loont), de overassertieve burger met z'n grote bek en gebrek aan plichtsgevoel. Dit gecombineerd met onze segregerende samenleving, waarin gedeelde normen en waarden met dwang erin geramd moeten worden en waarin steeds meer mensen collectiviteit boven individualiteit stellen en particularisme boven universalisme, eenvoudigweg omdat ze dat cultureel gewend zijn, levert een cocktail die de dictatuur steeds aantrekkelijker maakt. En dan bedoel ik niet Wilders, maar een partij van een zuiver fascistische of communistische snit. Daar zit niet zoveel verschil tussen. Ik word niet blij van mijn eigen visie, maar ik ben bang dat het onvermijdelijk zal worden.

Vroem vroem. Bron: wielerkrant.be

Commentaar?

Online bestellen
Ik bestelde bij bikester.nl een fietshelm en -schoenen. Normaal heb ik van fietsschoenen maat 47, maar nu vielen ze veel te groot. Ik heb wel eens eerder iets besteld, maar tot nu toe was het altijd oké. Nu pas merk je wat een geëmmer het is wanneer iets niet goed gaat. Je moet een retourbon opstellen en uitprinten. Die moet je op de originele doos plakken. Dan moet je de verzender, in dit geval UPS, bellen. Dat kan tegen lokaal tarief. Je belt om 20.30 en dan hoor je dat het 35 cent kost, naast hetlokale tarief. Hé, dat is niet vermeld. Dan blijken ze alleen open te zijn tussen acht uur in de ochtend en zes uur in de avond. Hé, dat stond er ook niet bij. Dus moet je nog een keer bellen. En dan moet je een afspraak maken om de schoenen op te laten halen. Je moet uiteraard thuis zijn. Het is allemaal niet handig. Voor (fiets)schoenen ga ik volgende keer gewoon weer naar de winkel.


Bikester.nl (Red Cycling Products)

Commentaar?

Niet juist
Mijn voorspelling is niet uitgekomen. Ik meende dat de Britten het toch wel zouden begrijpen. Niet dus. Jammer voor de Brit, Europa komt er wel weer bovenop. Mijn voorspellingen over de EK-voetbal komen ook steeds niet uit, behalve vandaag. Ik was overtuigd dat de Fransen zouden winnen van IJsland. Hoewel ik het heel jammer vind voor IJsland kwam mijn voorspelling eindelijk eens uit.

Maar ik wanhoop niet. De Brexit is nog lang niet geregeld en ik doe gewoon weer een voorspelling: er komt onder de nieuwe minister-president(e) een nieuw referendum in het Verenigd Koninkrijk en dan stemmen de Britten gewoon voor erin blijven. Eind goed al goed.

Bron: executivefinance.nl

Commentaar?

Brexit
Ik voorspel dat de Brit deze donderdag zal stemmen vóór Europa. De meeste Britten snappen echt wel dat het niet handig voor 'ze' is uit de EU te stappen. Het kost de Britten eenvoudigweg geld. Voor Europa is dat wel jammer. Al dat geëmmer over hoe erg het wel niet is als de Britten besluiten eruit te stappen gaat alleen maar over geld. Weer over geld.

Geld, geld, geld. Europa is dan misschien wel goed voor de werkgelegenheid, maar vooral goed voor de elite. Draghi en zijn kornuiten kennen maar één instrument in de strijd tegen de veel te lage inflatie: geld bijdrukken. Het werkt niet, maar ze blijven het toch doen. Het probleem is dat de mensen die zouden kunnen profiteren van deze bijdrukmanie al een huis, een auto en weet ik veel wat hebben. Draghi wil dat we geld lenen om het uit te geven, maar we doen het lang niet genoeg. En dat is maar goed ook, weer opnieuw teveel lenen aan mensen die het niet terug kunnen betalen zou wel heel dom zijn.
Er is maar één oplossing: werk meer belonen. De lonen moeten omhoog. En dan niet de lonen van de winnaars van de globalisering, de verzamelaars. Neen! Aan de onderkant van het loongebouw, daar moet het gebeuren. Werk moet weer lonen. Maar de neoliberalen zijn de baas (ook bij de sociaaldemocraten) en die bestaan alleen maar om de rijken rijker te maken. Kapitalisme is geld verdienen met geld. Hoe meer vermogen je hebt, hoe meer vermogen je kunt krijgen. Dat is het systeem wat men wil. En er is draagvlak voor, omdat mensen zodra ze met geleend geld een huisje hebben gekocht denken dat ze ook bij de vermogenden horen. Dus werk meer belonen is wel het laatste wat we uit Europa mogen verwachten.

Wanneer je niet alleen aan geld denkt kan een Brexit voor Europa ook gunstig zijn. De Britten zijn binnen Europa de kampioen van het Angelsaksische systeem en alles wat daarbij hoort. Extreme zelfverrijking onder bankiers, ernstige sociale problemen bij de onderklasse, een diepgrondige afkeer van het begrip solidariteit en het bewust aansturen op steeds grotere inkomensverschillen. De Engelsen houden dan ook al jaren echt verregaande regels voor bankiers tegen. Nu is het zo dat bij voorspoed de zakken worden gevuld en bij tegenspoed de belastingbetaler de tekorten mag ophoesten. En volgens mij zijn dit feiten. Om dit systeem te corrigeren zijn echte toezichthouders met echte autoriteit en echte mores noodzakelijk. Wanneer de Britten zichzelf uit de EU stemmen is alleen Nederland nog een land waar deze regels niet erg gewenst zijn. Maar Nederland is natuurlijk geen echte speler. Heel misschien kan er dan wat gebeuren op dat gebied.

Maar maak u geen illusies. Zover zal het niet komen. De gemiddelde Brit is wel dom (neem zaterdagavond maar eens een kijkje in de Warmoesstraat), maar ook weer niet zó dom.

Foto: nu.nl


Commentaar?

Undertones en de RHCP
Twee dagen voor Mogwai was ik met wat vrienden bij The Undertones in Paradiso. De tour heet de 40th anniversary tour. Het lijkt dus iets om te vieren. The Undertones zijn iets uit mijn jeugd en geloof me: ik doe het graag nog een keer over... Veertig jaar muziek maken is mooi, maar of het ook iets is om te vieren? Maar goed was het wel. Feargal Sharkey is natuurlijk allang afgehaakt, maar Paul McLoone is het prima. Na een nummer of wat zei ik tegen vriend Arjan: "snap jij dat nou dat al die mensen naar Adele willen, terwijl ze ook gewoon voor twintig pop naar The Undertones kunnen?" "Ik dacht precies hetzelfde" reageerde hij. Inpluggen, spelen en hoppa. leve de lol... Je hebt heel veel goede zangers en zangeressen, maar heel weinig mensen die iets toevoegen. Adele zijn we over twintig jaar weer vergeten, omdat de geschiedenis zal leren dat Bily Holiday veel mooier zong, maar ook iets heeft bijgedragen aan de muziek in het algemeen.

Op uitzending gemist keek ik een stukje Pinkpop 2016. Doe Maar zag ik langskomen (Eén Nacht Alleen). Grappig, ik was zelf op Pinkpop toen ze daar ook speelden en een deel van het publiek pruimde het niet. Dit maakte ze kenbaar door boegeroep en het gooien van allerlei zaken, waaronder tomaten. Volgens mij was het 1984. Nu leek iedereen het prima te vinden.
Meer herinneringen heb ik aan de Red Hot Chili Peppers. Voor het gemak kort ik het altijd af tot RHCP. Een soort vriend van me in die tijd, Rob Lagendijk, was in de VS geweest en kwam terug met een elpee (dat was toen met de tape nog de enige muziekbron) van de RHCP.
Robert zou later nog bij onder andere Solex en volgens mij ook bij Scram C Baby spelen.
Het was ergens in het tweede deel van de jaren tachtig van de vorige eeuw. Hij was zeer enthousiast. En ik ook. Muziek was ons leven, daar waren we mee bezig. Hoewel ik ook wat had met mijn uiterlijk en ik speelde graag een potje schaak. Maar die bassist, Flea, ja dat was toch wel wat. Wat kon die man spelen. Vooral daar ging het om. Om die bas.
Of het de elpee The Red Hot Chili Peppers uit 1984 of Freaky Styley uit 1985 was weet ik niet meer. In ieder geval was het een elpee die niet in Nederland is uitgebracht. In 1988 woonde ik het concert bij van de RHCP in Paradiso. Met Hillel Slovak, die een paar maanden later dood zou zijn. Ik kan me nog herinneren dat een belangrijke kwestie was of de ze de sokkenact zouden doen. Ze deden het. Iedereen tevreden. En het was niet uitverkocht. Bij lange na niet.
Om het even in de tijd te plaatsen: we vergeleken de RHCP met TC Matic. En eigenlijk was ik veel meer voor de tweede band. Uit België. De RHCP is megagroot geworden, Arno Hintjes van TC Matic op zijn manier ook. Maar ik keek in 2016 naar de RHCP en het enige wat ik dacht""ja jongens, we worden oud. En eigenlijk willen we dat niet..."

Hillel Slovak. († 1988) (Foto: wikipedia)

Commentaar?

Mogwai
Gisteren bezocht ik het Holland Festival. Niet echt iets waar doorgaans bij mij de handen voor op elkaar gaan, maar gisteren speelde de Schotse band Mogwai op het festival in Muziekgebouw het IJ. Mogwai heeft het afgelopen jaar een soundtrack gecomponeerd voor de film Atomic Living in Dread and Promise. Overigens hier helemaal te zien met de muziek van Mogwai. In één woord: fantastisch. In de grote zaal met groot scherm en Mogwai live was het helemaal top! Mijn vijftienjarige zoon was erbij en die vond het ook geweldig. Dit daagt de puber uit, dit zet de grijze massa aan het werk. Mocht u Mogwai niet kennen adviseer ik u eerst een keer de elpee Mister Beast van Mogwai te luisteren. Zet de zintuigen open en geniiet. Weg met de commerciële shit (Adele) en ander vals sentiment (Beyonce). Succes met de muzikale (her)opvoeding.

Hoes van Atomic (foto van Corrie)

Commentaar?

The Residents
Ik heb vakantie, dus hoog tijd om weer eens iets hier te plaatsen. Andere prioriteiten...
Dertien februari gingen mijn partner en ik The Residents bekijken in Utrecht. Op afstand volgde ik The Residents nog wel, maar een heel klein beetje. Het is de afdeling apart. Laat ik het zo noemen: The Residents zijn apart. Vol was TivoliVredenburg dan ook zeker niet.
Maar dat unieke maakt het ook sterk. Wij houden daar wel van. Het is theatraal. Het bekendste dat de heren (want ondanks dat de identiteit van de bandleden al sinds de oprichting in 1969 onbekend is, kunnen we er wel van uitgaan dat het heren betreft) voor mij hebben gemaakt is toch wel de underground dance hit Kaw Liga uit 1986.

Dit optreden draaide volledig om Shadowland (2015). Een live-album die hier live volledig ten gehore werd gebracht. Aangekondigd als een stuk over "death, sex and birth: life in reverse". Het optreden riep vragen op, was soms verbazingwekkend en daarom ook indrukwekkend. "Dit is (inderdaad) apart" denk ik om de vijf minuten. De heren zien er nog redelijk getraind uit, hoewel de wat stramme beweging wel verraad dat we hier te maken hebben met mannen die de pensioengerechtigde leeftijd hebben bereikt. Mooi om een keer te hebben gezien, maar absoluut voor de liefhebber. Hier vindt u meer informatie over het optreden.


Residents in TivoliVredenburg (foto van mezelf)

Commentaar?

Bowie
Tja. Ik ben een liefhebber van Bowie. Ik vind het begrip fan ongelukkig, dat heb ik vandaag iedereen zichzelf horen noemen. Dat krijg je wanneer een beroemdheid dood is. Fascinerend die collectieve emoties. Fascinerend dat alle bekende Nederlanders plots iets hebben met een beroemde dode.

Ik noem mezelf een liefhebber omdat ik al zijn muziek ken. Dus ook de muziek van na 1990 en ook de muziek van de jaren tachtig. Maar nog steeds zijn dat voor mij de mindere jaren. Earthling? Prima. Low? Top. Maar Let's Dance? Het is zoals het is. Ik was erbij en ik vond wat ik ervan vond. Als iemand dood is gaan mensen plots alles oké vinden. Ik vind Let's Dance nog steeds weinig verheffend.

De beste nummers van Bowie vind ik Rock 'n' Roll Suicide en The Width of a Circle. Zo is het maar net. Niks Young Americans of Changes.

Als je Bowie niet kent raad ik je aan te beginnen met The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars. Een hele mond vol, maar als je dat trekt is Bowie wel iets voor je. Als je er een beetje in zit maak je de sprong naar de Berlin Trilogy. Dit zijn de elpees Low, Lodger en Heroes. Dan zit je op de toppen van de pophistorie. Dat vind ik dan. Het blijft allemaal heerlijk subjectief.

De hele dag kwamen de voorspelbare bekende Nederlanders langs op de Teevee die plotseling heel veel hadden met David R. Jones, alias David Bowie. "Ja, ik ben een grote fan, ik heb hem ook een keer zien optreden." U voelt aan hoe laat het is.

Bowie was iemand die mensen zoals ik (van bijna vijftig) heeft helpen groot te worden. Op de jongenskamer met mijn eerste liefde draaide ik Bowie op mijn kleine oranje platenspelertje. Dan wordt het echt.

Eén van de langskomende Bekende Nederlanders was Leo Blokhuis. Die vertrouw ik wel. Als was het maar omdat hij het het nummer Abdulmajid waarschijnlijk wel zal herkennen.

Twee januari was ik in Groningen op de Bowie tentoonstelling. Gelukkig voor de grote stroom. Vrijdag kocht ik de plaat bij Velvet aan de Rozengracht. Samen met een beduimeld, maar origineel exemplaar van The Beatles (alias The White Album). De verkoopster verontschuldigde zich nog voor de prijs van Blackstar; namelijk een kleine vijfendertig euro. Ik regeerde met: "of hij is failliet of hij weet welke doelgroep zijn platen koopt." Maar ik wilde het vinyl graag hebben.

Bowie kende mij zeker niet, maar hij is heel belangrijk voor me geweest. Dat is een mooie constatering. En ik draai hem volgend jaar nog, net zoals ik nog steeds af en toe Reve en Vestdijk lees.

De elpee

Commentaar?

Verheerlijken
Ik luister met regelmaat de Nieuws BV. Ik vond het altijd wel een aardig programma. Vooral omdat er vaak een politiek hoekje in zat waar een linkse man van Joop en een wat behoudende man politiek bespraken. Het niet eens zijn maakt zoiets interessant. Maar de laatste tijd is er iets mis met het programma. Zou het komen door het afscheid van Felix Meurders? Ik vraag het me af. De man die het heeft overgenomen is die grote man met veel tatoeages waarvan ik de naam nooit kan onthouden. Die moet het tegenwicht zijn tegen de meisjesachtige medepresentator, waarvan ik ook de naam nooit kan onthouden.

U moet weten dat de Nieuws BV een gedwongen samenwerking is tussen de oude socialistische omroep VARA en de wannabee jongerenomroep BNN. Hoewel, inmiddels zijn de meeste medewerkers van BNN ook alweer de veertig gepasseerd, maar ze doen nog alsof ze jong zijn; zullen we maar zeggen.
De meisjesachtige presentator heeft niet vooraan gestaan bij het uitdelen van, tja, wat zal ik zeggen... Vooruit: journalistieke vaardigheden. Ik geef toe, ik kan ook niet schrijven, maar ik verdien mijn geld er niet mee. Meurders kon met zijn ervaring dit probleempje nog wel wegpoetsen. Maar de nieuwe man niet. Oké, ik zoek de namen even op. De vrouw heet Willemijn Veenhoven en ze is inderdaad al 41. Lekker jong daar bij BNN. Jullie kunnen vast wel iemand van 23 vinden die het een stuk beter kan. Aan het werk!
De man heet Eric Corton. Dat zal dan de inbreng van de VARA zijn -neem ik voor het gemak aan.

Wat er nu precies mis is, is vaak lastig aan te geven. Maar ik merk dat ik me soms irriteer. Aan dat veel te oeverloze echt volledig van iedere nuance ontdane linkse gezever. Zonder enige tegenspraak. Dat is de linkse kant.
Dan, en dat is belangrijker, het steeds vaker verheerlijken van straatcultuur. Alsof jongeren straatcultuur tegenwoordig normaal vinden. Volgens mij is dat helemaal niet zo. Zou dat laatste bij die tatoeageman vandaan komen? Je vraagt het je toch af. Nog even voor de duidelijkheid: zware criminelen zijn niet lief en ook niet aardig. En nee, je hoeft geen begrip te hebben voor mensen die overvallen plegen, ook niet als het (per ongeluk) allochtonen zijn...

Wat gebeurt is dat geweld en criminaliteit op een romantische manier benaderd worden -en daarmee ogenschijnlijk vergoelijkt- zonder enige tegenspraak. De zo opmerkelijke veiligheid (en nog aanwezige vrijheid!) in veel Europese landen is toch echt het gevolg van het feit dat geweld niet normaal of stoer werd gevonden.

U wilt voorbeelden. Natuurlijk.

Onder het mom van vrijheid van meningsuiting oproepen tot geweld. En ik maar uitleggen aan leerlingen dat dergelijke oproepen over de grens zijn. En zelfs strafbaar.
De interviewers maken het gezellig en hebben louter begrip. Natuurlijk moet dit allemaal kunnen.

Of iemand die "afgesloten subculturen" fotografeert. Eerst denk je aan mannen met vrouwenkleren of aan Tibetanen die kunnen zweven, maar dat klopt niet. Het gaat om onderwereldfiguren. Niets mis mee, interessant. Maar wat er gebeurt, is dat de geïnterviewde het goed gaat praten. Hij lijkt er begrip voor te hebben. Ze zijn zo aardig. Ja voor hun vrouw en kinderen misschien (als er anderen bij zijn)... Deze 'fotograaf' heeft misschien iets te dicht bij het vuur gezeten. Het gebruiken van geweld en het veroorzaken van leed bij anderen lijkt niet erg omdat ze zo gezellig zijn. En de interviewers laten het gewoon gebeuren. Geen enkele tegenwerping. Waarom toch? Ik zat me hier echt over op te winden viel me op...

Onder de noemer van tolerant zijn moeten we het zo langzamerhand normaal vinden dat medeburgers wapens dragen, rijk worden in de criminele sector en vrouwen als vee zien. Sterker nog: het begint geuzentitels te krijgen. De cultuurpessimist in mij maakt overuren.

Is het de tirannie van D66? De VVD wil weinig overheid, maar wel strenge handhaving van de regels. D66 wil weinig overheid, maar ook geen strenge handhaving van de regels... Hé, ik zie een probleem... Dit werkt gevoelsmatig niet.

Willem Augustin, dat was pas een echte man. Echte mannen zijn nu van een heel ander type...

O ja, kijkt u even op de webpagina. Lees de tekst. Er staat iets over voorbij stereotype. Nu ben ik redelijk thuis in dat soort begrippen en wat deze foto's doen is vooral stereotypes bevestigen. U mag zelf bepalen welk stereotype. Of is wat dat wordt bedoeld met het stereotype voorbij? Dat het geen stereotype is... Ik kan het me nauwelijks voorstellen.


Bron: http://www.radio1.nl/denieuwsbv

Commentaar?

Gedogen
Wetten aannemen is geen probleem, maar handhaven daarentegen kan nog wel eens lastig zijn. Dat zie je op allerlei gebieden. In het verkeer, het asielbeleid, de belastingen, enzovoort.

In Nederland hebben we nogal wat pontjes. Ik fiets veel, dus maak vaak gebruik van pontjes. Bijvoorbeeld de pont van de Buiksloterweg naar Amsterdam CS, de Hemwegpont (Westpoort naar Zaanstad) en de pont bij Buitenhuizen (gemeente Velsen). Opvallend is dat op geen enkele pont gerookt mag worden, maar dat het toch gewoon gebeurt. Hoe dichter bij Amsterdam, hoe groter het aantal rokers op de pont. En dan valt het natuurlijk ook op dat niemand er iets van zegt. Echt nooit. Noch de andere passagiers, noch het personeel op de pont. Dat snap ik ook prima. je kijkt wel even lekker uit. Voor je het weet ben je intolerant of discrimineer je op wat voor manier dan ook. Je gaat toch niet iemand vragen om zich aan de regels te houden? Een klap op je smoel kun je krijgen... Dus laten we het maar zo.

Maar op de pont van Buitenhuizen heeft men er iets op gevonden. Men heeft besloten het roken op bepaalde plekken toe te staan. Nu nog even het niet roken bordje weghalen en de zaak is rond. Heel pragmatisch.
Het lijkt een beetje op het spookrijden met de fiets wat steeds gebruikelijker wordt. In plaats van te handhaven op wat voor manier dan ook, wordt er steeds vaker een streepje in het midden van het fietspad getrokken. De regel wordt aangepast aan het gedrag. Soms is dat ook wel goed, maar vaak kan je toch wel vraagtekens zetten.



Commentaar?

VS
Ik vind dat uit de VS weinig goeds komt. 'Welk weinig goeds?' denkt u misschien. De lijst is oneindig. Fastfood, ongemeende complimentjes, extreme hypocrisie, ultrachristendom, een verkrampte seksuele moraal, segregratie, extreme armoede, racisme, rendementsdenken, verkapte moderne slavernij (werken voor bijna niks), democratisering van ongebreidelde vetzucht en diabetes twee, hysterische wijven, wapengeweld en moord, gespeeld enthousiasme, exterme inkomensverschillen, overal voor kunnen stemmen maar toch geen democratie zijn, knoeien met cijfers over maatschappelijke ontwikkelingen... Zo kan ik nog wel even doorgaan.

En nu wil Twan Huys (niet Huis, moest ik even opzoeken) het zogenaamde correspondent's dinner naar Nederland halen. Dat is een bijeenkomst waarop de Amerikaanse president lollig gaat staan doen. Overigens uiteraard met het oplepelen van grappen van een ander. Spelen dat je leuk bent en helemaal niet sikkeneurig. Hoe Amerikaans. Vooral niet laten zien hoe je echt bent. In de VS is alles nep, Twan vindt dat geweldig en wil dat eigenlijk hier ook wel introduceren.
Daarna komt er iemand die wel grappig is (omdat het zijn vak is) en die zegt ook wat. Nadat we wat gelachen hebben gaan de journalisten (zij die mogen komen, de kaartjes zijn natuurlijk prijzig) gezellig eten met de president. Elkaar gezellig op de schouders kloppen, een beetje netwerken en laten zien hoe belangrijk men wel niet is. Daar staat het kritische journaille tegenover de macht. Als politicoloog en historicus, maar ook als mens, heb ik grote vraagtekens bij dergelijke elkaar-knuffel-praktijken. De kans dat men zijn rol in de rechtsstaat vergeet in levensgroot aanwezig.

In het mediaforum werd Jan Tromp gevraagd wat het nut is van een correspondent's dinner (we gaan het geen correspondenten diner noemen ben ik bang, maar gelukkig onderstreept dat het Angelsaksische karakter). Het bleef even stil... Tja, eigenlijk best wel een lastige vraag. Nou ja, hij kwam met gezellig en wat woorden die ongeveer hetzelfde betekenen. Inderdaad, het is nutteloze navelstaarderij en zelfbevlekking. Dat in het mediaforum aandacht werd besteed aan dit idee heeft ermee te maken dat het over de media zelf gaat. De nieuwswaarde ervan zie ik niet zo... Zelfbevlekking in de media is natuurlijk om kotsmisselijk van te worden, maar je ziet het altijd weer... Het zal ook de reden zijn waarom Huys bij De Wereld Draait Door mocht zitten. Daar zitten ook allemaal mensen die mogen en willen komen op de Nederlandse versie van het diner.

Maar zou het goed zijn voor de democratie? Voor de bestuurlijke transparantie? Gaan we ons meer betrokken voelen bij de politiek? De opkomst bij de belangrijkste verkiezingen in de VS schommelen tussen de vijftig en zestig procent. Overigens meldt de ene instantie een opkomst van 54 en de andere van 58 procent. Hoe dan ook, veel is het niet. En dan zijn dit nog redelijke cijfers. Bij andere verkiezingen komen nog veel minder mensen. En het wordt steeds minder. Dat is ook niet zo raar, want het maakt voor de meeste Amerikanen geen reet uit of ze op de democraten of de republikeinen stemmen. En de Amerikanen die stemmen, stemmen vaak met een hele merkwaardige motivatie. Daarom kan een Amerikaanse democratische president te maken krijgen met een Congres waar republikeinen een enorme meerderheid hebben. Het resultaat is acht jaar pingpongen tussen het Congres en de president, zonder dat er ook maar iets belangwekkends wordt ingezet. Lekker lullen kan die Obama wel, dus op het correspondenten festival komt het wel weer goed, maar een republikein overtuigen? Het is niet gelukt in bijna acht jaar.

Twan Huys is iemand die de VS geweldig vindt. Maar zou hij wel goed hebben gekeken? Of zat hij alleen in zijn blanke wijkje een beetje de mooie jongen uit te hangen? Zijn illustere voorganger Max Westerman schreef een boek over wat hij zag in de VS: In Alle Staten (Amsterdam, 2007). Hij heeft ook een dvd bij het boek gedaan. Hij had natuurlijk in de VS gezien wat er gebeurt wanneer je de kansen op eerlijk onderwijs wegneemt: steeds meer mensen kunnen niet goed lezen. Mocht het hier deze kant op gaan biedt de dvd alvast uitkomst. En dat zeg ik niet zomaar. Westerman is gefascineerd door de VS. Hij noemt de eenling insprirerend, maar het volk soms angstaanjagend. Hij schetst een beeld van een land waar democratie te koop is (geld bepaalt of je wint), dat de VS een land is waar veel mensen in volledige anonimiteit leven, een land waarin alles competitie is (een soort Romeinse Republiek?), waar consumeren de werkelijke religie is, een land waar enorme hoeveelheden mensen in de bajes zitten, waarin het normaal is om veel te veel te vreten (anders kun je het niet noemen), een land dat bol staat van geweld en waarin iemand afknallen niet echt een probleem is en een land waar men verslaafd lijkt aan oorlog.

Mijn stelling is: hoe meer je overneemt uit de VS hoe meer je een knieval maakt voor de onbeschaafde horden... Want die komen niet uit de Levant, die komen uit het superrijk aan de andere kant van de oceaan...
Maar zoals u hieronder kunt zien: we zijn al lekker op weg. Twan kan tevreden zijn.





Commentaar?

Risico
Nu Brussel een paar dagen een soort no go area is geworden/geweest vroeg ik me af wat ik eigenlijk riskant vind. Ik weet dat autorijden nog altijd het allerallergevaarlijkst is. Wil je statistisch snel het hoekje om moet je auto gaan rijden. Tussen tien kerncentrales op loopafstand wonen in een gebied in Nederland dat zes meter onder de zeespiegel ligt is vééééél minder gevaarlijk. Risico heeft natuurlijk ook te maken met wat je zelf zoal doet in het dagelijks leven. Ik rij op de wielrenfiets. Of racefiets. Maar racen doe ik niet echt; in rijd lekker door. Mijn wereld van risico's kent dus een heel ander beeld. Althans, zo ervaar ik dat. Amsterdam op de fiets verlaten met een kilometertje of 28 tot dertig per uur bepaalt mijn idee over wie/wat voor mij een risico is.

1. De los lopende hond (ik vind honden leuk, maar ze zijn onbetrouwbaar en hebben ook een onbetrouwbare baas, die de onbetrouwbaarheid van hond en zichzelf altijd ontkent. Een explosieve combi).
2. De bejaarde in een auto.
3. De bejaarde of de snelfiets.
4. De bejaarde op de gewone fiets.
5. De autochtone automobilist(e) van middelbare leeftijd met een wat duurdere Duitse auto.
6. De rest van de automobilisten.
7. De rest van de snelfietsen.

Van andere fietsen en scooters heb ik relatief weinig last.

8 tot en met 3247: allerlei andere zaken.
3248. Een jihadist.

Met steeds grotere regelmaat gebeurt me het volgende. Je rijdt je de pleuris op de wielrenfiets. Op de neus staat een stevige zuidwester. Voor je zie je een fietser en dat is een soort inhaalmikpunt. Je ziet een vrouw of een man die redelijk rechtop op de fiets zit. Het is overduidelijk dat hij/zij de pensioengerechtigde leeftijd al heeft bereikt. Maar toch kom je tergend langzaam dichterbij. Altijd heb je weer even een moment dat je je afvraagt: 'hoe kan dat?' Dan zie je ook nog eens dat de "fietser" nauwelijks trapt. En dan schiet het je weer te binnen: 'de snelfiets met de hulpmotor'. Ze worden ook steeds sneller. Straks hoef je helemaal niet meer te trappen. Volgens de geleerden is de snelfiets goed. Voor de gezondheid bijvoorbeeld. Het zal wel. Ik denk dat het straks gewoon een soort elektrische brommer is. Minder uitlaatgas dan de brommert, maar wel een enorm pakket met zware metalen ergens achterop. Ik wil de echte slappe bejaarde de snelfiets niet ontzeggen, maar ik zie ook steeds meer jonge mensen ermee. En mensen die best met de gewone fiets op pad kunnen. Fietsen wordt straks ook al belastend voor het mileu. En dat vind ik jammer.




Commentaar?

Zweden kan het niet meer aan
Adel verplicht. Hoge bomen vangen veel wind. Wie A zegt moet B zeggen.

Als u vanuit uw idealen iets graag wilt is dat mooi. Maar dat geeft verplichtingen en daar moeten, zeker politici, zich bewust van zijn. Zweden heeft vanuit traditionele idealen altijd gezegd dat vluchtelingen zonder beperking welkom zijn. Wanneer de samenleving zo in elkaar steekt, dat iemand die zich afvraagt of dit wel verstandig is, tot racist (of op zijn minst fascist) wordt benoemd, is het debat dood en mogen de winnaars laten zien hoe het moet en daar de verantwoording voor nemen.

En dat kunnen ze dus niet. Van de Zweden mag je nog enig nadenken verwachten. Voor onze oosterburen ligt dat anders. Dat groteske van voor de oorlog is langzaam bij de Duitsers weer teruggekomen. Ze vinden zichzelf weer heel wat en denken alles te kunnen. Dachten ze vroeger Europa te kunnen bezetten, nu denken ze de vluchtelingenstroom wel even te regelen. De Duitser kan, dat moet ter verdediging worden gezegd, dan ook niet helder nadenken over deze problemen, omdat ze nog altijd last hebben van een erfschuld. En die erfschuld resulteert vooral in het kritiekloos aardig zijn en blijven voor alle mensen die tachtig tot zeventig jaar geleden door de Duitsers als minderwaardig zouden worden gezien. Dus is iedereen welkom. "Wir schaffen das" liet Merkel weten. Maar dat kan natuurlijk helemaal niet. Leider nicht.

Dus zijn nu ook de Duitsers gaan piepen. En dat is een pijnlijk proces, omdat de Duitser tegen de andere Europese landen moet zeggen dat 1933-1945 lang geleden is en Duitsland echt een ander land is geworden. Het is helaas te laat. Eerst mensen uitnodigen in het volle besef waar dat toe leidt en dan plosteling tegen allerlei oosteuropese landen gaan roepen dat ze xenofoob zijn omdat ze daar niet aan meedoen. Zweden en Duitsland mogen het, mijns inziens, zelf regelen. Syrië heeft 17 miljoen inwoners, Eritrea 2,75 miljoen en Irak een kleine twintig miljoen. Als in de toekomst tachtig procent daarvan vlucht kom ik op, even snel rekenen, dertig miljoen mensen. Die rekensom hadden ze in Zweden en Duitsland ook kunnen maken. Zweden heeft een kleine tien miljoen inwoners, Duitsland ongeveer 81 miljoen. Als je dan dertig miljoen moet verdelen is dat eenvoudig. De Zweden moeten dan 3,3 miljoen mensen opnemen, de Duitsers 26,7 miljoen. De Duitsers hebben al laten weten dat het allemaal geen probleem is. De Zweden vinden het een morele plicht. Ik zou willen zeggen tegen deze nobele staten: mazzel ermee! Ik ben benieuwd hoe ze het gaan doen...



Commentaar?

Herfst
Soms kan de herfst zorgen voor minder prettige, zelfs sombere, gevoelens. Zeker wanneer je zelf de herfst van het leven nadert.

Ik woon in een kwetsbare buurt (de Amsterdamse Baarsjes). Vandaag ging ik even op de fiets boodschappen doen bij de Dirk op het Mercatorplein. Het was middag, door de toetsweek op mijn school hoefde ik vandaag niet naar Voorburg. Ik zag te hard rijdende en te dure auto's, bestuurd door jongens met een petje op. Ik zag de direct daarnaast naar mijn gevoel steeds openlijker aanwezige armoede. Mensen waaraan je kunt zien dat ze bijna niks hebben. Dat contrast vind ik zorgelijk. Het maakt me somber.

Mijn buurt is een mengeling van typische Amsterdamse sociale woningbouw en behoorlijk dure koopwoningen. Want mensen willen er wel graag wonen. Het centrum van Amsterdam is maar vijf minuten fietsen. De verschillen tussen de bewoners van het eerste en tweede type zijn niet alleen sociaal, maar heel vaak ook etnisch. En deze groepen leven volgens mij volkomen langs elkaar heen. Sytze zat op de buurtschool en had wel wat vriendjes van Turkse en Marokkaanse afkomst. Ze kwamen zelfs op zijn verjaardag. Maar de ouders bleven altijd op afstand. Dat is toch onbewust een voorbeeld, maar niet het voorbeeld dat we moeten geven. Nu hij op de middelbare school zit is het een stuk minder geworden. Hij fietst altijd op met Amar die iets van Afrikaanse ouders heeft. Ik ben benieuwd of dat een maatje wordt. Dat zou mooi zijn.

Maar dat rommelige op straat, die duidelijk zichtbare sociale kloof. Ik weet het niet...

Maar: positief blijven! Kom op! Je kunt het! We gaan op Amerika lijken, dus laten we ons ook Amerikaans gedragen! How nice! Good to see you! Awesome! Tjakka!! Echt waar, wensen worden werkelijkheid!

Commentaar?

UNHCR
Een hoge functionaris, Volker Türk, van de UNHCR vindt dat Europese politici geen populistische uitspraken mogen doen. Ik noem maar wat: "een toenemend aantal vluchtelingen kan de verzorgingsstaat in de problemen brengen." Mag een politicus dus niet zeggen. Maar bestaat er niet zoiets als vrijheid van meningsuiting? Met de bekende grenzen: niet oproepen tot haat of geweld en het uiten van pertinente onjuistheden over medemensen (zeg: smaad en laster). Iemand met een dergelijke functie heeft op z'n minst aan een gerenomeerde Europese universiteit iets van rechten gestudeerd en hoort bij een oldboysnetwerk. Maar toch zou ik deze weledelgestrenge heer even een cursusje rechtsstaat voor dummies aan willen bevelen. Misschien ontdekt hij dan dat politici in democratische landen gewoon heel veel zomaar mogen zeggen. Waarom komen al die mensen uit het middenoosten ook alweer naar (verreweg uitsluitend) West-Europa?

Uit allerlei onderzoeken blijkt dat verreweg de meeste vluchtelingen de staat geld kosten. Dat is natuurlijk geen fijne boodschap wanneer je het hebt over draagvlak, maar wanneer je gaat jokken, terwijl iedereen (zelfs de Volkskrant) beter weet, zal dat averechts werken. Datzelfde geldt voor uitspraken van de directeur van het Centraal Orgaan opvang Asielzoekers (COA) over het opleidingsniveau van asielzoekers. Eenderde zou academisch geschoold zijn, eenderde op hbo/mbo-niveau (overigens nogal een verschil voor de arbeidsmarkt weet ik als leraar) en eenderde lager geschoold. De Volkskrant luidt de bewering in met "hij heeft de huidige stroom asielzoekers, waarvan het merendeel uit Syrië afkomstig is, goed bekeken en concludeert daaruit...". Dat klinkt gedegen, maar is het vermoedelijk niet. Want het blijkt, wat iedereen eigenlijk wel weet, flauwekul. In werkelijk heeft hij geen bronnen en is het ook niet duidelijk hoe hij heeft geturfd. En op basis waarvan. Interviews? Diploma's? Welnee. De Duitsers hebben onderzoeken die meer valide en betrouwbaar overkomen. De webpagina tagesschau.de meldt dat 15% hoogopgeleid is, 16% heeft gymnasium, 33% heeft middelbaar onderwijs, 25% heeft de lagere school af weten te maken en 11% heeft geen opleiding. je vraagt je af met welke tijd dat in Nederland of Duitsland vergelijkbaar is. Ik vermoed zeker meer dan vijftig jaar geleden. Hoe kan dat goed zijn voor de economie? Er zijn meer dan 600,000 werklozen. Er zijn geloof ik 130,000 vacatures. De 600,000 is een feitelijk getal, dat laatste is, vrij naar Gerard Bakker (COA), grosso modo. Het ligt er maar aan hoe de pet staat van degene die iemand zoekt. Ik weet genoeg van de arbeidsmarkt om te weten dat het er ook 50,000 kunnen zijn. Of zoiets. Ik weet dat er veel mensen in de ICT worden gezocht met specialistische kennis. Er wordt nu net gedaan alsof er veel Syrische vluchtelingen zijn met een 'technische opleiding op academisch niveau die blind programmeren in C'. Ik noem maar iets. Of die alles weten van 'UNIX-platforms en de daarop draaiende grote databases'. Ook zijn veel van de Syrische vluchtelingen op z'n minst chirurg of iets dat er op lijkt. Waarom? Omdat de reis heel veel geld kost. Z*cht. Hoe naïef denken politici dat de bevolking is? Als je draagvlak wilt moet je dit echt niet doen. Niet jokken!!

De bevolking kan maar op één manier worden aangesproken: er komen mensen ons land binnen die met reden zijn gevlucht, namelijk voor niets ontziend geweld. Dat gaat ons geld kosten. Ze zijn meestal helemaal niet hoog opgeleid en als ze het wel zijn voldoen ze lang niet aan de normen die in West-Europa worden gesteld. Lees ook dit. Voorzieningen moeten meestal van rijkswege worden verstrekt. De scholing van de kinderen is intensief door de taalachterstand en daardoor ook kostbaar. Een groot deel van de vluchtelingen, blijkt uit heel veel cijfers, zal nooit of slechts karig meedoen aan het arbeidsproces. Omdat ze of eenvoudigweg de vaardigheden missen, of omdat ze traumatisch zijn of omdat ze de druk van het westerse levenspatroon niet aankunnen. Waarom zouden Syriërs het op de arbeidsmarkt beter doen dan Irakezen of Somaliërs? Hoewel de laatste groep er wel heel treurig voorstaat: zeventig procent is afhankelijk van de bijstand. Van de Syriërs is dat zestig procent (SCP). Als u even op dit linkje klikt kunt u ook de kosten-batenanalyse bekijken van de vluchtelingenzaak. Die is niet bepaald rooskleurig. Natuurlijk komen er reacties op zoals deze. Natuurlijk zijn er bedrijven die er wat mee kunnen, maar het wordt allemaal betaald uit de algemene middelen. En dat hoeft geen probleem te zijn, als de politiek maar gewoon laat weten hoe het zit: dit gaat ons geld kosten. Misschien is het een goed idee dat er een soort plafond wordt vastgesteld. Jongens bij 400.000, ik noem maar een getal, houden we op. Dan komt de welvaart dermate in het gedrang dat we stoppen. Is dat niet een goed idee?


Bron: tagesschau.de

Commentaar?

Werkloosheid vijftig plussers
Nieuwsuur van vandaag ging over de kansen voor werklozen van vijftig plussers. Die zijn nihil. In 2010 stapte ik uit de ambtenarij. Ik trok die inefficiente zooi niet meer. Ik besloot bij te dragen aan minder ambtenaren in Amsterdam. Het heeft overigens niet geholpen. Er zijn er in Amsterdam nu vijftien duizend. Maar terug naar 'toen'. Ik heb een eerstegraads onderwijsbevoegdheid gehaald in maatschappijleer en -wetenschappen. Hard werken, maar weer een diploma erbij. Welke diploma's heb ik nu? Een Hbo-diploma personeelswerk, doctoraal bestuurskunde (politicologie), bachelor geschiedenis en master leraar maatschappijleer en -wetenschappen. Daarna op zoek naar werk. Vaak had ik werk, vaak ook niet. In 2010-11 moest ik stage lopen. In 2011 werkte ik een paar maanden op een school in Amsterdam (vmbo b/k, zwangerschapsverlof). Van januari 2012 tot en met augustus 2013 mocht ik op een school in Woerden werken (vmbo t/k/b). Ook daar liep het contract af. Ik wist niet echt of ik nu geschikt was als leraar, maar voelde me het op dat moment niet. Er waren echter bedrijfsmatige redenen, dus daar besloot ik me op te focussen. Lang was het daarna weer stil. Maar van september 2014 tot en met december 2014 mocht ik weer werken aan het Staring College in Lochem. Waar? In Lochem in de Achterhoek. Op maandagavond reed ik met de auto naar een camping in Geesteren vlakbij Lochem. Ik verbleef iedere week vier nachten in een caravan. Ik gaf vier dagen les aan vijf Havoklassen en een hoeveelheid Vmbo-t klassen. Dát had ik er dus voor over! Daarna bleef het weer stil, maar houzee, ik vond een baan in Voorburg. Op een categoriaal gymnasium nog wel. Een lot uit de loterij. Een jaarcontract. En nu maar hopen dat ze me wat vinden.

Want wanneer dat niet zo is ben ik mooi de sigaar. In augustus 2016 word ik vijftig. Ik heb mezelf tot nu toe altijd bezig gehouden. Schaaklessen op basisscholen bijvoorbeeld. Maar betaald werk? Misschien moet ik me dan erbij neerleggen dat er geen werk meer is. Ik las dat ook in de ogen van de mensen die figureerden Nieuwsuur. Ik ben positief, flexibel, vraag weinig geld en ben erg fit. Maar werk vinden boven de vijftig is een mazzeltje. Wat rest is je zzp'er noemen en dan net doen of je het heel druk hebt. Zittend in een koffiebar met een laptopje. Ik zie mezelf al zitten, maar dan met een krant in plaats van een laptop.

Overigens is de werkloosheid onder jongeren ook veel te hoog. De werkloosheid is gewoon hoog. De werkloosheid neemt ook niet af, ook niet als het goed gaat. Werk zal steeds meer verdwijnen en het aanbod van mensen groeit. Ik ben benieuwd welk economisch beleid toegepast gaat worden om hier iets aan te veranderen. De neoliberale religie zal het niet oplossen.

Commentaar?

Commentaar?

Duitsland
Over vluchtelingen heb ik een mening. Zij die vluchten voor levensbedreigend geweld moet je opvangen. Er zijn natuurlijk wat lastige gevolgen. Slechts enkele vluchtelingen zullen weer teruggaan. Het bedreigt de verzorgingsstaat. De Duitsers hebben ontdekt dat een groot deel van de vluchtelingen helemaal niet uit het oorlogsgebied afkomstig is. Nou ja, de bekende zaken. Het is ook niet eenvoudig. Wel eenvoudig is de rol van onze Grote Oppassers, de Amerikanen en het zichzelf herontdekte Herenvolk, maar nu op ethische gronden, de Duitser.

De Eerste Oppasser vond het nodig de zogenaamde Syrische oppositie van wapens en andere middelen te voorzien. Maar de inlichtingendienst had weer eens niet goed opgelet: de agenda van deze oppositie bleek gitzwart te zijn en als belangrijkste woorden sharia en kalifaat te bevatten. En dat alle middelen om deze zaken te bereiken acceptabel waren. Ach, wat was Syrië een ondemocratsch land. Maar wat waren de mensen veilig, wat was de situatie stabiel, wat werd iedereen goed opgeleid, wat was de gezondheidszorg goed, wat een ordnung. De Eerste Oppasser heeft een land dat ze niet zo leuk vonden ontregeld en daarna aan het lot overgelaten. De mensen zitten nu tussen Assad die niet wil wijken en het nog meer afschuwelijke alternatief Islamitische Staat. Ja, dan wil je wel weg. Bedankt VS. Misschien moeten ze zoiets ook eens ondernemen in de nog veel ergere dictatuur Saudi-Arbabië. Maar dat zijn goede vrienden met olie. Dat die goed vrienden IS steunen, tja soms moet je praktisch zijn. En, hé dat is toeval, de Amerikanen hebben IS ook gesteund. En nu schijnt het dat de Russen adviseurs naar Assad hebben gestuurd. De Koude Oorlog herleeft.

Stond de Eerste Oppasser aan de basis van een vluchtelingenstroom die wel eens de grootste kan worden sinds WO2, de Tweede Oppasser heeft een flinke steen bijgedragen aan de extreme toename van de stroom. Duitsland kan natuurlijk ook weinig anders gezien het verleden. Erfschuld heet dat. De Hongaren hebben daar weinig boodschap aan. Vluchtelingen, prima, maar allemaal hup door naar het beloofde land. Tot de Tweede Oppasser zelf ook wel wat schrok van de hoeveelheden. Toen begon het terugkrabbelen. Duitsland heeft dan nog wel last van een erfschuld, maar de economische kracht en macht is inmiddels weer zo groot dat de bekende Duitse arrogantie ook weer zijn intrede gedaan lijkt te hebben. Gevolg: Duitsland eist van de andere Europese landen hetzelfde beleid als wat het zelf heeft ingezet. Er is wel een lastig probleem. Het opvangen van 800,000 vluchtelingen kost Duitsland naar schatting acht miljard euro. Dat schrijven de Volkskrant en Elsevier. Dat zijn mooie ronde getallen, want dat betekent tienduizend euro per vluchteling. Veel landen hebben helemaal geen middelen om mensen onder deze voorwaarden op te vangen. En ze hebben er niet zoveel zin in. Denk aan Slowakijë (bbp p.p.: 18,000 euro, Duitsland: ruim 46,000). Ga maar lekker naar Duitsland zullen ze denken -en geef ze eens ongelijk.

De ene Grote Oppasser zaait een enorme vluchtelingenstroom, de Tweede Oppasser versterkt de stroom vervolgens exponentioneel en uiteindelijk mag de rest van de Europese landen het oplossen. Waar doet u dat aan denken? Inderdaad, de bankencrisis. Eerst stoer doen, dan mooi weer spelen, kijk ons het eens goed doen en wanneer de zaak verkeerd gaat mag de ene helft van de Europese bevolking de pleuris krijgen en de andere helft betalen. De kernvraag is natuurlijk: waar komt dat wantrouwen tegen de politiek toch vandaan?



Commentaar?

Commentaar?

De nieuwe school
Heden begonnen op mijn nieuwe school. Een gymnasium in de regio Den Haag. Altijd weer spannend. Op zich voel je je niet onzeker, maar soms heb je er een beetje last van omdat de media altijd maar aandacht geeft aan roepers die vinden dat het onderwijs allemaal anders moet. Meestal oogt het als de knieval voor de nukken van de leerling. Natuurlijk zitten er ook goede zaken in de ontwikkelingen. Wat lastig is aan de adviseurs is dat ze meestal zo vaag zijn. Vandaag hoorde ik iemand op de radio die reclame mocht maken voor haar nieuwe training voor leraren. Het vervelende is dat de interviewers geen ervaring als leraar hebben en de geïnterviewde weinig concreet is. Dus vragen als 'hoe ziet zo'n les bij u er dan heel concreet uit? Wat doen de leerlingen en wat doet de leraar bij wiskunde over noem eens een onderwerp?' horen we niet. Want daar gaat het uiteindelijk om. Wie doet wat en wat is dat dan? Ik ben het ermee eens dat activerende didactiek goed is voor de motivatie van de leerlingen, maar vele lesontwerpen (van anderen en mezelf) hebben mij wel duidelijk gemaakt dat de opbrengst qua beklijven van kennis zeer beperkt is. Daarvoor grijp ik toch altijd weer terug naar het laten maken van aantekeningen van dingen die ik uitleg. Noem me ouderwets. Maar ik trek me er niks van aan. Zo is het.

Commentaar?

De eredivisie
Na twee korte uitstapjes naar Frankrijk zit de vakantie er voor mij op. Inmiddels circa 3,600 kilometers gefietst op de racefiets; wie weet haal ik dit jaar de 7,000. Maar ik wil het even over voetbal hebben omdat ik dit weekend in de Volkskrant een artikel van Willem Vissers las met als kop 'Wat valt er nog te halen in de Eredivisie?' Ik wil eigenlijk een briefje naar de Volkskrant sturen, maar ik twijfel. Het gaat om de volgende tekst.

In de Volkskrant van zaterdag 8 augustus vraagt Willem Vissers zich af wat er nog 'ere' is aan de hoogste divisie. Het antwoord is natuurlijk heel simpel: als je uitgaat van het idee dat spelen in de hoogste divisie van een land nog altijd een eer is, is alles aan de Nederlandse hoogste divisie 'eredivisie'. Wanneer je echter vindt dat 'ere' staat voor meer verdienen dan voetballers in allerlei bananenrepublieken, is het inderdaad geen 'eredivisie'.

Maar het stukje gaat over het feit dat alle 'goede' voetballers in andere landen gaan voetballen. Want daar kunnen ze meer verdienen. Ik krijg bij het lezen een beetje het idee dat de auteur het ook werkelijk erg vindt. Maar hoezo is dat erg? Hoe erg is het wanneer er geen betaald voetbal meer is in een land?

Opvallend is toch dat landen waar inkomensverschillen klein zijn, waar de verzorgingsstaat -tegen de klippen op- nog redelijk functioneert en waar de bevolking zich schijnbaar gelukkig voelt de voetbalcompetities vergelijkbaar zijn met of nog slechter zijn dan die van Nederland. "En Duitsland dan?" hoor ik u zeggen. Duitsland staat wat gelukkige landen op plek zestien (World Happiness Report, 2015), slechts vijf plaatsen boven voetbalwalhalla Engeland. Maar nog heel ver boven de andere voetbalhemel Spanje (36e). Duitsland heeft door minijobs, het ontbreken van een minimumloon en drastische bezuinigingen op sociale uitkeringen allang niet meer een verzorgingsstaat op het niveau van buurlanden als Oostenrijk (dertiende), Nederland (zevende) en al helemaal niet als Denemarken (derde). En, dat is opvallend, allemaal landen uit de top tien van gelukkigste en meest welvarende landen mét Mickey Mouse competities. Bovenaan staan trouwens Zwitserland en IJsland, ook geen landen met een overbetaalde competitie.

Kortom: het is maar goed dat onze voetballers slechts 305.000 euro per jaar verdienen (negen keer modaal), want dan is de kans groot dat we in een redelijk bestuurd land leven, met geen absurde inkomensverschillen en een gelukkige bevolking. Ajax betaalt met 400.000 euro gemiddeld het beste. Barcelona betaalt de spelers gemiddeld 5,5 miljoen euro per jaar en Real Madrid 5,2 miljoen euro per jaar. Daar staat tegenover dat in Nederland het BBP per hoofd ruim 47.000 euro is en in Spanje ruim 32.000 euro.


Zou een voetbalredactie dit begrijpen? Ik vrees eigenlijk van niet...


Ronaldo (l): 70,4 mln per jaar. Messi (r): 65,3 mln per jaar. De foto's zijn van google.nl/afbeeldingen.

Commentaar?

En de winnaar is...
Chris Froome. Het moet gezegd worden: Quintana heeft het geprobeerd, maar Froome was feitelijk nooit in gevaar. Dus werkelijk spannend werd het niet. Ik gun het Froome van harte, werkelijk waar. Vandaag keek ik naar zijn klim naar Alpe d'Huez en ik hoorde overduidelijk het boegeroep en zag ook werkelijk dat hij werd bespuugd. Hij keek ook om, maar fietste natuurlijk door. Wat een mentaliteit! Want wat moet dat gescheld en gespuug met zo'n man doen? Froome is pas dertig, zo oud ben je dan nog niet. Maar hij geeft geen krimp. Moreel en sportief de terechte winnaar van de Tour de France 2015.

O ja de spuger staat op beeld. Oppakken en berechten lijkt me. Dat zou een goed voorbeeld zijn.

En nu maar hopen dat hij over acht jaar nog de winnaar is. Maar ik denk dat de wielerbond wat aan het inbinden is. Het is wel mooi geweest met de schandaaltjes. Het is dan ook opvallend dat sinds Contador in 2010 (toen zijn Tourzege werd afgenomen en Andy Schleck uitgeroepen werd tot winnaar) geen enkele Tourwinnaar in verband is gebracht met doping. We hebben het over Evans, Wiggins, Froome en Nibali. Allemaal brandschone fietsers. Nemen we dan maar aan.

En ten slotte: mooie posities voor Bouke Mollema en Robert Gesink. Goede sportmannen en ogenschijnlijk sympathieke jongens, wat willen we nog meer.

Sportnieuws.nl

Commentaar?

Doordat er wat in huis moet gebeuren en ik ook reeds begonnen ben met voorbereiden van lessen voor het nieuwe jaar heb ik de Tour wel enigszins gevolgd, maar er niets over geschreven. En dat terwijl ik het woord dagboekje gebruikte. Boehoe. Is de Tour misschien saai? Waar het om het klassement gaat lijkt het er wel op. Froome controleert ontspannen, hij is sterker dan zijn concurrenten en kan beschikken over de beste ploeg. De renners uit de top 10 beloeren elkaar en verdedigen hun posities. Maar ik heb niet de indruk dat de achtervolgers van Froome hem serieus testen. Of ze kunnen hem niet testen. Quintana lijkt minder sterk dan vroeger, Nibali heeft helaas teveel schade opgelopen en Valverde en Contador vallen me gewoonweg tegen.
Zoals gebruikelijk mogen groepjes met renners die niet meedoen in het klassement wegrijden en uitvechten wie de dagzege binnensleept. Dat zijn op zich leuke competities en daar moeten we het mee doen. De slagroom is het elke keer meespringen van groene truidrager Sagan. Voor de media is het leuk dat hij steeds weer tweede wordt en het een showmannetje is. Maar overdrijving is de huidige ziekte van de media.. Zo leuk is Sagan nu ook weer niet. Wel sterk, zeer sterk. Maar als je dan elke keer tweede wordt ben je misschien ook niet zo tactisch...

De media wil meer. Dus omdat we eigenlijk sinds de eerste Pyreneeënrit wel weten wie de Tour gaat winnen wordt elke valpartij breed uitgemeten en diepgaand onderzocht. En uiteraard komt de dopage weer langs. De reacties van de insiders zijn altijd hetzelfde: doping is van vroeger, renners kunnen zich niet verdedigen, zonder bewijs geen doping. Hetzelfde hoorden we in 1990, in 2000 en in 2010. Inmiddels weten we wel beter. En met we bedoel ik iedereen die niet afhankelijk is van de fietssport en een beetje helder nadenkt. Doping en sport, en dan bedoel ik niet alleen wielrennen, zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Wielrennen valt erg op wat betreft betrapte dopinggebruikers. Insiders stellen dat profwielrenners gewoon het beste worden gecontroleerd en de sport er het meest transparant over is. Anderen denken dat in het wielrennen gewoon het meest wordt gebruikt. Ik denk dat de insiders wel een punt hebben. Volgens mij gebruiken schaatsers niet minder of meer dan wielrenners. Maar schaatsen is vooral een sport waarin Nederlanders zijn geïnteresseerd. Een land waarvan de meeste mensen denken dat valsspelen alleen in andere landen gebeurt. Onze jongens doen zoiets niet. Het wegkijken van problemen is een belangrijk onderdeel van de Nederlandse cultuur. Herman Vuijsje noemde dat in de Groene (nr. 29/2015) 'passivisme'.

In 1957, 1961, 1962, 1963 en 1964 won Jacques Anquetil de Tour de France. Hij heeft er nooit een geheim van gemaakt dat hij doping gebruikte. Na hem wonnen 26 andere renners de Tour de France. Officieel dan. Ik tel Lance Armstrong niet mee. De Tour kent geen winnaar tussen 1999 en 2005. Wie zijn de andere winnaars dan? De eerste na Anquetil was Gimondi. Later betrapt op gebruik van doping. Ook Aimar, winnaar van 1966 is betrapt op doping. De winnaar van 1967, Pingeon was officieel geen gebruiker. Ook onze eerste Nederlandse winnaar Jan Janssen staat bekend als schone renner. Hoewel teamgenoot Eef Dolman met regelmaat aangaf dat doping gebruiken toen volstrekt normaal was. Tja. Zijn grote opvolger Eddy Merckx, alias de kannibaal, is diverse keren betrapt op het gebruik van doping. Luis Ocana, die tussen Merckx door één keer de Tour won werd in zijn nadagen betrapt op dopinggebruik. Hij mankeerde toen van alles, dus dat kan een noodgreep zijn geweest. Tourwinnaar uit 1975 en 1977, Thévenet, heeft zelf toegegeven tijdens de Tour doping te hebben gebruikt. De winnaar van 1976, Lucien van Impe (de laatste Belgische Tourwinnaar), is volgens de Volkskrant (7 juli 2007) de enige Tourwinnaar van na 1966 die nooit op doping is betrapt. Ik kan echter over Pingeon en Janssen geen documentatie vinden. En over Bernard Hinault en Greg LeMond weet ik ook weinig. Hoewel die elkaar beschuldigden van gebruik en allerlei ander insiders hen ook beschuldigen. Joop Zoetemelk is natuurlijk meerdere malen betrapt op dopinggebruik. Een andere winnaar uit de jaren tachtig, Laurent Fignon, erkende toen hij doodziek was allerlei preparaten te hebben gebruikt. Ook over Stephen Roche, hoewel die blijft ontkennen, kan met redelijke zekerheid worden gesteld dat ook hij de dokter wist te vinden. De bijnaam van Pedro Delgado luidt volgens wikipedia Périco en El Conquistador (De veroveraar). Maar ik weet nog dat mijn vrienden en ik het altijd hadden over Drogisterij Delgado; de enige bijnaam die werkelijk hout snijdt. Hij is ooit positief getest op een middel verboden door het IOC, maar niet door de UCI. Hij kwam er mee weg. Indurain is nooit positief getest, maar omdat hij astma heeft mocht hij salbutamol gebruiken. Dit geldt ook voor de latere winnaar Oscar Pereiro (2006), maar de eigenlijke winnaar dat jaar was Floyd Landis. Hij werd ontmaskerd als gebruiker.
De winnaars na Indurain waren Bjarne Riis (die naar verluid in het peloton monsieur 60% werd genoemd, de dikte van zijn bloed door gebruik van EPO), Jan Ullrich (gepakt en toegegeven), Marco Pantani (hoe tragisch zijn leven ook was, schoon was hij toch waarschijnlijk niet) en dan natuurlijk Lance Armstong. Hij gaf in 2013 toe EPO gebruikt te hebben. Zijn zeven Tourzeges werden hem ontnomen. Daarna ging het beter. Van het rijtje Nibali, Froome, Wiggins, Evans, (Andy) Schleck, Contador en Sastre is alleen Contador daadwerkelijk betrapt. En nu de tragiek van het professionele wielrennen. Ik zeg: "dus alle anderen waren schoon." Helaas gelooft niemand dat meer. Ze zullen er in de wielersport mee moeten leren leven. En de supporters met het idee dat de winnaar van heden over acht jaar alsnog ontmaskerd kan worden als dopingzondaar.

Lance Armstrong

Commentaar?

7 juli 2015

Kasseien
Over de Tour. Het is geweldig om te zien hoe de media de kasseien weer optillen tot oudtestamentische proporties. Over een kasseienstook rijden is zoiets als de twaalf werken van Herakles uitvoeren. Of het terughalen van het gulden vlies door Jason. Ik gebruik natuurlijk niet voor niets de oudgriekse mythologie. Goden zijn het die wielrenners.
Vorig jaar reed ik de peddelaarsversie van de Ronde van Vlaanderen. Ik kan u vertellen: het valt reuze mee met die kasseien. Ik vind een keer of vijf omhoog rijden op de heuveltjes met hier en daar twintig procent vééél zwaarder. Ik geloof dat ik vorig jaar dertig kilometer kasseien moest doen. De renners moesten vandaag over dertien. Veel te weinig voor Nibali en Boom om Froome af te schudden. Dat is logisch. Net als dat Martin de gele trui mocht pakken. Froome kreeg dat ding veel te vroeg om de schouders. Die wilde er graag vanaf.



Commentaar?

Het peloton tijdens de Tour de France (oude foto, want u ziet de Rabo nog)

Commentaar?

Mont Ventoux, jaar twee
Met mijn fietsmaat ging ik naar de Mont Ventoux. Een beladen tripje, nu de Ventoux-film heeft geleid tot allerlei grappen over mannen van middelbare leeftijd in fietspakjes. Maar wij zijn geoefende fietsers en het doel was drie keer de Ventoux op. Eerst vanuit Bedoin, dan vanuit Malaucene en ten slotte vanuit Sault. Vorig jaar deden we het uiteindelijk niet. Bij mij ging het vooral om parate conditie, bij mijn fietscollega om dreigende weersomstandigheden -die uiteindelijk wel meevielen.

Dit jaar lukte het wel. Er stond heel veel wind en de eerste keer dat we boven aankwamen gierden er dikke wolken over de koude top. Dat klaarde snel op. In het dal was het tussen de 25 en dertig graden, dus op de top werd het gedurende de dag ook warmer. Wat bleef was de harde wind. Op het gevoel windkracht zeven. Als we richting de berg reden hadden we er nadeel van, maar als we langs de berg reden voordeel.

Ik vond de klim vanuit Malaucene uiteindelijk het meest lastig. Tussen kilometer tien en veertien zitten ergens een paar hele zware kilometers. Dan gaat het zolang zwaar omhoog dat je echt op het tandvlees komt. Het kan natuurlijk ook zijn omdat het dan de tweede keer naar boven is.

Ik wist dat ik vorig jaar de eerste klim vanuit Sault veel te snel was begonnen. Daardoor verspeelde ik mijn krachten. Vanuit Bedoin verbruikte ik nu één uur en 55 minuten, om er vervolgens vanuit Malaucene al ruim een kwartier langer over te doen. Maar daardoor lukte het wel deze dag (19 juni 2015) de Ventoux drie keer te beklimmen. Ruim 140 kilometer en volgens strava ruim 5,000 hoogtemeters. De gemiddelde snelheid (17,5 km p/u) viel een beetje tegen. Maar je kunt niet alles hebben en weinigen doen het je na.


Hoogteprofiel drie keer Ventoux


Commentaar?

Schoolkeuze van de Amsterdamse jeugd
In Amsterdam is een nieuw type loting voor plaatsing op de middelbare school ingevoerd. Dit jaar voor het eerst. Het komt erop neer dat je een lijst scholen opgeeft waar je heen zou willen. School één is de eerste keuze, school twee de tweede enzovoort. Ik begreep dat ouders aan is geraden minimaal zes scholen op te geven, minder kon, meer ook. Ook begreep ik dat 75 procent van de leerlingen op de eerste keuze terecht zou komen en iets van 95 procent op de één van de eerste drie keuzes. De loting gebeurde door een computer op basis van allerlei algoritmes... Vaag, maar vooruit.

Achteraf komt er natuurlijk veel kritiek. Mensen die gewoon naar tevredenheid zijn geplaatst hoor je niet, de rest wel. Bij Éénvandaag (radio één) zat een vader die op een hele redelijke manier uitlegde dat hij het jammer vond dat zijn kind op de zesde school was geplaatst. Inderdaad vervelend. Het ging om een gymnasium. Het was duidelijk dat de vader hoopte op een categoriaal gymnasium (dat zijn scholen die alleen het niveau gymnasium aanbieden), maar het was een scholengemeenschap geworden. "Ja, daar kan ook prima Latijn en Grieks worden gevolgd", sprak hij nog. Iedereen weet, daar hoef je zelf niet eens vader of moeder voor te zijn, wat de echte bron van teleurstelling is. Maar dat is moeilijk om hardop te zeggen. Hij zei het bijna, maar slikte het weer in, het moest wel gezellig blijven.

Je wilt gewoon dat je kind naar een school gaat met kinderen van Ons Soort Mensen (OSM). Toen mijn zoontje in Amsterdam een school moest kiezen was mijn onderbuik ook constant bezig met fluisteren dat het Barleus, het Ignatius, het Vierde Gymnasium onze keuzes zouden moeten zijn. Het Fons Vitae keurde mijn onderbuik af: te weinig intellectueel, veel te brallerig. Sytze had ooit meegedaan aan lesjes op het Hervormd Lyceum West. "Veel te donker" riep mijn onderbuik.

Kijk, zo denken we. Iedereen kan natuurlijk roepen "spreek voor jezelf", maar de meeste mensen zijn dan niet eerlijk.

Maar wij hadden buiten onze zoon zelf gerekend. Hij wilde naar het technasium. Een school zonder oude talen, maar met het vak onderzoek & ontwerp. Gericht op techniek en samenwerken. Heel veel presenteren van ideeën aan anderen. Onderwijs op een bijzondere manier. Best mooi. Maar in een hele grote scholengemeenschap: het Caland Lyceum. In Osdorp en er zit ook een Vmbo-t in hetzelfde gebouw. Wij moesten ons werkelijk over de drempel heen tillen! Geen categoriaal gymnasium. Help! Onze zoon komt tussen kinderen met vaders en moeders die niet alleen horen tot OSM!

De kracht van het nieuwe systeem is natuurlijk dat het mensen spreidt. Er vindt meer vermenging plaats. Het Barleus is er heel open over. Als je daar geplaatst bent, terwijl het niet je eerste keuze is, gaan ze toch je best voor je doen. Tja, dat moest er nog eens bijkomen. Maar vervelend is het wel. Stel je toch voor dat je naar het Barleus moet en je ouders zijn timmerman en huisvrouw en je hebt niet zo'n kl*te iPhone. Zit je tussen allemaal van die omhooggevallen arrogante kinderen van media-ouders en snelle banen met een maffiageur. Dan ben je toch mooi in de aap gelogeerd. Ik voorspel allerlei kinderdrama's. Toen ik scholen ging bekijken kwam ik een oude kennis tegen en die was van mening dat "het Vierde GroenLinks en het Barleus VVD en PvdA was." Grappig, maar er zit misschien wel wat in.

Er zit inderdaad een heel groot nadeel aan het systeem. Ik hoorde een meisje vertellen dat ze naar het Geert Groote College Amsterdam (GGCA) wilde. Maar dat was niet doorgegaan. En toen bedacht ik me opeens dat de kans in dit systeem had bestaan dat mijn zoontje niet op het technasium terecht was gekomen. Terwijl de keuze voor de vrije school of een technasium een hele specifieke keuze is. Hoe zou dat zijn gegaan vraag ik me nu opeeens af...



Commentaar?

Ongelijk
Ik heb ongelijk gekregen. Blatter heeft toch de handdoek in de ring gegooid. Maar De Fifa zal niet veranderen. De Amerikanen begonnen de Fifa een hinderlijke machtsfactor te vinden (de VS bepaalt wel wie binnen hún invloedssfeer de baas is in een bepaald land) met teveel invloed op hoe de hazen in bepaalde landen liepen. En dus is er wat aan de boom geschud. Maar de Fifa zal een afspiegeling blijven van de bestuursvormen in de wereld. En daarin is democratie behoorlijk in de minderheid.

De door Freedom House in 2009 gemaakte Map of Freedom oogt best redelijk positief. De wil om veel groen in te kleuren in duidelijk aanwezig. Er zijn nogal wat landen waar democratie een officieel begrip is, maar waar armoede, corruptie en geweld nog dermate groot zijn dat van echte democratie, met bijbehorende rechtsstaat, geen sprake kan zijn. Mexico is eigenlijk een vermomde democratie waar de georganiseerde misdaad de baas is, omdat het verschil tussen de overheid en maffia niet duidelijk is. In landen als Brazilië en India weet het leeuwendeel van de inwoners niet eens welke bestuursvorm er is en is gewoon dagelijks overleven het enige agendapunt. Van alle landen die in Afrika als democratisch te boek staan zijn alleen Ghana en Namibië serieus te nemen. En dan Indonesië. Nou ja, wat moet je erover zeggen. Ook geen voorbeeld voor democratische leerlingen.
Opvallend is dat er niet heel veel is veranderd sinds 2009. Mali is geen democratie meer. Egypte, Syrië en Lybië zijn tragische voorbeelden van volledig ontspoorde experimenten. Afghanistan en Irak worstelen met een door de VS opgelegde democratisch systeem waar alleen de zittende baas vrede mee heeft. U merkt: ik ben wat sombertjes gesteld over de democratische ontwikkeling in de wereld.
Kern van het probleem is: pluriformiteit. Er is een soeveine staat en in die soevereine staat wonen mensen met verschillende achtergronden, religies en verschillende meningen. In een democratie mogen individuen en groepen die allemaal uiten en uitoefenen. Binnen de bekende grenzen: niet oproepen tot haat, discriminatie of geweld. En dat moet iedere keer door de rechter, die onafhankelijk is werkt volgens de spelregels van de rechtsstaat, worden vastgesteld. Zodra er één groep is die een andere groep, met op dat moment minder macht, beperkingen op gaat leggen die ze zelf niet heeft, is het democratisch proces verstoord. En dat gebeurt heel vaak in landen die de democratie invoeren zonder dat de inwoners eraan hebben kunnen wennen. Want een democratie vraagt om een goed opgeleide kritische oplettende en, tot bepaalde hooge, tolerante bevolking. Werk, voedsel en een goed functionerende overheid helpen daarbij.

Eerst democratie in de wereld en dan in de Fifa. En dat gelul over die sponsors... Bedrijven zijn helemaal niet voor of tegen dictatuur. Zolang de mensen hun spullen maar kopen.




Bron: cmo.nl. Klik op het plaatje voor meer informatie.

Commentaar?

Fifa drie
Geweldig. Om mijn stelling dat de Fifa een exponent is van ondemocratische corrupte regimes extra te onderbouwen: hier de reactie van Blatters jongere uitvoering, de soevereine vorst van Rusland.
Deze zaak is superpolitiek en de Amerikanen gaan de slag niet winnen.

Nu denkt u natuurlijk: de schrijver dezens heeft moeite met corruptie en is aanhanger van veel democratie! Maar dat heb ik nergens beweerd. Misschien wel, misschien niet...

Bron: beinsports.tv

Commentaar?

Groenlinks
Bij Groenlinks weten ze inmiddels al jaren dat groen en links niet per definitie samengaan. Net als dat progessief en links altijd als uitwisselbaar werden verondersteld; het is niet het geval. Politiek rechts staat voor economische vrijheid. De overheid is er alleen om deze vrijheid te vergroten en te bewaken. Sinds de negentiende eeuw, toen liberalisme (beseften we later) de enige ideologie was, weten we dat wanneer een overheid alleen dit doet er aan het einde van een rit een klein groepje hele rijke mensen en een hele grote groep hele arme mensen rest. Het antwoord daarop was het socialisme. Socialisten wilden een overheid die zorgde voor een betere spreiding van kennis, macht en, bovenal, inkomen. Deze negentiende eeuwse ontwikkelingen hebben ervoor gezorgd dat de huidige sociaaldemocraten doorgaans links gepositioneerd worden en liberalen (hoewel ze soms proberen te vermommen als sociaal denkende wezens, sec: D66) rechts op het politieke spectrum.
En dat is ook nog steeds wel terecht. Linkse partijen willen nog steeds een overheid die de inkomensverschillen beperken. Denk aan de uitspraak van PvdA-voorzitter Spekman in 2014: "nivelleren is een feest". Dat is dan ook de crisis van deze PvdA. Deze partij zit in het kabinet, maar er is geen enkele sprake van nivellering. Eerder het tegenovergestelde. En ook rechten van de werknemer (voorheen de arbeider) worden onder dit kabinet allengs slechter. Het enige wat minister Asscher (alweer iemand van de PvdA én iemand die geen idee heeft wat het is om modaal of minder te verdienen) ertegenover stelt is een niet werkende flexwet die werkgevers onder voorwaarden dwingt mensen na twee jaar in dienst te nemen. Gevolg: je ontslaat mensen gewoon op dag 729, want iedereen is vervangbaar, zeker die kneuzen die een tijdelijke matig betaalde baan hebben. Als je iemand echt wil houden geef je hem of haar gewoon een vast contract. En dat gebeurt nog zelden.
Kortom: zo goed als iedereen denkt toch wel rechts beleid te zien, gesteund door een linkse partij. En ik weet heus wel dat de PvdA de scherpe kantjes afvijlt. Maar de gemiddelde man/vrouw volgt dat toch niet? Het lijkt wel of de PvdA zich volledig opoffert voor het nationale belang.

Links gaat dus over economie. Groen gaat over milieu. GroenLinks (GL) veronderstelt beide. En dat zit niet lekker. Groen en economie liggen elkaar lang niet altijd even lekker. Zeker wanneer we het over de korte termijn hebben. En politiek gaat toch (steeds meer) over de korte termijn.
Los daarvan is het voor GL lastig zich te onderscheiden van andere linkse partijen als de Socialistische Partij (SP) en de PvdA. Ik wil de nieuwe fractievoorzitter Jesse Klaver dan ook een gratis advies meegeven. Verander de naam GroenLinks in Groenen of de Groene Partij. Of zoiets. En speel dan een economische kaart die beter ligt bij de man en vrouw in de straat. De meeste Nederlanders hebben het inmiddels zo goed dat de onderbuik sterker is dan nadenken over het eigen belang. Dus stemmen ze vaak tegen hun eigen belang.
Denk daarbij als voorbeeld aan het idee bij veel mensen dat ze denken dat ze beter zelf kunnen sparen voor hun pensioen dan dit collectief te doen. Een ernstige misvatting, maar iets dat leeft bij mensen die zich hiermee zeker in de vingers zullen snijden. Deze mensen zullen het goed vinden als de Nieuwe Groenen de WW-uitkering willen verkorten (Halsema wilde dat al), de arbeidsmarkt willen flexibiliseren (is dit een goed woord?), de belasting op arbeid willen verlagen, de AOW-leeftijd willen verhogen, enzovoort. En dan hameren op windmolens, zonne-energie, openbaar vervoer en meer biologische voeding. Dan kan de partij zich onderscheiden! Ik zal er niet op stemmen, maar ik denk dat een dergelijke partij zomaar goed is voor vijftien zetels. Zeker wanneer je fuseert met de Partij voor de Dieren.
En om af te sluiten: Klaver kan zich het beste richten op D66 stemmers. Die zijn het meest flexibel en hebben doorgaans geen idee op wat voor partij ze stemmen.



Commentaar?

Commentaar?

Schaamte
Vandaag ging ik voor de eerste keer sinds LBL weer een keer fietsen. Voordat ik opschrijf wat me overkwam even de context.

Ik was net overvallen door een keiharde onweersbui met hevige windstoten. Vlak daarvoor zag een man met een enorme hond me aan komen rijden, ik wist dat hij me had gezien en toch stak de oude tandeloze gewoon over. Mon Dieu. Daarna reed ik op een fietspad tussen Hoofddorp en de ringdijk. En u kent dat wel: op de één of andere manier kan de wegbeheerder voetpaden aanleggen wat hij of zij wil, de meeste voetgangers blijven gewoon op het fietspad lopen. Ook hier was dat het geval. Een enorm breed voetpad, gewoon verhard, waar je met je uitschuifbare hondenriem met hond eraan geweldig terecht kunt. Maar nee hoor. Toch weer op het fietspad lopen. Het echtpaar (denk ik) met hond zag me al minutenlang naderen. Dus: je loopt op een fietspad waaraan parallel een voetpad loopt die twee keer zo breed is. En wat gebeurt er? Inderdaad: men gaat niet aan de kant. Ik moest gewoon in de remmen en ook nog erg opletten omdat die hond aan zo'n uitschuifbaar touw zat. Meestal zeg ik niks. Ik neem die claimende grijze golf met louter rechten gewoon op de koop toe. Maar terwijl ik nu weer opnieuw optrok ontschoot me gewoon iets. Het was sterker dan mezelf. "Luie donder" zei ik. Niet hard maar heel duidelijk. Luie donder. Waar haalde ik dat nu vandaan? Niet eens heel erg, maar hoewel ik het oprecht meende was er tien seconden later alweer sprake van een vorm van schaamte. Moest dat nu? Ja, want deze mensen denken dat ze alleen op de wereld zijn. Nee, want het is gewoon niet nodig. Ziehier, het resultaat van de katholieke opvoeding die ik vooral genoot bij mijn oude oma bep. Aan de ene kant is het gewoon goed te zeggen wat je vindt, maar aan de andere kant ook een aanslag op je schuldgevoel.

allartlakke.com

Commentaar?

LBL
De peddelaarsversie van de Amstel Gold Race rijd ik al jaren niet meer. Te druk, te veel gedoe, te veel matig tot slecht getrainde fietsers. Op en af rijd ik wel Limburgs Mooiste en ieder jaar de Mergelland Tweedaagse. Vorig jaar werd daar de toeristenversie van de Ronde van Vlaanderen aan toegevoegd, dit jaar kozen mijn fietsmaten en ik voor Luik Bastenaken Luik. We reden 156 kilometer. De andere keuzes zijn 75 en 273 kilometer, De eerste afstand is wat aan de korte kant, de tweede is nog meer dan de profs moeten rijden. Wat een afstand! Dat trekken we niet (meer).
Met een gemiddelde van ongeveer 25,5 km/u, meer dan 2,600 hoogtemeters en bijna de hele dag regen waren we best tevreden.

Bij Limburgs Mooiste ga ik voor de 210 kilometer. Bij de Amstel Gold Race heb ik een aantal keren de 200 gereden, maar dat is alweer meer dan tien jaar geleden. Ik heb dit jaar al meer dan 2,000 kilometer gefietst op de racefiets, dus getraind heb ik wel. Daar zal het niet aan liggen. We zullen zien.

Aan de start

Commentaar?

Traantje wegpinken
Soms moet ik een traantje wegpinken door muziek. Echt waar. Niet omdat ik verdrietig ben. Of iemand met een slap handje. Neen, gewoon, omdat ik het mooi vind. Het overkomt me bij God Only Knows van de Beach Boys. Maar ook bij minder voor de hand liggende muziek. Denk aan How Soon is Now? van The Smiths. Of aan Achterboeg (een vertaald gedicht van Rimbaud) van De Kift. Het overvalt je soms.

Mijn vriendin belde uit Cambridge. Ze kon voor 52 pond een kaartje kopen voor The Simple Minds. Ze twijfelde. "Zal ik het doen?" vroeg ze me. Eerst zei ik "als jij dat ervoor over hebt (zo'n zeventig euro -red) moet je dat doen." Ze merkte mijn twijfel." "Weet je, ik kijk wel" sprak ze. Ik bedacht me waar ik een flink bedrag voor over zou hebben. Voor The Sound zou ik wel een paar honderd euro over hebben gehad. Maar Adrian Borland is dood. Voor The Smiths ook wel. Maar Morrissey en Marr samen, dat gaat niet meer gebeuren. En daar blijft het wel bij denk ik...

Beach Boys

De Kift (oude bezetting)

The Sound (rechts Adrian Borland)

The Smiths

Commentaar?

Inkomensverschillen
In dit blog heb ik eerder al eens een rekensommetje gemaakt over inkomensverschillen (zie mijn stukje van 16 april 2014). Ik moest daaraan denken toen ik hoorde dat een jongeman op de aandeelhoudersvergadering de heer De Boer, bestuurder bij Ahold, toesprak over het verschil tussen zijn inkomen en het inkomen van een negentienjarige vakkenvuller. Zakkenvuller versus vakkenvuller. Flauw.
Nu is het niet helemaal eerlijk om dergelijke vergelijkingen te maken, maar algemene vergelijkingen maken kan wel. Daar leren we namelijk van.

Bij de McDonalds in de VS verdiende de hoogste baas 928 keer zoveel als een kassamedewerker. In dit geval gaat het om het inkomen van volwassen mensen die hun gezin moeten onderhouden. Dat kan dus niet met zeven dollar per uur. De vakkenvuller, Souffian, liet weten dat hij ongeveer zes euro per uur verdient. Hij moet 299 jaar werken om te verdienen wat De Boer in een jaar verdient. De Boer krijgt namelijk (verdienen zou ik het niet noemen, ook voor De Boer tien anderen, geloof me) drieëneenhalf miljoen per jaar. Het gevoel dat mij altijd bekruipt is dat het ook vijf miljoen had kunnen zijn. Maar ook één miljoen. Het is maar wat een gek ervoor geeft en waarschijnlijk had Ahold als bedrijf het niet slechter of beter gedaan dan nu. Maar even terug: wat is drieëneenhalf miljoen voor bedrag? Een modaal inkomen is 35 duizend euro per jaar (bron: CPB). Bruto. Laten we ervan uitgaan dat de drieëneenhalf miljoen ook bruto is. We weten dat mensen met dergelijke inkomens er doorgaans goed in slagen minder belasting te betalen dan een modaal mens (en ook nog eens meer profiteren van de algemene middelen), maar laten we gewoon van de bruto inkomsten uitgaan. Dan is in dit geval de rekensom wel heel eenvoudig. De Boer krijgt honderd keer modaal. Ik heb wel eens gehoord dat veertig keer modaal een soort grens vormt, ook voor economen. Veertig keer is niet zomaar een getal, er zit een theorie achter. Ik moet even nakijken hoe dat ook weer zat. Dat is nog steeds 1,32 miljoen. Prima salarisje toch? En kom dan niet aan met die flauwekul over het weglopen van topmensen. Trap er niet in. Dat is allemaal gelul. Een dikke huid en je rol kunnen spelen is veel belangrijker dan competentie. Dat weet iedere topman. Want echt invloed op de resultaten heeft hij (soms zij) helemaal niet. Het hoort bij de ijdelheid van deze mensen dat ze denken dat ze dat wel hebben, maar het is gewoon echt niet zo.

Een Amerikaanse universiteit (ik meen Princeton) heeft ooit onderzocht of geld gelukkig maakt. Het antwoord is: ja. Maar met een belangrijke opmerking. Boven de 75 duizend neemt het geluksgevoel niet meer toe. Ook daarvoor hoeft het dus niet. Maar ik weet: op moderne Don Quichottes zit niemand te wachten. De VVD en D66 vormen Nederland -met steun van de PvdA- langzaam om tot een staat van de VS en niemand doet er wat aan. Ik in m'n eentje al helemaal niet...

Commentaar?

Wet Werk en Zekerheid
De propaganda van de overheid stelt over de nieuwe Wet werk en zekerheid (Wwz) zekerheid het volgende: "het versterkt de rechtspositie van flexwerkers (is dat een goed Nederlands woord?)." Inmiddels weten we dat het enige resultaat is dat flexwerkers zeker weten wanneer ze een schop onder hun hol krijgen. En dat dit sneller gebeurt dan vroeger (namelijk na twee jaar in plaats van drie) en dat ze vervolgens ook nog langer thuis mogen blijven (namelijk zes maanden in plaats van drie). Er komt een ontslagvergoeding voor werknemers die eigenlijk een vast contract zouden moeten krijgen. Minister Asscher hoopt daarmee uiteraard dat mensen eerder een vast contract krijgen, maar het aanbod op de arbeidsmarkt is zo groot dat het voor de meeste baantjes geen probleem is om gewoon iemand anders te nemen. En anders haalt de werkgever ze wel in Polen of een ander Oost-Europees land. Nog lekker goedkoop ook, zelf in de uitzonderlijke gevallen dat men zich aan een cao houdt.
De praktijk zal uitwijzen dat de positie voor flexwerkers dus nog verder zal verslechteren. Het is een beetje het beeld dat aan Asscher begint te plakken. Zijn geroep over schijnconstructies is allemaal, inderdaad, schijn. Dit is het ontslaan van mensen in loondienst en ze vervolgens weer aannemen als flexwerker. Wanneer er schijnconstructies zijn kan de overheid er plotseling niks aan doen. Zijn aanpak van de prostitutie op de Wallen heeft ervoor gezorgd dat de positie van prostituees vooral slechter is geworden. Conclusie: de PvdA belijdt met de mond een actief overheidsbeleid op de arbeidsmarkt, maar voert in de praktijk neoliberaal beleid uit. Wanneer u mijn vorige stukje leest begrijpt u ook dat er geen keuze meer is. Ook de SP kan de arbeidsmarkt niet meer veranderen. Ik twijfelde tussen een stem tussen de SP en de PvdA. Inmiddels weet ik wat het allerbeste is: gewoon niet meer stemmen. We weten toch wat we krijgen.

Het echte doel van het kabinet is natuurlijk bezuinigen op de uitkeringen. De duur van de WW wordt beperkt en dat scheelt een hoop geld. Nu maar hopen dat ook de hoeveelheid mensen die een aanvraag doet door de neiuwe regeling niet onbedoeld toeneemt, want dan heeft ook dáár het kabinet zich mee in de voet geschoten.

En de werkgevers? Daarvoor kon (met nadruk op kon) u luisteren naar een radiospotje van Tempo Team op Radio Eén. Een werknemers confronteerde zijn werkgever met het feit dat hij vanaf heden in vaste dienst was ('we are best friends forever, haha"). De boodschap was ongeveer "jij zit aan mij vast, jammer hé" (werknemer naar werkgever) en "ik zit aan jou vast, shit, niet goed opgelet" (werkgever naar werknemer). Waarschijnlijk heeft Tempo Team toch wat reacties gekregen van mensen die dit niet zo leuk vonden. Bij Tempo Team zal men hebben gedacht dat dit misschien niet zo'n goede marketingstrategie was. Want of is waar is doet er bij reclame natuurlijk helemaal niet toe. Dus heeft men bij het spotje een zin toegevoegd. De werkgever zegt, nadat hij is geconfronteerd met het feit dat een werknemer vanaf heden een vast contract heeft verdiend, "nou, dat is dan wel een taart waard." Geweldig.

Bron: euroforum.nl

Commentaar?

Democratie of nachtwakersstaat 2.0
Als je de Volkskrant leest over een onderzoek naar lobbyisten en Europa wordt niet erg duidelijk wat er nu precies is onderzocht. Daar kan wel het hele rapport van Transparency International worden binnengehaald. Ik ga het eens bestuderen om waarschijnlijk tot de volgende conclusie te komen: de democratie in Europa is gereduceerd tot heel vaak stemmen, maar invloed hebben we niet meer. Het systeem waarin de overheid louter zorgt voor een wereld waarin bedrijven kunnen floreren en het handhaven van wetten wordt steeds verder opgetuigd. Op naar de nachtwakersstaat 2.0. Economische vrijheid voor alles. Persoonlijke vrijheid inleveren. De technocratie probeert ons zoveel mogelijk tevreden en aan het werk te houden. Dat doen de machthebbers, de haves en hun marionetten, niet door naar ons te luisteren, maar door te bepalen wat goed voor ons is. De sociaaldemocraten piepen af en toe wat, maar bereiken niets meer. De christendemocraten zijn daar waar ze er nog toe doen ten prooi gevallen aan de bekende aloude Rooms-Katholieke corruptie en kunnen het woord rentmeesterschap niet eens meer spellen. Er is nog één ideologie over en dat is het marktdenken van de oudliberalen. In Nederland hebben we het over de uitgangspunten van de VVD en D66. In Duitsland is de FDP de liberale partij, maar de echte liberale agenda wordt uitgevoerd door de CDU en hun zuidelijke maatjes, de CSU. Ook in Duitsland zijn de grote bedrijven de baas, zorgen de minijobs ervoor dat de gewone man steeds minder verdient en zijn de vermogensverschillen tussen mensen groter dan waar ook in Europa. In landen waar mensen wel gekozen hebben voor links gaat het optuigen van de nachtwakersstaat 2.0 gewoon door. Alle leden van de EU moeten zich houden aan de Europese begrotingsregels. En het daaraan gekoppelde financiële beleid. Daarin is geen ruimte meer voor sociaaldemocratische uitgangspunten als solidariteit, gelijke kansen in het onderwijs, een werkscheppende actieve overheid en eenvoudige, maar kostenvrije, gezondheidszorg. Dat dit het beleid is komt doordat Europa beleid uitvoert van en voor de grote bedrijven. We kunnen dus stemmen wat we willen, het doet er gewoon niet toe waar u op stemt. Griekenland zal de lakmoesproef zijn. En omdat de Europese technocratie steeds meer invloed krijgt en de landelijke en lokale politiek steeds meer ingekapseld wordt is uw stem daar in de toekomst ook steeds meer een verloren stem. Democratie is eigenlijk al een fossiel, over nog wat jaren kunnen we het net zo goed afschaffen. Ooit had ik een docent die beweerde dat het succes van westerse landen volgens hem te maken had met democratie. Een mooie gedachte. Voor iemand die democratie wil verkopen. Het idee is als volgt. Een maatschappij heeft problemen. In een democratie worden er allerlei oplossingen bedacht voor die problemen. Uiteindelijk wordt de oplossing gekozen die het meeste aanhang heeft en daardoor het meeste draagvlak. In een dictatuur kiest de machthebber alleen oplossingen in het voordeel van de kleine machthebbende groep. Het eerste werkt in Europa alleng niet meer. Net als in de VS. Daarom gebeurt steeds vaker het tweede dus wel. De goede waarnemer ziet dit ook. Nog even en we kiezen onze rechter, onze commissaris en onze burgemeester, maar het beleid is overal hetzelfde. Richtingenkeuzes zijn er niet meer. Ik moest er maar eens een essay aan wijden.



Commentaar?

Fietsen in de stad
Ik ga eens bekijken -op verzoek- hoe het toch kan dat de stad steeds voller raakt met fietsen. Want dat lijkt toch zo. Ik heb al gezien dat belangrijke punten zijn de verjonging van de steden, de bevolkingsgroei en de groei van het fietsgebruik. Ik ga het allemaal eens op een rijtje zetten. Het komt ergens in een krantje, maar ik ga het natuurlijk ook hier publiceren. Dadelijk stap ik zelf ook weer op de fiets, maar dan rij ik naar Velsen, vervolgens naar Bloemendaal, Zandvoort, Langevelderslag.... Of andersom, dat ligt een beetje aan de wind. Mijn fiets staat echter binnen, dus daar heeft de openbare ruimte geen last van.

rijssensnieuws.nl

Commentaar?

RIH
Vaak is geopperd dat RIH voor Rijwiel Industrie Holland staat. Maar ik meen te weten dat de naam RIH afkomstig is uit Winnetou van de schrijver Karl May. Één van de oprichters van RIH heeft dit ooit bevestigd. Betere bronnen zijn er echter niet. Laten we het erop houden dat RIH inderdaad wel van dat paard afkomstig is en dat het bij toeval ook nog een mooie afkorting bleek te zijn.

Ik ben de trotse bezitter van een RIH randonneur (zie de foto). Een echt klassiek model, uiteraard volledig van staal, bouwjaar 2001, gebouwd door de in december 2014 op 77-jarige leeftijd overleden Wim van der Kaaij. Van der Kaaij, een geboren Amsterdamse Jordanees, was in 2012 gestopt met het bouwen van de RIH-fietsen aan de Amsterdamse Westerstraat. De voor mij gebouwde fiets was, vanzelfsprekend, voor fietsvakanties. Duizenden kilometers verder was de fiets nog steeds in prima staat. Omstandigheden waren aanleiding de fiets wat meer te gaan gebruiken voor stadsverkeer. Advies: nooit doen. Wat heeft een fiets daarvan te leiden, onvoorstelbaar. Beschadingen aan de lak en problemen met wat apparatuur deden me besluiten dat de fiets opgeknapt moest worden.

Het toeval wilde dat Van der Kaaij in 2013 was benaderd door een aantal fietsfanaten die met de handgebouwde RIH-fiets verder wilden. Van der Kaaij moest dan wel de kneepjes van het bouwen van het stalen frame uitleggen. Want het gaat vanzelfsprekend niet over de RIH-fietsen uit Venlo (RIH-Cové). Geen slechte fietsen, maar niet van de Amsterdamse kwaliteit en al helemaal niet handgebouwd.

Het bedrijf is inmiddels onder de naam Rih Sport Amsterdam gevestigd in Amsterdam-Noord. Natuurlijk heb ik mijn oude paradepaardje daar afgeleverd. Daar is mijn RIH opnieuw gespoten en hersteld. Een aantal onderdelen is vervangen. Hij ziet er weer geweldig uit. Als het doorgaat fiets ik er volgend jaar op naar Athene. De RIH is er in ieder geval klaar voor.



Hierboven de RIH Randonneur zelf (2001) en links de fiets met zijn restaurateur.


Commentaar?

Tegenlicht
Een mevrouw, directeur arbeidsmarkt is bij Randstad, stelt vast dat in toekomst het idee van vaste baan weg zal zijn. En alles wat daarbij hoort: zekerheid, een pensioenopbouw, ontwikkeling. Mensen moeten hun hele leven leren, zitten niet meer aan één baan vast en hebben een hele andere levensinvulling dan de vorige generaties wat arbeid betreft. En dat is niet erg. Nee: het is een kans. Mensen kunnen eindelijk gaan doen wat ze willen en hun talenten aanspreken met een cocktail van werk.

Makkelijk lullen.

De context: in Nederland zullen door automatisering (beter nog: robotisering) naar schatting drie miljoen banen verdwijnen (Tegenlicht, 22 maart 2015). Deze mevrouw heeft zelf ongetwijfeld een uitstekend arbeidscontract bij Randstad. Met kinderopvang, een prima pensioenregeling, ontslagvoorwaarden. Ze hoeft zelf geen acquisitie te doen, ze is gewoon in loondienst. Mocht ze ooit weg moeten bij Randstad zit ze op het niveau van handdrukken waar modale werknemers een jaar of tien voor moeten werken. De grijze haren bij de directeur arbeidsmarkt verraden veel. De toekomstige generatie mag zich in allerlei bochten gaan wringen en ik zal wel even uitleggen hoe. Daar trappen wij niet in.

Gelukkig heeft Andrew McAfee, econoom en mede-auteur van het boek Second Machine Age daar toch wel moeite mee. Er is een bovenlaag die wel aan de touwtjes blijft trekken en er is een onderlaag die misschien wel wat mag blijven doen. Maar voor steeds minder geld. Het is de middenstand die weggevaagd zal worden. Het werk dat daar wordt gedaan is straks gewoon niet meer nodig. En McAfee geeft aan dat verdwijnen van werk op lokaal niveau helemaal niet leidt tot mensen die dan gezellig creatieve dingen gaan doen. Het leidt tot criminaliteit, sociale ontbinding, uitholling, vervreemding. Het leidt tot sociale ongelijkheid. Hij zegt dat als we het goed doen het kan leiden tot een mooie wereld. Maar als we het fout doen hebben we straks een extreme oligarchie. De aflevering van Tegenlicht eindigt dan ook met de vraag: wat kunnen we als samenleving doen om de technologische werklozen niet in de steek te laten? McAfee stelt bijvoorbeeld dat wanneer het loon wat je krijgt niet hoog genoeg is, er sprake moet zijn van teruggave van belasting. Hij noemt dit negatieve inkomstenbelasting. Ik denk dat het al bestaat en we noemen het een uitkering.

Je ziet een vrouw die notificatiefilosoof is. Ik hoorde eerst maar niet wat ze zei, maar gelukkig kwam het in beeld. Ze heeft het beroep zelf bedacht en het wordt niet helemaal duidelijk wat het is. Ze heeft een sociale handleiding ontworpen voor de slimme telefoon. Heel erg creatief. Maar ze kan er natuurlijk niet van leven. Op freelancebasis doet ze nog wat gastvrouw werk. Je hoort haar constant denken (ook al heeft ze het over creativiteit, transitie, gedrevenheid, bezieling, nieuwsgierigheid) had ik godverdomme maar gewoon een normale vaste baan. Ik kan heel veel, ik ben slim, maar het levert godgloeiende geen reet op. Ze kan ook nog goed schrijven... Tja, ik ken wel honderd mensen die goed kunnen schrijven. Maar echt schrijven kunnen ze niet. Bij die laatste groep hoor ik ook. Wat me verbaast, is dat al die freelancers die tegenwoordig zzp'er heten niet gewoon zeggen: het is voor een paar heel leuk, maar voor de meeste gewoon mooi kut.

Werk moet verdeeld worden. Anders slaan we elkaar straks gewoon weer de hersens in. Dat hoor ik niemand zeggen in deze uitzending van Tegenlicht. De geschiedenis herhaalt zich nooit helemaal precies, maar als mensen werkloos en arm worden gaan ze rare dingen doen. Dat zal in de toekomst niet anders zijn.

Tegenlicht: het werken van morgen

Voorspellen
Op de webpagina van Vrij Nederland kunnen we het volgende lezen.

"
Het crisisakkoord is grotendeels gebaseerd op de cijferprognoses van het CPB. Maar die voorspellingen zitten er geregeld flink naast. CPB-directeur Coen Teulings: ‘Economie voorspellen is net zoiets als het weer voorspellen.'
"

Van mijn vriendin mag ik het nooit zeggen maar wanneer je er echt op let blijkt dat mensen die ervoor door hebben geleerd het weer helemaal niet kunnen voorspellen. Ik vraag me altijd af wat een weervoorspeller zoal op de dag doet. Waarschijnlijk vooral meten wat voor weer het is en daar data over aanleggen, om vervolgens te doen wat de goegemeente graag wil: een weersvoorspelling. En dat gebeurt doordat de computer wat uitbraakt en dat is het dan.

Laten we de afgelopen week nemen. Op woensdag ging ik op de fiets van Amsterdam naar Haarlo. Haarlo ligt in de Achterhoek. Ongeveer 150 kilometer fietsen. Tot dinsdag was de voorspelling dat de wind uit het oosten zou komen. Het weer zou zonnig zijn. In de avond werd het bijgesteld. De wind draaide naar noord en in het westen zouden er wolken zijn, in het oosten niet. Ik vond dat niet erg: ik had dan in ieder geval geen wind tegen. In maart kan de wind nog best koud zijn en dan is wind voor of tegen best een verschil.

Toen ik uiteindelijk die woensdag om een uur twaalf op de fiets klom was de wind zuidwest tot west. Ik peddelde dus met een windje in de rug naar Haarlo. De dag erna was de wind wel noord.

Vandaag, 20 maart, was er een gedeeltelijke zonsverduistering. De mannen en vrouwen van het weer hadden eerst voorspeld dat we het niet zouden zien. Maar de computer veranderde om duistere redenen van mening en plotseling luidde de voorspelling dat er zeer grote kans was dat de zonsverduistering wel te zien zou zijn. Van mijn oma heb ik vroeger geleerd dat je in de avond naar het westen moet kijken om te weten wat voor weer ons in de volgende ochtend te wachten zou staan. Een wat rossige avondhemel voorspelde weinig wolken, andere omstandigheden het tegenovergestelde. Gisterenavond wist ik dus eigenlijk al dat de kans heel groot was dat we juist niets te zien zouden krijgen van de gedeeltelijke verduistering. En zo was het ook. Op de radio probeerde men de hoop er nog in te houden. Tegen beter weten in wist ik. Mijn vriendin meende dat je ook met wolken wel iets zou merken. Ik gaf aan dat het eruit zou zien alsof het wat regenachtig zou worden. Meer niet, niks bijzonders. En dat was de realiteit.

In 1999 ging ik met een vriend naar Frankrijk voor de totale zonsverduistering. Goed, het is vijftien jaar geleden, maar ook toen kwamen wij uit op een bewolkte plek. In Compiegne. De voorspellers van het weer zaten er toen ook naast. Aan de kust was het prima te zien. Zij hadden juist het tegenovergestelde beweerd.

Als ik ga fietsen kijk ik altijd even op de buienradar. Weet ik ongeveer wat het gaat worden en ongeveer de windrichting. Dan hebben we het over drie uur vooruit. En geloof me: zelfs dat klopt heel vaak niet.

Net als bij de meeste ambtenaren en bankpersoneel krijg je toch de indruk dat ze door meteorologen ook wel erg makkelijk worden verdiend. Laten we gewoon stoppen met het weerbericht. Je hebt er geen ruk aan. Zoals Freek de Jonge ooit zei: 'het weerbericht is voor de boeren.' Inderdaad.

Verduistering van 1999 (bron: nrc.nl)

Opstelten & Teeven
Jammer dat het duo Opstelten/Teeven af is getreden. Ze waren toch een beetje de krenten in de pap van het kabinet. Op meerdere vlakken.
Vielen ze over een belangrijk politiek onderwerp? In februari 2014 stipte ik vijf punten aan waarvan ik vind dat de politiek zich bovenal (of misschien wel volledig) mee bezig moet houden. Namelijk:
1) werkgelegenheid, 2) milieumaatregelen, 3) sociale ongelijkheid, 4) onderwijs en 5) gezondheidszorg.
Hebben Kees H en zijn bonnetje met één van deze dingen te maken? Nee. Natuurlijk niet. Politici vallen doorgaans over onbenulligheden. Het echte werk is te abstract. En dat is best jammer. De politiek, en in navolging daarvan de media, heeft weer heel veel tijd besteed aan onbenulligheden. Spijtig.


Bron: georgeknightlang.wordpress.com

Canis Lupus deel zoveel
Er is een wolf gesignaleerd en nu is het echt. De beste webpagina om dit te volgen is waarneming.nl. De eerste waarnemer was op zeven maart door een anonieme bron, maar al vroeg op de dag, namelijk om tien voor acht, nam Irene Lantman de eerste foto van Canis Lupus (CL) bij Erm in Drenthe. Vage foto's, maar CL is prima te zien. De volgende melding kwam in de namiddag van Jopie Vos (het staat er echt). Ook met foto's, maar deze zijn nog niet met zekerheid gedetermineerd.
De volgende melding was op acht maart van Arjan Janssens. Een paar uur later werden opnieuw foto's van CL genomen door André-Willem Faber. Als locatie wordt Looner Diep/Drentsche Aa gegeven. Diezelfde dag werd CL rond half zeven gespot en gefotografeerd op het Balloërveld door R. Silvis. Daar zit een prachtige foto bij. CL kijkt recht in de camera alsof hij of zij door heeft dat er een foto wordt gemaakt. Hier kunt u de foto's bekijken.

Vandaag, negen maart, staan er nu (13.40) al drie meldingen op de webpagina, met als locaties Kropswolde en Oude Pekela.

Henk Staghouwer, gedeputeerde bij de Groningse provincie, heeft al aangekondigd in te gaan grijpen. Verdoven en daarna waarschijnlijk op de trein naar Polen. We zijn een bang volk, dat is bekend en nu er in Groningen wel eens wat rammelt zijn ze daar extra bang. Ik ken mensen die bang zijn voor spinnen. Ik ken mensen die bang zijn voor kinderen, voor katten, voor moslims, voor fietsen. Ik ken niet veel mensen die bang zijn voor auto's of honden. En auto's en honden zijn pas echt gevaarlijk. CL is bang voor mensen. Zo bang dat hij ze altijd uit de weg zal proberen te gaan. Wolven hebben door de eeuwen heen geleerd dat mensen maar één ding met ze willen doen: doodmaken, ausradieren, entlösen. Want CL heeft tanden en stel je voor dat-ie een willekeurige Groningse burger opvreet. Dat de meeste honden gevaarlijker, onbetrouwbaarder en gewoon enger zijn speelt voor Staghouwer geen rol. Kortom: CL in Nederland kan gewoon niet meer, er zijn teveel bange mensen die van de overheid eisen dat ze ieder risico wegneemt.

CL heeft een veel beter vermogen om gevaar in te schatten dan mensen. Mensen zijn bang voor hoogwater, maar niet voor autorijden. Terwijl de kans dat je dood gaat door een autoritje duizenden malen groter is dan dat je sterft door hoogwater. CL beweegt zich naar Groningen omdat hij weet dat Groningen heel veilig is. Hij weet dat de aarschokjes met een kracht van twee verwaarloosbaar zijn ten opzichte van de gevaren van grote hoeveelheden snelwegen en Provinciale Wegen. Groningen is de plek waar je moet zijn. Maar helaas wonen daar ook gedeputeerden. CL is in Nederland niet welkom, ook niet in Groningen.

O ja; Staghouwer zegt dat CL is gezien in een woonwijk en een winkelcentrum. Beide onbewezen waarnemingen op 100 meter. Dus waarschijnlijk was het gewoon de hond van de buurman. Plotseling ziet iedereen wolven. CL zal wel gek zijn zich daar te vertonen. Hij is gewoon op weg naar Duitsland. Daar is CL namelijk wel welkom.

Bron: www.lightstalker.org

in de top
Waarschijnlijk vraagt u zich ook wel eens af wat de belangrijke zaken zijn voor de overheid. Van de week werd er weer één prominent van de politieke agenda geplukt: er moeten (met nadruk op moeten) meer vrouwen in topfuncties. Mevrouw Verbeet, oud-voorzitter van de Tweede Kamer en een soort ambassadeur voor 'meer vrouwen in of aan de top' mocht het bij de Nieuws bv toe komen lichten. Op de webpagina van Nieuws bv stond het als volgt aangekondigd:

"Minister Jet Bussemaker en werkgeversvoorzitter Hans de Boer lanceerden eerder deze week Topvrouwen.nl, een database voor talentvolle vrouwen. Oud-kamervoorzitter Gerdi Verbeet is samen met Algemeen Directeur van Vakcollege Groep Leo Houwen aangesteld als kwartiermaker. Hoe werkt de database en hoeveel vrouwen zijn er inmiddels ingeschreven? Gerdi Verbeet vertelt straks meer in De Nieuws BV!"

Kijk, in een land waarin de middenklasse steeds kleiner wordt en de armen steeds armer is het aantal vrouwen in de top natuurlijk wel iets waar de politiek tijd voor vrij moet maken. Die andere dingen, ach, dat zien we dan wel weer.

In Duitsland is er een quotum vastgesteld. Een en ander gaat in 2016 in. Dertig procent van de raden van commissarissen van beursgenoteerde bedrijven moet een vrouw zijn. Wanneer je je afvraagt waarom dit moet wordt het lastiger. Wanneer je op zoek gaat naar het waarom ervan wordt het slordig. Zouden vrouwen het beter kunnen? Is het echt waar dat vrouwen in de top een bankencrisis hadden voorkomen? Ik geloof er eigenlijk geen reet van.

Wanneer bedrijven in Duitsland een vrouw moeten aannemen in de raad van commissarissen en ze vinden er geen dan moeten ze de plek open laten. Pas als er een geschikte vrouwelijke kandidaat is, mag de plek worden ingevuld.

Ik geloof er niet in. Kandidaten voor topfuncties bij bedrijven komen uit een kleine vijver. Het zijn de partners en kennissen van de mannen die al een topfunctie hebben en daardoor toegang tot deze carroussel. En met dank aan de wetgever kan nu de hele familie aan het werk als CEO of FEO of weet ik veel hoe dat tegenwoordig heet. De duivel schijt dan twee keer of nog vaker op dezelfde hoop. Het blijft maar wringen: waarom zijn dit zaken die zo prominent van de politieke agenda worden geplukt? Terwijl ook met economische groei de werkgelegenheid krimpt. Terwijl we een energieprobleem krijgen. Terwijl het onderwijs en de gezondheidzorg steeds slechter worden én steeds duurder. DAAR moet de politiek zich mee bezig houden. Vooral de eigen partij van mevrouw Verbeet, de PvdA. Wil die partij tenminste 2018 halen.

TL en The Scene
Jazeker. Ik zag Thé Lau bij Pauw. Het laat wel zien waar de tegenwoordige mensch van houdt. Sinds het openbaar is dat Thé Lau dood gaat is de aandacht niet aan te slepen. Ik zie beelden waarin volle zalen zingen 'iedereen is van de wereld en de wereld is van iedereen.' Ik heb The Scene en Thé Lau in het vorige millennium regelmatig op zien treden. Het aantal bezoekers varieerde tussen zestien man en de hond van buren tot vijfhonderd.
En ik weet heus wel dat The Scene heeft opgetreden op Parkpop en Torhout/Werchter, maar dat heb ik volgens mij niet gezien -althans niet dat ik weet. Ik ging in die tijd wel bijna ieder jaar naar Torhout, maar je krijgt niet alles mee.
Op Pinkpop was Lau pas welkom in 2014. Toen was hij al een tijd ongeneselijk ziek.

Toen ik tiener en twintiger was kende ik Thé Lau als leadzanger/gitarist van The Scene. Ik vond zelf De Scene logischer, maar vooruit. Ook kende ik zijn voorland: gitarist van de Neerlands Hoop Expres. In deze band begeleiden onder meer Jan de Hont (van ZZ & de Maskers: "Dracula, wat zal er straks op tafel staan?") en Thé Lau Bram Vermeulen & Freek de Jonge. Deze gelegenheidsgroep heeft een toppunt in de Nederlandstalige muziek opgeleverd: Quo Vadis (gevolgd door Scania Vabis). Lang heb ik gemeend dat de heren stradivarius zongen -met de klemtoon anders dan gebruikelijk.

Quo Vadis
De nacht is lang en eindeloos de wegen
Zes ouwe lullen al jaren op tournee
Om de kilometer kom je
Een praatpaal tegen
En de vangrail rijdt oneindig met je mee
De weg is grijs en eindeloos verlaten
Lijdzaam geef je toe aan je gegaap
De lifter die je meenam om te praten
Is na een half uur rijden al in diepe slaap
Helemaal alleen ben je ten slotte
Voor je de motor, achter je de vracht
Scania Vabis mijn mascotte
Als ik in slaap val
Hou dan voor mij de wacht
Quo Vadis
Scania Vabis
Gevangen in het web der vierbaanswegen
Je mag er om de zoveel meter uit
's Nachts kom je geen tegenligger tegen
Behalve de insekten op je ruit
De zon komt op nog honderd kilometer
Om tien uur thuis tenminste zonder pech
Je komt nooit thuis
Weet uit ervaring beter
Een artiest is altijd onderweg
Helemaal alleen ben je ten slotte
Voor je de toekomst achter je wat was
Scania Vabis mijn mascotte
Handen aan het stuurwiel
De rechtervoet op het gas
Quo Vadis
Scania Vabis

Van 1994 tot 2001 woonde ik in Den Haag. Daar was op muziekgebied niet veel te doen, vooral omdat het Paard van Troje toen gesloten was. Rotterdam, en in mindere mate Amsterdam (want verder), waren de alternatieven. Wat er wel was, was het jaarlijks terugkerende Crossing Border festival. Ook in 1996 bezocht ik het festival. Ik kan me vooral nog herinneren dat het onder meer in de Grote Kerk was, want daar kwamen de dingen die ik wilde zien. Ergo: daar was ik. En dat waren Julian Cope, Andy Cairns (de zanger van Therapy?), dEUS, Gavin Friday (v/h de Virgin Prunes) en natuurlijk Bob Geldof, voor ons de toen al op leeftijd zijnde voormalige zanger van de Boomtown Rats. Wat ik me daar vooral nog van herinner is dat Geldof alleen kwam voorlezen uit eigen werk. Het handjevol aangeschoten Ieren in de zaal werd daar niet blij van. Bij tijd en wijle riepen ze: "Bob, play us a song! Please Bob, play us a song". Hij zou het niet doen. Andy Cairns en Gavin Friday maakten dat gelukkig ruimschoots goed. Er waren ook minder bekende personen, althans wanneer we spreken over muziek. Connie Palmen las voor uit eigen werk en, inderdaad, Thé Lau trad solo op. Met gitaar, zittend op de stoel. Het was leuk, maar de aandacht van het publiek was matig. Een berichtje op de webpagina van Trouw noemde Lau, een andere interssante en beknopte terugkijk op vijftien jaar Crossing Border (1993-2007) noemt Thé Lau helemaal niet.

Thé Lau is een fijne singer-songwriter. The Scene is een leuke band. Niet zo leuk als Claw Boys Claw (nog leuker met Bobbie Rossini, maar je kunt niet alles hebben), maar vooruit.
Ik ga nu gewoon zeggen wat ik erover denk. Het is jammer dat de gemiddelde Nederlander pas de handen op elkaar krijgt voor vakwerk als de uitvoerder door de hospik terminaal is verklaard. Dat heeft toch iets raars? Of ligt dat aan mij? Ik gun het Thé Lau van harte, don't get me wrong, en ik heb ook begrepen dat hij ervan geniet, maar toch. Ik blijf toch het gevoel hebben dat het gaat om het onaanvaardbaar vinden van de dood. Daaraan wordt uiting gegeven, het liefst massaal. Gevoelsmatig denk ik dat het is ontstaan na de moord op Fortuyn in 2002.
En laat ik nou vinden dat de dood aanvaard moet worden (stel je voor dat we een eeuwig leven hebben, je moet er toch niet aan denken) en dat massa's heel eng zijn, dan begrijpt u wel dat ik er niet van hou.

The Scene, geleend van onh.nl. Wat waren ze jong nog...

Oehoe
Toen ik hoorde dat een oehoe af en toe mensen lastig valt moest ik denken aan mijn stukje over de canis lupus lupus, oftewel: de wolf, het mooiste dier dat op aarde voorkomt. Er zijn mensen die willen dat het dier weer terugkomt in Nederland. Mijn stelling is dat dit niet kan omdat we in Nederland allemaal van alles willen, maar nergens last van willen hebben. Lupus zou wel eens gevaarlijk kunnen zijn. En nu is er een oehoe (bubo bubo) in Purmerend. Wat het natuurlijk allemaal veel erger maakt is dat de oehoe zich ophoudt in de buurt van een... Wacht even hoe noemen we zoiets tegenwoordig zonder dat mensen over je heen vallen. Ik probeer wat. Een tehuis voor mensen die niet zo goed thuis kunnen wonen omdat hun hersenen iets anders doen dan gemiddeld. Kom ik hiermee weg? Ja. Ik denk het wel. Overigens weet ik uit ervaring dat deze mensen zichzelf graag lachend heel anders omschrijven, maar ja, de omgeving hé.
De Telegraaf schrijft over een paar hardlopers: 'ze moesten zich met hoofdwonden laten behandelen'. Op radio1 liet een kenner van bubo bubo weten dat je de vogel lekker moet laten zitten, want bubo houdt vanzelf weer op met dit gedrag. Hij noemde wat De Telegraaf 'hoofdwonden' noemt 'schrammetjes'. De vogel heeft blijkbaar reden iets te beschermen. Vorig jaar gebeurde hetzelfde. Een mijnheer had het over een spanwijdte van twee meter. Dan is deze oehoe extreem groot. Ze hebben gemiddeld een spanwijdte van 1,70 meter. Ook had hij het over een beest van vier kilo. Opnieuw zeer zwaar. Gemiddeld wegen mannetjes iets meer dan twee kilo en vrouwtjes drie kilo. Wat wil deze man? Ons laten weten hoe verschrikkelijk het is? Aangeven dat er koppen gaan rollen? De vraag rest: wat te doen? Vangen dan maar en uitzetten, dat lijkt het beste. De spreeuw en huismus trekken we nog wel in Nederland, maar een oehoe? Nee. Te groot, te aanwezig. Uitzetten dus. In Duitsland komen veel oehoes voor, daar doen ze niet zo moeilijk. In Duitsland verbieden ze alleen dingen die echt gevaarlijk zijn voor een samenleving. Zoals bepaalde gezelligheidsverenigingen met een Maleise naam. In Nederland verbieden we uiteindelijk de oehoe. Die zegt namelijk niks terug. Zo zijn wij.

De oehoe. Geleend van wikipedia

Mediaforum
Ik luister regelmatig naar het mediaforum. Een kwartiertje meestal zeer zelfvoldane mediamensen die mogen vertellen wat ze vinden van de media. Deze keer zat er een man met de naam Cees van der Laan. De mensen die meedoen keren met regelmaat terug, maar ik vergeet altijd wat hun achtergrond is. Ik heb dus even op moeten zoeken wat mijnheer Van der Laan doet. Hij is hoofdredacteur van Trouw. Dat is toch niet de eerste de beste krant. Het verbaasde me omdat deze man beweerde dat Denemarken lijkt op Nederland. Qua cultuur enzovoort was de boodschap. Natuurlijk had dit te maken met de twee religieus beladen schietpartijen in Denemarken. Van der Laan vond dit nieuws extra belangrijk want Denemarken lijkt op Nederland, dus dat geeft maar aan dat dit ook in Nederland kan gebeuren. Los van het feit dat de logica sowieso niet zo sterk is, vraag ik me vooral af wat iemand dan weet van zijn eigen cultuur en in mindere mate van de Deense cultuur. Zoals ik zo vaak tegen mensen zeg die allerlei ongenuanceerde dingen roepen: pak eerst even een boekje, lees je in! Pak de geschiedenis erbij. Want wij verschillen in veel opzichten behoorlijk van de Denen. Denen hangen veel meer naar collectiviteit. Denen hebben een veel hogere belastingmoraal. Denen vinden de overheid belangrijk. Ze willen een kleine slagvaardige overheid. Denen investeren veel meer in onderwijs. De Deense samenleving is veel meer egalitair ingericht dan de Nederlandse. De Denen zijn veel zuiniger op hun sociale welvaartstaat. Denemarken lijkt op Zweden en Finland. Denemarken lijkt op Frankrijk. Denemarken lijkt op delen van Duitsland, hoewel ze in dat laatste land de weg een beetje kwijt zijn. Zelf België lijkt meer op Denemarken dan Nederland. Je moet namelijk voor dit soort uitspraken niet een jaar of dertig terugkijken, maar het tienvoudige. Pak maar driehonderd jaar. Nederland lijkt veel meer op de Verenigde Staten en Engeland. We vinden de overheid slecht. We vinden ambtenaren minderwaardig en alleen maar geld kosten. En het vreemde is: in landen die erg gevoelig zijn voor de (neo)liberale boodschap is sprake van een self fulfilling prophecy. Daar wordt de overheid ook een matig functionerende navelstaarderige organisatie. Toen ik een jaar of 26 (dat was in 1992) was werkte ik bij Siemens in Den Haag. Mijn tijdelijke functie liep af en ondanks dat mijn baas wat lijntjes uitgooide kon ik daar niet blijven. Er moesten (ook toen al) alleen maar mensen uit. Ik vond een baan bij het ministerie van justitie. Toen ik het mijn baas vertelde sprak hij de legendarische woorden: "je gaat toch niet voor de ambtenaartjes werken jongen? Wat moet je daar?" Het dedain was groot. Het is me altijd bijgebleven. "Ik wil gewoon werken" was mijn reactie. Ik vind dit exponentieel voor hoe in Nederland tegen de overheid aan wordt gekeken. En je oogst wat je zaait.

Declareren
Toen ik in september 2014 ging werken meldde ik een paar dagen te laat bij het UWV (ik hoorde iemand het 'de grootste werkgever van Nederland' noemen, Tilburgse humor leek het) dat ik werk had gevonden. Ik kreeg een brief en gelijk een boete van €40,-. Vanzelfsprekend ging ik in beroep. Nog nooit had ik me onttrokken aan verplichtingen ten opzichte van het UWV. Ik vond het per ongeluk enige dagen te laat inleveren van een formuliertje nou niet bepaald ernstig. En: ik had eerder al gebeld over wat ik moest doen en toen was er bij mijn naam (althans, zo liet de medewerkster mij weten) een aantekening gemaakt dat ik per 1 september zou gaan werken. Ik werd over mijn bezwaar gebeld. Ik had fout gehandeld, dus de boete was terecht. Ik was een crimineel, een misdadiger. Dat werd niet letterlijk gezegd, maar tussen de regels door was het duidelijk: ik was een fraudeur die geld wilde stelen van de gemeenschap. Dat ik slechts een paar dagen te laat was met mijn melding (zonder dat iemand daar om had gevraagd) maakte geen verschil. Ik werd pissig en dat vond de man van de UWV nog gek ook. Mensen die je bellen en zich daarna verschuilen achter de bureaucratie. Bah. Bel dan niet en schrijf gewoon een brief. Ze doen geen flikker om je aan werk te helpen, maar dreigen doen ze wel. "U moet dat doen en dit en zoniet dan pakken wij uw uitkering af." De UWV werkt zoals de VVD wil. Hard aanpakken die profiteurs en fraudeurs. Maar u weet inmiddels ook: de partij met de dubbele moraal. Wat voor u geldt, geldt niet voor ons.

Binnen de VVD duiken er iedere keer politici op die onrechtmatig uit de overheidsruif pakken. En dan gaat het niet om een paar euro's. Inmiddels weten we sinds gisteren dat dit gewoon mag van de VVD. Zoals ik al vaak heb gesteld: lileralen, VVD-liberalen voorop, willen strenge regels die voor iedereen gelden, behalve voor zichzelf. En als de heer Verheijen ten onrechte overheidsgeld binnenhaalt, wordt hij nota bene gedekt door onze premier: de kwestie Verheijen vindt hij opgeblazen. Het is toch te triest voor woorden dat deze man, partijgenoot van Verheijen, dit soort gedrag gaat goedpraten. Sjoemelen mag dus gewoon, maar wel wanneer je tot de juiste kaste behoort. Vooral lid zijn van de VVD lijkt een vrijbrief voor het ten onrechte graaien in de pot met belastinggeld. En het mooie is dat ze er allemaal mee wegkomen. Het boeit ook echt niet vermoed ik. De gemiddelde VVD-stemmer vindt het of allemaal wel mooi of maakt zich alleen druk om de aftrek van de hypotheekrente.

Mark Verheijen. Bron: http://www.z24.nl

Democratie
Griekenland wordt vaak gezien als de bakermat van de democratie. Nadat eerst Solon in het begin van de zesde eeuw voor Christus al wat met het idee van stemrecht en een volksvergadering had geworsteld, voerde Kleisthenes aan het einde van de zesde eeuw de democratie in waar het antieke Athene beroemd door is geworden.

Het grote verschil tussen antieke en moderne democratie is dat je stemt op iemand die namens jou stemt, de zogenaamde indirecte democratie. Daar hadden de oude Atheners het niet voor gedaan; alle stemgerechtigden togen naar het marktplein (agora) en daar stelde de bestuurder van het moment een vraag. "Gaan we de Spartanen mores leren? Steek bij ja uw hand op." De Atheners die mochten stemmen staken dan wel of niet de hand op. Er werd geteld en de meerderheid bepaalde wat er zou gebeuren. Ik heb begrepen dat op het Atheense hoogtepunt ongeveer 300,000 mensen in de polis woonden. Niet-Atheners, vrouwen en slaven mochten niet stemmen, dus geschat wordt dat 30,000 Atheners mochten stemmen. Overigens: ze stemden pas na ellenlange toespraken door allerlei belangrijke mensen. Deze vorm van democratie kon alleen functioneren in een samenleving waar 30,000 mensen hun dagen konden vullen met een beetje slap lullen -wanneer er geen oorlog was. Het normale werk werd gedaan door slaven, vrouwen en de niet-Atheners (de allochtonen avant la lettre). Een deel van de bevolking had dus tijd over.

De ironie is dat anno 2015 in het moderne Griekenland naar mijn gevoel een soort lakmoesproef voor de bestuursvorm 'democratie' plaatsvindt. In Griekenland heb je nog communisten (4,5% bij de parlementsverkiezingen van 2012). Zij willen niet samenwerken met partijen die het kapitalisme niet afzweren. De PvdA van Griekenland (PASOK) heeft net als de PvdA alles wat naar sociaal-democratie en sociaal ruikt onder het Europese juk afgezworen en is een soort neoliberale partij geworden. Tussen deze PASOK en de communisten kende het Griekse politieke landschap een breed scala aan linkse partijen. De enige met zetels in het parlement was de partij Synaspismos, een radicaal linkse partij met ecologische kernpunten. Sinds 2004 (na daarvoor al wat halve pogingen te hebben ondernomen tot samenwerking) ontstond er een stevige samenwerking tussen deze partijen die uiteindelijk uitmondde in SYRIZA.

Al in 2012 zou SYRIZA volgens de peilingen de grootste partij worden. Ondanks bijna 28% van de stemmen wonnen de Christendemocraten (Nea Dimokratia) de verkiezingen. Afgelopen zondag was het de beurt aan SYRIZA. 36% van de stemmen was voldoende voor een ruime overwinning. Daarmee heeft SYRIZA net niet de meerderheid in het parlement: 149 van de 300 zetels. Er zijn nu (steeds minder ben ik bang, maar toch) mensen die denken: "hé, hoe kan dat? 149 zetels met 36 komma nog wat van de stemmen?" Inderdaad is dat opmerkelijk, maar dat komt doordat in Griekenland de winnaar vijftig zetels extra krijgt. Een soort bonus voor de winnaar. Uiteraard is dat bedacht om de coalitievorming te versnellen. SYRIZA heeft voor die ene nodige zetel een coalitie aan moeten gaan met de Onafhankelijke Grieken, een kleine rechtse partij. De partijen hebben elkaar gevonden in het streven de strenge door de EU opgelegde maatregelen te herzien.

Het is een beetje jammer voor het experiment dat er sprake is van een coalitie. SYRIZA heeft dingen beloofd als het vergroten van het aantal ambtenaren (met 100,000), verhoging van het minimumloon, gratis elektra, herinvoering dertiende maand voor pensioengerechtigden, gratis openbaar vervoer, voedselsubsidies voor mensen met een inkomen beneden het minumumloon, enzovoort. Hier kan de partij op worden afgerekend, maar nu kan ze altijd problemen krijgen met de coailitiepartner wanneer de stappen heel groot worden. Toch moet het voor SYRIZA mogelijk zijn veel van de beleidspunten uit te voeren. Mits! Mits de leiband van Europa dit eenvoudigweg voorkomt. Wanneer blijkt dat de nieuwe Griekse regering het beleid helemaal niet kan wijzigen wanneer Griekenland lid blijft van de Europese Unie kan daaruit een belangrijke conclusie worden getrokken: het maakt helemaal niet meer uit waar u op stemt bij de landelijke verkiezingen. Het maakt straks niet meer uit welke partij de nationale verkiezingen wint. Wat is in dat geval democratie dan nog waard? Wanneer SYRIZA haar agenda ook maar gedeeltelijk uit kan voeren kan je stellen dat de landelijke democratie nog waarde heeft.

Een ander scenario is dat SYRIZA flink aan de slag gaat, dat het begrotingstekort verder oploopt in een systeem dat zoiets niet wil en dat wacht op het moment dat er afgerekend kan worden en dan roept: zie je wel, dit kan niet. Ook dan kan de conclusie zijn: alleen red je het niet, de neoliberale context bepaalt dat ook in jouw soevereine staat een neoliberale wind dient te waaien. Take it or leave it. De Argentijen hebben zo hun economie hersteld. De koppeling met de dollar loslaten en devalueren maar. Ik ben heel benieuwd wat SYRIZA gaat doen.


SYRIZA (de coalitie van radicaal links). Bron: krapuul.nl

Het kalifaat
Een kalief was (en is in de ogen van velen) de opvolger van de profeet. Het eerste was het kalifaat van Rashidun (632-661).
In 661, na de moord op Ali, werden de Omajjaden leveranciers van de kaliefen. In totaal zou deze dynastie veertien kaliefen leveren. Het kalifaat wist zich onder de Omajjaden enorm uit te breiden en besloeg een gebied van Zuid-Frankrijk tot het huidige Pakistan. Zij wisten vooral te profiteren van de zwakte van het Byzantijnse Rijk en het Rijk van de Sassaniden. En dat waren nogal lappen grond -om het zacht uit te drukken.



De Omajjaden waren tolerant. Christenen mochten hun geloof belijden en werkten zelfs aan het hof. Pas rond het einde van de zevende eeuw werd het beleid minder tolerant. Niet-moslims moesten een aparte belasting gaan betalen en het aniconisme werd ingevoerd: het niet afbeelden van god in een menselijke gedaante.
In de jaren veertig van de achtste eeuw ontstond er verzet tegen de Omajjaden. Waarschijnlijk had dit te maken met onvrede over de steeds grotere afstand tussen de vorsten en, zeg maar, de gewone moslim in de straat. Belangrijk was ook dat veel niet-Arabieren binnen het kalifaat zich achtergesteld voelden. Een belangrijke opstandhaard lag in het huidige Iran. Daar woonden veel niet-Arabieren en daar had een groep opstandelingen veel steun. Deze Abbasiden versloegen de Omajjaden in 750. Abd al-Rahman I was de enige nakomeling van de Omajjaden die de hoofdstad Damascus levend wist te ontvluchten. Hij kwam terecht in het huidige Spanje en wist daar een soort tegenkalifaat te stichten dat uit zou groeien tot het kalifaat Córdoba.
Onder de Abbasiden kende het kalifaat een ongekende culturele en wetenschappelijke bloei. Vanuit de hoofdstad Bagdad werd literatuur en studie van de oude Griekse en Latijnse geschriften volop gestimuleerd. De invloed van de islamitische gouden eeuw is bijvoorbeeld te zien in het noordwesten van Sicilië. De Normandische koningen, die de moslims daar de macht ontnamen, huurden deze zelfde moslims in om de kerken te ontwerpen en te voorzien van kunstwerken. Daaraan danken wij de prachtige kathedraal van Monreale, de kerk van Cefalu en het Normandische paleis in Palermo.


Abbasidenrijk (850)

Het Abbasiden kalifaat kwam niet door interne conflicten ten einde, maar door de inval in 1258 van de Mongolen. Daarna is het kalifaat nooit meer geworden wat het was. Het kalifaat Córdoba had tot 1031 bestaan en was daarna in allerlei gebieden uiteen gevallen. De Berberse Almohaden wisten ongeveer honderd jaar later een kalifaat te stichten dat het huidige Marokko, Tunesië, het noorden van Algerije, het kustgebied van Libië en Zuid-Spanje omvatte. Na de slag bij Las Navas de Tolosa (16 juli 1212), waar het leger van de Almohaden werd verslagen door een bont gezelschap, bestaande uit Iberische koningen en ridderordes zoals de tempeliers, werd de rol van de Moren in Europa belangrijk minder. Maar verre van volledig uitgespeeld. Het Koninkrijk Granada zou tot 1492 blijven bestaan. Het koninkrijk werd geregeerd door de Nasriden, een islamitische Berberse dynastie. Zij lieten onder meer het Alhambra aanleggen.

Koninkrijk Granada

In de negentiende eeuw bestond in Afrika het Sokoto-kalifaat. Dit kalifaat laat zich vooral in de noordwestelijke hoek van het huidige Nigeria lokaliseren en heeft ongeveer een eeuw bestaan.
Vanzelfsprekend was het Ottomaanse kalifaat het laatste kalifaat. Hoewel we dit doorgaans kennen onder de naam sultanaat. Pas in 1922 zou dit rijk definitief ten onder gaan. Al jaren werd het Ottomaanse Rijk de zieke man van Europa genoemd. Nadat het Rijk zich zo goed als volledig uit Europa terug had moeten trekken en na de nederlaag tijdens de Eerste Wereldoorlog bleef alleen de rompstaat Turkije nog over. Maar sinds ongeveer 1300 was het Ottomaanse Rijk een zeer succesvol rijk geweest. Vooral de inname van Constantinopel was een belangrijk moment voor het Rijk. Daarmee breidde ze uit naar Europa. Het grootste deel van de Arabische wereld was al min of meer onderworpen, zodat het rijk zich op haar hoogtepunt uitstrekte van Algerije via de Perzische Golf naar het huidige Bosnië en Servië. Dat het uiteindelijk niet goed zou aflopen kwam door de groeiende militaire achterstand ten opzichte van de (andere) Europese grootmachten en het verlies van controle over de minderheden op de Balkan. Deze situatie, overigens een belangrijke oorzaak van de Eerste Wereldoorlog, werd gebruikt door Rusland en Oostenrijk-Hongarije om invloed te winnen op de Balkan. Hierdoor zouden ze in conflict komen.


Ottomaanse Rijk door de eeuwen heen.

Het Ottomaanse Rijk kenmerkte zich lange tijd door tolerantie voor religieuze en etnische minderheden. Door de christenen van het Iberisch schiereiland verjaagde joden werden in Ottomaanse gebieden goed ontvangen. Men zag ze als versterkende factoren voor de economie.
Ook christenen konden hun geloof zonder veel problemen uitoefenen. Wel waren bepaalde beroepen en bestuursfuncties onbereikbaar voor niet-moslims.
Ik sluit hiermee af om gekunsteld een brugje te slaan naar het kalifaat waar sinds kort sprake van is. Want er is weer een kalifaat uitgeroepen. Niet dat er landen zijn die dat hebben erkend, het zijn nog steeds delen van de soevereine staten Syrië en Irak, maar erkennen was vroeger ook niet aan de orde. Als een situatie lang genoeg bleef bestaan, kon er iets van een staat ontstaan. Althans, ooit. Dat zal nu niet zo snel meer gebeuren, maar je weet maar nooit. De indruk wordt vaak gewekt dat dit kalifaat op basis van middeleeuwse voorbeelden is ingericht. U begrijpt het al: niets is minder waar. Geweld is van alle tijden, daar wil ik verder helemaal niet omheen draaien. Wat wel nieuw is, is het volledige gebrek aan tolerantie voor andersdenkenden. Dat doet meer denken aan regimes zoals nazi-Duitsland, de Sovjet-Unie onder Stalin of het bewind van Mao. Zelfs moslims die niet de juiste lijn verkondigen zijn het leven niet zeker. En dat is buitengewoon deprimerend. Op historische gronden is het gebruik van de term kalifaat eigenlijk ongepast.


Het streven naar een nieuw kalifaat?

UWV
Het UWV doet geen moer meer voor mensen met een werkloosheidsuitkering. Wat ze wel precies doen weet ik niet. Ik denk het schuiven van papier door ongemotiveerde mensen in een dol geworden administratieve molen. Ik heb in de periode september 2013 tot en met december 2014 precies drie maanden gewerkt. Ik heb het UWV ooit zelf benaderd voor hulp bij het zoeken naar werk. Antwoord: "dat doen we niet meer." Ik kreeg van de week wel een e-mail van het UWV (en met mij waarschijnlijk tienduizend andere werkzoekenden). Het onderwerp van de e-mail luidde: "Eigen bedrijf starten vanuit de WW? Gratis webinar op 27 januari". Via internet krijg je te horen hoe je een bedrijf kunt starten. Er is namelijk geen werk meer. Ik kom steeds meer mensen in mijn omgeving tegen die geen werk meer hebben. Goed opgeleide mensen met werkervaring. Velen zijn dan een eigen bedrijf begonnen (zzp heet dat dan), want dat is altijd nog beter dan op een verjaardag moeten zeggen "ik doe niks". De meeste zzp-ers doen ook niks, maar de boodschap is toch anders. Ik zeg tegenwoordig inderdaad gewoon "ik doe niks". Iemand vroeg me laatst waar ik dan van leefde. "Van de wind" legde ik uit.
Het UWV probeert mensen over te halen een eigen bedrijf te beginnen. Dan kan er namelijk weer een uitkering worden weggestreept. En dan kan het kabinet (met de PvdA) straks weer zeggen dat de werkloosheid is afgenomen. Dat dat komt doordat mensen een meestal kansloos eigen avontuurtje aangaan of doordat het recht op uitkering afloopt wordt daar niet bijgezegd. De cijfers komen helaas altijd pas laat. De arbeidsparticipatie is sinds 2012 aan het afnemen. De netto-arbeidsparticipatie was in het derde kwartaal van 2014 nog 66,4%. 66,4% van de Nederlandse beroepsbevolking heeft dus een baan van twaalf uur of meer per week. In 2009 was dat nog 67,8% en daalt daarna langzaam. Voor de mensen die denken in grote getallen is het fijn dat er aan de bovenkant heel veel mensen uitgaan en aan de onderkant er niet zoveel bijkomen. Anders hadden deze cijfers nog veel negatiever geweest.
Ik heb me laten omscholen tot leraar. Met succes, maar helaas niet in Duits of wiskunde... Niks te vinden. Ik ben nu maar wat gaan schrijven omdat ik niet weet welke kant ik nu op moet.
Rutte riep ooit dat mensen hun oprotpremie moesten investeren in een opleiding. Ik heb nooit een oprotpremie gekregen, maar ik heb wel geïnvesteerd in een eerstegraads lerarenopleiding. Met succes, geslaagd met vlag en wimpel. Maar ja, maatschappijleer en -wetenschappen. Ik wist niet precies hoe dat lag op de arbeidsmarkt. Nu wel: veel aanbod, weinig vraag. En voor maatschappijleer bestaat helemaal geen bevoegdheidsplicht, iets dat ik eerlijk gezegd ook niet wist.... Iedereen mag het geven. Rutte geeft ook maatschappijleer. Ik weet dat hij geschiedenis heeft gestudeerd, dus hij zal geen lesbevoegdheid hebben voor maatschappijleer. Als hij ueberhaupt al een bevoegdheid heeft. Nou ja, broodroof door onze eigen premier kan er ook nog wel bij.
Dit stukje klinkt wat zuur en zo voel ik me soms ook. Maar ik blijf wel goede hoop hebben op een goede afloop en dat is belangrijk. En ik doe wel wat hoor. Ik geef schaakles op een basisschool en ik doe mee aan een coachproject op het Calvijn met juniorcollege in Amsterdam-Slotervaart. Je moet wel bezig bljven.

En u moet voor de grap eens kijken op de particulieren webpagina van het Uitvoeringsinstituut WerknemersVerzekeringen. Allemaal lachende WW-, Wajong en WIA-trekkers. Prachtig mooi hé.

Hebdo
Ik doe niet mee aan dat gezeur over de driehoek moslim, vrijheid van meningsuiting, probleem. Een paar moslims doen moeilijk over bepaalde uitingen die mogelijk zijn ten gevolge van een privilege dat vrijheid van meningsuititng wordt genoemd. Lastig. Want er vallen wel eens wat onschuldige doden doordat sommige lieden de koran iets te letterlijk nemen. Maar gelukkig is de kans dat je je dagelijkse autoritje naar je werk twintig kilometer verderop niet overleefd nog steeds tienduizenden, misschien wel honderdduizenden, keren groter dan dat je tegen een moslimterrorist aanloopt. Over de lastige omstandigheden van een tiener die thuis opgevoed wordt als vrome moslim, maar leeft in een seculiere staat heeft Abdelkader Benali van de week een aardig stukje geschreven in de opiniesectie van de New York Times. U kunt dat hier volledig lezen. Wanneer u daar geen zin in heeft volgt hier de kern van het betoog:
"
It was the same delusion I felt as a teenager: that by attacking the messenger your anger will disappear and you will be victorious. But the only way to conquer your anger is to understand where its roots lie. For me the freedom to doubt, to not choose sides and to feel empathy for characters and people with whom I disagree was liberating. Today I still embrace my Islamic background, but without the dogma, repression and strict adherence to ritual.
"
Het aanvallen van de boodschapper gaat over een leraar van Benali die vond dat het tonen van de profeet geen misdaad was. Dat was voor hem op dat moment onacceptabel. Hij beteugelde de woede, maar ging op zoek naar antwoorden. Die vond hij niet in de koran, maar wel in die Verwandlung van Franz Kafka en Camus' La Peste. Het heeft geleid tot de conclusie die hij trekt in de laatste twee zinnen van het cursief hierboven. Zo, probleem opgelost. Wanneer alle in West-Europa levende moslims begrijpen dat geloven iets voor thuis is, zijn we klaar.

Nu ik wat ervaring op heb gedaan als leraar, spoken er bij mij hele andere vragen door het hoofd. Moslims kom ik in alle soorten en maten tegen. Uit Indonesië, uit Iran, uit Pakistan en natuurlijk uit Turkije en Marokko. Michel Houellebecq, ook door Benali aangehaald, heeft wel eens gezegd dat veel problemen met nieuwkomers niets van doen hebben met religie, maar gewoon cultureel zijn. Daar zou je natuurlijk over kunnen zeggen dat religie cultuurbepalend kan zijn, maar laten we dat even rusten. Als je uitgaat van het culturele is het misschien te verklaren dat er zulke grote verschillen zijn onder moslims. Hoe kan het dat ik bij bepaalde mensen heel vaak in meer of mindere mate combinaties van totaal disrespect, oneindige brutaliteit of ingepompt antisemitisme tegenkom? Onvoorstelbaar hoe vaak je dergelijk gedrag in de Randstad tegenkomt en hoe weinig in bijvoorbeeld de Achterhoek -waar ik ook les heb gegeven. Dat vind ik persoonlijk allemaal veel interessanter dan dat gezeur over de islam. Mijn theorie is dat gezag in veel culturen een familiedingetje is. Opa heeft gezag. Maar een leraar of een politieagent? Kom nou. Het zijn ook verklaringen voor de problemen die ontstaan wanneer in sommige landen de dictator geen gezag meer heeft. Het begint met een uitgesproken verlangen naar democratie. Maar omdat niemand begrijpt wat dat betekent voor de houding ten opzichte van een overheid en elkaar loopt het uit op chaos. Democratie is een zeer ingewikkelde bestuursvorm die veel vraagt van de burgers en alleen kan functioneren wanneer aan allerlei randvoorwaarden is voldaan. Uiteindelijk is er in de 'wanna be democracies' een sterke man nodig om de totaal verdwenen orde te herstellen. Voorbeelden? Algerije in de jaren negentig en recent Egypte, Lybië en natuurlijk Syrië. Soedan, Mali. Ik geloof dat ik mijn punt wel heb gemaakt. Daar moeten we wat mee. Ik heb me vaak uitgesproken tegen Huntington's idee van de Clash of Civilizations, maar inmiddels vermoed ik dat er toch wel wat in zit. En je ziet het zelfs terug in een klas. Of juist in de klas. Op de lagere school had Sytze wel vriendjes waarvan de ouders van Turkse of Marokkaanse afkomst waren. Maar wij kregen nooit contact met de ouders. En zij niet met ons. Wij wonen in een buurt met 160 nationaliteiten (de Baarsjes in Amsterdam), maar onder onze 'allochtonenvrienden', om het zo maar even te noemen, vind je alleen Duitsers, Fransen en Russen. Bij Sytze zie je die ontwikkeling ook. De culturen zijn blijkbaar te verschillend. Nog steeds. De vraag is: komt en een brug? En wanneer komt die dan? Dus: in de klas kunnen we elkaar niet ontlopen. Daarbuiten wel. En dat doen we dus ook. Ik denk dat te zien. niet wetenschappelijk, maar toch. De tijd zal leren welke kant het op gaat.

Tekening Daniël Stolle. Bron: nytimes. com

Foto's uit de grote stad
Ik neem wel eens een foto. Meestal van iets in Amsterdam, want daar hobbel ik regelmatig wat rond. Soms met een doel, heel regelmatig ook doelloos. Dat zorgt er wel voor dat je wat meer rond gaat kijken. Ik werd me daar niet eens zo lang geleden wat bewuster van. Dan een foto nemen is met de huidige stand der techniek een eenvoudige handeling. Of het goede foto's zijn weet ik niet, ik kan daar zelf moeilijk over oordelen en vrees eigenlijk van niet, maar ik heb toch besloten er af en toe één neer te zetten. Onder het motto 'foto's van de grote stad' -wat Amsterdam toch is voor Nederlandse begrippen.

Op woensdag geef ik een uurtje schaakles op de Sint Janschool. De leukste school van Amsterdam aan de Amsterdamse Kortenaerstraat. Mijn zoontje heeft daar met veel plezier van 2005 tot en met 2013 op school gezeten. Vanmiddag liep ik naar huis en toen maakte ik deze foto's.


Kijk: u denkt dat de meeste mensen wel zindelijk zijn. Dacht het niet. Dit is toch goor? Bah. Is dit representatief voor de hoek Chassestraat en Kortenaestraat? Hopelijk niet. Leve de Baarsjes!


Gelukkig is dit een stuk beter. Links de moskee an-Nour en rechts kijkt u de Witte de Withstraat in. Lange tijd heb ik geroepen dat dit toch wel één van de lelijkste straten van Amsterdam was. het Witte de Withplein heeft iets verbeterd, maar vooral het terugbrengen van de gevels in de oorspronkelijk staat heeft de straat redelijk opgeknapt. Als u goed kijkt ziet u nog grote lampionnen hangen. De stichting Geef Om de Jan Eef hangt in de feestmaand december jaarlijks deze lampionnen op. Ooit alleen in de Jan Evertsenstraat, maar inmiddels ook de Witte de With in. Leve de Baarsjes!

Solliciteren
Door eigen keuzes heb ik geen vast werk meer. Al sinds 2009-2010. Ik solliciteer veel. Kortgeleden was de gekste sollicitatie. Want: wat je voelt klopt vaak. Het IJburgcollege in Amsterdam zocht voor een vak met een moeilijke naam (de afkorting was CSY en dat staat voor Community Service Yburg, ik heb het even op moeten zoeken, wie verzint dat denk je dan, maar tussen haakjes dan toch nog maatschappijleer) een leraar. Tweedegraads maatschappijleer was oké, maar de voorkeur leek uit te gaan naar iemand met een Pabo-opleiding. Een middelbare school met de voorkeur voor kleuterjuffen. Dat roept vragen op. Want uit betrouwbare bron heb ik ook vernomen dat het IJburgcollege een voorkeur voor vrouwen heeft voor deze burgerschapsvormende vakken in de onderbouw. Het is bij het IJburgcollege blijkbaar nog niet geland dat de feminisering het grootste probleem is van het lager onderwijs. Hoe kan het toch dat jongens het veel minder doen dan meisjes op de middelbare school? Een veel gehoorde klacht. Ik weet het wel. Jongens mogen geen jongens meer zijn, de rest mag u zelf invullen. In het onderwijs zijn vrouwen wat betreft de pedagogiek volledig de baas. Maar dat wist u allang.
Deze feminisering naar het voortgezet onderwijs uitbreiden lijkt me een slechte zaak. Natuurlijk wist ik al van de ernstige afpersings- en bedreigingszaak op het IJburg, maar ik wist niet dat ze dat met kleuterjuffen wilden gaan aanpakken. Let wel: ik heb niets tegen kleuterjuffen, maar die moeten les geven waar dat hoort -me dunkt.

Ook keek ik even naar professor Dronkers. Deze noemde de Vwo-afdeliung van het IJburg één van de slechtste in Nederland. Overigens toonde het IJburgcollege zich in Trouw een slechte verliezer. Natuurlijk zijn cijfers niet altijd leidend, maar het IJburg was echt niet in orde. Het zou zo maar te maken kunnen hebben met de keuze om kleuterjuffen voor jong volwassen te zetten. Je neemt dan je leerlingen, jezelf en het onderwijs niet serieus. Ik wilde niet solliciteren, maar ja, het moet af en toe. Minimaal vier keer per maand als je nog inkomensrechten hebt, zo werkt dat in Nederland. Ik ben eerstegraads bevoegd met vooral ervaring in de bovenbouw, dus wist wat me te wachten stond. Weken later ontving ik een algemene email, niet via de mail van het IJburgcollege, maar via meesterbaan.nl. De mogelijkheid extra vragen te stellen werd niet geboden. Nergens een telefoonnummer. Sterker nog: niemand bleek de tekst te hebben geschreven. Geen naam te bekennen. Ik weet ook wel dat sinds personeelswerk human resource management is gaan heten veel bedrijven een zakelijker omgang hebben ingezet met hun werknemers, maar dit is toch wel heel treurig. Je gaat je bijna afvragen wat ze bij het IJburgcollege wel kunnen.

Mocht u nog twijfelen: tik even in google in 'IJburgcollege' en 'oordeel' en haal het rapport van bevindingen van de onderwijsinspectie even binnen. Als een school door de onderwijsinspectie zwak wordt genoemd is dat meestal een understatement.

Professor Dronkers is gestopt met de schoolonderzoeken, het IJburg bouwt inmiddels IJburg 2.
De staat van het vaderlandse onderwijs in een notendop.

Bron: ijburgcollege.nl

Blauwe band
Het berichtje over de zorgverzekeringen is niet eerder opgeladen (zie hieronder). Gaat dus mee met dit berichtje. In december 2013 behaalde zoon Sytze de groene band (vijfde kyu) in de karate en nu, zo ongeveer een jaar later, heeft hij zelfs de blauwe band (vierde kyu) gehaald. Op naar de bruine en dan de zwarte. Ik vind het knap, hij is nog maar dertien. Een vriend van me vroeg me wat hij nu kon. Ik grapte: "hij kan nu met zijn blote hand iemands hoofd amputeren." Maar dat is natuurlijk niet waar. Wel zie ik hem kata's uitvoeren (een serie van technieken), waarbij het lijkt dat hij eerst iemand zijn hoofd naar beneden trekt, terwijl hij tergelijkertijd een 'knietje' geeft, om zich vervolgens om te draaien en dan een trappende beweging op kruishoogte te maken. "Eerst breek je dus iemand zijn neus en daarna trap je hem keihard in z'n kloten" stelde ik vast. Syzte keek me wat ongemakkelijk aan. "Ja zoiets" zei hij.

Begrijp me niet verkeerd, karate is zwaar (je wordt er ijzersterk van), het is mooi om te zien, het vraagt om heel veel discipline. En het is een echte verdedigingssport. Maar het zal tussen mij en vechtsporten nooit wat worden.



Bron: karatewinkel.com

Zorgverzekeringen
Het kopje dekt niet helemaal de lading, maar is wel een aandachttrekker (om even een onderwijswoord te gebruiken). Eerder had ik het al over de rubriek Druktemakers van de Nieuws BV. Dit kenmerkt zich soms door hele rake en leuke dingen (eerder had ik het al over een column betreffende het onderwijs), maar soms ook door herhalend gezeur van mensen met iets te veel Politieke Correctheid. De rode draad in de gesproken columns van Anousha Nzume is bijvoorbeeld: "alle niet gekleurde mensen zijn racist." Zij heeft zelf (meen ik te hebben begrepen) een Russische moeder en een Kameroenese vader. Dat is geen geheim, dat wordt bijna in iedere column naar voren gehaald. Op 19 december had ze het over de adviezen die docenten op basisscholen geven voor de vervolgopleiding. En ja hoor, het was weer duidelijk: als je een kleurtje hebt mag je naar het Vmbo, als je wit bent naar het Vwo. Ze bedoelt in het laatste geval polderjongen en -meisje, want zoals u weet zijn de meeste Noord-Afrikaanse inwoners van de Lage Landen ook gewoon wit. Uit onderzoek is inderdaad gebleken dat, wanneer docenten in groep acht van de basisschool twijfelen over Havo of Vmbo-t, naar afkomst wordt gekeken. En niet alleen dat. Nee, anders: waar ze vooral naar kijken is milieu. Dat is misschien niet altijd goed, maar wel menselijk. En omdat ik zelf voor de klas sta weet ik dat wanneer kinderen toch geschikt zijn voor de Havo, dat zelfs na de brugklas dat nog geregeld kan worden. Het verhaal wit=Vwo versus anders=Vmbo is (dus) veel te kort door de bocht.

Ik heb les gegeven in de Randstad, het oosten van het land en daar tussenin. Ik heb me vaak afgevraagd hoe het komt dat hoe dichter je bij de Randstad komt, hoe moeilijker het wordt om normaal les te geven. En hoe kan het dat de zogenaamde witte scholen in Amsterdam heel hoog scoren bij professor Dronkers en de andere scholen het in deze lijstjes veel moelijker hebben? We kunnen het er niet normaal over hebben omdat het verwijt racist te zijn altijd op de loer ligt. En zodra de racisme-kaart is gespeeld, is de discussie klaar.

Maar mevrouw Nzume gaf, zonder het zich zelf te beseffen, een krachtige analyse! Echt waar! Zij dacht dat ze door haar Russische afkomst had geleerd autoriteit per definitie te wantrouwen. "Zou een Kameroenese vader ook niet geholpen hebben bij het wantrouwen van autoriteit?" vraag je je dan toch terloops af. Als we toch onderscheid gaan maken. Russen wantrouwen de autoriteit, Nederlanders niet. Zo, altijd handig stigmatiseren. Maar het kwartje was gevallen! Over onderscheid maken gesproken!

We hebben dus mensen met roots in landen waar democratie nog uitgevonden moet worden. Deze mensen hebben een intrinsiek aanwezig wantrouwen in, jawel, autoriteit. En dat wordt doorgetrokken naar de klas. Er is dus een cultuur waarin een leraar die vraagt of je even wilt luisteren en meedoen wordt gezien als een (gevaarlijke) autoriteit die niet te vertrouwen is. Een dictator. Een geweldige analyse!

Mijn zoontje wilde perse naar het Calandlyceum (wij wonen namelijk in tegenstelling tot mevrouw Nzume wel echt tussen de allochtonen) want daar hebben ze een technasium. Ik kan mevrouw Nzume verzekeren dat zowel op het technasium als het gymnasium van het Caland meer allochtonen zitten dan autochtonen. En die hebben allemaal een Vwo-advies gekregen. Maar mijn zoontje, die nu bijna veertien is, begint ook tegen echte mensen dingen aan te lopen. Dus komt hij thuis en vraagt aan mij hoe het komt dat sommige kinderen "zo'n ontzettend grote bek hebben tegen iedereen" en "zo'n enorm gebrek aan discipline hebben." In z'n eigen woorden... Tja en dan ga je weer in de kramp. We weten best waar we het over hebben, maar kunnen het in het gezin ook niet benoemen... Maar nu weet ik wat ik moet doen. "Kijk, die kinderen komen uit een cultuur waarin ze wat vervelende ervaringen hebben met autoriteit. En die zien de leraar als een soort dictator. En daarom doen ze zo vervelend tegen hem." En als het een haar is, hou dan helemaal maar op..." Zie je het al voor je?

Maar een belangrijke vraag is eigenlijk: wat moet het onderwijs hier nu mee? Want in een omgeving waarin iedereen maar wat roept wordt het onveilig en is een goed leerklimaat onbereikbaar. Op een Vwo wordt in Nederland van leerlingen verwacht dat ze zelf enige discipline op kunnen brengen. Op een Vmbo is discipline de norm. De docenten van Surinaamse afkomst (althans, ik had het idee dat ze van Surinaamse afkomst waren, er is een kans dat ik me vergis, dat moet ik maar even zeggen want voor het weet ben je een r...) op het Stellecollege waren de allerstrengste docenten die ik ooit ben tegengekomen. Een vorm van kaderdiscipline. De docent was dé autoriteit. U voelt al waar ik heen wil: zou het zo zijn dat je slaagt op het Vwo wanneer je autoriteit accepteert zónder dat de leraar zich opstelt als dictator? En dat wanneer je dat niet kunt je vanzelf in een omgeving terecht komt waar leraren veel meer bezig zijn met klassemanagement (ik ben de baas, dat is mijn doel en als er nog wat serieuze zaken geleerd worden is dat meegenomen) in plaats van met de inhoud? Eigenlijk heeft mevrouw Nzume een zeer onderscheidende manier van denken. Wie zonder zonde is... Wat ze echter zeker niet heeft is verstand van onderwijs en pedagogiek. Ieder z'n sterke punten.

Leuk was de colum van Pieter Derks over de zorgverzekeringen. Het verhaal is heel lachwekkend omdat het zo absurd klinkt. Maar wat zo erg is: het is gewoon hoe het feitelijk is... Zorgwekkend. Een gezondheidszorgverzekering die je koopt als een abonnement voor je intelligente telefoon.


Bron: www.anarchiel.com

Sicilië
Van 10 tot en met 19 oktober 2014 bezocht ik met partner en zoon Sicilië.
Met, uiteraard, Al Italia, vlogen we via Milaan naar Palermo. Na de landing, vroeg in de avond, huurden we een fijne auto (Fiat 500L) en reden direct door naar hotel Adimo in Marinella. Want dat ligt naast de Selinous, tegenwoordig bekend als Selinunte, een Oudgriekse stad, daterend uit de zevende tot de vijfde eeuw voor Christus. De volgende dag verkenden we uitgebreid het terrein. Selinous (Gr.) is een resultaat van de Griekse kolonisatie tijdens de achtste, zevende en zesde eeuw voor Christus van Sicilië en Zuid-Italië. Het gebied werd Groot-Griekenland (Magna Graecia) genoemd. Selinous was eigenlijk maar 150 jaar een bloeiende stad. Door haar gunstige ligging (aan zee) had ze constant problemen met buur Segesta (ook een mooie bezienswaardigheid). Deze buur riep onder meer de hulp in van het machtige Athene. Dit leidde tot de Siciliaanse Expeditie (415-413 voor Christus) waarin de Atheners zich stuk zouden bijten op Syracuse, dat over een veel sterker leger beschikte dan de Atheners vermoedden. Een gevolg van het door de Oude Grieken zo verfoeide hubris.


Selinunte. De heropgebouwde tempel E, gewijd aan Hera

Nadat we de overblijfselen van de Oudgriekse stad hadden bekeken toerden we richting Piazza Armerina. We kwamen daar later aan dan gepland. De routeplanner en de borden verwezen ons naar wegen die afgesloten leken. Omdat we echter gewoon auto's van de weg 117 bis zagen komen besloten we door te rijden. Dat werd een avontuur. Mijn partner zat achter het stuur en reed dapper door terwijl de weg steeds slechter werd. Enige jaren eerder was ik op Sicilië en toen was het erg slecht weer. We konden niet naar Syracuse of Catania omdat beide steden waren afgesloten. Ook de Etna was niet te bereiken. In eerste instantie waren we wat verbaasd. Het regende wel hard en het stormde ook, maar voor een Hollander niet heel erg opvallend. Later bleek dat we het nogal hadden onderschat: de snelweg waar we in de ochtend over waren gereden raakte diezelfde dag zwaar beschadigd door noodweer. Catania en Syracuse bleken wateroverlast te hebben doorgemaakt. De wegen in het Siciliaanse binnenland liggen vaak langs hellingen en hebben ernstig te lijden onder de weersomstandigheden. Na lange droogte komen vaak enorme regenbuien voor die de ondergrond van wegen enorm belast en zelfs doet verschuiven. Misschien moet de Groningse huilebalken daar maar eens gaan kijken. De 117 bis had enorm te leiden gehad. De weg was omhoog gedrukt en gedeeltelijk soms weggeslagen. Na enige tijd rijden kwamen op delen waar het asfalt was weggehaald. 'Dit gaat niet goed' besloot ik. 'We moeten omkeren'. Maar mijn onverschrokken vriendin, misschien beter van kennis doordat ze van huis uit fysisch geografe is, was er zeker van dat het wel weer goed zou komen. Uiteindelijk kreeg ze gelijk. De zandwegen werden afgewisseld door delen met asfalt. Maar wel met enorme gaten. Vakkundig laveerden mijn vriendin tussen de kuilen en oneffenheden door. Na wat twijfelachtige momenten bereikten we toch weer redelijk asfalt. Toen we Piazza Armerina bereikten was het al donker. We hadden een appartement geboekt via de agriturismo.it, maar moesten nog even zoeken waar het was. In een ijssalon konden we even internet raadplegen en de weg zoeken. We reden de stad uit en moesten wederom omhoog rijden op een weg waar, wederom, gewaarschuwd werd voor beschadigingen. Gelukkig lag ons onderkomen voor het echt slechte gedeelte. Savoca was een prachtige plek. De appartementen waren aangelegd in mooie omgebouwde typisch Italiaanse boerderijen.
De dag erna reisden we naar ons echte doel: de wereldvermaarde en inderdaad prachtige Villa Romana del Casale. Dit gebouw uit ongeveer het eerste kwart van de vierde eeuw is vooral bekend om de geweldige mozaïeken op de vloeren van de villa. Die zijn wonderlijk goed bewaard gebleven. Het bekendste mozaïek betreft de bikinimeisjes. Het gaat hier om afbeeldingen van vrouwen die ogenschijnlijk gymnastiekoefeningen uitoefenen.


Sportende vrouwen in de Villa Romana dei Casale

Eén van de oorzaken van de instorting van het Romeinse Rijk was de verdeling van de welvaart. Een steeds kleinere groep werd steeds rijker. Deze rijken bouwden enorme luxe en zeer kostbare villa's. Casale is daar een stille getuige van. De moeite meer dan waard! Echt een prachtig overblijfsel uit de Romeinse tijd.
De toegangskaarten waren bestemd voor meerdere bezienswaardigheden. Eén ervan besloten we ook te bezoeken: Morgantina. Vermoedelijk gesticht rond 1.000 voor Christus door een Italisch volk kwam de stad tot bloei tijdens de hellenistische en romeinse tijd. De stad werd was afwisselend bewoond en verlaten. Tijdens de Griekse kolonisatie vestigden zich Grieken in de stad, later kwamer de Romeinen. In bepaalde periodes was het een behoorlijk grote stad en dat is ook met enige fantasie nog wel zien, hoewel van de meeste gebouwen maar weinig is overgebleven. Opvallende resten zijn het amfitheater en ook kan nog goed vastgesteld worden waar de agora zich bevond.


De agora van Morgantina

Daarna reden we naar Gela. Daar bezochten we eerst het strand om lekker in zee te zwemmen. De temperatuur was stabiel in de middag tussen de 25 en 30 graden Celsius. Ideale strandomstandigheden. We huurden een appartementje -dat viel een beetje tegen. Gela is ook niet een echt mooie stad, hoewel we wel lekker konden eten in één van de vele restaurantjes aan het strand. Toen we Gela wilden verlaten viel ons een marktje op waar voor één kraampje de mensen elkaar lichtelijk verdrongen. Mijn zoontje en vriendin gingen eens kijken wat daar te koop was. Het bleken levende slakken, blijkbaar een gewilde delicatesse onder de Sicilianen.
De volgende bezienswaardigheid was Ragusa. Daar besloten we een stadswandeling te maken. Een prachtige ervaring. De stad bestaat uit twee delen, het lager gelegen en oudere Ragusa Ibla en het hoger gelegen Ragusa Superiore. De twee stadsdelen zijn van elkaar gescheiden door de Valle dei Ponti, een diepe ravijn waar vier bruggen overheen zijn aangelegd. De meest interessante is de uit de achttiende eeuw daterende Ponte dei Cappuccini. De wandeling volgt de vele trappen die door de stad zijn aangelegd. Een bijzondere ervaring.


Uitzicht over Ragusa


Brug over de Valle dei Ponti, Ragusa

Daarna vervolgden onze weg naar het einddoel van die dag: Noto. We overnachtten in Lido di Noto, het voor toeristen opgetrokken badplaatsje enige kilometers ten oosten van Noto. We hadden een appartementje gehuurd, wederom via agriturismo.it. Opnieuw een mooi gelegen plek, waar we twee nachten besloten te blijven.
De volgende dag bezochten we de stad Noto. Het is een bijzondere stad. In 1693 werd de stad volledig verwoest tijdens de sterkste aardbeving ooit in Italië gemeten: 7,4 op de schaal van Richter. Zestig à zeventig steden en dorpen werden verwoest, er kwamen naar schatting 60,000 mensen om het leven. De inwoners bouwden de stad vijftien kilometer verder weer op in een toen populaire bouwstijl: Siciliaanse barok. De binnenstad van Noto is een prachtig overblijfsel van deze bouwstijl.

Poort van Noto

Later op de dag doken we nog even in zee en bezochten we archeologische overblijfselen in de buurt van Noto. Hier vond nog onderzoek plaats en eigenlijk was het niet toegankelijk. Maar, zoals met veel in Italië bleek na honderd meter dat de hekken waren verdwenen. Je verbaast je dan weer over de enorme hoeveelheden restanten uit de oudheid op Sicilië. Je loopt gewoon tussen de fundering door van een ooit welvarende stad. Hier ging het om Helorus (Eloro), ooit gesticht door de Syracusers, maar vermoedelijk altijd autonoom functionerend. Dat moet je wel even zelf uitzoeken, want er staat niets aangegeven. Historicus zijn heeft soms voordelen.


Restanten van Helorus, nabij Noto

Het reisdoel van de volgende dag was de Etna. Het weer was nog steeds prima. We besloten eerst naar Syracuse te rijden. Ik wilde de restanten van het Griekse theater zien uit de eerste helft van de vijfde eeuw voor Christus. Daar omheen is ook van alles te zien. Onder meer de steengroeven waar de tijdens de Peloponnesische oorlog gevangen genomen Atheners tewerkgesteld werden en het graf van Archimedes, vermoedelijk in 212 voor Christus gedood door een Romeinse soldaat. Mijn vriendin wilde de binnenstad ook nog bekijken en we reden er ook heen, maar ze zag daar uiteindelijk toch vanaf.


Sytze bij het amfitheater van Syracuse

We reden naar de Etna. We hadden een hotelkamer geboekt in een hotel vlakbij de kabelbaan. Na een prima nachtrust -blijkbaar slaap je goed op 2,000 meter hoogte en het was lekker koel- begaven we ons naar de kabelbaan. Deze kabelbaan bracht ons op een hoogte van 2,500 meter. Daarna gingen we te voet naar een hoogte van 2,920 meter. Opmerkelijk genoeg bleek het voor ons een wandelingetje van niks, maar wel fraai. We wilden eigenlijk nog wel verder, maar daar zagen we vanaf. Eigenlijk mag je ook niet verder zonder gids, maar of daar echt op werd gelet…


Etna: de top gezien vanaf circa 3,000 meter

De afdaling verliep verder identiek aan de klim. Zonder veel omhaal kwamen we weer bij het hotel. Daar namen we de auto. De volgende stop was Cefalu, aan de noordkust van Sicilië.
Cefalu is een mooi stadje direct gelegen aan de Tyrreense Zee. De oude Grieken noemden de Etrusken Tyrrhênoi, vandaar de naam. Vooral de Etrusken bevolkten in de antieke tijd gebieden rondom deze zee. Cefalu is vooral een badplaatsje, maar het stadje heeft ook een prachtige twaalfde-eeuwse kathedraal, gebouwd in de opvallende Arabisch-Normandische stijl. Opdrachtgever was Roger II, de verlichte Siciliaanse koning. Hij was van 1105-1130 al graaf, daarna mocht hij zich koning noemen. Aan te raden is ook een bezoekje aan de kruisgang of kloostertuin achter de kerk. Met name de versierde kolommen zijn prachtig. Deze zijn niet zo goed bewaard gebleven als die in Monreale, maar dat mag de pret voor de echte liefhebber niet drukken.


Mozaïek uit de kathedraal van Cefalu


Bogengalerij in de kloostertuin van Cefalu


Detail van de bovenkant van één van de kolommen waar de bogen op rusten. Het geheel wordt gaanderij of arcade genoemd.
De laatmiddeleeuwse voorliefde voor buitenissigheden en exotische zaken is duidelijk te zien in deze kunstwerkjes.

Natuurlijk gingen we ook zwemmen in Cefalu en het zeer toeristische stadje bekijken, zei het helaas wat vluchtig. Het is een mooi stadje waarvan de kern ligt rond het kerkplein.
De volgende dag vertrokken we naar Monreale. We boekten voor een zeer vriendelijke prijs voor twee dagen een kamer in een hotel aan de weg tussen Monreale en Palermo. Naam van het hotel: Guglielmo II, aantrekkelijk gelegen op een heuvelrug met uitzicht over Palermo. Guglielmo II laat zich vertalen met Willem II. Deze Siciliaanse koning, kleinzoon van de eerder aangehaalde Roger II, regeerde van 1166-1189 en was onder meer verantwoordelijk voor de bouw van de prachtige kathedraal van Monreale.


Uitzicht over Palermo vanuit hotel Guglielmo II

Het hotel was een mooie uitvalbasis voor een bezoek aan zowel Monreale als Palermo. Eerst bezochten we natuurlijk de prachtige, al aangehaalde, twaalfde-eeuwse domkerk in Monreale, gebouwd in 1172.
De Normandische tijd op Sicilië kan worden geplaatst tussen het laatste kwart van de elfde eeuw en het einde van de twaalfde eeuw. Het bijzondere is de architectonische nalatenschap: de unieke Arabisch-Normandische bouwstijl, die je aantreft in Monreale, Palermo en Cefalu. De kerk van Monreale is een prachtig voorbeeld. In de kerk bevinden zich prachtige mozaïeken, waaronder een Pantocrator en het oude en nieuwe testament in het kort.


Detail van de mozaïekcirkel in de kathedraal van Monreale. We kijken hier op de zuidmuur. Daar worden de hoogtepunten uit het oude testament afgebeeld. Hierboven ziet u links het convenant van de regenboog en rechts de dronkenschap van Noah.

Maar ook hier was voor mij persoonlijk de kruisgang het hoogtepunt. Bij de bejaarde dames die de toegangskaartjes verkochten leende ik een boek (nadat ik op de bijbel en mijn moeder had gezworen het terug te brengen) in het Frans (iets anders was er niet) waarin de versierselen op de kolommen werden uitgelegd. Dus liep vriendin Corrie al vertalend met mij de kruisgang rond, ondertussen de beeldhouwwerkjes uitgebreid bekijkend. Mijn Frans is niet goed genoeg voor dit soort lectuur.


Kolommen in de kloostertuin van Monreale.


Eén van de prachtige afbeeldingen in de kloostertuin van Monreale.

De volgende dag hadden we dan één dag voor Palermo. We hadden advies ingewonnen bij kenner dr. R. Rutte. Eén dag Palermo, wat moet je dan bezoeken? Zijn advies luidde:
"de paleiskapel (Cappella Palatina) van de Noormannenkoning uit de 12de eeuw bezoeken, verder enkele kleine kerkjes bewonderen die legerleiders van de Noormannenkoningen lieten bouwen, zoals de San Cataldo en de Martorana (liggen naast elkaar) en tot slot zou ik het prachtmuseum in Palazzo Abatellis aandoen"


Martorana

Helaas was Abatellis gesloten. De andere bezienswaardigheden bezochten we wel en we bekeken nog wat kleinere kerkjes. Het is fascinerend hoeveel kunstschatten alleen Palermo al herbergt. Voor de Italianen is het werkelijk onmogelijk om alles een beetje op orde te brengen.
Ons rondje Sicilië zat er bijna op. We reden terug naar ons hotel in Monreale, Zonder veel problemen bereikten we de volgende dag het vliegveld. Alleen het voltanken van de huurauto was even gedoe. Het was een rijke ervaring.

Onderwijs
Kees van Amstel is een cabaretier die vandaag (11/12) voor de eerste keer een column voorlas in de rubriek Druktemakers van de Nieuws BV. Het ging over maatschappelijke problemen die leraren in het middelbaar onderwijs 'eventjes op moeten lossen'. Ook noemt hij 'zijn kleine schooltje'. Ik heb Van Amstels curriculum vitae op zijn webpagina bekeken, maar daar stond niets in over onderwijs. Ik heb wel ontdekt dat hij tot vorig jaar in het onderwijs werkte. Hij suggereert dat hij nu nog steeds in het onderwijs werkt, maar dat is voor mij dus niet duidelijk.. Hij is volledig cabaretier blijkt uit dit interview. Geeft niet, ervaring is wat mij betreft genoeg om een vlammend betoog te houden tegen de onderwijsraad. Deze Raad bestaat al sinds 1919 en wordt bevolkt door wereldvreemde professoren die doorgaans zelden een echte leerling in de puberleeftijd zien. Los van hun eigen modelkinderen natuurlijk, die vanzelfsprekend doorgaans een etnisch eendimensionaal categoriaal gymnasium bezoeken.

De leden van de raad zijn wit een hoogopgeleid. En veel vrouwen: de femisering van het onderwijs in een notedop. Kunnen deze vrouwen geen lid worden van de raad van bestuur van Unilever of Philips? Dat willen we toch allemaal zo graag? Dan kunnen we in het onderwijs eindelijk weer eens wat mannelijke beslissingen nemen. Want dat is hard nodig. Jongens gaan het steeds slechter doen ten opzichte van meisjes...

De onderwijsraad ziet dat steeds meer leerlingen allerlei achterstanden hebben. Gebrekkige taalvaardigheid, niet willen lezen, geen dingen doen uit intrinsieke motivatie, emotionale problemen, ongeïnteresseerde of afwezige ouders en noem maar op. Dit denken ze op te lossen met dingen als actieve didactiek. Dat is mooi op een gymnasium, daar maakt het toch niet zoveel uit, maar werkt op een Vmbo echt niet. Zelfs op een Havo moet je er terughoudend mee zijn. Je leert het op de lerarenopleiding, om het vervolgens in het echte leven zo snel mogelijk weer op allerlei manier aan te passen. Natuurlijk is op een Vmbo interactie belangrijk. Als je het over werk hebt moet je de leerlingen laten vertellen wat ze zelf voor werk doen. Dan kan je gelijk allerlei zaken bespreken. De cao, het arbeidscontract, zwart en wit werk, noem maar op. Maar op een Vmbo kinderen als een coach benaderen, ze alles zelf laten ontdekken in groepjes, kortom: het "zoek-het-zelf-maar-uit" principe, werkt gewoon niet. Het wordt onrustig, er komt spanning en men gaat doen wat men zelf leuk vindt. De harde hand en structuur, dat is nodig. En dat is allang uitgevonden, want daar waren we vroeger veel beter in. Welke structuur?
1) Heet de kinderen enthousiast welkom! Geef ze een handje, een schouderklopje, weest ontspannen. Laat ze zich welkom voelen!
2) Geef aan wat je in de les gaat doen. Meestal is de opbouw altijd hetzelfde.
3) Geef eerst wat instructie over het onderwerp. Liefst tien minuten, echt niet meer dan vijftien minuten. Laat ze aantekeningen maken! Ze moeten gewoon dingen opschrijven. Daar leren ze van. Weg met de digitale zooi! Wissel dit af met vragen aan de klas. Laat ze meepraten.
4) Onderbreek de les met iets leuks. Laat een filmpje zien over het onderwerp dat je behandelt. Laat ze een leuke opdracht doen over iets dat je behandelt. Gewoon, doe even iets anders, iets visueel of een leuke opdracht, dat prikkelt de geest nog steeds, maar hernieuwd de spanningsboog.
5) Meestal ben je dan alweer een half uur verder. Zet ze dan aan het werk. In het werkboek of opdrachten die je zelf uitdeelt. Wees terughoudend met samenwerken. Laat dat af en toe toe. Samenwerken komt meestal neer op ouwehoeren over van alles, behalve over de lesstof.
6) Sluit af met kort refereren aan je lesdoel. Wat moest er ook weer ontdekt/geleerd worden?
7) Neem zo genereus afscheid als je ze welkom hebt geheten.

Het meeste werk blijft de lesvoorbereiding. Vooral punt vier vraagt altijd even aandacht vooraf.

Wat ik wel moet toegeven is dat de onderwijsraad in 2013 opeens oordeelde dat het onderwijs zich steeds meer richt op meetbare doelen en steeds minder (en dan gebruik ik de woorden die ik altijd gebruik) op waar onderwijs eigenlijk voor is bedoeld: het afleveren van democratische mensen met respect voor een rechtsstaat. Een plusje hoor. Voor wat het waard is.

Maar waar komt Van Amstel mee? In de afscheidsrede van prof. dr. (en weet ik veel wat meer) G.T.M. ten Dam liet ze weten dat op middelbare scholen meer gedaan moet worden aan integratie... Inderdaad, de gemiddelde leraar krijgt dan onmiddellijk jeuk. En daar gaat de gesproken column van Van Amstel over. Luister hier. Uit mijn hart gegrepen.

De ochtend
Soms is er een probleem met leidingen. In Nederland is het aantal gaslekken de laatste twee jaar met dertig procent toegenomen. Oorzaak: Nederland is een wirwar van leidingen. De echte oorzaak is natuurlijk dat we steeds dichter bevolkt raken en dat er steeds meer gegraven wordt. Het aantal leidingen en die wirwar zou toch niet de afgelopen twee jaar plotseling zijn ontstaan? Maar goed: vervelend. Net als vroeger ontploft er wel eens wat. Maar dan komt de hijgerigheid. Die hoor ik steeds meer op radio 1. Bedenk: de serieuze nieuwszender van de publieke omroep. "Hoe gevaarlijk is het? Leven we op een tijdbom?" vraagt de presentator (Jurgen van den Berg). Allemachtig. Kom op nou. In wat voor samenleving wonen wij? Dan komt de mevrouw (Ghislaine Plag) nog. Die refereert aan de gasexplosie in Den Haag. Het is toch gevaarlijk dat dingen niet goed in kaart zijn gebracht. Het moet toch verbeteren. Letterlijk: "wat moet er volgens u gebeuren om verdere ellende te voorkomen." Ellende... Levensgevaarlijk... We leven misschien wel op een tijdbom. Een ramp bedreigt ons. We staan aan de rand van de afgrond. De dood is dichterbij dan u denkt...

Wat is er toch aan de hand? Waarom deze hijgerigheid? Dat opkloppen van niets tot iets...

Broadcast
Het gebeurt niet vaak dat je naar een optreden gaat van een artiest die je onmiddellijk overtuigt. Bij mij gebeurde het bij Sparklehorse in Tivoli (Utrecht) en bij Broadcast in de bovenzaal van Paradiso (Amsterdam en wel op 22 september 2003, zie de playlist). Beide hebben weinig gemeen, behalve dat Mark Linkous (min of meer in zijn eentje Sparklehorse) en Trish Keenan (de bijzondere zangeres van Broadcast) beide veel te vroeg zijn overleden. Trish Keenan overleed in 2011 op 42-jarige leeftijd, Mark Linkous overleed in 2010 op 47-jarige leeftijd. Wel weer op een zeer verschillende manier: Linkous nam zelf afscheid aan het leven (en het was niet zijn eerste poging), Keenan overleed aan een longontsteking. Botte pech dus.

Op deze webpagina staan een paar mooie foto's.

Wekelijks beluister ik Broadcast meerdere keren. Colour Me In, Pendulum, Man is Not a Bird, I Found the F, Tender Buttons, America's Boy, Corporeal, Papercuts, Come On Let's Go en Black Cat zijn allemaal fijne nummers. Hieronder de tekst van Black Cat.

Sapphire her burning eyes
Model euphonic paradigms
Awkwardness happening to someone you love
Awkwardness happening to someone you love
The black cat the black cat
Curiouser and curiouser
The black cat the black cat
Curiouser and curiouser

Shadowing masonic verve
Follows the pharaoh and the worm
Awkwardness happening to someone you love
Awkwardness happening to someone you love
The black cat the black cat
Curiouser and curiouser
The black cat the black cat
Curiouser and curiouser

Mirror mirror on the wall
Into the purring night you call
Awkwardness happening to someone you love
Awkwardness happening to someone you love
The black cat the black cat
Curiouser and curiouser
The black cat the black cat
Curiouser and curiouser

Awkwardness happening
Awkwardness happening



Links: Trish Keenan afgebeeld op de hoes van Tender Buttons (2005)
Rechts: Mark Linkous (Sparklehorse). Foto van pitchfork.com

Willemsorde
Wat is het eigenlijk precies? De militaire Willems-orde is bedoeld voor lieden die in oorlogstijd uitzondelijke daden van moed, beleid en trouw tonen. Zo ongeveer stelde koning Willem I het. Je zou kunnen zeggen dat er wat nodig was om op een koninklijke manier de onderdanen te kunnen onderscheiden. En op een juist moment, want de voormalige Republiek had maar mooi een rol gespeeld in het op de knieën krijgen van alleskunner Napoleon. Mede met dank aan onze eigen prins van oranje, de held van Waterloo; de latere koning Willem II. Natuurlijk was er niet maar één orde. Ben je mal. Onderscheid moet er zijn. Hoewel er tegenwoordig weinig over wordt gezegd bestaan er vier graden binnen de Willems-orde: het Ridder-Grootkruis (bedoeld voor veldmaarschalken, admiraals en staatshoofden: koning, keizer, admiraal, Popla kennen ze allemaal), de commandeur (voor bevelhebbers van zegevierende bevelhebbers van vloten en legers) en de ridder derde en vierde klasse. Deze is bedoeld voor succesvolle bevelhebbers, maar voor de laatste komen ook lieden in aanmerking die uitzondelijke individuele dapperheid hebben getoond. Deze mensen kunnen later ook in aanmerking komen voor een ridder derde klasse onderscheiding, namelijk wanneer ze het eerdere huzarenstukje nog een keer in een andere vorm herhalen.

Onder de drie koningen met de naam Willem werd de orde een soort speldje voor vrinden. Allerlei vorsten kregen een Willems-orde om onduidelijke redenen. Dat was ook niet zo gek, koningen reiken graag lintjes uit. Wanneer er dan niet zoveel gebeurt om echt belangrijke lintjes uit te reiken verzinnen we maar wat. Zeker na 1848, toen de koning nog slechts een ceremoniële taak resteerde, nam het belang van de lintjesregen toe. De koning moest zich laten zien en dat kon onder meer door gezellige bijeenkomsten te organiseren waar de ondergeschikten in het zonnetje werden gezet. En wanneer nodig vrinden van gelijk allooi, want dat was ook gezellig en zinvol voor de koninlijke marketing. Het gepeupel hoefde natuurlijk nergens op te rekenen. Zij kwamen alleen tijdens echte kloppartijen in aanmerking. Bijvoorbeeld het tactvolle optreden van het Nederlands-Indische leger in Atjeh. Maar ook daar ging de koninklijke ceremoniële eer vooral naar de (hogere) officieren.

De Tweede Wereldoolog was natuurlijk een serieuze aanleiding tot echte onderscheidingen voor echte helden. De regering in ballingschap stelde een speciale onderscheiding in voor verzetsmensen: het verzetskruis. Er kwamen ook nog wat onderling lastig te onderscheiden militaire onderscheidingen bij, waaronder de bronzen leeuw en de kruisen van verdienste. Dat het verzetskruis natuurlijk de meest unieke was (en is) blijkt wel uit de cijfers. Deze is slechts 94 keer uitgereikt en dan in 93 gevallen postuum. Het echte verzetswerk was een gevaarlijke klus.

Eerst meende ik dat de orde sindsdien aan inflatie onderhevig was. Maar dat is zeker niet zo, in tegenstelling tot de negentiende eeuw. Moed, beleid en trouw in een oorlogssituatie was de eis en aan die eis was na de Tweede Wereldoorlog lastig te voldoen. Europa werd één, veiligheid, geluk en economische groei waren het devies. De twee onderscheidingen van 2009 en van dit jaar gingen om getoonde dapperheid onder levensbedreigende omstandigheden. Daar oordeel ik verder niet over. Het is wel opvallend dat missies in Korea (123 doden!) en Libanon min of meer overgeslagen werden. En dat nu plotseling het kleinood weer uitgedeeld gaat worden. Je vermoed onwillekeurig toch een agenda. We hebben een Willems-orde en de koning heet weer Willem. Wat is er leuker en mooier dan zo'n kruis voor dapperheid uitreiken getooid met je eigen naam?

Ik heb wel het idee dat met de maatstaven die nu worden gehanteerd een groot deel van de jongens die deelnamen aan de politionele acties ook had kunnen worden onderscheiden. Maar dat waren verliezers: die mochten aansluiten achter de strontkar. Zo verloopt de geschiedenis nu eenmaal.

Ridder vierde klasse. Er staat op "voor moed beleid trouw" (bron: wikipedia)

Rouw
Op één september jl. startte ik als interim-docent (dat klinkt fijn en goed) aan het Staring College in Lochem. Al snel had ik door dat dit een hele prettige school is. Het gebouw, met een begane grond en twee verdiepingingen, kent zes vleugels. Eén van de vleugels is verlengd om meer ruimte te creëren. Elke vleugel heeft dus drie lagen en iedere laag heeft drie lokalen. De drie lokalen grenzen aan een open ruimte waar computers staan en gewerkt kan worden. De meeste docenten laten de deuren open en dat gaat prima -zelfs als in de open ruimtes leerlingen aan het werk zijn. Een prettige sfeer. En de leerlingen zijn echt buitengewoon coöperatief. De meeste leerlingen moeten eerst een flink stuk fietsen en de meeste leerlingen zijn een bepaald arbeidsethos gewoon. Hier leren de ouders de kinderen nog dat er gewerkt moet worden om iets te bereiken. Dat geeft toch een bepaalde houding.
We bevinden ons in de Achterhoek. Het verschil met de Randstad is echt een schok. Je vraagt je echt af wat er is gebeurd in het grootstedelijke westen. Of word ik steeds rechtser? Nee, ik denk het niet. Ik denk dat er teveel mensen zijn die weten dat ze rechten hebben en niet willen weten dat daar plichten tegenover staan. Ik denk dat er teveel mensen zijn die zonder veel inspanning in hun levensonderhoud konden voorzien. Welk voorbeeld geef je dan aan je kroost?

Mijn laatste dag was 25 november. Ik zou in die week maar één dag werken, namelijk op die dinsdag de 25e. Afscheid nemen concentreerde zich dus in de week ervoor. Het zou allemaal heel anders lopen. 18 november jl. belde in de ochtend mijn moeder. Mijn vader was in het ziekenhuis, hij zou namelijk opnieuw gedotterd moeten worden. "Het gaat niet goed met pa, hij wordt gereanimeerd." In haar stem klonk paniek. Omdat ik een hele kleine familie heb was het alweer lang geleden dat mijn laatste oma doodging. Twintig jaar, zoiets. Mijn opa's waren al dood voor ik er was, mijn andere oma overleed in 1976. Reanimeren, wat was dat ook weer? Dan kon het nog goed komen dacht ik. "Ma ga kijken, ik kleed me even aan en bel zo even hoe het is. Hij trekt dit vast nog wel" zei ik. Maar ik vergiste me lelijk. Een kwartier later belde mijn moeder weer. "Hij is dood" hoorde ik haar huilend door de telefoon zeggen. Ik slikte. Mijn vader was dood, dat kon niet waar zijn. Oké, hij was eerder gedotterd en het moest opnieuw gebeuren, het hart was een zwak orgaan waar ook zijn vader al op 44-jarige leeftijd aan was overleden. Maar kort daarvoor had ik hem nog gezien. Hij was door veel sporten enorm afgevallen. Een man van zeventig van 1,85 die onder de tachtig kilo weegt? Die zie je niet vaak. Hij was nog sterk van lijf en van geest. Maar hij had wel gerookt... Het was dus een schok. Maar ook verklaarbaar.

Een merkwaardiger afscheid van het Gelderse Staring College kon ik me niet voorstellen. Veel rouw om mijn vader, een beetje rouw omdat ik weg moest bij een leuke school. De toekomst voelt even heel raar.
Mijn vader hield van witte rozen, op z'n tijd een borreltje, broodjes geitenkaas en lezen, vooral zaken die te maken hadden met Russische geschiedenis. Hij was timmerman, want dat was nou eenmaal zijn milieu, maar mijn vader was een slimme en belezen man. Daarom was hij ook een overtuigde sociaaldemocraat die met lede ogen de teloorgang van de PvdA bekeek sinds de dagen van Wim Kok.

Dag papa, ik zal je missen.

Kano
Ik dacht roeien, maar ik ging met mijn partner kanoën. Een groot verschil natuurlijk, maar ik weet zo weinig over varen in het algemeen dat ik het even weer moet plaatsen. Varen in Amsterdam associeer ik met groepen mensen in een motorbood die witte wijn drinken en bij de eerste de beste druppel wegvluchten. Daar hadden we vandaag geen last van. Het was niet koud, maar grauw en regenachtig. We kanoden (nu twijfel ik of dat goed Nederlands is) naar de Kostverlorenvaart. Die voeren we helemaal af naar De Singelgracht. Via de Singelgracht en de Hugo de Grootgracht kwamen we weer op de Kostverlorenvaart en de Admiralengracht, de thuishaven. Leuk hoor zo peddelen, zeker over de Amsterdamse wateren.
Mijn partner vaart met Sup & Kano of kanoschool.nl. Er is gelukkig een goede begeleider in de persoon van Rick Daman, veelvuldig Nederlands Kampioen kanovaren. Mijn gestuntel trok al snel zijn aandacht en gelukkig wees hij me op allerlei technische onvolmaaktheden -zeg maar een stuk of twintig. Het laatste kwartiertje begon het zowaar ergens op te lijken. Ik kan het iedereen aanraden. En goed voor je torso.

Anti
Zo de vakantie zit er weer op, dus eens kijken of ik weer wat kwijt kan op de blog. Gisteren sprak ik een mijnheer uit Egypte, HTS-geschoold, goede baan, goed leven in Nederland. Hij sprak graag over politiek. En dat is aardig. Tot het over Israël gaat. Ik ga dat onderwerp sowieso uit de weg en probeerde dat nu al helemaal. Want zodra mensen waarvan ik een bepaalde afkomst en religie vermoed over Israël gaan praten gaan alle registers open. De Sion protocollen worden als feit neergezet, alle joden hebben schuld, enzovoort. Het blijft merkwaardig. Je leert Nederlands, je werkt in Nederland, je lijkt de pluriforme samenleving te onderschrijven, maar zodra Israël aan de orde komt gaat het over een groep mensen van bepaalde komaf. Waar zou het toch vandaan komen? Het is jammer en kortzichtig. We zullen steeds meer met ouderwetse haat jegens joden geconfronteerd worden -vrees ik.

Maar gelukkig zijn er ook leuke zaken. We gingen vandaag twee Gispen stoeltjes ophalen. Eén in de stad Groningen en één in Opende (in de provincie Groningen, maar Friestalig). Om het wat op te leuken besloten we ook naar het Nederlands Stripmuseum te gaan. Het museum bestaat 10 jaar en daarom hingen er 200 korte stripverhalen in A2-formaat. Uniek en slechts voor €15,- te koop. Ik kocht een exemplaar met tekst van Jules Deelder. Die kon ik niet laten hangen. Overigens een klein maar leuk museum. Mocht u een keer in Groningen zijn en een uurtje of twee over hebben... Bezoeken zou ik zeggen.


Bron: Nederlands Stripmuseum

Troostfinale
Het meest vreselijke scenario heeft zich voltrokken: Nederland - Argentinië (9 juli 2014) 0-0 na 120 minuten en dan verliezen met penalties. Nederland speelde niet goed en met nadruk op verdedigen, maar Argentinië nóg minder en nóg verdedigender, in een soort 7-2-1 formatie, maar mag zondag 13 juli wel de finale spelen. Voor Nederland rest de troostfinale tegen het door de Duitser vernederde Braziliaanse voetbalellftal. De troostfinale, what's in a name, is een volledig oninteressante wedstrijd. De afloop van dergelijke wedstrijden vergeten de meeste mensen heel snel. Ze staan netjes vermeld op een wikipedia-pagina en er zijn beelden van terug te vinden op youtube. En dat is het dan. Het is bijna wreed dat je een dergelijke wedstrijd moet spelen. Beide teams verliezen, of beter: hebben al verloren. Van Gaal zelf refereerde aan het jeugdvoetbal: daar hebben wedstijden om de derde/vierde, vijfde/zesde enzovoort plaats nog een functie.

Maar: ik ben zelf als speler van het zaalvoetbalteam van de Universiteit van Amsterdam een keer derde geworden bij het Nederland Studenten Kampioenschap. Eigenlijk hadden we toen eerste moeten worden, we verloren onterecht in de halve finale, maar ik ben er op de één of andere manier meer dan twintig jaar later nog steeds trots op. Ik kan me dat bij betaalde professionals echter nauwelijks voorstellen.



Nederland-Brazilië, toen het nog wel ergens om ging... Rara wie zijn dit?
Bron: commons.wikimedia.org (Fotocollectie Anefo)

7 juli 2014

Sinterklaas
Al jaren pleit ik voor het afschaffen van het openbaar vieren van Sinterklaas. En nu is er een uitspraak van de rechter waarin daar toch enigszins op aan wordt gestuurd. Het lijkt me een goed idee het in de stilte van de blanke huiskamers te vieren. Deze vorm van polarisering naar Amerikaans voorbeeld is prima voor het land. Ieder zijn eigen feest. Gefeliciteerd.

De lol is eraf, dus stoppen is het beste. Cosmetische ingrepen zijn aardig, maar lossen het maken van onderscheid tussen Baas en Knecht niet op. Dat bijvoorbeeld Amerikanen het Sinterklaasfeest veroordelen wordt als argument gebruikt. U weet wel: dat land waar racisme net zo gevoelig is als een pianosnaar, waar men Nederlanders dan ook ziet als slavenhandelaren en racisten, maar waar ondertussen de segregratie op ras of andere afkomst groter is dan waar dan ook. Langs woonomgeving, inkomens en kansen op de arbeidsmarkt. Maar die hebben inderdaad geen Sinterklaas. Dat scheelt dan weer.


Bron: bureaugelijkebehandeling.nl

Wolf (deel zoveel)
De overheid heeft richtlijnen bedacht met het oog op de terugkomst van de wolf. En dat is nodig, want Canis Lupus is van de week weer waargenomen.
1. Respecteer de wolf.
2. Neem langzaam afstand.
3. Houd de hond aan de lijn.
4. Als de wolf te dichtbij komt luid spreken en gesticuleren.
5. Loop de wolf niet achterna.
6. Voer de wolf niet.
7. Haal 's avonds de honden binnen (vooral in de paartijd: januari-maart).

Ter inleiding: alles wat ik hier ter bekrachtiging van een beeld schrijf is zwart-wit. De gemiddelde bewoners van een eigen woning van het type twee-onder-één-kap-met-auto-oprit in bijvoorbeeld Nieuwegein zullen hetzelfde reageren op Lupus.
Nou. Zie je het al voor je? Het gezond verstand met de getatoeëerde (mooie spellingsoefening) nek en onderarm uit noem eens een voormalige krachtwijk verneemt dat er binnen een straal van een kilometer of vijftig een wolf rondhuppelt. Al lopen deze mensen vaak rond met honden met hersenen ter grootte van een pistachenootje (en u weet: hoe kleiner de hersenen, des te agressiever de soort), het idee van een naderde wolf zal toch snel hetzelfde groepsgedrag oproepen als een naderende pedofiel of een moordenaar van een populistische politicus. Voor je het weet zit-ie aan je bloedjes van kinderen. En daar wil je toch het beste voor - ook al stop je ze vol met transvetten en laat je ze de hele dag Nickelodeon kijken.
Zie je ze al gesticuleren als de wolf te dichtbij komt...

De wolf gaat voor maatschappelijke onrust zorgen. Een wolf kan niet leven in een land waar stilte niet bestaat en waar de bevolkingsdichtheid zo'n 450 mensen per vierkante kilometer bedraagt. De wolf, nu nog zeer bevreesd voor de mens, zal zich aanpassen en de vuilnis komen inspecteren. Nou, het land zal te klein zijn. De staat moet in geweer komen. Dus net als vroeger afschieten en wegjagen.

Zoals ik al eerder meldde is de wolf mijn lievelingsdier. En daarom gun ik hem de rust van de lege gebieden in Scandinavië, Polen en Spanje. En Europa mag van mij, om dat zo te houden, deze landen een beloning geven. Daar wil ik best belasting voor betalen.


Wolf. Wat een prachtig beest toch. Bron: wikipedia.nl

21 juni 2014

Warmte
Kenners weten dat ik me boven de 22 graden Celsius niet meer prettig voel. Boven de 27 graden begint mijn lichaam moeilijk te doen. Idioot zweten, een onwel gevoel, niet in staat om te sporten. Nederland is een echt domineesland, dus doen we alsof alles geweldig op orde is, maar ondertussen weet iedereen dat de luchtkwaliteit in Nederland zeer slecht is. Zeker rond Amsterdam. Tijdens warm weer wordt dat extra duidelijk. Smog heet dat. In de jaren negentig moest de overheid steeds vaker waarschuwen voor slechte vieze lucht. Dat is toen op een typische Nederlandse manier opgelost: de normen werden veranderd. D.w.z.: de waarden voor stof, ozon, e.d. werden fors verhoogd zodat de waarde 'ernstig' minder snel werd bereikt. Zo, probleem opgelost.

De aankondiging van onweer klinkt mij dan ook als muziek in de oren. Laat maar komen, hoe sneller hoe beter. Niets mooiers dan de Hondsdagen met door keihard onweer verdreven hitte dat lekker niet meer terug komt. Oprotten. Helaas blijft het beloofde onweer vaak uit. Wanneer er onweer dreigt komt vadertje Staat, uit het oogpunt van slechte PR en angst voor aansprakelijkheid in een tijd van de eisende en calculerende burger, met de ene code rood na de andere. Maar echt lekker hard regenen blijft hier uit. Op de één of andere manier draait het onweer bij Zeeland heel vaak plotseling richting Brabant en Gelderland. Heel jammer.


Grote Hond (Canis Major). Bron: wikipedia

NRC Handelsblad
Het NRC Handelsblad nodigde enige tijd geleden mensen uit hun IQ door te geven. Je moest dan je emailadres intikken. Ik weet niet meer precies welke bedoeling het NRC hiermee had. Kern was meen ik de vraag of ik geschikt zou zijn om het NRC te lezen. Nu heb ik wel eens een proefabonnement gehad op het NRC omdat bekenden me verzekerden dat het NRC de meest objectieve krant zou zijn. Ik ontdekte al snel dat het NRC helemaal niet objectief is. Het bleek een intellectuele gezond verstand krant. De Telegraaf, maar dan met moeilijke woorden en minder schreeuwerig. De houding van Jort Kelder, Mark Rutte, Frits Bolkestein en andere liberalen: u kunt zeggen wat u wilt, wij hebben toch altijd gelijk. De liberalen ademen altijd uit dat ze het alleenrecht hebben op de waarheid. U kunt zeggen wat u wilt, maar de liberale visie is gewoon waar. Dat soort werk.

Ik vulde naar waarheid mijn IQ in. Ik schat het op 85 à 90 of zo. Mijn zoontje heeft een IQ van 144 volgens onderzoeksbureau het ABC. Wij (zijn vader en moeder) veronderstellen dat dit het gemiddelde is van onze intelligentie, dus dat betekent dat het intelligentiequotiënt van zijn moeder, ehh, even denken, 198 à 203 bedraagt.
Hieronder ziet u het bericht wat mij vervolgens via de mail werd toegezonden. Daaruit blijkt dat het NRC Handelsblad voor mij echt te ingewikkeld is. Ik moet daar echt niet aan beginnen. Mijn partner zou het met haar IQ kunnen proberen. Misschien begrijpt die wel wat ze in het NRC schrijven.

"

Geachte heer, mevrouw,

Onlangs hebben wij u laten zien hoe uw IQ-score zich verhoudt tot dat van de rest van Nederland. Misschien heeft het u verrast, misschien ook niet…

Graag willen wij u nog iets laten zien: het door u opgegeven profiel wijkt af van het profiel van de gemiddelde NRC lezer. Hieronder is dit schematisch weergegeven.

Omdat u interesse heeft getoond in NRC mogen wij u de volgende aanbieding doen:
5 weken NRC Handelsblad op proef voor € 10,-
"

Een aantrekkelijk aanbod, maar ik ben er dus maar niet op ingegaan...

Wereldgeschiedenis
Ik studeer in deeltijd geschiedenis. Begonnen in 2009, dus ik ben bijna klaar. Ik vond tot nu zo goed als alles leuk en/of interessant, behalve de cursus wereldgeschiedenis. Een soort politiek correct vak waarin de geschiedenissen van Zuid-Amerika, Afrika en Azië werden behandeld. Een lastig vak voor mij: geen voorkennis en niet bepaald mijn interessegebied. Daar is geen verandering in gekomen. De uitslag was een zesje met genade. Een beetje een vlekje op mijn cijferlijst. Het is niet anders.

Deeltijd- en voltijdstudenten zaten door elkaar. Dat zal steeds normaler worden, omdat door de invoering van de hogere collegegelden (het instellingstarief, denk daarbij aan de prijs van een middenklasse auto per collegejaar) voor tweede studies de belangstelling voor deeltijdstudies -en zeker geschiedenis- snel afneemt. De deeltijdafdeling geschiedenis in Utrecht is daardoor langzaam aan het verdwijnen.

Terug naar de eerste bijeenkomst. De leeftijdssamenstelling was zo dat ik met mijn (toen) 43 jaren op de teller nogal aan de bovenkant zat. De docent stelde een voorstelrondje voor. Geen probleem natuurlijk. Maar daarnaast moesten we aangeven met welk land buiten Europa we 'iets hadden'. Pietje van 22 had wat met Zuid-Korea, daar was hij al een paar keer geweest, blabla. Marietje van 25 koos voor Zuid-Afrika. Ja, ze was ook in Mexico en Godweetwaar geweest, maar dat was blabla. En zo ging het maar door. Mongolië, Vietnam, India, Burkina Faso, Paraguay, Indonesië. Tot ze bij mij kwamen.

Toen ik veertien was (of zoiets) gingen we naar Oostenrijk. Mijn eerste buitenland. Daarvoor was ik nooit verder gekomen dan Maastricht. De schaarse middelen van mijn ouders moesten voor andere dingen worden ingezet dan reizen. Met mijn ouders ben ik nog een keer naar Istrië in het voormalige Joegoslavië geweest, daar is het bij gebleven. Een paar jaar later ontdekte ik het fietsen. Het kwam niet eens in me op dat buiten Europa te doen. De paar strandvakanties die ik heb gedaan waren Istrië (Kroatië) en Griekenland. In Griekenland bezocht ik het eilandje Simi en toen heb ik Azië in de verte gezien, maar ik ben er niet geweest. Kortom: ik ben nooit buiten Europa geweest.

'Tja, wat heb ik met een land buiten Europa?' vroeg ik me af. 'Ik ben nooit buiten Europa geweest' stelde ik eerst vast. Ik keek om me heen en zag duidelijk in de blikken van de anderen: ach God, wat een arme drommel... Hij is nog nooit buiten Europa geweest! 'Maar' ging ik verder, 'als ik met het geweer op het hoofd moet kiezen zou ik zeggen: Argentinië.' 'We willen graag weten waarom' vulde de docent aan. 'Oké' en ik zei: 'het Argentijnse voetbaltenue is het mooiste tenue, de aanvallers zijn typisch Zuid-Amerikaanse kabouters en de verdedigers opvallend lang voor Zuid-Amerikanen.' Het werd niet begrepen. En ik was tevreden.

Bron: voetbalsite.nl

Aanklacht
De kapitein en drie leidinggevenden van de Sewol, de gezonken Zuid-Koreaanse veerboot, worden aangeklaagd wegens moord. Natuurlijk is hun handelen rondom de ramp niet goed te praten, maar het is weer een geval van aanpakken van de onderkant en vrijlaten van de bovenkant. Teveel mensen aan boord is een indicatie voor druk van boven. Over de directie horen we niks. Als ze al worden aangeklaagd zal dat zeker niet voor moord zijn. Meer waarschijnlijk is dat ze ermee wegkomen. Want dat hoort ook bij het ingeslagen pad van economische vri jheid: de knecht zal bloeden voor fouten, de zogenaamd verantwoordelijke baas komt ermee weg. We gaan steeds meer terug naar de negentiende eeuwse nachtwakersstaat waarin de wet geldt voor kruimeldieven en niet voor accountants en hun bankvrienden. Een globale ontwikkeling. We kunnen het constateren, maar er wat tegen doen is een andere kwestie.


Bron: hier

Eurovisie
Natuurlijk moet ik iets zeggen over het Eurovisiesongfestival. Het is twaalf uur in de nacht. Op de achtergrond hoor ik de kennissen waarmee ik in Tilburg naar de uitzending van het songfestival heb gekeken. Ik volg met een half oor het verloop van de stemmen. Het bekende verhaal. Oostbloklanden geven oostbloklanden veel stemmen en nog zowat, maar er gebeurt ook iets ongebruikelijks. Nederland krijgt veel stemmen.

Ik ben geen liefhebber van Eurovisiesongfestivalmuziek (zou dat een goed woord zijn?). Toch heb ik gekeken. Waarom? Omdat ik de Nederlandse inzending heel goed vind. En omdat het leuk is om je lekker te ergeren aan vreselijke liedjes. Met soms een uitzondering, zoals IJsland.

Er deed een man in een jurk mee. Ten onrechte werd gesproken over een vrouw met een baard. Dat is niet correct. Het Oostenrijkse liedje was lachwekkend. Althans voor mij. Een soort mislukt James Bond liedje. We zijn het over een paar maanden allemaal weer vergeten. Net als het nummer van Denemarken van vorig jaar. Ook volkomen ruk. Dat fluitje, weet u nog... Maar hoe goed de Nederlandse inzending ook was: tegen een man met een baard en een jurk aan is in de wereld van het songfestival niemand opgewassen. En dus werd Nederland toch nog kansloos tweede.

Laten we eerlijk zijn: wat is er erger dan tweede worden in een belangrijke wedstrijd? Je voelt je de Joop Zoetemelk van het peloton. De Jan Smeekes of de Koen Verweij van het schaatsen.
Gelukkig heeft Joop de Tour wel een keer gewonnen; daarmee heeft Joop in ieder geval zijn eer dubbel en dwars gered. Mensen die tweede worden bij zo'n songfestival gaan niet nog een keer zo hoog eindigen. Johnny Logan was een uitzondering.

Uit de Volkskrant: Cornald Maas noemde de uitslag 'een lofzang op de muziek'. 'Met dit resultaat kunnen al die zure kritieken dat het festival alleen draait om hysterische acts naar de schroothoop', zei hij. 'Met een nummer als dat van Conchita, met zo'n sterke boodschap, en het liedje van The Common Linnets op een en twee kunnen we toch wel zeggen dat het festival een andere weg is ingeslagen.'

Dat is wel een heel merkwaardige conclusie. Het songfestival is juist WEL een enorme freakshow. Dat Maas dit aanhaalt bevestigd dat ook wel, anders hoef je er niet over te beginnen. Zo werkt dat doorgaans. Een songfestival is voer voor filosofen. Een man met een jurk aan en een clichéliedje mag winnen. Hoe hard mensen roepen dat het een mooi, knap, goed liedje was. Dertien in een dozijn zult u bedoelen.

De regisseur van de beelden van de Common Linnets (ik moest het even opzoeken, ziedaar mijn werkelijke betrokkenheid) was de Belg Hans Pannecoucke. Hij werd geïnterviewd in het programma De Nieuws BV. Vooraf werd gesteld dat zonder zijn regiehand Nederland nooit tweede was geworden. Toen men de man daar zelf mee confronteerde zei hij eenvoudigweg: "Ilse had ook een baard kunnen laten staan." Kijk, dat lijkt er meer op. Het werkt op de lachspieren, maar eigenlijk weten we dat het WAAR is. Want het is en blijft een freakshow, dat bleek dit jaar weer heel duidelijk.

God wat had ik het mooi gevonden als Rusland had gewonnen. Elke keer dat boegeroep als de Russische tweeling punten kreeg... Heel erg sneu allemaal...

Bron: http://www.songfestival.nl

Geesteswetenschap
Een paar jaar geleden alweer verscheen in de Groene Amsterdammer een dossier over de stand van zaken in de geesteswetenschappen. Kern van de zaak was destijds dat alfa-, beta- en geesteswetenschappen steeds meer met elkaar verweven raakten. Ook een belangrijke ontwikkeling was het steeds meer beschikbaar komen van big data. Geschiedenis als wetenschap kan steeds meer en vaker gebruik maken van databanken met historische gegevens. Dat heeft gevolgen voor de manier waarop wetenschap bedreven moet worden. Het idee daarbij is: de data zijn er, nu de juiste (grote) vragen nog. Door de opkomst van het postmodernisme (de mijnheer legt het wel aardig uit) zijn de grote verhalen en grote theorieën naar de achtergrond verdwenen. Die worden nu weer interessanter. Namen: Marx, Hegel en Kant.
Daarnaast wordt gesproken over crisis in de geesteswetenschap. Er lijkt alleen nog ruimte voor (direct) toepasbare wetenschap en dat is niet het sterkste punt van de geesteswetenschappen.

Zelf kreeg ik een beetje het idee dat de snelle technologische ontwikkeling en de globalisering dé onderwerpen voor de geesteswetenschappen zijn. Een vraag die naar voren komt (waar ook ik van denk dat het de mensheid slecht kan bekomen) is het verdwijnen van de middenklasse in de westerse landen. Een aantal belangrijke vragen ontbreekt. Bijvoorbeeld de enorme groei van de bevolking in combinatie met steeds meer algemeen beschikbare technologie. Met als resultaat steeds minder werk voor steeds meer mensen. Een tijdbom volgens mij onder diverse samenleving(en). Om me heen zie ik steeds meer mensen zonder vast dienstverband. Sommige zijn gewoon werkloos (steeds meer overigens), vaak zijn ze ondernemer, owner of zoiets. Zeg maar: een zelfstandige. En dan vaak, blijkt na enig doorvragen, ondernemer tegen wil en dank. Eigenlijk zijn ze een soort van werkloos; zzp'er (zelfstandige zonder personeel) geworden uit noodzaak. Ze leven samen met iemand met een inkomen en hadden dus na het aflopen van de WW geen zelfstandig inkomen meer. Werk vinden boven de veertig lijkt steeds meer een lot uit de loterij, dus ga je maar zelf wat proberen. En wat blijkt: ondernemen is bedelen, je vernederen, heel veel inspanning doen zonder resultaten. Je mag blij zijn als je de bijstandnorm haalt. Veel ondernemers halen dat dan ook niet. Armoe troef, dat is het. Wat in de VS zoals bekend al jarenlang aan de gang is. Elke werknemer is een eigen bedrijfje en de inkomsten worden steeds lager. ook van een normale fulltime baan kunnen steeds meer Amerikanen niet meer rondkomen. Het idee dat er een mogelijkheid bestaat dat jij wel ooit de klapper maakt als ondernemer houdt dit systeem in stand.
Verschil arm en rijk wordt genoemd, maar wat voor werk doen we straks? Op welke manier werken we? Hoe kunnen we als mens straks nog deelnemen in de maatschappij? Een boterham verdienen? Dat zijn toch interessante vragen lijkt me.

Een ander gebied is milieu. Het idee bestaat dat techniek milieuproblemen wel op zal lossen. De machtigen willen dat we dat denken zodat er niks verandert en ze rijker worden, de beleidsmakers zoeken naar makkelijke oplossingen. De echte oplossing is gedrag. Ons gedrag moet veranderen. Intrinsiek. Dat weten we allang, maar het hedonisme van de jaren negentig heeft milieu als onderdeel van gedrag vernietigd.

Mensen kopen geen vierwielaangedreven 'één-op-een-emmer' SUV omdat het nodig is, maar omdat het kan. Ook een belangrijke onderzoeksontwerp voor de geesteswetenschap. Werk aan de winkel zou ik zeggen.


Bron: fernstudie.net

Onderwijs
Ik weet niet hoe het met u is, maar als ik onze minister van onderwijs hoor praten lijkt het net alsof ik iemand hoor die van onderwijs net zoveel verstand heeft als een kanarie van kwantummechanica. Het enige wat deze minister doet is leraren verwijten dat ze leerlingen niet motiveren en dat het onderwijs in Finland beter is. En natuurlijk moeten we allemaal excellent zijn. Zoniet ben je eenvoudigweg een loser. Excellent, bla bla en als je dan kijkt hoe de gemiddelde student zoiets eenvoudigs als spellen beheerst (met een t)... Eerstejaars Hbo-studenten maken gemiddeld 81 fouten in één a4-tje, academische studenten veertig. En dat komt uiteraard door de leraren, want die kunnen het niet.
En u zich maar afvragen hoe het kan dat er zoveel leraren knorrig zijn.
De problemen in het onderwijs...

-1-
We hebben al een tijd te maken met leerlingen die andere zaken belangrijker vinden dan de leerlijn voorschrijft. De leraren krijgen vervolgens de wijsvinger: u kunt leerlingen niet motiveren voor de stof. Bijvoorbeeld: hoe schrijf je goed Nederlands of hoe werkt fotosynthese. Leerlingen denken: wat moet ik ermee? Het maakt toch geen reet uit of je schrijft "hij bloedt of hij bloet". En eigenlijk hebben ze nog gelijk ook.

-2-
Of leerlingen school serieus nemen of toch meer geïnteresseerd zijn in de intelligente telefoon heeft vaak te maken met de thuissituatie in combinatie met de leerling. Hebben de ouders het kind een beetje knap afgeleverd? Of is het ten prooi gevallen aan de adhd-politie? De ouders kunnen het zelf nooit helpen als er iets met het kind is. Zo redeneren de steeds assertievere papa's en mama's en dat is door de hulpverlening overgenomen. Het resultaat is leerlingen met een Havo-diploma die gemiddeld 81 fouten op één A4-tje maken en met een Vwo-diploma veertig. Blijkbaar kom je met zoveel taalfouten het centraal schriftelijk en de schoolonderzoeken Nederlands goed door.
Is de minister daar niet verantwoordelijk voor???

-3-
Er is een tekort aan wiskundeleraren omdat ze liever voor het grote geld gaan in het bedrijfsleven. Ik ken twee mensen die wiskunde hebben gestudeerd en helemaal niet gelukkig zijn in hun huidige baan. Als ik dan zeg: "ga voor de klas" is het antwoord: "geen haar op mijn hoofd die daaraan denkt." Het heeft niks met geld te maken. Het idee alleen al om in deze tijd les te moeten geven aan pubers is voor sommige mensen het allerergste wat je kunt overkomen. Een vriend van mij die ooit heeft geprobeerd les te geven (slimme jongen, die hebben we nodig in het onderwijs aldus de minister) vatte de zaak samen met: "klotsende oksels". Kortom: de beeldvorming is dat les geven aan pubers in deze tijd vreselijk is. Men denkt dat leerlingen mal en ongemotiveerd zijn en als het dan niet helemaal lekker gaat krijg je eerst een trap na van de directie en daarna laat de minister ook nog even via de media weten dat 'de leraar' er niets van bakt. Op die paar, daar zijn ze weer, excellente na. Wie wil daar nu werken?

n dan helpt het natuurlijk niet dat je bijvoorbeeld bij een gemeente met tien procent inspanning anderhalf keer zoveel salaris vangt.

Een andere vriend van me gaf les op de middelbare school in de Haagse Spoorwijk. Na een jaar geloofde hij het wel. Hij ging wat anders doen. Niet vanwege het geld hoor. Hij had nog niet eens een andere baan. Hij was gewoon al twee keer serieus bedreigd. Toen ik besloot op 42-jarige leeftijd mijn bevoegdheid te halen mailde hij me: "zo Henkie, ga je je talenten vergooien?" Mooie reputatie dat onderwijs.

-4-
Ik heb vijftien jaar ervaring als financieel medewerker. Maar omdat ik politicologie heb gestudeerd kon ik alleen maar een master maatschappijleer en -wetenschappen doen. Economie geven mag ik niet. Terwijl, geloof me, ik tien keer zoveel verstand heb van economie als van maatschappijleer. Maar zo werkt het niet.

-5-
Kortom: rare eisen aan de docenten die ijzer met handen moeten kunnen breken in combinatie met het steeds meer naar de pijpen moeten dansen van de grillen van de jeugd. Met als resultaat dat ze basale zaken zoals goed schrijven en rekenen niet meer leren. Ooit hoorde ik een hoogleraar arbeidsmarkt, volgens mij Ton Wilthagen van de KUB, uitleggen dat ons menselijk kapitaal afneemt. In eenvoudig Amsterdams: "we worden stommer." Misschien kunnen we daar onze onderwijsminister ook op afrekenen?

Leger
Opeens moet er meer geld komen voor het Nederlandse leger. De SGP wil dat graag, de VVD gaat mee. Waarom blijft volstrekt onduidelijk. Ergens zegt Zijlstra (VVD) dat het goed is voor de economie. Hopelijk zijn de meeste uitgaven van de overheid goed voor de economie. Het gaat er gewoon om dat de politiek de koek verdeelt en ze kan de belastingcentjes uitgeven aan defensie, maar ook bijvoorbeeld aan onderwijs. Ook goed voor de economie, misschien zelfs wel beter.
De keuze voor defensie is altijd wat onduidelijk. We weten inmiddels dat de Irakoorlog (niet te verwarren met de eerdere Golfoorlog) vooral is gebruikt om wapenindustrie-eigenaren centjes te laten verdienen. In ruil daarvoor hadden zij de presidentscampagne van George W. Bush ruimhartig financieel gesteund. De Irakoorlog zou de eerste jaren naar schatting tachtig miljard per jaar hebben gekost; de eigenaren van de Amerikaanse wapenbedrijven werden schatstinkend rijk. Weet u gelijk welke belangen er bovenal gediend worden wanneer je spreekt over meer centjes voor defensie. Ergens anders de overheidscentjes in investeren lijkt me beter. Nederland kon zichzelf in 1940 niet verdedigen, in 1942 ook niet en had zich in de periode 1945 tot nu ook niet zelf kunnen verdedigen. Het maakt eenvoudigweg niet uit hoeveel het Nederlandse leger kost. We moeten toch aan de VS vragen of ze willen helpen. Of we nu zeven of veertien miljard aan defensie uitgeven.

Bush als soldaatje (Texas National Guard). Bron: wikipedia

Fietsen
Gisteren hoorde ik dat er steeds meer 'wielrenners' behandeld moeten worden in het ziekenhuis. Ik zet wielrenners tussen haakjes omdat het natuurlijk niet om wielrenners gaat die we op voorjaarszondagen in Vlaanderen, Limburg of Noord-Frankrijk met gemiddeld 45 tot 50 kilometer per uur over kasseien zien denderen.

Het is niet zo vreemd. De fietspaden worden voller, vooral met allerlei gemotoriseerde voertuigen. Feitelijk zijn dat natuurlijk helemaal geen fietsen, maar bromfietsen. Of moet ik zeggen zoemfietsen? Gelukkig is het nu nog wel te zien -dan kan je er rekening mee houden- maar Sparta komt binnenkort met een elektrische fiets waaraan je het niet kunt zien. De reden is me niet helemaal duidelijk. Blijkbaar moeten wij dan geloven dat wanneer je wordt ingehaald door een bejaarde je moet denken "zo! Die gaat hard..."

Terwijl heel vaak naar wielrenners wordt gewezen, is de echte reden van te volle fietspaden en meer ongevallen volgens mij (en veel anderen) heel anders. Laat ik eens wat opnoemen (daarbij gaat het om eigen waarneming, dus enkele zaken zijn misschien typisch Amsterdams, maar dat noem ik dan ook):
- de al aangehaalde toename van gemotoriseerde fietsen op de fietspaden. Je ziet ook steeds meer jonge mensen ermee -gewoon, omdat het kan;
- de enorme toename van scooters. In Amsterdam werkelijk een plaag;
- de toename van mensen die niet op jonge leeftijd hebben leren fietsen. Je herkent ze onmiddellijk: slingeren zonder echte reden, plotseling stoppen, algemene onzekerheid. Meestal zit er een Amsterdamse huurfiets onder en/of spreekt de rijder Engels of Spaans;
- fietsen die steeds breder worden: bakfietsen, fietsen met idioot brede sturen en dergelijke;
- fietsen als een slak met een prothese, maar dan wel gewoon gaan bellen of, erger: gaan zitten kijken op de smartphone. Vooral van die wijvenpubers en -studentes doen dat;
- de algemene tendens om fietsregels aan de laars te lappen: spookrijden, de hand uitsteken ("laat zien wat je doet of gaat doen" zeg ik altijd tegen mijn zoontje), zonder licht fietsen, rood licht negeren. Ik vergeet vast van alles.

De laatste regels wil ik nog wel wat toelichten. Spookrijden is echt volstrekt normaal geworden. Iedereen doet het tegenwoordig. In Amsterdam ook toeristen die fietsen als ongeleide projectielen.
En bejaarden, kleuters en alles wat daartussen zit. Goed voorbeeld doet blijkbaar volgen.
Je hand uitsteken maakt het fietsen zoveel veiliger en duidelijker voor iedereen. Nu moet je als snellere fietser die van achter nadert zelf inschatten of iemand misschien wel linksaf wil gaan slaan. Laatst moest ik iemand vriendelijk bij de arm pakken en rechts van me stilzetten omdat ze plotseling linksaf wilde slaan. Een toerist in dit geval, maar het hadden allerlei mensen kunnen zijn. Dit liep nog goed af.

Over wielrenners kun je veel zeggen, maar niet dat ze zich door de bank genomen niet aan de regels houden. De meeste wielrenners die ik tegenkom, of die ik persoonlijk ken, steken hun hand uit, gaan echt niet spookrijden, zorgen als het nodig is voor licht op de fiets en stoppen voor rood licht. Dat kun je van de gemiddelde fietser niet meer zeggen. Als ik in Amsterdam met de fiets stop voor een rood stoplicht voel ik me vaak een soort eenzame idioot. Wie is er nu gek?


Bron: westervoortplaza.nl

22 april 2014

Bril
Altijd heb ik me afgevraagd wat er toch met Martin Bril was. Een entertainer of een geval van bekende Nederlander (BN'er)? Er is een verschil: veel van de huidige BN'ers zijn gewoon BN'er, je weet niet waarom, want ze kunnen verder niks. Martin Bril kon stukjes schrijven die veel mensen leuk vonden. Daar hoorde ik, met een paar uitzonderingen (later meer), niet bij. Een schrijver vond ik hem absoluut niet. Van pak 'm beet 1985 tot 2013 was ik lid van Het Parool. Zelfs de zeven jaar dat ik in Den Haag woonde kreeg ik dagelijks Het Parool in de bus. Maar Bril sloeg ik altijd over. Ik vond het clichématig, makkelijk en niet bijzonder. In mijn vriendenkring hoorde ik ook nooit iemand over Bril. Daar moet en zal een reden voor zijn. We zijn dan wel Amsterdammers, maar niet van het type grachtengordel groenlinks. Ik heb altijd het gevoel gehad dat Bril een hoop werd gegund. Hij verkeerde in de juiste kringen zal ik maar zeggen. Maar dat is persoonlijk: veel mensen vonden immers leuk wat hij schreef en deed. Vooral vrouwen heb ik ooit begrepen.
Kan het zijn dat het leuk is iets te lezen dat je ook zelf geschreven had kunnen hebben? Misschien is dat wel het geheim van de smid.

Op de webpagina van de Volkskrant schrijft Bert Wagendorp een aardig stukje over Bril. In het mediaforum van Radio één werd er iets over gezegd: Jan Slagter, de directeur van Omroep Max, liet zien dat directeur zijn en het licht hebben gezien niet perse samen hoeven te gaan. Hij stelde dat de kritische noten die Wagendorp uit over Bril op jaloezie lijken. Neen, mijnheer Slagter, wanneer mensen objectief iets schrijven over personen uit het verleden staan daar ook de minder positieve zaken bij. Dat is vrij normaal. Misschien niet altijd leuk voor de intimi en onverbidderlijke fans, maar helaas.

Ik vind de aandacht verder overigens prima. Zelfs de documentaire in het kader van zijn vijfde sterfdag. Schrijvers als Vestdijk en Elsschot was het niet gegund. O ironie. Verschil moet er blijkbaar zijn. Maar Bril heeft één ding geschreven waar wij in huize Winius goede herinneringen aan hebben. Het stond in "Als je goed om je heen kijkt zie je dat alles gekleurd is", een bundel met gedichten voor kinderen. Eén van de gedichten die op zoontje Sytze indruk maakte was Brils Supergedicht:

"
Dit is dus een zogenaamd
Supergedicht
Niks bijzonders
Maar wel super
En een gedicht
Omdat het een gedicht is
Met andere woorden
Dus een supergedicht
Dat gaat snel zeg.

"

Bron: boekenoverboeken.com

Goldfrapp: Tales of Us, de film
We gingen even naar de film gemaakt door het duo Goldfrapp. Mijn partner had mijn buurvrouw mee gevraagd. Zij maakt documentaires. Na tien minuten vroeg ze zich af of ze dit anderhalf uur vol ging houden, na twintig minuten maakte ze kenbaar dat ze dit niet veel vond, na dertig minuten vroeg ze of we af konden taaien. Dat deden we en daarna dronken we een paar fijne echte biertjes. Dat was beter. Je kunt niet alles hebben...


Alison Goldfrapp (bron)

Marquez dood
Over Marquez zei ik altijd: "de pest, de cholera, de pokken en de tering." Overgehouden aan Liefde in Tijden van Cholera (1985). Natuurlijk is Honderd Jaar Eenzaamheid (1967) zijn meest bekende werk. Marquez was in de jaren dat ik groot werd (de jaren zeventig en tachtig) geliefd. We werden toen nog eenzijdig volgeblaft met veel (te) linkse praat. En dan bedoel ik te eenzijdig en zonder enige twijfel of zelfreflectie. Ook Marquez paste in dit plaatje. Hij liet zich fotograferen met onder meer Castro en andere linkse lieden met bestuurlijke verantwoordelijkheden, die dit echter vaak combineerden met ronduit criminele activiteiten. Marquez, de nobelprijswinnaar, liet zich een beetje gebruiken. Of wilde hij misschien een beetje gebruikt worden? Maar het was een aardige schrijver staat me nog bij, hoewel de verhalen weer niet in mijn geheugen staan gegrifd. In tegenstelling tot verhalen van, ik noem maar een paar mensen, Orwell, Kafka, Reve, Vestdijk en mijn favoriet Elsschot.

Dit si Elsschot. Bron: archief Vpro

Yvonne Kroonenberg
Er is wat te doen over deze mevrouw. Ze zegt tegen HP/De Tijd: ‘Deze week was ik in Assen en daar zag ik ze weer, die primitieve mensen. In de Action. Simpele mensen met van die klassieke Drentse koppen, maar met uitdrukkingsloze ogen. Ik liep daar rond en probeerde die mensen te begrijpen, op dezelfde manier als dat ik me probeer te verdiepen in het geestelijk leven van dieren.' Lees hier verder. Er staat me bij dat een filosoof (ik meen Kant, maar weet het niet meer zeker) ooit stelde dat op elke twee miljoen mensen er maar ééntje iets toevoegt. In tegenstelling tot wat veel mensen vinden of denken zit daar natuurlijk wel wat in.

Mevrouw Kroonenberg ziet iets wat er misschien wel is, maar de verklaring is natuurlijk onzin. Ik denk meer aan dingen als:
- mensen verdienen redelijke inkomens met zinloos werk;
- mensen hebben last van slecht management (wij hebben geen economische crisis, maar een managementscrisis. Of nog beter: een gezagscrisis);
- mensen die wel zinvol werk doen worden totaal niet gewaardeerd (noch maatschappelijk, noch financieel);
- veel mensen zijn alleen nog maar consument;
- omdat er altijd iemand succesvoller is zijn mensen nooit tevreden;
- mensen denken dat ze geen keuze hebben: ze moeten een smartphone, ze moet dit, ze moeten dat. Van moeten word je niet blij;
- interesse in zaken als literatuur, kunst en klassieke muziek loont in het algemeen nauwelijks. We kunnen niet allemaal een Yvonne Kroonenberg worden. De arbeidsmarkt vindt vooral mensen die heel veel van heel weinig weten interessant. Daar horen klassiek geschoolde muzikanten trouwens ook vaak bij;
- de samenleving is al geïndividualiseerd en de staat (hoewel groter dan ooit) werkt vooral voor de belangen van het grootbedrijf;
- er zitten circa 700,000 mensen thuis met een ww-uitkering. Dat is het officiële werkloosheidscijfer. In werkelijkheid zitten er veel meer mensen thuis die willen en kunnen werken. Terwijl mensen horen dat er voor allerlei doelgroepen werk gecreëerd (zou) moet(en) worden, vragen ze zich af of er misschien ook werk kan komen voor mensen die gewoon een IQ van 100, twee benen en twee armen hebben.

Het is gewoon niet de wereld van mevrouw Kroonenberg.

Bron: hpdetijd.nl

Haves en haves not
Kijk, we weten allemaal dat in een natuurtoestand Karl Marx gelijk had. De invisible hand van Adam Smith doet iets anders dan Smith zelf dacht: het zorgt voor een kleine zeer rijke elite en de rest kan de kolere krijgen, zoals we dat in Amsterdam zeggen. Na twee vervelende wereldoorlogen ontstonden er in West-Europa en landen als Japan en Nieuw-Zeeland welvaartstaten. Om te voorkomen dat we ooit weer gaan stemmen voor een soort Adolf of een type Dzjoegasjvili. Inmiddels is het lang geleden en gaat er in de welvaartstaten niemand meer dood van de honger. Dat lijkt allemaal vanzelfsprekend, maar dat is het niet. Het groeiende verschil tussen arm en rijk is een gezwel dat steeds groter wordt. In veel landen is het, weliswaar niet breed geaccepteerd, volstrekt normaal. Kijk maar eens naar het programma Arm en Rijk van Jan Leyers. Daarin zie je de extreme verschillen tussen arm en rijk in landen als China, India en Brazilië. In Europa is Duitsland het land met de grootste verschillen tussen arm en rijk. Dat had u niet gedacht! Nu maar hopen dat de Duitsers hiermee niet hetzelfde gaan doen als rond 1930. In Nederland bezit de rijkste 0,1% van het land 8,7% van het vermogen en de rijkste 1% bezit 23,4% (bron). In Duitsland is de situatie dus nog schever. Denk daar maar eens over na.

We gaan steeds meer op de VS lijken. Even een voorbeeldje uit dat land. De algemeen directeur van McDonalds krijgt per jaar dertien miljoen dollar. Een medewerker achter de kassa krijgt zeven dollar per uur. Bij vijftig werkweken van veertig uur krijg je dan 14,000 dollar per jaar, te weinig voor een gezin om rond te komen. De directeur toucheert 928 keer zoveel als de medewerker achter de kassa. Dat is volstrekt walgelijk en krankzinnig.(bron) Er is geen enkele rechtvaardiging voor.



Ik heb het plaatje gevonden op niburu.co. Even een korte toelichting: in ieder geval zit 64,4% (29 van de 45 poppetjes) van de gezinnen onder de armoedegrens. In werkelijkheid zijn dat er nog meer, want nog eens 22,2% krijgt tussen de 20,000 en 30,000 dollar en in dat gebied loopt die armoedegrens. Een vrolijk stemmend beeld... Over 13,3% (!!) van de Amerikaanse gezinnen bestaat dus zekerheid over voldoende inkomen. Het eenzame poppetje boven krijgt geen gezelschap van andere poppetjes, maar krijgt wel steeds meer geld, de poppetjes in het midden nemen af, de poppetjes onder de armoedegrens krijgen steeds meer vrienden. Even voor de goede orde: we hebben het over het land met het grootste BNP van de wereld (en negende op de lijst van BBP per inwoner) waar sinds januari 2009 een zwarte democratische president aan het roer staat.

Noordwest-Europa is niet immuun voor deze ontwikkeling (zie Duitsland en Nederland). Ook hier wordt de kloof groter. Nu nog langzaam, maar het zal sneller gaan. En we willen het zelf. De VVD werd in 2010 de grootste partij en nu zit vooral de VVD-light oftewel D66 (de VVD in schaapskleren) in de lift. Het gaat slecht met de sociaaldemocraten, de enige waar je van mag hopen dat ze niet alleen maar naar de belangen kijken van mensen met eigendom en grote bedrijven. In mijn omgeving stemmen mensen die ik hoog heb zitten, als mens en wat betreft de bovenkamer, op de liberalen. En dat vind ik zorgwekkend.

We zeuren hier over een handjevol Marokkanen, maar het echte gevaar komt van de entree van de Russische, Chinese, Indiase en Braziliaanse rijken die hier allerlei zaken opkopen en hun verderfelijke mores over de verdeling van de koek en de werking van een overheid introduceren. In dergelijke bananenlanden hoeven de rijken geen ethische normen te hebben, laat staan zich aan de wet houden. De politie is er alleen om de rijken te beschermen. Het zorgt voor samenlevingen waar mensen met privileges achter hekken wonen, waar geweld normaal is, zowel door straatrovers als door de staat en waar creperen wordt gezien als iets wat je eigen schuld is. Een land waar de armen belasting betalen voor slecht werkende openbare voorzieningen omdat de rijken de meeste belasting opstrijken. Het is allemaal waar. Het opmerkelijke is dat bijvoorbeeld de Brazilianen er nog trots op zijn ook (zie aflevering zes van Arm en Rijk). Als ze maar wereldkampioen voetbal worden.

In India is er een man die met zijn club kinderen bevrijdt uit slavernij (zie aflevering vier). In dit land worden kinderen namelijk letterlijk gestolen en vervolgens verkocht of gedwongen te werken en/of te stelen. Deze bevrijders doen dat met gevaar voor eigen leven. Op de vraag hoe het zo ver heeft kunnen komen geeft hij een duidelijk antwoord: "omdat de overheid er alleen is voor de rijken en de rijken alleen geïnteresseerd zijn in zichzelf." Hij noemt de rijken harteloos, egocentrisch, cynisch en bovenal onverschillig. In Europa bestaat, onder druk van het marktdenken, de neiging om landen als Brazilië en India als voorbeeld te gaan zien omdat ze veel economische groei hebben. Dat dit misschien komt doordat ze kinderen laten werken of doordat mensen 16 uur per dag werken voor een appel en een ei (zoals in Europa in de negentiende eeuw) maakt dat soort geneuzel ronduit cynisch.

Bron: www.samsam.net

Ronde van Vlaanderen
Ik rij zelf graag een rondje op de fiets, ook al kijk ik nauwelijks fietsen op Tv. Afgelopen zaterdag fietste ik door het Vlaamse land vanwege de gezellige peddelaarsuitvoering van de Ronde van Vlaanderen. We hebben allemaal een pakkie aan voor een stukje fietsen -dat voelt soms best ongemakkelijk. Het ziet er immers een beetje lullig uit zo'n pakje, maar toch is het wel heel handig. Het geeft je bescherming tegen kou en bij vallen. Diepe buiging voor de mannen die 250 kilometer fietsen. Ik heb het, als dikke veertiger, op 134 kilometer gehouden. Mijn fietsmaat deed er 40 minuten minder over dan ik. Hij reed 25 kilometer p/u gemiddeld, ik 24. Maar ik kreeg een lekke band op de eerste kasseienstrook en viel een keer op m'n snufferd. En de snelheid is inclusief stoppen bij controles en voor andere zaken. En dat telt toch mee, want als ik op m'n teller keek zat-ie alleen onder de 27 wanneer je flink omhoog moest.
Maar: het was een mooie rit door een vriendelijk landschap. De Vlamingen zien het allemaal met plezier aan (dat is in de appendix van Nederland -Limburg- wel anders) en moedigen je luidkeels aan op die rotbergjes. De kasseien vond ik meevallen, misschien omdat het zeer vriendelijk weer was. Volgend jaar weer? Ik moest lopen op de Koppen- en de Patersberg. Beide keren doordat het te druk was om gewoon door te rijden (hoewel... de Koppenberg was wel erg steil). Ik baalde vooral over de Patersberg. Dat vond ik eigenlijk niks. Dat is een reden om niet meer mee te doen. Daar tegenover staat: leuke rit, goed verzorgd, goede organisatie, redelijke prijs en Vlaanderen. Dat trekt dan toch wel weer heel erg. Wie weet...

Plaatje

Het kan namelijk altijd duidelijker!

De verkiezingen ben ik bijna uit. Zaterdag de toeristenversie van de Ronde van Vlaanderen gereden, daar schrijf ik eerst even wat over. Maar wel morgen...

Verkiezingen (1)
Ik zal van de week eens mijn bescheiden licht laten schijnen over de gemeenteraadsverkiezingen. Ik ben immers politicoloog. Echt waar, ik heb ooit een studie politicologie afgerond, doctoraal bestuurskunde. Wat ik wel al wil melden is dat ik netjes op de PvdA heb gestemd. Ik heb allerlei dingen om ontevreden over te zijn. Ik ben vrijwillig omgeschoold tot bevoegd leraar, heb vrijwillig ontslag genomen omdat ik dacht mee te kunnen helpen aan het lerarentekort oplossen en eindelijk iets nuttigs te doen: een win-win situatie. Maar helaas: met geluk twee keer een baantje voor tijdelijk gevonden en daarna kwam de leegte. Reden genoeg om het vakje bij de populisten in te vullen. Ik heb het niet gedaan. Omdat wij namelijk heel veel te danken hebben aan de PvdA. Beschaving, bij bezuinigingen de harde randjes wegschaven, gelijke kansen op veel gebieden. Natuurlijk is er erosie op deze gebieden, maar dat willen we zelf. Als de VVD het alleen voor het zeggen heeft, of samen met een andere rechtse partij, piept het Gezond Verstand in Rotterdam, Den Haag en Almere wel anders.

Mensen stemmen uit ontevredenheid, terwijl ze heel tevreden zouden moeten zijn. Mensen denken dat de politieke bestuurders op gemeenteniveau allemaal hun zakken vullen. Een bouwvakker krijgt meer dan een gemeenteraadslid, gelooft u mij. Wethouders moeten keihard werken tegen een salaris waar een beetje baasje in het bedrijfsleven z'n bed echt niet voor uitkomt. En als dank krijgen wethouders de strontkar voor de deur. Overigens mag je als wethouder wel vriendjes bevoorrechten, als je maar bij de VVD zit, de economie wat aanwakkert en door het linkse rechtersgilde wordt beschuldigd van ondemocratisch handelen. Dan belonen de Roermonders je wel.

O ja en dan natuurlijk de questie. Laat ik er het volgende over zeggen:

GW: "wollen Sie weniger oder mehr Marokkaner?"
Leute: "Weniger! Weniger!"
GW: "Arrangieren wir!"

Ik moest ook aan Van Gaal in Muenchen denken. Kan er niks aan doen.
Verder suggereer ik niets.

Bron: geschiedenis24.nl

Blabla? Of toch niet?
Eén of andere wetenschapper roept dat wanneer je meer beweegt, en dan in de vorm van sport, je slimmer wordt (Erik Scherder, Omroep Max, radio 1, 20:30). De interviewster vraagt 'hoe moet ik dat zien? Dat kinderen die veel aan sport doen eerder naar het VWO gaan?' Het antwoord is: 'wahwah blabla wah, nou eh, ja nee, er gebeurt iets in de hersenen'. Laten we nu eerst even definiëren wat slim is. Is slim heel analytisch zijn? Is slim heel creatief zijn? Is slim je kunnen redden in deze maatschappij? Ik zie bijvoorbeeld geen enkel verband tussen het laatste en de hoeveelheid beweging van mensen. De meeste mensen die ons besturen sporten volgens mij weinig. In ieder geval veel minder dan ik als hardfietser. Toch zijn de meeste bestuurders een stuk slimmer dan de gemiddelde mens, hoeveel ze ook bewegen. Volgens mij bestaat er geen verband tussen succesvol ondernemen en sporten. Waarom komt de man ermee? Zeg gewoon dat sporten goed is omdat we dan niet zo vet worden, gezonder blijven en niet zo vaak naar de dokter hoeven. Dat is hard nodig, want we geven veel te veel geld uit aan gezondheidszorg. Gezond oud worden, prima. En hopelijk komt er een tijd dat wanneer je zelf vindt dat het je tijd is je gewoon kunt vragen of ze je helpen.

Gelukkig is Midas Dekkers het met me eens. De wetenschapper zegt dat Midas het niet begrijpt. Ons pleidooi is: "ga bewegen." Ja prima, maar ouwehoer dan niet over dat we er slimmer van worden. Ik snap dat misschien meer mensen door deze boodschap gaan bewegen. Als je echter als wetenschapper spreekt moet je op de woorden passen. Wanneer je hard stelt dat je slimmer wordt door sport, moet je toch op z'n minst een verband aan kunnen tonen tussen sportieve kinderen en hun IQ of, zo u wilt, hun maatschappelijke carrière. Het mag ook op een andere manier, prima, maar ik wil bewijs. Empirisch graag. Het is nu veel te eenvoudig om de stelling te falsificeren. Ik pak maar even een hele slimme man: Relus ter Beek. Weet je nog wie dat was? Briljante politicus, alleen lagere school, maar schopte het tot PvdA-bons en minister. Maar ook zeer onsportief (hij hield wel van sport, daar waar anderen dat deden) en altijd allerlei gezondheidsproblemen. Ook vroeg overleden trouwens.

Dat sporten beter is voor het lijf weten we allang. Dat mensen zich (vaak, maar niet altijd) beter gaan voelen van sport schijnt ook wel aantoonbaar te zijn. Maar dat sportieve mensen slimmer zijn... Ik geloof het gewoon niet.

Ten slotte: heel veel creatieve mensen roken als schoorstenen, zuipen als tempeliers en sporten zo weinig mogelijk. En die zijn vaak heel slim. Sterker nog: uitzonderlijk getalenteerd, opmerkelijk intelligent. Schrijvers met de fles, hoeveel moet ik er opnoemen? Rokende, snuivende, spuitende popartiesten. Hoeveel wil je er hebben? Alles innemende topsporters. Wil je namen?

Het zou kunnen dat Scherder denkt dat we door bewegen minder snel dementeren. Dat is misschien fijn. Takelen we tenminste bewust af. Of dat we nog ouder worden. Mijn God, we worden al zo oud. De laatste jaren van het leven zullen vaak vervelend blijven, of we nu gemiddeld 85 of 95 worden. Misschien dat sporters fysiek en mentaal gezond blijven en ons vredig in hun slaap met blozende wangetjes verlaten. Dat is nog eens een mooi vooruitzicht.

Ik herhaal nog maar eens: laten we hiermee stoppen en ons druk maken over onze politieke desinteresse en over de groeiende ongelijkheid. Een half uur radio over dit gelul. "Schande" zou Wilders zeggen.

https://www.flintwave.com

Maarn en omgeving
Maarn, de kern van de Utrechtse Heuvelrug heeft een mooie fietsomgeving. Bos, maar vooral het rivierenlandschap, toch wel het fraaiste dat Nederland te bieden heeft, is alom aanwezig. Vanuit Maarn pak ik eerst de Amersfoortseweg (N227) naar Doorn. Vanaf het station moet je dan even route 6 volgen, dan kom je vanzelf bij de provinciale weg naar Doorn. Bij het grote kruispunt (N225/227) gewoon rechtdoor richting Cothen. In Cothen het tunnetje door, rechtdoor de Kromme Rijn over en dan zoeken naar routebordje nummer 56, deze loopt langs de Ossenwaard. Volg vervolgens 57, 58, 53 en 54. Dan zit je al echt in het rivierenland. Het volgende bordje is 15. Die staat er niet, maar je moet gewoon als je de Lek hebt bereikt linksaf de Lekdijk op. Zowel gisteren als vandaag moest ik opboksen tegen harde wind. Het is duidelijk dat ik wat ouder wordt en mijn conditie nog niet op peil is, het was hard werken, weinig soepel. Maar het is er prachtig. Na een kilometer of zes staat plots bordje 15 netjes aangegeven. Bij Wijk bij Duurstede ga je het Amsterdam Rijnkanaal over -die hier parallel loopt aan de Lek. Ik volg de bordjes 15 en 16 en dan ga je door het dorp. Je kunt ook langs het water blijven rijden. Volgens mij heet het hier weer Lek. Ergens gaat de Lek over in de Nederrijn. De dijk heet echter om en om Rijndijk, maar verderop weer Lekdijk. Grappig. Het kanaal en de rivier kruisen elkaar in ieder geval bij Wijk. Blijf gewoon bordje 16 volgen. Hier is het landschap weer heel fraai. Bij knooppunt 16 zou je linksaf naar 18 kunnen, maar het bordje is weggehaald en een grootgrondbezitter heeft het bordje eigen weg opvallend zichtbaar neergepland. Rij dus door naar 17 en dat is een aanrader, want je rijdt richting Amerongen en dat is heel aardig. Je ziet het stadje tegen de Utrechtse Heuvelrug aanliggen, je ziet de bossen er boven uit steken. Een fraai gezicht, zelf in de wintermaanden. In Amerongen kun je alsnog bordje 18 oppakken. Ga dan naar 19, 11, 10, 08 en dan naar 07. Je kruist dan de Leersummerstaatweg en terwijl je het bos ingaat mag je ook even klimmen om daarna een flink stuk af te dalen op goed asfalt. Over de 50 km/u is makkelijk haalbaar. Om weer in Maarn te komen pak je route 6. Die brengt je tevens via een fraai bospad naar het NS-station van Maarn.

Alles is te doen op de racefiets, maar met slecht weer denk ik dat sommige paden vermeden moeten worden. En bij warm weer zal je in het bos last hebben van fietstoeristen en op de dijk van brommeroptochten.

Gemaakt op www.falk.nl

En pas op voor boeren. We vinden boeren allemaal leuk omdat ze raar praten en steeds zeldzamer worden, maar het zijn natuurlijk doorgaans gewoon grootgrondbezitters die zeuren over geld, het weer of wat er zoal ter tafel komt. Gepakt zijn ze altijd. Maar ze rijden je wel van de weg met die kl*tetrekkers. Al twee keer moest ik de weg af omdat zo l*l gewoon de breedte van dat apparaat niet goed weet in te schatten. Of, wat ik eigenlijk denk, gewoon schijt aan je hebt. Maar... als ik fiets ben ik vergevingsgezind en snel weer blij van zin.

De fietsroute
Omdat ik een paar dagen in stilte wilde studeren vroeg ik of ik enige dagen in de buurt van Maarn in een huisje kon zitten. Geen Tv, geen internet, prima. Geen afleiding. Iemand was zo aardig de meeste spullen even te brengen, zelf ging ik op het racefietsje. Voor een keer printte ik een fietsroute uit met behulp van de fietsrouteplanner op fietsersbond.nl. Amsterdam-Maarn is dan toch, zonder kaarten, vier bladzijden met instructies. Ik stak de papieren in het fietsjasje. Ik had gezien dat ik naar de Weteringsschans moest en bij het Amstelstation richting de Weesperzijde. Ja, dat weet je als Amsterdammer nog wel. Direct na de Berlagebrug begint de beschrijving al onduidelijk te worden en moest ik al stoppen. Moet ik nu het fietspad op? Of rechtdoor? Ik koos voor het fietspad en kwam via de kleine rotonde achter het Amstelstation weer op de Weesperzijde. Na de Weesperzijde zou ik ergens naar de Kruislaan moeten. Ik was het al kwijt en om nu om de 500 meter stil te gaan staan, dat leek me ook niks. Het grootste probleem is dat er staat links de Huppeldepupstraat in, maar meestal staat er geen bordje met Huppeldepupstraat. Je weet dus niet of je echt de Huppeldepupstraat in gaat. Eigenlijk is de enige manier om dit normaal te gebruiken, zeker als je een beetje door wilt fietsen, in grote lijnen ongeveer weten hoe je moet rijden. Soms lukt dit wel, soms niet. Bijvoorbeeld naar Woerden is niet zo'n probleem. (Niet dat u daar heen zou moeten. Ik rij er altijd principieel omheen. Het zal nooit wat worden tussen Woerden en mij.) Het stuk tot Abcoude ken ik wel, daarna is het voornamelijk lange rechte stukken. Maar Maarn is toch andere koek, zeker als je besluit via Hilversum en Lage Vuursche te rijden. Aan de Amstel ter hoogte van het Amstelstadion had ik dus al besloten de fietsbordjes Hilversum aan te houden. Dan kom je zonder veel problemen in Hilversum. Daar is het lastig op een soepele wijze door de stad heen te rijden. Ik kwam in het centrum bij een fietsknoopunt en besloot 83 te volgen, maar raakte deze route al snel kwijt. Ik weet ook waar: aan het einde van de Emmaweg staat geen bordje (of heel goed verstopt), dus volg je de weg en het is juist de bedoeling dat je linksaf de Soestdijkerstraatweg in gaat. Ik besloot dan maar langs de Utrechtse Straatweg te rijden en bij een bordje Lage Vuursche het bos in te duiken. 22 februari 2014 was een zachte (zelfs voor de op zich al uitzonderlijk zachte winter '13/'14) dag en de racefiets zou geen last hebben van modder. Bij Lage Vuursche nog steeds geen paddestoeltje of zoiets met Soest of Soesterberg. Ik vroeg een leuke aardige mevrouw, type Gooise Vrouw, de weg. Ik pakte mijn kaart erbij en verbaasd vroeg ze me of ik geen navigatie had. Lachend zei ik dat ik daar niet aan deed. Het verrast mensen wanneer je de weg vraagt en al helemaal wanneer je uit je jaszakje een echte grote Falk fietskaart trekt. Zij hielp me een richting op en even verderop besloot ik nog een keer te vragen. Een vader, moeder en zoon. De zoon had een intelligente telefoon met navigatie. Maar we hadden toch mijn Falk nodig en een wandelkaart van de vader om er echt uit te komen. Lollig. Met behulp van deze mensen kwam ik bij fietsknooppunt 62. Toen was het niet moeilijk meer: 61, 57, 56, 55, 52, 53, 54, 83, 01, 02, 03 en 04. Bij knooppunt 03 wist ik waar ik was. Etappe geslaagd. Alleen was de route van de Fietsersbond iets van 56 kilometer en reed ik er zeker 75. Ik weet het niet helemaal precies, want onderweg sneuvelde mijn jarenlang trouw goed werkende Polar fietscomputertje. Hij doet het nog wel, maar achterop is een plastic stukje losgeraakt waardoor het apparaatje niet meer op mijn stuur blijft zitten. Jammer.

http://teambijsterbosch.blogspot.nl/

Hoe dan ook: ik vraag me serieus af of mensen gebruik maken van die fietsrouteplanner en hoe ze dat doen. Ik moet toch maar aan de fietsnavigator, maar vind die dingen eigenlijk te kostbaar.

Politiek modderfiguur
Het is toch dol dat de Tweede Kamer een werkdag en -avond lang zeurt over een iets te praatgrage minister die niks zegt over niks? En die het uiteindelijk -terecht- gewoon verder mag proberen. Gossie, wat is het allemaal belangrijk. In de media hoorde ik constant mensen zeggen: 'belangrijk hoor', 'zeer belangrijk', 'het gaat ergens over.' Wat dan? Waarom dan? Dat blijft onduidelijk in de berichtjes van een paar regels.
Nou heren politici: ik durf mijn hand ervoor in het vuur te steken dat in Nederland bijna niemand het ene moer interesseerde. De meeste mensen kan het namelijk helemaal geen reet schelen wat er gebeurt met hun gegevens. Als ze al begrijpen wat het probleem is. Of wat een gegevensbezitter met de data kan. Wie weet nou nog wie George Orwell is? Wie weet nog hoe het komt dat de Duitse bezetter zo'n enorm groot deel van de in Nederland wonende joodse mensen heeft kunnen oppakken? Wie kent überhaupt de achtergronden en cijfers hierover in Post-Hedonia? Sterker nog: zolang het geen moeite of geld kost staat de goegemeente zijn persoonlijke gegevens graag af.

Ik heb een tip aan de Tweede Kamer: spreek alleen nog maar over 1) werkgelegenheid, 2) milieumaatregelen, 3) sociale ongelijkheid en 4) onderwijs. En o ja: 5) gezondheidszorg. Belangrijke vragen bij ad 5: hoe kan het goedkoper, hoe kan het efficiënter, wat doen we met de grootverbruikers en wanneer is iemand uitbehandeld? Succes mannen en vrouwen, jullie kunnen het.


Els en Ronald. Bron: flickr.com

Als je in de jaren '20 van de vorige eeuw een armoedzaaier was ging je wielrennen. Een fiets was nog wel op de kop te tikken, zeker als je zelf wat probeerde samen te stellen. De fietswedstrijden waren in de buurt en wanneer je er goed in was kon je de armoede ontvluchten. Niet dat iedereen dat deed, maar iedereen had het kunnen proberen.
Skiën daarentegen is van oudsher een sport voor rijken. Omdat je eerst naar boven moest was het kostbaar. Want eerst lopen is een stuk minder leuk. En een stuk vermoeiender dan even naar beneden skieën. Dat gold (en geldt) ook voor de mensen die in een skigebied woonden. En als je er dan ook nog eens voor moest reizen hield het voor Jan Splinter al helemaal op. Inmiddels kan de Jan Splinter in veel West-Europese landen in ieder geval kiezen voor skiën, maar het blijft voor de meeste mensen een grote uitgave. Zelfs in relatief geëgaliseerde landen blijft skiën voorbehouden aan mensen met geld over. Overigens: gelukkig maar, anders waren de Alpen helemaal volstrekt onleefbaar.

Je hebt voor skiën bergen met sneeuw nodig én een omgeving waarin skiën mogelijk wordt gemaakt. Dus we hebben een paar serieuze skilanden, af en toe komt er een redelijke skiër uit andere landen aanwaaien. En al deze mensen komen uit een elite: mensen met eenvoudige toegang tot sneeuw, op een berg en financiële middelen.

Moet ik het dan nog hebben over sporten als bobsleeën, rodelen, de biatlon, langlaufen, skispringen en, last but not least, curling? Er is nu eenmaal maar één sport die overal wordt beoefend én ook nog eens populair is: voetbal. En ook al schijnt cricket kwantitatief de meeste beoefenaars te hebben, in de meeste landen interesseert het de goegemeente geen ene moer. Een stelletje patsers met teveel tijd zou mijn ouwe heer zeggen. Ik vind honkbal een geweldige sport, maar alleen in de VS wordt dat serieus genomen. De meeste mensen buiten de VS vinden honkbal dodelijk saai. Ik wil maar zeggen: veel sporten zijn maar in een paar landen populair. Populariteit van een sport zorgt ervoor dat veel jeugd die sport gaat beoefenen. De kans dat je talenten ontdekt is dan ook groter. Simpel. Voor Nederland is dat schaatsen, voor Zwitsers skiën. De schaatsmedailles van Wüst, Groothuis en Mulder zijn net zoveel waard als die van het duo Maze/Gusin en Mayer bij het skiën.

Bron: sport.fr.ch.msn.com/oranje-mécanique

China
Heleen Mees (helaas vooral bekend door een akkefietje met een ijdele man) is een wetenschapper, een econome. Ze beweerde dat China de oorzaak was van de economische crisis. Ik heb een vereenvoudigde beschrijving geleend van Kennislink.nl. Er staat: "De spaardrift van Chinezen leidde tot veel goedkoop geld. Dit leidde weer tot overbesteding op de Amerikaanse huizenmarkt. En toen die uiteindelijk kelderde begon de financiële crisis." Lees daar maar verder. Ik denk ook vaak aan China, maar eigenlijk om een hele andere reden. Heel veel spullen die wij kopen worden in China voor een habbekrats gemaakt. Een kleine groep mensen profiteert enorm, maar de meeste (werkende Chinezen) blijven arme kerkratten. Chinezen maken dus straks alles, maar het leeuwendeel kan niks kopen. Een klein groepje rijken koopt een BMW (hé is het toeval dat het daar goed gaat?), de gemiddelde Chinees koopt niks. Geen koopkracht. De vraageconomie zit dus nog steeds hier, de Chinezen willen alleen maar olie. Ja, en neushoornslagtanden en tijgerballen. Ik dacht dat die koopkracht de belangrijkste schakel was in de economische crisis. Maar ik zie het vast niet goed.
En dat allemaal naast het feit dat westerse banken en Chinese partijleden (die enorme bedragen naar belastingvrije landen brengen) dezelfde morele principes hebben. "Bankbashing" noemen bankiers het als je zoiets zegt. Huilie huilie, je zou bijna medelijden krijgen met dat tuig. Toch maar niet... Waar blijft de Robin Hood van onze tijd?

Bron: taz.de

Handkusje wint
De beste binnenlandse nieuwsfoto staat hieronder. Dat moet toch beter kunnen. Het is zelfs geen mooie foto. Het zegt wel weer wat over ons kneuterige landje. Eigenlijk gebeurt er niks wat er toe doet. Jammer.

Bron: www.puntuit.nl

Oud & Nieuw
In de eerste bijdrage wil ik toch even teruggrijpen op Oud & Nieuw. Wij vierden de jaarwisseling in Noord-Frankrijk. In mijn herinnering de eerste keer dat ik buiten ons kikkerlandje was tijdens de jaarwisseling. Jour de l'an zoals de Fransen het noemen wordt gevierd met een glaasje en een knuffel. Er is geen sprake van vuurwerk. En dat is best bijzonder. Ik ben niet zo van vuurwerk en ervaarde het als iets prettigs. We waren met een gezelschap, de kinderen mochten vuurwerk afsteken, maar volgens de regels van het dorp: op een bepaalde plek buiten bebouwd gebied en de rommel diende tot het laatste klappertje te worden opgeruimd. De dorpsbewoners zouden ons er anders zeker op aanspreken. Vanzelfsprekend ruimden we de zaak op. Maar ik moet zeggen: heerlijk geen vuurwerk. Ik wil het niemand verbieden, maar de manier waarop wij het nieuwe jaar inknallen is toch wel een merkwaardig gebeuren. Zo wordt er in veel andere landen volgens mij ook tegenaan gekregen.

Bron: petities.nl

Archief

2012/13
2010/11
2009
2008
2007
2006