2010/11
Laatste wijziging op 29.12.2011

Schaatsen
De bank moet even wachten, want afgelopen dinsdag heb ik voor de eerste keer dit seizoen even geschaatst. Ik rij op van die Viking klappers, maar moet elk jaar weer even wennen. En dan rij je toch een beetje voor, ja voor wat, voor paal dan maar op je snelle schaatsjes, want je gaat niet helemaal lekker door de bocht. Nu heb ik een excuus met de chocoladeknie van het standbeen, maar dat weten maar weinig toeschouwers. Toch ging het al snel beter en kon ik me weer vol overgave de bocht in smijten en dan maar zien waar ik uit zou komen. Maar wat ik even wilde zeggen: schaatsten terwijl het grote bord 11°C aangeeft rijd ik de rondjes op ijs. Na een half uur staan er plasjes water op het ijs, de machine moet te hard werken. Ik blijf met erover verbazen.

Belazerd en bestolen
We zijn belazerd en bestolen. We worden belazerd en bestolen. Wanneer komt er een politicus die dit eens echt hardop gaat zeggen? Zelf Roemer doet het nog steeds niet. Hij geeft De Jager zelfs complimentjes. Voor mijn analyse moet ik eens even goed gaan zitten. 1 biljoen naar de banken in Europa (uw belastinggeld denk erom), in de VS stijgen de topsalarissen met bijna 40%. Deze mensen betalen geen belasting. U raakt uw pensioen kwijt. Wat is er in Gods Naam aan de hand??

Kampioenen
We zijn alweer een eind op weg. Ik laat het er soms een beetje bij zitten, maar nu kan ik er niet omheen: mijn zoontje is kampioen geworden met zijn voetbalteam, de E6 van de ASV Arsenal. Natuurlijk ben ik ook trots; ik ben de teamleider en trainer van het stel. En ik heb de voetballertjes laten weten 'jongens jullie kunnen straks kampioen worden (ze speelden de laatste wedstrijd tegen de medekoploper) en dat is iets heel bijzonders! Dat vergeet je nooit meer!' En ik vertelde het waar gebeurde verhaal over een oude vriend die er als dertiger erg mee zat nog nooit ergens kampioen mee te zijn geweest. Ik ben als voetbaljunior en -pupil regelmatig kampioen geweest en later ook als teamspeler bij de schaakverenigingen Heemstede en Max Euwe Amsterdam (de laatste vereniging is opgegaan in Caïssa). En ik weet nog redelijk goed hoe het allemaal in z'n werk is gegaan. Dus het zijn bijzondere gebeurtenissen. Volgens mij hebben ze het ook zo ervaren. De Amsterdamse Sport Vereniging Arsenal heeft een bijzonder jeugdbeleid dat ook voor mij merkwaardig was en soms is. Ik voetbalde bij de Racing Club Heemstede (RCH) en daar werd vanaf de F-pupillen geselecteerd. In de F1 speelden de beste voetballertjes, de F2 was de tweede keus en de andere teams bestond uit niet geselecteerden, dan al de mindere goden. (Hoezo meritocratie?) En dat ging op voor alle niveaus. Zo niet de ASV Arsenal. Je komt bij elkaar als team en dan blijft dat een zo'n beetje het team. Wel wordt gekeken hoe het team op zich speelt, zodat ze niet te hoog of te laag worden ingedeeld. Onder ons: de E6, een team van tweedejaars E-tjes, was erg laag ingedeeld. De cijfers zijn wat dat betreft overduidelijk: 33 punten uit 11 wedstrijden, 97 doelpunten voor en 7 tegen. Het jaar daarvoor waren ze iets te hoog ingedeeld. Het moeilijke voor mij is het zeer uiteenlopende voetbalniveau van de jongens en de ontwikkeling die ze daarin hebben. Ik heb hele aardige spelers, maar ook spelers die achteruit deinzen bij het zien van een andere speler of zelfs voor de bal. Of spelers die bijvoorbeeld niet kunnen kappen, het lukt ze eenvoudigweg niet. Nou ja, het leuke is dat ze in het voorjaar opnieuw op hetzelfde niveau kunnen blijven spelen en ook dan weer redelijk kunnen gaan scoren. Volgend jaar wacht dan de D en dan wordt er geselecteerd. Ook gaan ze dan van nu 7 veldspelers naar 11 veldspelers. Alles wordt een beetje echt. Weer een grote stap in het leven.

De Himalya
Ik volgde ooit een avondcollege wereldgeschiedenis. Het was in deeltijd (voor de oudere geïnteresseerde) en er zaten ook wat leeftijdsgenoten, maar verder was iedereen jonger, meest een stuk jonger. Omdat het wereldgeschiedenis betrof werd de deelnemers gevraagd te vertellen wat ze met een land buiten Europa hadden. Ik gaf het volgende antwoord: 'ik heb niets met landen buiten Europa, sterker nog, ik ben nooit buiten Europa geweest.' Ik vulde er nog op aan 'maar mocht het er ooit van komen dan kies ik voor Argentinië'. Nou ja, meewarigheid was mijn deel. Wat ik precies in de blikken zag weet ik niet. Medelijden? Spot? Afkeer? Een mengeling ervan denk ik. Tja ik kan wel uitleggen dat mijn ouders geen geld hadden voor uitspattingen (de welvaart is echt geëxplodeerd sinds begin jaren '70) en ik er daarna geen behoefte meer aan had. Vliegen vind ik eng, maar ik ben toch een paar keer met het vliegtuig naar Griekenland geweest. 2x3 uur (zoiets was 't) bevind ik me dan in een mantra waarin ik mezelf toefluister: 'het is statistisch bewezen dat vliegen de meest veilige vorm van openbaar vervoer is.' Op deze wijze naar Nieuw-Zeeland vliegen lijkt me vervelend. Ik troost me er maar mee dat mijn ecologische voetafdruk heel klein is, veel kleiner dan de gemiddelde medewerker van Greenpeace en het WNF. Maar zij zijn vast welvarender en misschien ook gelukkiger, dus wie is er nu mal? Nou ja, ik moest hier aan denken toen ik een berichtje las over vastzittende toeristen bij de Mount Everest. Tja, het weer daar is (nog) niet te regelen door het reisbureau. De berg heeft inmiddels een pad en defibrillatoren tot op de top, dus wanneer het weer even niet meezit en er kan een week niet worden gevlogen is men plots de wanhoop nabij. Het geeft wel te denken over hoe mensen tegenover natuur staan.

Open briefje aan het radioprogramma Dit is de Dag en een IMF mijnheer
Ik hoorde net uw programma terug. Deze mijnheer van het IMF (Age Bakker) kan toch wel wat harder worden aangepakt. Wat is dat voor journalistiek? Er zitten veel schaduwkanten aan het IMF. Het is potverdorie geen onschuldig poltiek cluppie. Het enige dat deze club van landen eist is bezuinigen en een kleine overheid, de neoliberale mantra. En het komt er in Europa wederom op neer dat de belastingbetaler mag betalen voor het geknoei van de banken, zonder dat daar andere regels gelden; laat staan andere mores. Hoe kan hij dat geknoei nu ontkennen? We wisten het ook allemaal allang, maar wie gaat een rijdende trein die zoveel welvaart genereert nu stoppen? En de critici waren spelbrekers, zeurpieten, die je niet serieus moest. Er waren veel mensen die waarschuwden, mensen met kennis van zaken, mensen met recht van spreken. En wat gaaat Europa (Duitsland moet ik natuurlijk zeggen) toch weer doen? We gaan die zelfde banken weer belonen en een belangrijke rol geven. Zonder iets te doen aan het feit dat banken kunnen doen wat ze willen als vrije ondernemingen, maar als er afgerekend moet worden voor de grote risico's, omdat dat op korte termijn lonend is voor de bonussen, komen we terecht bij de overheid, die zich laten chanteren als een hulpeloze kleuter. Laten we maar eens een voorbeeld nemen aan Argentinië. Daar heeft de overheid het op zich genomen de kredietverstrekking te regelen. Niks banken. En zie: het gaat beter met Argentinië. (Wat mensen bij het IMF en Grootbanken altijd zullen ontkennen: Argentinië is een slecht voorbeeld.) En dat is de grote angst van het IMF, want die is er alleen maar voor de belangen van de banken en het andere grootkapitaal. Met als dooddoener dat dat goed is voor ons allen. Ja ammehoela, op korte termijn. Het beleid van het IMF kan een ramp worden omdat er sinds de oprichting van de IMF iets rammelt aan het systeem wat ze zo voorstaat. Voorheen was het beleid al een ramp voor de derde wereld, die wel veel schulden kreeg, maar weinig economische groei en werkgelegenheid. En daar mag u best wel wat in porren in plaats van zo'n man alleen maar toejuichen. Waaraan heeft-ie dat verdiend? U bent journalist, toch geen theekransje? Kom op zeg! En o ja: ik ben niet links en niet rechts, maar wel kritisch. Wat anders krijg je dat stempel weer. Daar worden discussies over Europa veel te snel mee platgeslagen...

Met vriendelijke groet,
FC Twente

Ticketing
Medewerk(st)er Ticketing
ticketing@fctwente.nl
+31 (0) 53 8 525 525
'

Jammer, ik kan dus niet naar Twente-Odense. Je moet lid zijn. Maar ik ga voor één wedstrijd toch geen lid worden van een club waar ik 160 kilometer vandaan woon? Waarom mag ik als vrije Nederlandse burger met een plotselinge band met een Deense club waar toevallig FC Twente tegen moet voetballen daar niet naartoe? Waarom wordt me deze mogelijkheid ontzegt?
En bij FC Twente staat informatie vermeldt en niet vermeld op de website. Nederlands blijft een moeilijke taal.

Dan het wereldkampioenschap honkbal. Met mijn zoontje bezoek ik graag af en toe een honkbalwedstrijd. We gaan dan naar Pirates. Geen idiote prijzen, geen clubkaarten, geen hufterig gedrag door opgefokte rare mannen. Mijn zoontje vindt voetballen leuker om te doen, honkbal leuker om naar te kijken. Daarover is hij heel duidelijk. En ik ben het er gelukkig wel een beetje mee eens. Ik had en heb dat zelf ook altijd een beetje gehad.
En nu speelden onze jongens gisteren tot grote verrassing van velen de finale van het wereldkampioenschap honkbal. Meteen even een aantekening: de beste spelers van de wereld, ook die van Nederland, spelen hier niet. Die mogen van hun Amerikaanse clubs niet weg. Zij zijn nu bezig met de ontknoping van de competitie. Ongeveer toen Nederland begon met de finale plaatste de Texas Rangers uit Arlington zich ten koste van de Detroit Tigers voor de World Series.
Met mijn vriend Marcel zat ik om 0:00 klaar voor de wedstrijd tegen Cuba. De chips en borrelnoten binnen handbereik, voor mij 2 flessen Westmalle en voor Marcel een flesje wijn. Maar in Panama regende het pijpenstelen. Eerst zou de wedstrijd om 0:30 beginnen, maar er kwam alleen maar meer regen. Uiteindelijk was 2:30 de begintijd. Het zeil werd opgerold, het leek droog, de teams begonnen met ingooien. Maar al snel begon het weer te regenen. Eerst sappig, toen een malse douche. Het zeil werd weer uitgerold, de teams verdwenen weer. Om 3:00 regende het nog. Texas was inmiddels met 9-2 voorgekomen, dat was wel gespeeld. Om 3:30 geloofden wij dat Nederland en Cuba gratis de medaille behorend bij plek 1 zouden krijgen. We gingen slapen, we trokken het niet meer. Groot was dan ook onze verbazing toen de volgende dag bleek dat de finale om 4:00 was begonnen; op een nat veld, met nog steeds wat nattigheid. En Nederland had ook nog eens gewonnen met 2-1. Verdammt, dat hadden we dan mooi gemist. Het zit even niet mee. Maar wel een prachtig resultaat!

Ik heb geen foto kunnen vinden van mijn Mac. Het was een Plus weet ik inmiddels weer. Hier een foto van de Plus van Wikipedia. De zoektocht naar een foto van mijn Plusje gaat verder.

Hum
Gebruik je iemand als voorbeeld (het voorbeeld klopt wel), blijkt hij terminaal ziek. Eerlijk gezegd wist ik dat niet; over de doden niets dan goeds. Ik weet nog goed dat ik als jonge student (ik ben nu weer student, een ouwe) beschikte over een Apple Macintosh. Het apparaat was een soort rechtsopstaande doos. Het was een krijgertje. Ik kon toen zelf geen Mac betalen. Daarna een jaartje of 15 wel en nu (hé dat is grappig) ook niet meer.
De interface was grijzig weet ik nog met icoontjes erop. Het opladen van het besturingssysteem ging, net zoals bij de IBM computer (waarop toen DOS en soms CPM draaide), met een floppy. De Mac had al een 3,5 inch, zo'n harde floppy. Het werkgeheugen van de Mac was 1Mb, wat al veel meer was dan de computer die ik daarvoor gebruikte met CPM. De computer, een Morrow (waarom weet ik dat nog) met een zwart-groene interface kon 128k aan. Je stopte de harde flop in de drive, het besturingssysteem startte op en je kon aan het werk. Bestanden opslaan moest, bij gebrek aan een harde schijf, gebeuren op een tweede floppy. Geen probleem: je haalde de eerste floppy eruit, die was niet meer nodig, stopte de tweede erin en opslaan maar. Het werkte allemaal prima. Vooral de grafische interface van de Mac was absoluut superieur aan de concurrenten. Toen grootverdiener, kind van de niet bestaande Amerikaanse Droom, Bill met Windows 3.1 op de markt kwam, konden Mac gebruikers alleen maar meewarig knikken: wat een rommel. Maar ja, er waren wat adders onder het gras. Mac was ten eerste toen al duur. En compleet dichtgetimmerd. En hier komen we bij het grote Mac dilemma waaraan ze bijna kapot gingen: a) het was retestabiel omdat niemand software mocht en kon ontwikkelen voor de Macs. En b) er was bijna geen software voor de Macs van derden en al helemaal geen free- of shareware, of hoe dat dan ook heet. Gratis zooi voor op de computer, laat ik het zo zeggen.
De gemeente Amsterdam besloot de huizen aan de overkant te slopen en te vervangen door nieuwe. In de fase dat de palen in de grond geheid moesten worden begon mijn woning te trillen. Mijn Mac heeft het niet overleeft. Althans: ik ben er vrij zeker van dat het door het heien kwam. Maar hoe toon je dat verband aan? Ik heb het erbij laten zitten. Maar ik moest wel een nieuwe computer.
Ik schaakte toen veel en de Mac had één zwak schaakprogrammaatje: Psion. Mijn omgeving kwam met allerlei computerschaakprogramma's aan zetten, de ene nog mooier en beter dan de andere. Maar die pasten niet op de Mac. Dus de nieuwe computer werd geen Mac. De IBM compatible (zoals dat werd genoemd) waren goedkoper en je kon er meer mee. De Mac werd toen steeds meer geassocieerd met creatief en grafisch. Nog steeds wel een beetje, maar inmiddels is het natuurlijk vooral gewoon hipje zooi die je eigenlijk niet nodig hebt. De concurrenten bieden net zulke goede producten aan voor minder, maar die zijn niet hip genoeg. Ik heb één keer iemand me uit laten leggen wat je met een iPadkan (zelfs mijn bijna 70 jaar oude schoonvader heeft er één) en ik kwam er al snel achter dat het antwoord is: alles, maar op een hele onhandige manier. Het is gewoon een hele dure agenda en internetraadpleger. Maar inderdaad: makkelijk mee te nemen en supergeil (-;

Wel een hele knappe kop die Jobs! En nu even op zoek naar een foto van mijn oude Mac.

Diginotar
Het is alweer helemaal uit het nieuws, zo gaan die dingen, maar ik moet er af en toe nog aan denken. Diginotar ging kort nadat bleek dat DigiD niet helemaal waterdicht was failliet. Dat was te voorspellen. In mijn jaen dat ik bij de overheid heb gewerkt (1996-2009) heb ik gezien dat het zelfvertrouwen van de ambtelijke organisaties steeds meer erodeerde. Alles moest worden uitbesteed. Want de markt zorgde beter voor z'n klanten, de markt zorgde voor meer voor minder, de markt zorgde voor betere werknemers. Ambtenaren waren lui doordat ze niet kunnen worden ontslagen, ambtenaren waren dom want ze verdienen minder dan mensen in het bedrijfsleven, dus slimmerikken gingen werken in het bedrijfsleven. (Ik kan de verleden tijd overal vervangen door de tegenwoordigde tijd.) Het resultaat: inderdaad werd de ambtelijke organisatie ziek, want als je zo over jezelf gaat denken en je leidinggevenden wakkeren dit gevoel bewust of onbewust nog eens aan ga je vanzelf wel geloven dat je als organisatie en onderdeel daarvan niet deugd. Dus nu zit je er maar mee. De overheid schrijft alleen nog maar, de handjes zitten erbuiten. Deze afhankelijkheid van het bedrijfsleven op allerlei gebieden en zelfs op fndamentele gebieden zoals veiligheid geeft een beetje in het klein weer wat er aan de hand is: de overheid heeft haar kracht verloren, het bedrijfsleven is de baas. Misschien nog even het leger en de belastinginning uitbesteden (deden we ook in de middeleeuwen), dan is het helemaal klaar. Je ziet het nu aan de Eurocrisis. De overheden willen wel wat doen, maar ze kunnen niet. De grootbankiers en de het topmanagement van de grote bedrijven zijn de baas. En die hebben het allang weer te druk met pakken wat er te pakken valt. Die dubbele dip zal hen een grote worst zijn. En de overheden doen er niks aan, behalve zich nog afhankelijker maken en dit systeem ook nog financieel eindeloos steunen. Eigelijk is het onvoorstelbaar, maar het lijkt toch echt zo te zijn.

In een Deens geologisch museum op Møn zagen we de documentaire Extreme Ice. Later ontdekte ik dat wanneer je de dvd bekijkt je eerst wordt getrakteerd op reclame van Exxon. Daarin meldt het bedrijf trots dat ze al heel ver zijn met onderzoek naar energiebesparing. Je gelooft het toch niet... Eerst Alaska onder de olie smeren en dan de schone jongen uit gaan hangen. Het is alsof een bierfabriek je ontwenningskuur betaald. Dat krijg je ervan als het bedrijfsleven maatschappelijke problemen op moet lossen die op korte termijn niks opleveren. Dan doe je net alsof en sponsor je films over dingen die jij mede om zeep helpt. Als het volk het maar gelooft, mooi voor je imago.

We weten allemaal al jaren dat er iets goed mis is met onze structuur en de ethische regels die nodig zijn om het een beetje in de klauw te houden. Vlak voor z'n dood wees de historicus Tony Judt ons er nog eens fijntjes op dat Adam Smith niet alleen de marktwerking adviseerde, maar daarbij ook aangaf dat je wel moet blijven kijken naar de armen en dat het niet zo moet worden zijn dat het alleen maar gaat om wie er rijk is. Helaas is dat laatste een beetje vergeten. Het kapitalisme graaft z'n graf, maar ten koste van velen die het nu al niet breed hebben.

Steve Jobs, een typische man met veel macht. De meeste mensen denken juist dat Apple iets tegendraads is. Dat is ook het imago dat wordt nagestreefd. Allemaal onzin. Trap er niet in!

Het is nog even afwachten.

Odense BK
17 augustus speelde de Deense voetbalclub Odense Boldklub tegen Villareal CF in de voorronde van de Champions League. We verbleven op dat moment in Hasmark ongeveer 30 kilometers van Odense en dat was uiteraard een uitgelezen moment om deze wedstrijd te bezoeken. Op de woensdag van de wedstrijd vertrokken we vroeg in de middag naar Odense. Eerst bezochten we het H.C. Andersen Huis en daarna gingen we wat eten in de stad. Daar zagen we de eerste supporters van de Stribede (gestreepten) op het terras (het was zowaar zonnig weer) zitten. Ze waren lekker bier aan het drinken en later bleek waarom: in het stadion werd alleen festivalbier verkocht en dat is erg vies. De verkoper legde het me omstandig uit: 'regels van de UEFA' en hij trok een vies gezicht. Opvallend waren ook alle stewards rondom en in het stadion die eruit zagen als serieuze bewakers van een flink geldtransport. Duidelijk ook iets van de UEFA, want als iets niet nodig bleek tijdens deze wedstrijd bij deze club waren het deze veiligheidsmaatregelen. Er waren misschien 20 Spaanse supporters, duidelijk herkenbaar aan de om het lichaam gewikkelde Villareal vlag. Bij het kopen van de kaartjes in het billetkontor van Odense werd ik erop gewezen dat we in het uitvak zaten. Daar was niets van te merken: er zaten louter Denen, waarvan de meeste iets met blauw en wit bij zich droegen. En daartussen de 20 Spanjaarden. Zal vast niet mogen van de UEFA, maar het ging prima zo.
Vanaf het begin van de wedstrijd zat de sfeer er goed in. Ondanks dat het niet was uitverkocht. Van Denen begreep ik dat het met de prijzen van de kaartjes te maken had: normaal kost een kaartje voor volwassenen tussen de 120 en de 150 kronen (ongeveer €17,- resp. €21,-), nu golden de prijzen van de CL: 300 kronen (€42,-).
De Denen wilden feest en zorgden er ook voor. Als ik ooit een twaalfde man heb gezien was het hier. Daar kunnen ze in Amsterdam een heel groot puntje aan zuigen. Misschien ligt het wel aan het stadion. Het stadion van Odense is laag en dicht op het veld. Het enthousiasme van het publiek is niet beperkt tot de harde kern op de zuidoostelijke tribune van het Tre-for park. Iedereen doet mee.
Maar nu het voetbal. Odense was klein duimpje, Villareal de te kloppen ploeg, dus Goliath. Het eerste kwartier was het wat aftasten, maar al snel bleek dat Odense een zware avond zou krijgen. De druk op het Deense doel werd groot. Tot de rust hielden de blauwwitten het droog, een mirakel eigenlijk. Na de thee ging Villareal door, maar omdat een Spaans doelpunt uitbleef begon BK te geloven in een stunt. Die dan ook kwam. Zapata speelde acht minuten voor tijd de bal niet hard genoeg terug naar zijn doelman, Andreasen (wie kent hem niet) onderschepte de bal, omspeelde de keeper en schoot de bal hard en hoog binnen. Het stadion ontplofte. De sensatie was daar. Natuurlijk wist iedereen dat de kans dat Odense de poulefase van de CL zou halen nog steeds nihil was, maar daar ging het op dat moment niet om. Een week later zou ik middels sms-berichten van mijn vriend Louis op de hoogte worden gehouden van de return. Het werd helaas 3-0. Zo'n bezoekje aan een club in den vreemde schept een band, waarschijnlijk voor het leven... Twente-Odense, wie weet zit ik zit in het vak van de Stribede.

Voor de wedstrijd Odense-Villareal

Fyn
We bevinden ons op het Deense eiland Fyn (Funen). Vorige week dinsdag kwamen we met de trein aan in Flensburg. De trein van Osnabrück naar Hamburg liep een onduitse vertraging op, we misten daardoor een aansluting. Uiteindelijk arriveerden we om 18:45 in het noordduitse stadje. In het Deense Krusa was de camping waar we wilden overnachten en dat was maar een kilometer of 8 fietsen. De volgende ochtend zetten we koers naar Mommark waar we de boot wilden nemen naar Æro. De dag begon mooi, maar eindigde met slagregens. In de stromende regen kwamen we aan in Mommark waar de pont niet mee bleek te bestaan. Die ging nu van Fynshav. Sytze had zich er kranig doorheen geslagen. Zonder mopperen trapte hij ruim 50 kilometers weg. We besloten op de camping van Mommark te blijven. De tent werd de volgende ochtend nat ingepakt. In Fynshav namen we de pot naar Fyn. Tien kilometers verder lag Faaborg en daar huurden we een hutje. Het bleef regenen, alles was nat, dus even wat luxe. De volgende dag leek aardig te beginnen, maar al snel begon het weer te regenen. Odense was het volgende doel, een ritje van ruim 50 kilometer. Opnieuw ging het voortvarend. Al om 14:00 reden we Odense binnen en wat mooi was: het was opgeklaard, we kregen zelfs een zonnetje te zien. In Odense zetten we de tent weer op en na een uurtje was alles weer droog. Op de camping ontmoette Corrie bekenden, de wereld is niet groot. De zaterdag zou het eerste einddoel worden bereikt: Hasmark. Maar eerst even in Odense kijken of we kaartjes konden kopen voor de wedstrijd Odense BK tegen Villareal. En dat lukt. Voor ruim 1200 Deense Kronen kochten we vijf kaartjes. Omgerekend 180 euro. Voor niks gaat de zon op. Maar het is wel heel erg leuk om daar heen te gaan. Ik voorspel 0-3. En we zitten in het vak voor de bezoekers. Ben benieuwd hoe dat eruit ziet.

Daarna zetten we koers naar Hasmark. Na ongeveer 30 kilometers kwamen we aan. Nu lekker een weekje rustig aan met o.m. Legoland en het Hans Andersen Museum op het programma. Vandaag mooi weer gehad en een fietstochtje gemaakt naar het schiereiland Hals, een prachtig natuurgebiedje.

Fietsen in Denemarken

Met vakantie
Zoals de protestanten zeggen. Katholieken gaan op vakantie heb ik ooit begrepen. Of was het andersom? Enfin, ik ben ooit katholiek gedoopt en zelfs aangenomen. Ook ben ik misdienaar geweest. Mijn ouders hadden niet zoveel met de RK-kerk, hoe anders was dat met mijn oma Bep (†1976), die overleed toen ik 10 was. Een enorme slag voor me. Ach, wat hield ik van de mens. Ik schrijf ooit nog wel eens wat ik uit de (mondelinge) familieoverlevering weet. Moet dat toch eens serieus uit gaan zoeken, er is zoveel onduidelijk. Mijn opa's heb ik nooit gekend (overleden in resp. 1950 en 1967) en mijn andere oma was, laat ik me tactisch uitdrukken, van een ander slag. De warmte van mijn oma Bep was daar afwezig. Mijn oma was RK en mijn ouders gingen mee in het gewicht dat mijn oma daaraan gaf. Het was goed. Ik ga dus op vakantie en niet met vakantie.
Het is merkwaardig. Door de lerarenopleiding ben ik nog bezig met allerlei dingen, er is nog (steeds) geen vakantiegevoel. Maar binnenkort staat Denemarken op de agenda. Treinen naar Flensburg, op de fiets naar een nabijgelegen camping. Dan via Sonderborg naar de pont over de Lillebælt naar het eiland Fyn. Die steken we helemaal over naar Hasmark. Daar blijven we een weekje in een huisje. Als alles dan gaat zoals het moet gaan fietsen we via Langeland en Falster naar Sjælland. Einddoel Kopenhagen. Eens kijken of dat allemaal gaat lukken. Belangrijkste is dat de nieuwe fiets van mijn vriendin, een Snel, a.s. zaterdag is geleverd. Het is met een reservering toegezegd door de vakantiefietser. Even afwachten. Wat heel raar is: op vakantie gaan terwijl de Tour de France al ten einde is en de voetbalcompetitie als is begonnen. Er klopt iets niet.

De fiets van Sytze: Trek Ticket 5

Breivik
De waarheid is dat ik de naam even op moest zoeken. Was het Brevik... Zoiets, maar helemaal zeker was ik niet. Mijn vriendin en zus hadden een hoog oplopende discussie over of de man wel of geen gek is. Mijn zus stelde dat iemand die zoiets doet per definitie gek is, mijn vriendin dat het helemaal geen gek hoeft te zijn, eerder een man met een missie die het nodig vindt daarvoor een lugubere onbegrijpelijke daad te verrichten. Ik stelde dat mijn gevoel ook zegt dat het een gestoorde is, maar dat de deskundigen daar wel over zullen beslissen. Twee psychiaters gaan hem toch onderzoeken? Volgens mijn vriendin had een deskundige al gesteld dat Breivik vermoedelijk niet psychotisch verklaard zou worden. Ik vroeg me af hoe dat kon. Er zou toch pas ergens in de herfst duidelijkheid komen? Ik begrijp nu dat waar ze dit vandaan heeft, namelijk hier. Het blijkt dat een zekere Tarjei Rygnestad, hoofd van de Noorse raad voor forensische geneeskunde, dit heeft gezegd. Nu begrijp ik ook dat deze man 'de psychiatrische evaluatie van Breivik moet goedkeuren'. Maar die evaluatie komt pas op 1 november beschikbaar, En de goedkeurder spreekt zich nu alvast maar uit. Natuurlijk, hij zal gewoon gezegd hebben wat hij op basis van wat hij nu weet denkt, maar dat soort dingen wordt altijd anders uitgelegd. Het is eigenlijk een soort waarschuwing. Wanneer Breivik gevangenisstraf krijgt komt hij ooit weer vrij. In tegenstelling tot Nederland (en in tegenstelling tot wat veel Nederlanders denken) is in Nederland levenslang levenslang (en dit lot delen we met de Esten), in de rest van de beschaafde Europese wereld niet. Ik heb begrepen dat de Noren onder levenslang 21 jaar verstaan. Maar neem dat niet klakkeloos aan! Wetgeving is overal zo ingewikkeld gemaakt dat de juristen zelf vaak niet meer weten hoe het nu zit. Misschien kan deze regel wel op meerdere manieren geïnterpreteerd worden, wie weet... Ik vermoed dat de Noren nu ook liever zien dat deze man niet meer vrij komt en dat dat alleen kan wanneer hij krankjorum wordt verklaard. TBS is volgens mij iets typisch Nederlands, ben benieuwd hoe dat in de Scandinavische oliestaat is geregeld. Maar dat krijgen we nog wel te horen. Mits we deze gebeurtenis over een maandje niet weer vergeten zijn...

Utrechtse Heuvelrug
Een verslag van een rondje fietsen in de omgeving Maarn-Lunteren-Wijk bij Duurstede. Ik gebruik tegenwoordig de fietsknooppunten. Daartoe schrijf ik de nummers op mijn hand. Ik reed langs Woudenberg en door Scherpenzeel en daarmee was ik de bijbelgordel of bible belt ingereden. Je weet het en je voelt het, maar het verschil met Maarn aangeven kan ik niet. Je ziet vooral dat de welvaart hier groot is. Grote huizen, grote auto's. Weinig mensen van tussen de 20 en de pak 'm beet 45. Voelbaar anders dan de Randstad. De tweedeling groeit. Langs diverse dimensies: geografisch, cultureel maar ook opvallend wanneer je het hebt over verschillende generaties. Ik weet niet of er onderzoeken naar worden gedaan, maar mijn intuïtie geeft dit aan. In Renswoude moest ik naar nummer 77, maar bij nummer 79 bleek dit onvindbaar. Waarschijnlijk moest ik over een zandpad met de naam Grebbeberglinie. Die was hier uiteraard in de omgeving. Ook bij nummer 86 stond 77 niet aangegeven, dus besloot ik gewoon die richting uit te rijden. Daarna moest ik 76 hebben. Die was weggedraaid. De jeugd hier heeft niet veel omhanden ben ik bang, dus dan maar wat bordjes verzetten. Wat een lol. Ik reed iets te ver door. Toen terug en hier bleek het fietspad inderdaad een smal zandpad. Niet echt geschikt voor de zeer dunne bandjes én druk bevolkt door de grijze massa. Dan is snelheid maken ook onmogelijk. Opnieuw terug en proberen via asfalt. Ik kwam weer terug in Renswoude en volgde toen maar gewoon de rode ANWB-bordjes richting Lunteren. Vlotjes reed ik daarna naar mijn doel: de Goudsberg. Ik wilde eens kijken of er echt nog zichtbare restanten waren van de NSB-bijeenkomsten van de jaren '30 en '40. Volgens een vriend van mij was er nog van alles te zien. Ik heb niets meer kunnen vinden. Ik zag wel wat muurtjes maar wist niet of dat het was. Ik voelde me ook een beetje een ongewenste bezoeker. Ik had beter moeten gaan kijken, want juist die muurtjes zijn de restanten van dat wat voorbij is. Er is nu een bungalowpark. De bezetting van het park is duidelijk: aan de zuidzijde staan de bungalows die in eigendom zijn van particulieren, aan de noordzijde de te huren bugalows. En de laatste waren goed bezet, bijna louter door Polen. Ze werken voor ons en zorgen dat de bungalowparken vol zitten. Uitgerekend op een plek waar ooit de NSB paradeerde. Als dat geen houzeetje waard is.

Doorrijden dus maar. Via Ede fietste ik richting de Nederrijn. Tenminste, dat was de bedoeling. Bij knooppunt 29 zag ik opeens nummer 21 staan. Ah, ik was even uit de richting, maar die stond op mijn hand. Klopte niet hoor, ik kwam bij 25 en was weer terug aan het rijden. Dan maar door Veenendaal. Daar wees iemand me de weg: heel eenvoudig, grote weg, door bos en dan kwam ik in Amerongen. Daar draaide ik de dijk op richting Wijk bij Duurstede. In Wijk at ik een taartje en besloot richting Cothen te rijden. Cothen kende ik nog uit een ander tijdperk en ik wilde eens zien hoe het er inmiddels uitzag. Tussen Wijk en Cothen zag ik de ziekte van eind jaren '90 en begin '00 duidelijk terug: heel veel huizen vrijstaand of twee onder één kap, allemaal in ongeveer dezelfde stijl, allemaal met een oprijlaantje. Toen ik hier nog wel eens kwam zag je hier nog veel groen en weiland. Daarna stampte ik in een rechte lijn langs de N227 naar Doorn en Maarn. Het was heel mooi weer geworden, maar in de verte zag ik de cumulus zich opbouwen, echte donderwolken. Een half uurtje nadat ik op het beginpunt was aangekomen begon het te donderen en een half uurtje later viel de regen als een muur uit de hemel.



Links: kerkje van Amerongen, rechts: donderwolken in midden-Nederland

Straatje in Amerongen

Sluizen in de Nederrijn

En Evans wint
Langzaam maar zeker werd Evans iemand die wel eens de Tour zou kunnen gaan winnen. De eerste tekenen van een sterke Cadel kon men zien op de Mur de Bretagne waar hij als een ware klassiekerkoning de overwinning binnensleepte. Dat Cadel goed kan tijdrijden én moeilijk te lossen is in de bergen wisten we al. Uiteindelijk werd hij wel een aantal keren gelost, maar doordat de strijd zich vooral concentreerde rond de Schlecks en Contador leek Evans een soort derde partij die uiteindelijk kon profiteren. Hij was onder de favorieten de man met de meeste ervaring en dat leek nu goed van pas te komen. De Schlecks lieten het op de tijdrit aankomen, daar waar Contador het uiteindelijk gewoon niet kon bolwerken. En de tijdrit was duidelijk: Evans verpulverde de concurrentie. Contador deed het nog het beste en verloor een kleine minuut, Andy en Fränk Schleck tweeëneenhalve minuut. Ze stonden respectievelijk 57 en 4 seconden voor op Evans. Ik volgde de tijdrit in de auto omdat ik op weg was naar Tilburg. Toch erg leuk die radio. De spanning was echter al snel weg doordat Evans zo hard ging dat na 20 kilometer wel duidelijk was wie de Tour van 2011 zou gaan winnen. Maar spanning was er! Het was niet al in de Pyreneeën beslist. Het werd niet zo spannend als het duel Kuiper-Thevenet of Lemond-Fignon. En daarmee hebben we inderdaad de oudste Tourwinnaar van na de oorlog. Gino Bartali was in 1948 ook 34, maar enige maanden jonger dan Evans. Ik vind het nog steeds verrassend dat Contador het niet heeft gered. Zou het te maken hebben met het vegetarische dieet? Mist hij zijn biefstukje? Of durft men toch gewoon niet meer naar de paardenmiddelen te grijpen? Ik verwacht volgend jaar een vlijmscherpe Contador. Tot zover de Tour 2011.


Peloton op de Mur de Bretagne (2008). Bron: http://www.boston.com/

Mijn partner loopt nu de strandzesdaagse. In 6 dagen van Hoek van Holland naar Den Helder lopen. Het is nu dag drie en het is pittig. Ze is getraind in hardlopen en in mindere mate fietsen, maar wandelen over een strand blijkt toch wat anders.

De beslissing
Valt dus in een tijdrit. En die is dan ook definitief.

Ik moet dan onbewust denken aan de tijdrit in de Tour 1977. Deze tijdrit was de laatste etappe van de Tour. Thevenet won en Kuiper moest genoegen nemen met een tweede plaats. Zoals gebruikelijk gaf Thevenet later toe dat hij op dat moment al vijf jaar achtereen doping gebruikte. Hij kreeg namelijk last van zijn nieren en dat kwam doordat hij al vijf jaar cortisonen gebruikte. Thevenet had er een goed gevoel bij, voor het eerst leek de doping op een professionele manier gebruikt te kunnen worden. Thevenet merkte nu echter dat hij last kreeg van zijn gezondheid, dat was nu ook weer niet de bedoeling. Hennie Kuiper heeft er nooit iets over gezegd; geheel volgens de regels. In de 17e etappe van dezelfde Tour reed Lucien van Impe, de Tourwinnaar van 1976, weg van de andere kanshebbers en reed lange tijd virtueel in het geel. En toen sloeg het noodlot toe: Van Impe werd aangereden door een auto van, inderdaad, de Franse televisie. De hierdoor opgelopen materiaalpech kostte hem zijn voorsprong. Thevenet zou de Tour dus winnen met de hulp van dope en de Franse televisie. Het leven is lang niet altijd rechtvaardig. Uiteindelijk won Hennie Kuiper deze etappe naar de Alpe d'Huez.

De etappe van gisteren (22 juli, de 19e) was wel een hele mooie. Contador, de verliezer van de 18e etappe, ging al op de Telegraph in de aanval. Eerst konden Andy Schleck en Cadel Evans mee. Evans moest afhaken, eerst leek hij gewoon op te zijn, achteraf bleek toch dat de fiets het liet afweten. Groepjes reden over de Galabier en vervolgens de Alpe d'Huez op, maar de toppers eindigden ten slotte niet ver van elkaar af. Wel pakte Andy Schleck de gele trui. Eindelijk. Velen, ook ik, hadden verwacht dat Voeckler de trui in de Pyreneeën al niet meer zou kunnen verdedigen. Maar pas in deze laatste bergetappe gebeurde het. Zeer knap van Voeckler natuurlijk. Omdat Contador maar heel weinig tijd terug pakte viel hij definitief af voor de eindoverwinning. Fränk Schleck staat nu op 53 seconden, Evans op 57 seconden. Ik hoorde de Belg op TV zeggen dat Evans hier hele goede zaken had gedaan. Ik denk dat 57 seconden terug nemen op iemand met de gele trui aan teveel is. Ik ben supporter van Evans en hoop dat hij wint, maar de ratio zegt Andy Schleck. We zullen het vanmiddag weten.

Ik ga straks naar de kermis van Tilburg, daarna een nachtje kamperen in Schipluiden, dan breng ik mijn partner naar Hoek van Holland waar ze begint aan de strandzesdaagse. Dan rijd ik naar Limburg om mijn zoontje af te zetten voor een korte vakantie en daarna ga ik zelf fietsen in net oosten van het land. Misschien kan ik onderweg nog wat schrijven, misschien ook niet.

Bron: http://www.wieiswieinoverijssel.nl

Bron: http://kermis.web-log.nl

In de tiende etappe waren de ogen gericht op Johnny Hoogerland. Zou hij de etappe overleven? Gelukkig zat er tussen zijn val en deze etappe een rustdag. In zijn bergtrui ging hij op weg. Goed teamwerk zorgde ervoor dat hij de etappe zonder veel problemen uitreed én zijn bolletjestrui kon consolideren: Marco Marcato was vooruit gereden en hij pakte alle bergpunten mee. En hoe blij was het vaderlandsche journaille: Gesink leek zonder problemen mee te rijden en dat geeft hoop voor later. Maar het journaille blijft maar spreken over Gesink als kanshebber. Met of zonder val: waar is dat toch op gebaseerd. Volgens mij was en is Gesink geen kanshebber voor een Touroverwinning. De etappe eindigde zoals verwacht: met een eindsprint die natuurlijk gewonnen werd door Cav.... Nee! Een verrassing. Zijn voormalige ploeggenoot André Greipel wist eindelijk een Touretappe te winnen. Saillant was het dat hij Cavendish met een banddikte versloeg, de man die zich regelmatig toch wel laatdunkend over Greipel had uitgelaten. Maar Cavendish had al twee keer gewonnen en morgen was de etappe wederom vlak, dus niks aan de hand. De elfde etappe naar Lavaur in de Dordogne was nog vlakker dan de etappe naar Carmaux. Maar al snel reden zes renners weg, waaronder een aantal erkende hardrijders. Nederland werd vertegenwoordigd door Lars Boom. Zoals gebruikelijk liet het peloton de renners rijden tot een paar kilometers voor de streep. Lars Boom probeerde het nog een keer en reed een tijdje alleen voor het peloton uit, maar twee kilometer voor de streep werd ook hij ingerekend. De sprint ging weer tussen Cavendisch en Greipel, dit keer won Cavendish met meer dan een fiets voorsprong.

En dan, op 14 juli, de Franse nationale feestdag, trok het peloton eindelijk de bergen in. Te beginnen met de Pyreneeën. Iedereen ging er nog eens goed voor zitten. De bekendste berg in deze etappe was de Tourmalet, de finish was ook bergop, namelijk de stevige klim naar Luz-Ardiden. Toen ik nog jong en knap was ben ik ooit op een randonneur met bagage (tent, kleren e.d.) omhoog gefietst op de Tourmalet. Inmiddels heb ik begrepen dat er een steile en een minder steile kant is. Ik heb nog steeds geen idee welke kant ik ben opgefietst, maar ik weet wel dat ik er lang over deed en dat ik me een aantal malen afvroeg waarom ik zo nodig hier omhoog wilde fietsen. Nou ja, onvergelijkbaar met wat deze wielrenners doen. Op de eerste klim, de Hourquette, was er al een kopgroep, maar opmerkelijk was het dat Johnny Hoogerland besloot in stijl afscheid te nemen van de bolletjesrtui: hij demareerde en kreeg Chavanel en Kreuziger mee. Op de Tourmalet moest Hoogerland toegeven: dit was teveel van het goede. Strijdend ten onder, dat willen de mensen zien. Uiteindelijk zou hij op tientallen minuten binnenkomen. Net als Gesink. Die ging er op de Tourmalet ook af en moest zich uiteindelijk handhaven in een bus. Rabobankrenner Sanchez kon ook niet volgen. Uiteindelijk zou Ten Dam de beste Nederlander worden en lange tijd met de beste meerijden. Op Luz Ardiden bleef Sammy Sanchez, de Bask, uit de greep van de jagende klassementrijders. Meest opvallend was Frank Schleck, die 20 seconden won op Alberto Contador. Ook Cadel Evans, Ivan Basso en Andy Schlek wonnen wat seconden op Contador. En de echte verrassing: Thomas Voeckler, die ik gelukkig in mijn tourploeg heb opgenomen, verloor maar heel weinig tijd en bleef stevig in de gele trui.

De dertiende etappe naar Lourdes was een bergetappe, al was het maar omdat de Aubisque moest worden bedwongen. Maar omdat de finish aan het einde van een afdaling lag was het niet een etappe voor de echte klimmers. De Franse hopen David Moncoutié en Jérémy Roy leken het lange tijd onderling te moeten gaan beslissen, maar zijn solo werd niet beloond. Krachtmens Husdhov ging echter in de laaste kilometers erop en erover en liet de Fransen kansloos achter. Onder duidelijk boegeroep zegevierde de Noor. De zogenaamde bergetappe werd gewonnen door een sprinter op leeftijd. Er zou nog meer volgen...

Fietsen op een berg

13 juli 2011

Over doping schreef ik eerder hier.

De dag van uitersten
Want zo mag je 10 juli 2011 wel omschrijven. Johnny Hoogerland reed al rond met een bepaalde status ('harde werker', 'stoemper', 'rustige nuchtere Zeeuw', waarbij aangetekend dat volgens mij alle wielrenners harde werkers zijn), maar de gebeurtenissen in de 9e etappe hebben gezorgd voor een heldenstatus. Niet voor lang natuurlijk, de snelheid waarmee het maatschappelijk geheugen gebeurtenissen heden ten dage vergeet is groot.

De achtste etappe ging van Aigurande naar Super-Besse Sancy. Eerst moesten de renners over de La Croix St-Robert, een col die mijn fietsmaat en ik vorig jaar hebben beklommen, en daarna nog een stukje klimmen naar Super-Besse. Even was ik bang dat de u-weet-wel zondaar Vinokourov de etappe zou gaan winnnen, maar de Portugees Rui Faria da Costa bleef eerst de Kazach, vervolgens een klein pelotonnetje en ten slotte de aanstormende Gilbert voor. Jaja, Gilbert was er bijna weer bij. (Een vriend, die het wielerennen zeer nauwgezet volgt, zegt altijd: 'wanneer je iets ziet in de wielersport waarvan je denkt dat het eigenlijk niet kan is er zo goed als altijd sprake van vals spelen.') Heeft Nederland het idee dat er een opvolger van Janssen en Zoetemelk in de Tour meerijdt? Gezien hoe over Robert Gesink wordt gesproken zou je het haast denken. Maar aan de andere kant: is er iemand die werkelijk gelooft dat hij de Tour als kan winnen? Denk van niet, maar alles kan bijvoorbeeld als er maar genoeg uitvallen. Gesink moet nu echter voorkomen dat hij zelf niet uitvalt. Deze etappe eindigde voor hem met tijdverlies op de klassementsrijders. En dan hebben we het over mensen als Contador, Evans en de Schleck broers. Het was een ruime minuut, maar vooral dat hij na de nare val in de vijfde etappe bij elke klimmetje moet lossen is zorgwekkend.
Hoogerland moest in de etappe de bolletjestrui laten aan Tejay van Garderen. Een Amerikaan met een opvallende naam. In de VS noemt men de bolletjestrui de polka dots.

De negende etappe zag er op papier (3 colletjes van de 2e categorie) best pittig uit. Er waren nogal wat punten voor het bergklassement te verdienen. Hoogerland had de dag ervoor al laten weten dat 'die bolletjestrui wel weer terug komt' en hij ging dan ook mee in een ontsnapping van 6 man. Voornaamste doel: het verzamelen van puntjes voor het bergklassement. Dat ging volgens plan. Maar nog mooier was: de kopgroep bleef vooruit. Alleen Niki Terpstra moest lossen. Het peloton liet het lopen na diverse valpartijen. Vinokourov brak zijn heup, Bradley Wiggins en Frederik Willems braken beide een sleutelbeen, Dave Zabriskie brak zijn pols en het ergst er aan toe bleek Jurgen van den Broeck: hij beschadigde een schouderblad, brak een aantal ribben en -het ergste- liep een klaplong op. Dat gezicht van de man na de val (zie de foto). Moeders! Doe uw kind op tennis, voetbal, karate, korfbal of weet ik veel wat voor een fysieke sport, maar doe ze niet op wielrennen! En voor degene die nog twijfelen: als je als renner niet valt doordat je teveel risico neemt, even niet oplet of wat teveel tegen elkaar aan rijdt, val je wel doordat een motor (Sorensen) of een auto van de organisatie je omver rijdt. En dat gebeurde met Juan Antonio Flecha en Johnny Hoogerland. Een volgauto tikte Flecha aan die keihard onderuit (let bij dit filmpje vooral op de hoofdschuddende Sanchez, die dacht echt op dat moment zoiets als 'dit kan toch niet waar zijn') ging. Hoogerland stuurde naar rechts en belandde in het prikkeldraad. Tragiek! Vreslijk voor de man in de vorm van zijn leven, een etappezege werd hem ontnomen, aan de andere kant werd hier een held geboren.

Voor de Rabobankploeg liep de dag mooi af: Sanchez won de etappe.

Bron: http://www.jaflecha.com/

Bron: http://www.metrotime.be

Waar was ik gebleven?
De Tour rijdt door en ik ben achtergebleven. Ik heb geen excuus, in tegenstelling tot Johnny Hoogerland. De etappe van je leven rijden, de bolletjestrui terugpakken en dan door een auto van de Franse TV fijn het prikkeldraad in gestuurd worden. Ik zag hem door de lucht vliegen en wist niet wat ik zag. Hij mag wel een schietgebedje doen, dit had ook heel anders af kunnen lopen...

De zesde etappe naar Lisieux werd vooral gekenmerkt door slecht weer. De kansen werden vooraf gegeven aan de echte sprinters, maar de etappe was zwaar en lang en tot binnen de twee kilometer voor de finish moest er toch weer flink op de macht worden gereden. Het was dus niet vreemd dat de Noor Hagen op de macht deze etappe kon winnen. Ik durf wel de uitspraak aan dat het voor hem hierbij zal blijven. Dat Hushovd gewoon de trui hield was ook volgens verwachting. Hij sprintte zelfs mee voor de eindoverwinning. Mooi was de slimme manier waarop Hoogerland met een ploegmaat uit het peloton wist te ontsnappen en op deze manier de bolletjestrui wist te grijpen. Een aanvallend rijdende Zeeuw, niet bepaald bekend staand dals klimmer, in de bolletjestrui. De kinderlijke blijheid die je daarna zag bij de ploeg was ronduit aandoenlijk.

De zevende etappe was de meest vlakke etappe van deze Tour en dat moest dus een spintetappe worden. Ik was eten met m'n bijna voormalige collegae van het Stellecollege in Amsterdam. Een collega ging even kijken hoe het met de Tour was gegaan. Ik riep gelijk dat Cavendish 'm wel gepakt zou hebben. Ik kreeg gelijk, maar het was geen moeilijke voorspelling. Opvallend vond ik het nieuws dat Wiggins, toch een kanshebber voor de eindoverwinning, na alweer een val niet verder kon en ook dat Tom Boonen moest opgeven.

Over de volgende twee etappes kan ik mooi wat uitgebreider schrijven op de rustdag van morgen. Want als de organisatie renners aan gaat rijden is enige verdieping op z'n plaats.

Deze man is lid van een partij die in het buitenland als regeringspartij wordt gezien. Ik zie Rutte alweer staan: "hahaha, ja ik heb het gezien. Dit soort toespraken werkt zeer ontspannend. Ziet u niet hoe ontspannen ik ben. Ach, die PVV'ers doen soms wat ongemakkelijke uitspraken. Maar ik kan er wel om lachen hoor. Kijk maar : hahaha. Ook het land kapot bezuinigen doe ik met een lach. Haha. Gezellig dat kabinet, tjonge jonge. U moest eens weten. We lachen ons suf. Dat werkt zeer ontspannend. En lachen is gezond! Maar dat hoef ik u niet te vertellen, dat ziet u zo ook wel. Hahaha. Nou tot ziens dan maar. Doe de groeten aan Geert. Dat is ook al zo'n lolbroek, u moest eens weten.'
Volgens Wikipedia heeft Madlener zijn HAVO-diploma en een opleiding makelaardij gevolgd. Daarna heeft hij ook in de makelaardij gewerkt. Dat heeft hem veel sociologische kennis opgeleverd!
Hij heeft een Kroatische vriendin en zij heeft een dubbele nationaliteit. Ik denk dat Madlener daar als volgt over denkt. Dat mag omdat Kroatië in WO2 aan de goede kant stond en Kroaten zijn mensen met het juiste nationale gevoel. Ook hebben ze het vaak niet zo op met moslims. Goede zaak! En met negers, maar dat terzijde. Af en toe is het wat ruw. En kom, het wetenschappelijk bureau van de PVV heeft een onderzoekje gedaan (we hebben in een paar café's wat rondgevraagd) en daaruit bleek dat de Nederlander niet alleen geen Polen en Grieken pruimt, maar ook geen negers. En dan vindt de PVV dat ook. Wij zeggen immers wat het volk denkt!

Bron: www.nrc.nl

Tour Top 100
Ook ik heb een lijstje ingestuurd voor de Tour Top 100. De volgende nummers heb ik opgegeven:
Edith Piaf - Non je ne regrette rien: is de nummer 5
Jacques Brel - Le plat pays: is de nummer 24
Jacques Brel - Ne me quitte pas: de nummer 6
Jo Lemaire & Flouze - Je suis venue te dire que je m'en vais: nummer 94
Les Poppys - Non non rien n'a changé: nummer 4
Lio - Amoureux solitaires: nummer 73
Michel Sardou - Les lacs du Connemara: nummer 10
Plastic Bertrand - Ca plane pour moi: nummer 23
Yves Montand - La bicyclette: staat niet in de top 100.

Heb ik toch nog een gemiddelde smaak gekregen. Mijn top 10 werd afgesloten met een vrije keuze:
Paolo Conti (omdat het moet) - Bartali (want hij was de beste). Jammer alleen dat het Italiaans is.

Bron: svp-aub.blogspot.com

05 juli 2011

Twee etappes
Ben ik me toch even genoodzaakt twee etappes in één te bespreken! Het is niet anders. Etappe 3 ging van Olonne-sur-Mer bij de kust van de Vendée naar Redon in Bretagne. Redon ligt een kilometer of 60 ten oosten van Vannes, een stad waar ik een aantal malen ben geweest omdat ik drie keer ik enige tijd in Larmor-Baden heb doorgebracht. De vlakke etappe over 198 kilometer was gemaakt voor de sprinters. Er was geen sprake van waaiers, de zaak kwam netjes na de bekende ontsnapping bij elkaar en eindigde in een massasprint. Waar iedereen uitkeek naar Cavendish waren het andere sprinters die de dienst uitmaakten. Maar hij was totaal onzichtbaar. De sprint werd aangetrokken door gele truidrager Hushovd en ging uiteindelijk tussen Tyler Farrar en de hoop van die andere Nederlandse ploeg Vacansoleil Romain Feillu. De Fransman trok aan het kortste eind tot grote teleurstelling van ploegleider Jean-Paul van Poppel. Hij vond Feillu te passief was geweest. Het was wel een gemiste kans voor de kleine ploeg. Wel een sterke sprint van de in Gent woonachtige Amerikaan.

Tyler Farrar (bron: www.wielercentrum.com)

De vierde etappe was van een andere orde. De 172,5 kilometer waren redelijk vlak met uitzondering van de laatste 2,2 kilometer. Hierin moest een hoogteverschil van 144 meter worden overwonnen, een gemiddeld stijgingspercentage van 6,5%. Het vennijn zat 'm erin dat het grootste hoogteverschil al in de eerste kilometer overwonnen moest worden. Dan is het stijgingspercentage dan ook 12%, vervolgens 10,5% en afvlakkend naar 9,5 en 9%. Ik zag de klim al staan in een bijlage van het blad Fiets als één van de mooiste 75 fietsbeklimmingen in Frankrijk. Een vreemd kaartje. Heel veel stippen in de Alpen en de Pyreneeën, wat minder in het Central Massif en de Vogezen en dan 1 stipje daar in West-Frankrijk. Zoals verwacht ging het tussen de klassementsrijders, maar leuk is dat Johnny Hoogerland lange tijd voorop mocht rijden. En het is fijn om te zien dat mijn persoonlijke favoriet Evans een knappe overwinning boekte. Niet goed voor mijn poultje, maar dat is geen punt. Aardig om te zien dat ook Contador in de aanval ging, maar gelukkig was de sprint een meter te kort.

Bijna 45
Ik besefte me net dat ik eind augustus 45 wordt. Een spannend jaar. Mijn opa aan mijn moeders kant heeft de leeftijd van 47 bereikt. Hij was al lang ziek en slikte medicijnen. Dan hebben we het over 1967. Ik was naar ik heb begrepen tien maanden toen hij overleed. Mijn andere opa is een beetje raadselachtig. Hij zou overleden zijn in 1950. Hij was toen 44. Mijn oma was ouder. Toen mijn oma in 1944 beviel van mijn vader was zij al 41 en haar eerste kind. Mijn opa zou al twee kinderen hebben uit een eerder huwelijk. Omdat ik van deze mensen alleen mijn oma heb meegemaakt (het lieve mens overleed in 1977) en mijn vader natuurlijk is mij maar weinig feitelijk bekend over de familiegeschiedenis. Mijn vader was pas 6 toen zijn vader overleed en ik merk dat mijn vader het ook allemaal niet precies weet. Bijvoorbeeld waaraan of hoe mijn opa is doodgegaan. Is me altijd onduidelijk gebleven. Soms twijfel ik wel eens aan alles wat hierover bekend is.

Terug naar mijn leeftijd. 44 plus 47 is 91 gedeeld door 2 maakt 45½. Ik heb altijd gekscherend gezegd dat het mooi is wanneer ik het gemiddelde van mijn opa's haal. We gaan het meemaken.

Verwachte winnaar
De zogenaamde Anglosaksische ploegen hebben het in de korte tijdrit naar verwachting goed gedaan. De betere tijdrijders zijn Engelstalig, dat weten we inmiddels wel door het baanwielrennen. De tijdrit werd uiteindelijk gewonnen door Garmin-Cervélo. Ook natuurlijk geen verrassing. Deze ploeg beschikt over twee erkende tijdrijders én renners met een stevig dopingverleden, namelijk de Davidden Millar en Zabriskie.

Intussen spreekt iedereen over het tijdverlies van Alberto Contador. Ook vandaag verloor de Spaanse tourwinnaar van 2010 weer enige tientallen seconden op zijn rivalen. Maar de man die zulke dunne beentjes heeft dat je je afvraagt hoe het kan dat je daarmee ueberhaupt een trapper rond kan draaien hoeft maar één keer op een colletje aan te zetten om een minuutje terug te pakken. En hij is nog steeds de beste tijdrijder van de favorieten. Ik maak me nog geen zorgen: wanneer de wielerautoriteiten de verboden stoffen in of rond Contador niet vinden wint hij gewoon de Tour. Denk ik nu. Of ze vinden ze wel, dat kan ook, maar dan mag hij misschien toch blijven meedoen. Zoals nu eigenlijk het geval is.

Wat je ook over wielrennen kunt zeggen. saai is het niet. Ik heb bijvoorbeeld de afgelopen weken vijf minuten Wimbeldon gezien en blijf me maar afvragen wat al die mensen toch leuk vinden aan dat overtikken van een tennisballetje. En dat de tenniscultuur van de kouwe kak inmiddels vervangen is door de Anglosaksische cultuur van onkwetsbare bankiers en de Chinese cultuur waarin kapitalistische uitbuiting van de werkende klasse gecombineerd wordt met filosofie uit de donkere middeleeuwen maakt het ook al niet aantrekkelijker. Dus toch maar kijken naar wielrennen.

David Millar (bron: nos.nl)

De 98e editie van de Tour de France
Het is een goed idee mijn blogje, die regelmatig leidt onder verwaarlozing, te gebruiken als een soort dagboekje voor de Tour. De drukte van de eerstegraads lerarenopleiding in combinatie met werk in de onderbouw van een VMBO basis/kader met veel kinderen waarbij het gedrag niet gemiddeld is (dan druk ik het aanvaardbaar uit) zorgt ervoor dat een blog niet bepaald prioriteit krijgt. Maar de opleiding gaat het zomerreces in en mijn contract met de school wordt beëindigd van rechtswege. Ik verving een zwangere docente.

Het gekke van de Tour de France is dat ik denk dat bijna iedereen op een ambigue manier naar de Tour (en het wielrennen in het algemeen) kijkt. En dat leid ik weer af uit het feit dat ik daar zelf last van heb, maar heel veel mensen in mijn omgeving ook. Het gaat hier zeker om wielerliefhebbers, mensen die in hun tienerjaren tijdens de Tour plakboeken fabriceerden, mensen die de Tour wanneer mogelijk ook opzochten en zich enthousiast opstelden langs het parcours. Ook maakt fietsen op de racefiets, compleet met het bekende bespottelijke fietspakkie, voor een aantal onderdeel uit van het leven. De ambiguïteit is dat we aan de ene kant allemaal wel weten dat we belazerd worden, maar dat we aan de andere kant het wel tot zekere hoogte willen volgen. Hoewel de echte interesse in mijn omgeving minder lijkt te worden; de interesse en enthousiasme voor het meedoen aan tourspelletjes neemt in mijn omgeving af. Je weet immers nooit wie er wel en niet gepakt worden voor het gebruik van doping. Zelf dit tweede spel, de tourspellen thuis gespeeld door het volk, leidt onder het gebruik van dope.

In het programma dat Gideon Levy onlangs maakte over doping en wielrennen kwamen weinig nieuwe feiten aan het licht, maar werd wel en passant even de stelling geponeerd door de inspanningdoctor van dienst dat de eerste 20 renners in de einduitslag van een Tour dat al jaren niet zonder doping gedaan kunnen hebben; het kan eenvoudigweg niet anders meer... Het is dan ook grappig wanneer je vervolgens naar de Tour op TV kijkt of luistert naar Radio Tour de France er gewoon wordt gedaan alsof er niets aan de hand is. Op de vooravond van de start van de 98ste Tour de France vroeg de presentatrice van Nieuwsuur aan Mart Smeets (die op het strand nabij de Passage du Gois zijn programma Avondetappe mocht promoten) 'wat wordt het voor Tour? Gaan we het alleen over wielrennen hebben?' ... Mart hoopte van wel. Het moest van de renners zelf komen. De verhalen die nu rond gingen kwamen van de renners zelf, volgens Smeets laakbaar. Hoezo? Nee voegt Mart toe, we gaan gewoon beginnen met een schone lei. Zoals elk jaar... Alle journalisten die eten van de Tour en oud-renners moeten dit spel meespelen, het moet wel blijven bestaan, we moeten het wel serieus blijven nemen, anders is het straks klaar met het wielrennen. Het is een beetje als de economische crisis van nu; in de 20e eeuw schreven kenners al dat de huizen- en vastgoedmarkt de achilleshiel van het economische stelsel was, dat de bonussen alleen resultaten op de korte termijn afrekenden, dat het werken voor aandeelhouders ook alleen de korte termijn dienden. Maar er niet aan meedoen maakte je een risee, een lachertje in het nieuwe- en oudejongensnetwerk. Dus deed iedereen net alsof er niets aan de hand was. De overheid trok zich toch steeds verder terug en controleerde weinig tot niets meer, dus zakken vullen maar. De gevolgen zijn bekend, alhoewel gezien het stemgedrag van de gemiddelde Nederlander aangeeft dat de meeste mensen niet helemaal begrijpen waar het lek zit. Het neoliberale beleid t.o.v. de cultuur is alweer hersteld, de bonussen zijn er alweer. Uw belastinggeld wordt gebruikt voor het overeind houden en weer winstgevend maken van banken en de hypotheekrente.

Terug naar de fiets. Het echte antwoord op de vraag 'gaan we het alleen over wielrennen hebben?' is een andere: het ligt eraan hoe goed de renners hun middelen weten te verbergen en welke middelen en inspanningen de dopingvinders zullen inzetten. En natuurlijk of het wel of niet handig is iemand te pakken en naar huis te sturen. Ik weet zeker dat er mensen die worden betrapt om allerlei redenen door mogen rijden. Zo simpel is het.

Wat ik zelf heel storend vind is dat ik steeds meer de indruk krijg dat politiek en macht ook van groot belang zijn bij het pakken van dopingzondaars. Waarom de ene renner (Dekker, Rasmussen) verdwijnt en de andere (Klöden, Vinokourov, Basso) gewoon weer in genade wordt opgenomen of zelfs helemaal niet wordt geschorst (Alberto Contador) is voor mij niet duidelijk. Volgens mij is er sprake van onrechtvaardigheid, willekeur en voorkeursbehandeling. En dat maakt het wielrennen steeds minder leuk.

Bron: www.letour.fr

Fietsen
Dit jaar toch weer aardig op de fiets gezeten. Dit weekeinde heb ik Limburgs Mooiste gefietst. Ik wilde de 160 rijden maar het was zulk kloteweer dat ik de rit heb ingekort tot de 135. Moe maar redelijk voldaan kwam ik aan. Daarvoor heb de Steven Rooks Classic gereden (110) en daarvoor de Amstel Gold Race (150). Ik mag niet klagen, maar mijn tijden zijn wat aan de magere kant. Ik heb ook niet heel veel tijd om te fietsen en heb in de winter weinig gedaan. En natuurlijk het af en toe roken van het peukie, gelijk de Grote Gino Bartali, helpt me niet. Ik zou net als mijn fietsvriend Jano er eindelijk eens volledig mee moeten kappen, maar dat lukt me nog niet. Ach, het zijn altijd leuke uitstapjes. Fietsen is best fijn, maar voetbal is leuker. Helaas is mijn knie zo slecht dat ik daar alleen nog maar van kan dromen. En ik zou bijna het belangrijkste vergeten: in augustus word ik 45...

Na een hele dag regen op de Kruisberg

Lesgeven
Ik houd een dagboekje bij, maar hier schrijven is iets wat ik vooral doe wanneer ik eraan denk. Morgen begin ik met een tijdelijke baan als docent aan het Stellecollege. Spannend en ik heb er zin in. Ik geef drie klassen drie uur per week Mens en Maatschappij. Dat is op het VMBO een combinatie van de vakken aardrijkskunde, geschiedenis en maatschappijleer. Nou, laat dat maar aan mij over. Ben heel benieuwd wat ik ga meemaken. Daar sta je dan, 44 jaar en voor het eerst als volledig verantwoordelijke voor de klas. Verantwoordelijkheid ken ik, ik trok verantwoordelijkheid zelf zodanig naar me toe dat ik in lastige situaties kwam. Vooral wanneer het onduidelijk was wat de verantwoordelijkheid nu eigenlijk was. Nu, daar is nu geen onduidelijkheid over: veiligheid, orde, de kinderen wat leren, toetsen, begeleiden. Het is een uitdaging, maar wel een hele leuke. Dit is wat ik altijd wilde en ambieerde. Tegen de stroom in. Tjongejonge, zoek maar eens steun voor het idee les te gaan geven. De meeste mensen kijken je aan alsof je gestoord bent geworden. En als het dan ook nog VMBO blijkt te zijn is medelijden je deel. Zonder overigens maar iemand te kunnen betrappen op kennis van of ervaring met het voor de klas staan. Je moet doorzetten, zelf erin geloven en steunen op de motiverende woorden van je levenspartner en je familie. Want gelukkig geloven die er wel in. Aan de slag morgen!

Foto: onvoltooidverleden.nl

Nieuwigheidjes
Ik kreeg het verkiezingsprogramma van de PVV voor verstandelijk gehandicapten onder ogen. Eindelijk zou ik eens in begrijpelijke taal kunnen lezen waar het in de politiek om gaat. Er staat in bijvoorbeeld 'de Provincieregering is de baas in Noord-Brabant', 'de gedeputeerden zijn eigenlijk ministers van Noord-Brabant. Elke 4 jaar moeten we nieuwe kiezen' en 'de Commissaris van de Koningin is eigenlijk de Minister-president van Noord-Brabant.' Ze bedoelen natuurlijk dat de Provinciale Staten de baas is van de provincie en dat die wordt gekozen. En de CvdK is een soort burgemeester natuurlijk. Hij wordt namelijk benoemd, dat is niet zo bij de MP. Grappig is verder dat er wel in staat dat we lief moeten zijn voor dieren, maar niet dat we minder aardig moeten zijn voor mensen die te weinig joods-christelijk zijn. Of hoe noem je dat laatste in eenvoudige taal?

Foto: nu.nl

Het kan verkeren
Het tentamen is erdoor. Uiteindelijk met een prachtig cijfer. De omgeving reageert dan met zoiets van 'waar maak je je druk over' maar er stond nogal wat op het spel. Ik heb wel even besloten enige vertraging in de opleiding aan te brengen doordat ik nog veel praktijkzaakjes moet regelen. Vanaf volgende week pak ik de stage weer op. Het voor de klas zijn is inmiddels wel gewoon, nu moet ik me meer richten op de werkvormen in combinatie met de vakdidactiek. Voorwaar een uitdaging. Deze week eerst nog schrijven aan het stuk over antisemitisme in het Duitsland van het begin van de 20e eeuw.

Veel gebeurd
Na een rommelig verlopen kerst- en nieuwjaarstijd en het alleen maar bekijken van boeken is het resultaat dat ik een positieve stagebeoordeling over mijn nieuwe werkrichting heb mogen ontvangen, een voldoende heb gehaald voor een test over de basiskennis pedagogiek, didactiek, psychologie e.d. en gestraald ben voor vakdidactiek. Dat stuk over de Eerste Wereldoorlog is uiteraard in de koelkast terecht gekomen. Ik richt nu al mijn energie op de vakdidactiek. M'n stage is tijdelijk opgeschort en ik ben alleen maar aan het lezen en samenvatten. Het grijpt me bij vlagen naar de keel. Als ik het tentamen niet red zit het avontuur erop en moet ik op zoek naar ander werk... Ik ben 44. U begrijpt dat ik me soms wel wat zorgen maak. Nou ja, donderdag mag ik er weer voor gaan. Ik heb er vertrouwen in dat het gaat lukken!

www.ou.nl

Rabilsky
Over het onderwijsavontuur kan ik zeggen dat ik de periode van bewuste onbekwaamheid in ben gegaan. Daarbij is het lesgeven niet een vreselijk probleem (al moet ik wat minder ouwehoeren en wat meer laten doen), maar vooral dat je voor de opleiding allerlei opdrachten moet uitvoeren die je dan in de weinige lessen die je geeft (4 à 5 uur per week) kwijt moet. Maar je stagebegeleider wil ook dat je gewoon de stof behandelt. Een spanningssituatie. En lesplannen schrijven; het zal wel ergens goed voor zijn, maar je krijgt er bakken kritiek op, maar geen heldere suggesties tot verbetering. Dat heeft ermee te maken dat het allemaal zo soft is, niet gewoon meer... Maar we rommelen verder.

Wat ik hier wel even heel graag kwijt wil is het in de lucht brengen van de webpagina over de schaakvereniging Rabilsky. Het is gelukt. Vorig jaar was ik de computerinhoud aan het verhuizen naar een nieuwe en ik had de Rabilsky webpagina op een externe harde schijf gezet. Het apparaatje viel (niet uit de hoogte of zo, het stond ergens en viel gewoon op de zij) en gaf onmiddelijk de geest. Een extreem gevalletje Murphy's Law. Enige hulp uit diverse hoeken en wat restauratiewerk heeft de site weer redelijk hersteld. En nu een beetje bijhouden die handel.

Zie ook www.rabilsky.nl

De verzorgingsstaat
Zoals eerder gemeld hier heb ik afscheid genomen van mijn baan en besloten me om te scholen tot onderwijzer. Omdat ik in een ver verleden politicologie heb gestudeerd was de eerstegraads opleiding maatschappijleer de aangewezen opleiding. Kiezen voor bijvoorbeeld economie, waar ik feitelijk door mijn werkervaring meer kennis over heb opgedaan, zat er niet in; dan moet je economie gestudeerd hebben. Zo zijn de regels nu eenmaal. Ik mag stage lopen in Hoorn en sta nu regelmatig voor de klas. 4 HAVO en binnenkort ook 4 VWO. Het is erg leuk, maar wil je iets van de lessen maken (een opdracht om in groepjes te maken bedenken, een aardig filmpje zoeken) is de voorbereiding toch wel behoorlijk tijdrovend. Ik kan me goed voorstellen dat de voltijd werkende docent dit maar beperkt kan doen. Vanaf maandag behandel ik de verzorgingsstaat. Ik ga op zoek naar een aardig filmpje en als dat niet voorhanden is verzin ik een leuke opdracht. Doel: vaststellen van de voorkennis, wat weten de leerlingen al over de verzorgingsstaat. Ik kan ook klassikaal een begrippenwolk proberen op te bouwen. Ze daarna wat laten lezen en dan een groepsopdracht. Na de kerstvakantie krijg ik zelfstandig twee lessen, dan wordt het serieus. Maar ik zie er wel naar uit. Vanavond is het schoolfeest, daar ga ik surveilleren. Ben heel benieuwd hoe dat ik zijn werk gaat.


Als je het over de verzorgingsstaat hebt wordt snel aan Willem Drees (foto) gedacht (bron: entoen.nu)

Pas op! Populisten
Aan de datum kan worden afgelezen dat het lang geleden is dat er wat is verschenen. Terwijl er veel gebeurde. Dat is toch het merkwaardige: hoe meer ik aan het hoofd heb, en dus meer om een stukje over te maken, hoe lastiger het blijkbaar is om het te doen.

Affijn, wat er allemaal is gebeurd kom ik nog wel op. Voor een 40-er leef ik een apart leven. In ieder geval ben ik geen rolmodel voor de prestatiemaatschappij. Eerst iets anders. Op de webpagina van de NOS waarschuwt (even voor de goede orde: de niet democratisch gekozen) Europees president Van Rompuy voor het groeiende populisme in Europa. Hij zoekt de oorzaken in 'onzekerheden op economisch, moreel en ideologisch vlak.' 'Iemand die bang is kiest voor zichzelf en ziet in een ander een potentiële tegenstander.' Fijn zo'n waarschuwing van onze leiders. Half Europa is sinds de jaren '80 bezig de verzorgingsstaat om zeep te helpen. De kloof tussen arm en rijk is enorm toegenomen, iedereen die niet meedoet aan de neoliberale prestatiemaatschappij was een onrendabele sufferd en uiteindelijk bleek dat de grootverdieners in hun onverzadigbare egocentrisme graaien en belazeren tot kunst hebben verheven. Accountants deden gezellig mee of lieten zich in hun enorme domheid (alleen getallen mijnheer, nadenken is voor anderen) om de tuin leiden. Inkomens gekoppeld aan korte termijn winsten zorgden voor idiote vormen van bedrijfsvoering en steeds minder maar grotere banken. Dit in een maatschappij waarin de overheid als toezichthouder alleen maar de schouders ophaalde, en het eigenlijk wel passend vond in de neoliberale werkelijkheid, bracht met zich mee dat iedereen veel meer dacht te hebben dan in werkelijkheid mogelijk was, met name de middenklasse van huizeneigenaars. Ik kan me herinneren dat in de Groene Amsterdammer in 2002 ergens iemand al zoiets schreef. Prietpraat in een links marxistisch blaadje was zo ongeveer het commentaar. Het was eigenlijk een merkwaardige tijd. Ieder nadenkend mens (ook al zijn dat er niet zoveel) wist het, maar zolang de trein de goede kant op bleef rijden vond iedereen het wel best; niemand wilde spelbreker zijn. En nu dondert het zooitje in (en geloof me: het wordt nog veel erger) en gaan onze Europese bestuurders ons waarschuwen voor populisme. Wat wil de verwarde Belg? Laat hem uitleggen wat hij gaat doen aan de huidige problemen! Dat populisme opkomt wanneer bestuurders er een puinhoop van maken en zorgen voor steeds meer armoede met alle sociale problemen die daarbij horen is volkomen logisch. We kennen de geschiedenis! Jij toch ook Herman? En wie heeft deze zaden gepland? In Nederland wil men het brave jongetje van de klas zijn en proberen binnen die 3% begrotingstekort te blijven ondanks het economisch zware weer. Ondanks dat we weten dat dat soms niet werkt. Drastisch bezuinigen dus en we weten allen waar de prijs dan wordt betaald: niet in de PC Hooft, maar in Amsterdam Slotervaart, Oss en Winschoten. In Nederland laten we dat vooralsnog als schapen over ons heen komen, in Ierland roeren ze zich tenminste al een beetje. Ga maar lekker zo door, we geven nu bepaalde mensen al de schuld van allerlei problemen, dus dat bruine overhemdje kan er straks ook nog wel bij. Bedankt voor de waarschuwing Herman! Scherp waargenomen! Hier kunnen we wat mee!

Foto: nos.nl

Het WK Voetbal en de Haarlemse Honkbalweek
Na de afschuwelijke WK-finale waarin "onze jongens" aan het kortste eind trokken kan ik alleen maar concluderen dat het Nederlands elftal mijn advies hoe tegen Brazilië te spelen helaas in de finale heeft toegepast. Was hard en stevig spelen tegen Brazilië wel een goed idee -die kunnen er immers zelf ook wat van, tegen Spanje niet. Het spel ontregelen was blijkbaar de missie, waar het verstandiger leek om gewoon zelf voetballende kwaliteten te tonen. Dat was namelijk door oranje nog niet gebeurd, in de finale moest het er maar eens van komen (en dan praat ik heel veel voetbalkenners, -analisten, -orakels enzovoort na). De conclusie kan helaas alleen maar luiden: Spanje heeft veel voetbalkwaliteit in huis, Nederland een stuk minder. Want de wijze waarop het Nederlands elftal speelde kan mijns inziens natuurlijk niet. Al was het maar om de voorbeeldfunctie. Ook het gemekker tegen scheidsrechter Howard Webb is onterecht en geeft een verkeerd signaal af naar de niet betaalde voetballer. In werkelijkheid heeft hij het Nederlands elftal gespaard. Met een andere scheidsrechter had Nederland de tweede helft wellicht met negen man geëindigd. Het zat er eenvoudigweg gewoon niet in. Ik baalde er overigens wel van, laat daar geen misverstand over bestaan.

Maar gelukkig stond het volgende sportevenement alweer op het programma: de Haarlemse Honkalweek. Iets waar vooral mijn zoontje dol op is. Hij voetbalt dan wel, maar honkballen vindt hij de leukste kijksport. Dus op naar Nederland-Cuba op 13 juli 2010. Het was een beetje bewolkt, maar gelukkig droog. Zoals u weet kunnen honkballers niet zo goed tegen regen. We beklommen de tribune. Wat is dat toch een verademing vergeleken met voetbalwedstrijden. Gemoedelijk, vriendelijk, plezierig. Ik krijg het bijna niet uit m'n strot, maar wat mot dat mot: je zou bijna ge-zel-lig zeggen... Gnuif. Het was erg druk en voor m'n zoontje doet het er niet toe of Canada, de Dominicaanse Republiek, Japan of Nederland speelt. Ik ben eerder met hem naar WK-wedstrijden geweest, bijvoorbeeld Canada-Venezuela, nou dat vond hij ook geweldig. Met een zak popcorn als slagroom op de taart... De wedstrijd tegen Cuba eindigde na de zevende inning omdat het 10-0 was voor Nederland. Een ongehoorde score tegen de Cubanen. Ik had m'n zoontje er nog wel op voorbereid dat Cuba misschien iets te sterk was. De Cubanen sloegen als kaboutertjes, het was helemaal niks. Een beetje verbazingwekkend, misschien hadden ze Amsterdam bekend de dag ervoor. Maar het is een leuk evenement! En nu weer volledige aandacht voor de Tour de France. Hoe zit dat met voetbal en wielrennen?

Ik kon redelijk voetballen. Ik kan dat zeggen. In het boekje "Waarom zit ik niet in Oranje", geschreven door Van Deudekom en Urgert, staat dat mensen die zeggen dat ze goed konden voetballen, maar een buikje hebben jokken. Dat gaat namelijk niet samen. Ik kan u verzekeren: ik heb geen buikje. Dus dat klopt. Op m'n zevenentwintigste knapte mijn linkerknie tijdens een zaalvoetbalwedstrijd. Alles kaputt... Alleen m'n achterste kruisband bleek ongehavend, de rest was wat mee. Nu leef ik zonder voorste kruisband en zonder buiten en binnen meniscus. Echt repareren deden ze in 1994 nog niet. Ik geef heden wel voetbaltrainingen aan de jeugd. Tot mijn grote plezier! Ik doe weer wat met voetbal. Wel erg voorzichtig, af en toe draag ik een brace wanneer ik mee wil doen aan een partijtje. Het is ok, ik kan ze uitstekend technische en tactische vaardigheden bijbrengen.
Omdat ik niet meer kan voetballen in teamverband moest ik op zoek naar een andere sport. Feitelijk kon ik kiezen tussen zwemmen of fietsen. Het werd fietsen en dat doe ik nu vrij fanatiek. Maar nu vroeg iemand me: 'waar heb je meer mee, met voetbal of wielrennen? Of kan je net als bij andere zaken niet kiezen?', daarmee doelend of het feit dat ik ook geen echt beroep heb. Mijn antwoord was duidelijk en zonder aarzeling: 'voetbal is de leukste sport om zelf te doen!' Vind ik dan... Maar toch met een aarzeling. Want als ik lees dat de FIFA-bobo's in Zuid-Afrika alles belastingvrij konden omzetten (eten, hotels enzovoort) en dat dit ook wordt geëist van Nederland wil ons kikkerlandje in 2018 het WK, krijg ik toch het gevoel dat hier sprake is van een bepaalde kaste die zich boven de wet denkt te kunnen plaatsen. Elke historicus kan u vertellen dat de term privilege vooral een kenmerk was van de middeleeuwen. Geeft dat niet te denken? Eigenlijk vind ik dat we het dan maar niet moeten doen. Zoek maar weer één of ander half democratisch half corrupt land op waar dit soort eisen normaal wordt gevonden. In Europa denk ik dan aan Roemenië of Rusland. Zijn die ook blij.

Nederland-Cuba, 13/07/10, foto Sytze

Bron: dynamic-sportswear.nl

Slowakije/Brazilië
Afgelopen maandag speelde het Nederlands elftal tegen Slowakije. Bij de naam Slowakije moet ik altijd denken aan een strip: Rikki en Wiske in Chocowakije. Ik kan het ook niet helpen. Net als in landen als Bordurië en Syldavië uit Kuifje, staat Chocowakije voor een wat achtergebleven land waar landbouw de belangrijkste activiteit is en waar een door een legertop en geheime dienst gesteunde oligarchie de lakens uitdelen (of graag uit wil delen). Slowakije bestaat pas sinds 1 januari 1993. Daarvoor vormde het namelijk één staat met Tsjechië onder de naam, zoals de meesten onder ons nog op school hebben geleerd, Tsjechoslowakije. Slowakije heeft ruim vijf miljoen inwoners. Dat is in vergelijking met de andere deelnemers weinig, maar het land heeft een echt sporthart. Denk maar aan de ijshockeyers die bij de absolute wereldtop horen. Ik heb het landje een beetje bestudeerd en denk eraan een keer naartoe te gaan. Het lijkt me er prachtig.

Nu mogen we tegen Brazilië. Het volgende heb ik in een forum gepost.
"
After 1994 and 1998 it's now time for the Dutch Donkeys to beat that arrogant Brazilian. But as 1974 learns it's only possible when you play as dirty as Portugal (Spain was so good yesterday that the Portugese even didn't have a chance to put on their usual razorblades). "Soccer is war" according the Dutch Bondcoach Rinus Michels in 1974 and the Dutch show it in the semi-finals against Brazil (2-0). Even Maradonna tells us years after the match Brazil-Argentina in 1982 that it was foolish of him that he kicked Batista (Maradona was send out), because it was his intention to kick out Falco. My advice: Netherlands roll up the sleeves, wall up the defence, just wait and play it rockhard. When De Jong gets his red card not before the 80th minute the Dutch will win.
"
Zo denk ik er namelijk echt over. Als er niet keihard gespeeld gaat worden zal het Nederlands elftal vrijdagavond de koffer kunnen pakken, al is het maar na penalties.

`

Stemmen
Ja, dat is nog niet eenvoudig even stemmen. De keuze is natuurlijk beperkt doordat ik toch altijd wat links ben geweest en gebleven. PvdA, heel vroeger wel eens PSP, Groen Links de laatste jaren. Ik heb echter besloten om nu eens gewoon aan mezelf te denken. Gewoon de boel lekker eenvoudig houden. Net als al die mensen die alleen op de VVD stemmen vanwege de hypotheekrenteaftrek. De rest van het koopkrachtplaatje doet er niet zoveel toe, "die zal bij Mark ook wel in goede handen zijn." Ja, wanneer je meer dan een ton krijgt en een flink eigen huis hebt.

Per 6 juli a.s. loopt mijn arbeidscontract af. Ik werkte tot vorig jaar ergens in vaste dienst en ben vorig jaar bij een andere werkgever gaan werken. Ik heb daarbij een jaarcontract aanvaard. En het liep anders dan het zou moeten: ik mag weg. Ik heb altijd gewerkt en ben 43. Ik ben niet bij de pakken neer gaan zitten. Ik studeerde al 2 jaar in deeltijd geschiedenis en heb me nu ook ingeschreven voor een eerstegraads lerarenopleiding, namelijk maatschappijleer. Dat is het enige vak dat ik snel kan doen omdat ik in de jaren '90 een doctoraal bestuurskunde heb gehaald. Ik heb altijd een economisch beroep gehad, maar eerstegraads economie mag alleen met een economiestudie. Ik probeer dus het onderwijs in te gaan. Maar het kan zijn dat ik enige tijd vastzit aan de WW. Hoelang weet ik niet, ik heb recht op iets van 26 maanden gezien mijn arbeidsverleden. Ik vind ook dat ik daar recht op heb. Ik heb een risico genomen, dat is verkeerd gelopen. Nu heb ik tijd nodig om aan te klampen. Ik heb mensen meegemaakt die twee jaarsalarissen meekregen en toch volledige aanspraak op WW hadden; ik heb uiteraard niks meegekregen. Of toch: ze betalen m'n collegegeld: 1.500 euro's. En nu wil zelfs de partij waar ik zo trouw op stemde deze WW inkorten tot maximaal één jaar. Dat is toch raar? Wat is daar sociaal aan? Het is ook onrechtvaardig. Zorg ervoor dat alleen mensen die geen afkoopsom krijgen in de WW komen, tenzij ze dat uiteindelijk echt nodig hebben. Weet u dat ik gezien dit belang zelfs beter op de PVV kan stemmen? Die willen ook niet aan de WW komen. Maar ik zal toch maar op de PvdA stemmen, als ik het goed heb willen die dat ook niet. Voor de zekerheid nog even die onzinnige (maar toch invullen hé) stemwijzer ingevuld. GL scoorde één puntje slechter dan de PvdA. Mooi zo.

De VVD is toch niet voor de armen?
Mark Rutte heeft zich lekker uit z'n tent laten lokken. Dat vind ik goed nieuws want dat gaat hem hopelijk stemmen kosten. Hij werd in het programma Netwerk geconfronteerd met een econoom die bij een aantal mensen op bezoek ging om hun financiële positie langs de VVD-lat te leggen. Nou, dat was niet best. Een bijstandmevrouw die er flink op achteruit zou gaan, een gezin met een laagmodaal inkomen met een gehandicapt kind helemaal en een alleenwonende man met een groot huis en een inkomen van 180 mille zou er op vooruit gaan. De laatste 1%. Haha, die Rutte ontplofte bijna. Dit was niet waar, ze konden hadden pas na veel zeuren de cijfers los weten te krijgen en het klopte allemaal niet. Dat zou de VVD toch nooit willen nee. Voor zover mij bekend is de VVD al sinds haar oprichting in 1948 (voortgekomen uit de Partij van de Vrijheid en het Comité-Oud) de champion van de beter gesitueerde middengroepen en rijken. Of zijn ze opeens de partij van de armen? De zaken moeten wel duidelijk blijven! Ik snap wel dat Rutte dit soort onderzoekjes niet leuk vindt en erg confronterend, zeker omdat het over echte mensen gaat, maar natuurlijk gaan wat betreft de VVD de smalle schouders de zware lasten dragen. Totdat het over een x-aantal jaar weer wat beter zal gaan. Hopen we dan maar. Want dat de smalste schouders immer de zwaarste lasten dragen is altijd zo geweest, dat zal nu niet anders zijn. Ook niet bij andere partijen, het gaat erom hoe dragelijk je het maakt. De VVD wil in één kabinetsperiode 20 miljard bezuinigen en dan tot 2019 nog eens 10 miljard. Dit in combinatie met een belastingverlaging die voor iedereen procentueel hetzelfde is en een verlaging van de venootschapsbelasting. Je hoeft geen hoogleraar economie te zijn om te begrijpen dat dit -door de bank genomen om maar even een aardige actuele uitdrukking te gebruiken- voordelig zal zijn voor de beter verdienende landgenoten. Het belastingsstelsel in Nederland is sowieso zeer voordelig voor ondernemers en mensen met een beter inkomen. Dat komt omdat deze mensen veel meer mogelijkheden hebben om het belastbaar inkomen lager te maken. Wanneer je dan ook nog eens uit principe niet aan de hypotheekaftrek wilt komen weet je waar het hardst gewrongen gaat worden. Het past ook bij de VVD. Zij geloven er heilig in dat markt de zaak weer vlot zal trekken en dat dit uiteindelijk weer allen welvaart zal gaan bezorgen. Dat is inmiddels toch wel bewezen? Het zijn de kroonjuwelen van de VVD: weinig overheid die alleen randvoorwaarden schept voor de goede werking van de markt. Vrije markt met duidelijke regels. Hoe heet dat ook alweer? O ja kapitalisme. Dat het systeem echter vervelende bijverschijnselen heeft gekregen heb ik de VVD-denkers nog niet over gehoord. Daar wil ik een debat over. Of is dat te ingewikkeld? Hoe dan ook, veel mensen gaan op de VVD stemmen en veel daarvan snijden op middellange termijn in het eigen vlees. En misschien op lange termijn als blijkt dat de markt slecht functioneren alleen afstraft zoals nu: niet de rommelaars en decadente incompetente lagen krijgen last, maar de overheid en die gaat dat dan verhalen op de smalle schouders. En wat heeft hypotheekrenteaftrek eigenlijk met vrije markt te maken? Dat is toch gewoon subsidiëren door de staat van het verwerven van particulier eigendom? En het verpest ook nog eens de huizenmarkt. Natuurlijk, overal is een verklaring en een verdediging voor, maar iedereen weet dat het leip is. Net als dat wanneer je in overleg accoord gaat met ontslag, je daarvoor twee jaar salaris mee krijgt en dan toch gewoon WW. Wie heeft dat bedacht? Het zou zomaar de VVD kunnen zijn... Kortom: ik snap niet dat Rutte zo boos wordt. Dit is toch waar de VVD voor staat en altijd voor heeft gestaan? En misschien is het wel helend. Lekker allemaal een stapje terug, de heren proosten op de VVD en trekken zich terug achter de hekken van Wassenaar, misschien worden we dan wel heel gelukkig. Alleen dat groepje dat zich terug zou kunnen trekken achter de Wassenaarse hekken moet niet te groot worden. Want dan krijg je inderdaad tweedeling. En daar ben ik bij de VVD een beetje bang voor.

En nu Balkenende z'n ware gezicht heeft laten zien -die oude geilneef en we kunnen zien wie daar het hardst over roept dat het zo erg is staat mijn besluit bijna vast: mijn stem zou nu voor Peter Jan zijn.

Mark Rutte (www.vvd.nl) J.P. Balkenende (www.vkblog.nl)

Willem II
Toen ik klein was woonde ik in Heemstede. Mijn ouders hadden geen auto -nog steeds niet trouwens. Heemstede klinkt duur, en dat is het ook grotendeels, maar ik groeide op in één van de twee achterbuurten: de Indische Buurt. De andere was de Bomenbuurt, daar komt Johan Neeskens vandaan, samen met Loek Biesbrouck de bekendste RCH-spelers (later leg ik uit wat RCH is). Mijns inziens, want andere bekende spelers zijn bijvoorbeeld Bram Peper, Barry van Galen en Kick Smit (maar de laatste is toch vooral Haarlemmer).
Geen auto dus, heel simpel. Vaak stond ik dus met mijn ouders op de bus te wachten. Dat was toen nog een soepel functionerende op tijd rijdende betaalbare busmaatschappij met de naam NZH (Noord Zuid Holland). In mijn herinnering reed de bus soms met vlaggetjes van de HFC Haarlem en soms met vlaggetjes van de Racing Club Heemstede (RCH). Want beide clubs waren (semi)profclubs. Bij RCH heb ik jarenlang gevoetbald. Mooie tijd, fijne club. De HFC Haarlem ging ik af en toe bekijken. Dat was in de jaren '80 een sterke eredivisieclub. Zo was ik bijvoorbeeld toeschouwer bij de wedstrijd Haarlem-Ajax in 1983 (3-3). Maar hoe is het gegaan met deze clubs?
De HFC Haarlem (opgericht in 1889!) degradeerde in 1990 naar de eerste divisie. Na de mooie jaren '80 begon daarmee feitelijk het sappelen. Met mijn zoontje (nu negen) ging ik wel eens naar een wedstrijd van de HFC. Lekker laagdrempelig, geen gezeur. Maar ik zag dat het niet goed was; weinig toeschouwers, de tribunes aan de korte zijden bestonden uit restbeton waaruit onkruid groeide. Een teken aan de wand. Toen na de verloren wedstrijd tegen Heracles een aantal Haarlemsupporters het nodig vond met stenen te gaan gooien wist ik: deze club blijft zo niet bestaan. De voetbalvijandige gemeente Haarlem zou de baksteen snel hard terug gaan gooien. Minder dan een jaar na de wedstrijd tegen Heracles was Haarlem failliet. Mijn zoontje had een keer na een wedstrijd een Donald Duck pocket laten liggen op de tribune. Hij had deze geleend van iemand. Ik belde de club en ja hoor, het blad was gevonden en keurig bewaard. Ik kon hem ophalen. Zo'n club gun je het eeuwige leven als echte betaalde club, maar het heeft niet zo mogen zijn. De club gaat verder als de amateurvereniging Haarlem-Kennemerland. En ik vermoed dat ze tweede klasse KNVB gaan spelen.
RCH werd in 1911 opgericht. RCH was tot 1970 een betaalde club, vandaar die vlaggetjes op de bussen wanneer RCH thuis speelde. Na 1970 speelde RCH in de tweede klasse KNVB (volgens de RCH webpagina, de wikipedia zegt -vermoedelijk ten onrechte- derde klasse), maar promoveerde in 1974 naar de eerste klasse en in 1981 naar de hoofdklasse. RCH maakte even weer een mooie tijd door en werd in 1989 algeheel landskampioen bij de amateurs. Maar het mooiste jaar was 1986 toen RCH als deelnemer van de KNVB-beker pas in de derde ronde werd uitgeschakeld door Ajax (1-3 verlies). Ik herinner me er met name van dat Marco van Basten de wedstrijd geblesseerd moest verlaten en dat Ronald Koeman (volgens mij...), Frank Rijkaard en Robbie de Wit meespeelden. Mijn RCH had in de eerste ronde Willem II uitgeschakeld (3-2) en in de tweede ronde Heerenveen (1-1 en 2-1). RCH degradeerde na 1994 diverse malen en speelt nu in de vierde klasse KNVB....

En zo komen we dan mooi, of eigenlijk niet zo mooi, bij Willem II. In huize Winius loopt iemand rond met roots in Tilburg. Veel van de lijnen lopen nog altijd naar Tilburg. Haar ouders wonen dan wel in Amsterdam, maar bij een beetje emotie wordt overgeschakeld op dat niet zo mooie -een understatement- Tilburgse dialect. Haar oom heeft netjes een seizoenkaart van Willem II en via hem ben ik naar een paar wedstrijden van Willem II geweest. Sympathieke club, kan niet anders zeggen. Maar ook bij Willem II is het faillissementsspook opgedoken... Het voortbestaan van de club hangt aan een zijden draad. En de familie was nog wel zo blij dat Willem II degradatie had weten af te wenden. Ik ook, want de tricolores hebben een prachtig shirt en dat shirt moet behouden blijven! Al was het maar omdat de club van mijn zoontje, bij de Amsterdamse amateurs van de ASV Arsenal, in bijna hetzelfde shirt speelt als Willem II.
En als Willem II ook al ten onder gaat zou ik bijna gaan denken dat het aan mij ligt...



Deze foto komt van deze webpagina. Er staan acht foto's van de wedstrijd RCH-Ajax in 1986. Er staat bij de foto dat hier de ellende met de enkel van Van Basten begon. Van Basten raakte geblesseerd na een botsing met een speler waar ik nog wel eens een wedstrijd mee heb gevoetbald. Of dat nu echt zo is... Je zou bijna iemand een complex aanpraten. Pas 1993 werd de blessure ernstig en de daarop volgende behandeling door allerlei kwakzalvers heeft het ook geen goed gedaan. Wel heel erg ongelukkig, een geweldige voetballer natuurlijk die veel te vroeg heeft moeten stoppen.

Shirt Willem II seizoen 2009/2010

Verkiezingen 2010
Ik ben ooit afgestudeerd als politicoloog (doctoraal bestuurskunde), maar politiek bedrijven leek me niks en toen ik vervolgens gewoon ging werken verdween geleidelijk de politieke interesse. Die kwam weer een beetje terug met de opkomst van het Fortuynisme (ik noem het maar zo, iedereen weet wat ik bedoel. Op Wiki staat er iets over -zie de hyperlink, maar dat stukje slaat nergens op) en daarna toen ik op m'n ouwe dag in deeltijd met de studie geschiedenis begon. Ook nu discussieer ik wel mee wanneer het over politiek gaat en natuurlijk is nu Wilders een interessant fenomeen. Maar de echte krenten in de pap zijn natuurlijk de filmpjes van de politieke partijen. Met stip op nummer één staat Trots op Nederland. Zo briljant heb ik ze nooit eerder gezien. Het is vanaf seconde één lachen gieren brullen. Geweldig. Duimen omhoog en 25% belasting voor iedereen. Waar halen ze het vandaan vraag je je af.
Lachwekkend is ook het filmpje van de PVV, ware het niet dat de mensen die hierachter zitten wat wordt gezegd ook echt menen; de toon is serieus, dat maakt het minder vrolijk. Een landend vliegtuig (en wij mogen bedenken wat daar allemaal in zit) en een gapende Job Cohen die het allemaal heeft laten gebeuren. Dit is propaganda van het zuiverste water, maar het is doordacht. Geert voor de moskee: achter mij een gebouw met schurken... Als je je een paar dagen verdiept in de geschiedenis van staten als het Mogoelrijk, de Safawiden en het Ottomaanse Rijk weet je wel beter. Terwijl hier redelijk tot zeer tolerante heersers de scepter zwaaiden hield onze joods-christelijke cultuur zich bezig met het vernietigen van de nieuwe wereld. Zeer leerzaam allemaal, maar van de geschiedenis leren we helaas zelden iets.

Het filmpje van de PvdA is heel professioneel en ja wat is die Cohen een mooie nazaat van Willem Drees. Het spat ervan af. En hoe je ook went of keert, een indrukwekkend Curriculum Vitae. En dan opeens draait hij zijn hoofd en kijkt zwijgend in de camera terwijl zijn stem door klinkt. Dan krijgt het toch weer iets heel knulligs... Jammer. Tot minuut 2:40 zit je er lekker in en dan plots, blink, weg is het vaderfiguur. Een vreemde wending. Ze moeten natuurlijk gewoon ongeveer zo eindigen als ze beginnen; maar dan Cohen die vervaagd terwijl hij naar buiten kijkt. Moet je om dat te bedenken nu iets in de PR hebben gedaan? Lijkt me van niet.
Mooi vind ik d'66. Ik ben geen aanhanger van deze partij, maar die toespraakjes van Van der Ham kunnen mij wel bekoren. Ik hou wel van dat wijsneuserige... Best sterk Goethe erbij halen. Al vraag je je af wie men aan probeert te spreken.
De SP heeft een batterij aan filmpjes. Allemaal maatschappelijk verantwoord, maar niet uitnodigend om op de partij te stemmen. Al die verongelijkte armoedzaaiers. Saai, dat is het. Van de SP verwacht ik iemand die gewoon keihard zegt dat banken op een maoïstische wijze gecontroleerd gaan worden en dat straks één betrouwbaar bedrijf tegen een zeer redelijk tarief onze brief gaat bezorgen. Weg met de oprukkende denivellering. Dat is een bedreiging voor de samenleving en kan leiden tot oorlog. Dat soort zaken. Ik verwacht van de SP Stoere Politiek. Ik kan geen officieel kamerverkiezingen 2010 filmpje vinden van de SP. Misschien komt dat nog en dan met Sterke Potenties. Ook het CDA (en wat ziet onze premier er vermoeid uit, waarom wil-ie zo graag verder?) heeft nog niks. De ChristenUnie heeft ook web-tv. 8 mei zou een promotiefilmpje worden gelanceerd. Zie hier de sneak preview met een Beatle soundje op de achtergrond. Het filmpje zelf heb ik nog niet kunnen vinden. Groenlinks heeft nog niets te bieden. De VVD heeft ook niets. Visueel dan. En dan vergeet ik nog wat partijen, maar ik vind het wel mooi zo. Afwachten maar of er nog wat komt...

Ton logo, van de Ton Webpagina

Verbieden dat amateurwielrennen
Even inleidend aan dit stukje: ik woon in Amsterdam, dan is dat even duidelijk. Die context is van belang. En amateurwielrennen is ook gewoon fietsen. Ik ben dus gewoon een fietser, maar rijd op een bepaald type fiets, een racefiets. Echte wielrenners rijden wedstrijden en verdienen hun boterham ermee.
De Fietsersbond en de Nederlandse Tour Fiets Unie (NTFU) hebben een plan: amateurwielrenners die in een groep rijden moeten op de weg rijden. Ik vind het een goed plan. Waarom?
Sinds het onzalige idee overal vrij liggende fietspaden aan te leggen is het leven van de amateurwielrenner er niet eenvoudiger op geworden. Kon je in het verleden nog vrij eenvoudig naast elkaar rijdende fietsers inhalen, nu is dat eigenlijk niet mogelijk meer. De breedte van een fietspad doet er niet zoveel toe; mensen rijden altijd zo naast elkaar dat je er niet goed langs kan. Ook gaan mensen mijns inziens steeds langzamer en slechter fietsen. Zeker in Amsterdam kom je mensen tegen die eigenlijk niet eens normaal kunnen sturen. Ze hebben het eenvoudigweg niet goed onder de knie; gebrek aan oefening. Maar natuurlijk wel overal door rood fietsen; waarom zou je stoppen voor rood licht?
Zijn de slakkenfietsers dus al een groot gevaar (voor elkaar en voor automobilisten), de amateurwielrenner moet ook opletten op auto's en natuurlijk honden. Het gaat er niet om of iemand op een bepaald moment amateurwielrenner, automobilist, slakkenfietser of hondenbezitter is, maar om de rol die wordt vervuld. De ene persoon is in alle vormen een geval van eerst ik en mijn rechten en dan ergens heel ver weg anderen en plichten. Het type van: iedereen moet zich aan de wet houden behalve wanneer het om vooruitgang gaat. Voorbeeld: dubbelparkeren is verboden en moet streng worden beboet tenzij het gaat om een hard werkende ondernemer -die mogen het natuurlijk wel. Verschil moet er zijn. Dit principe is veel teveel ingeburgerd geraakt. En dat maakt het verkeer niet veiliger, zeker niet voor de kwetsbare fietser.
Hoe dan ook, wanneer ik mijn sport bedrijf rijd ik eerst de stad uit over de Admiraal de Ruijterweg. Omdat ook deze is voorzien van een vrij liggend fietspad is dat best riskant. Veel automobilisten zijn immers geëvolueerd tot lieden die bij het oprijden van een voorrangsweg eerst doorrijden en pas stoppen als dat echt noodzakelijk is, niet andersom. Probleem hierbij is dat je op een racefiets al snel 30 kilometer per uur rijdt. Schat dat maar eens in als automobilist. Ik snap dat en houd dus rekening met dit gebrek aan anticiperend vermogen. Doen alle wielrenners, want anders sterf je vier keer per tochtje.
Dan de slakkenfietsers. Naast elkaar rijdende fietsers gaan pas opzij wanneer je belt of zoiets. En dat vinden ze niet fijn. Je moet een ander ruimte geven; dat is een steeds grotere opgave. Vooral nu de fietspaden steeds meer bevolkt worden door mensen gewend aan veel rechten en weinig plichten. Hoe vriendelijk je ook vraagt er langs te mogen, eigenlijk ben je altijd lastig.
Dan de honden. Honden lopen werkelijk overal los. Ook waar het niet mag. Als amateurwielrenner moet je zeer alert zijn op honden omdat ze onvoorspelbaar zijn. En de baasjes vinden uiteraard dat ze het recht hebben de hond los te laten lopen. Dat ze daarbij anderen hinderen doet er niet zoveel toe.
Die amateurwielrenners zijn toch allemaal halve zolen, die mag je best een beetje in de weg zitten. Op allerlei manieren probeer ik om te gaan met het probleem van de volle fietspaden. Vooral fietsen op tijden dat de recreatieve fietser er niet is, fietspaden in groene omgevingen bij mooi weer mijden, bijvoorbeeld de duinen.
Amateurwielrenners zijn volgens mij niet zo vervelend. Door de bank genomen letten ze beter op hun omgeving dan anderen -ze moeten wel zoals ik boven hopelijk heb aangetoond. Anders beland je zonder twijfel ooit onder of op een auto.

Amateurwielrijders zijn niet heel erg talrijk of daarmee electoraal niet interessant. Dus laat ik maar de knuppel in het hoenderhoek gooien: verbieden dat amateurwielrennen!
Overigens wil ik afsluiten met de constatering dat in Zuid-Limburg teveel toertochten zijn en dat mensen daar terecht aangeven dat het wel wat minder mag.

Bron: nu.nl

Eindelijk weer fietsen
Eén keer eerder had ik semi-sportief op de pedalen gestaan in Duitsland. Dat was in de Eiffel. Het moest er weer eens van komen. Omdat mijn fietsmaat Jano een beetje tabak had gekregen van de toerversie van de Amstel Gold Race (te druk) waren we het weekend van 17/18 april beschikbaar. Overigens kreeg vriend Jano een soort spijt en bedacht hij op de dag dat de AGR-inschrijving was geopend toch te willen, maar het lot besliste: binnen 40 minuten was de AGR vol. Eigenlijk voor mij nog het meest spijtig, want ik had alle toerversies van de AGR nog meegedaan. De eerste keer werd de AGR nog op mijn verjaardag, 31 augustus verreden. Mijn vriendin en ik waren dat jaar op fietsvakantie. Met Sytze in de kar volgden we de landelijke fietsroute 7 (overlandenroute). We waren in Limburg beland en daar bleek dat de toerversie werd verreden. Ik pakte mijn 17,5 kilo zware RIH-randonneur, die ik liefkozend m'n transportfiets noem, en reed in de ochtend naar Landgraaf waar toen de start was. Ik meldde me gewoon aan en begon aan de 150 kilometer zwaar. Ik reed hem netjes uit. Uiteindelijk zou ik die dag ruim 200 kilometer op de RIH wegtrappen. Onderweg werd ik heel vaak door de wielrijders op de snelle fietsen aangesproken. "Mooie fiets, maar wel een beetje zwaar." Wist ik veel. Inmiddels heb ik ook een soepel trappend lichtgewicht racefietsje. Het gaat inderdaad allemaal veel rapper en de Keuterberg op is inderdaad een stuk eenvoudiger, maar het had toch wel wat met die RIH. Terug naar het heden. De Oldenzaalse WielerClub organiseert de Teutoburgerwaldtocht. Het is een hele aardige tocht van 117 kilometers door licht glooiend landschap. Zaterdag waren Jano en ik naar Ibbenbueren gereden. Daar zochten we een hotelletje. We dachten dat we wel veel fietsers zouden zien, maar daar was geen sprake van en we vroegen ons af of we wel goed zaten. Na het inchecken wandelden we het stadje in, een typisch middelgroot provinciaals Duits stadje. We namen op een terras een paar biertjes en het viel me weer op dat de Duitsers laten merken het goed te vinden dat je hun stadje bezoekt; de mensen waarderen dat zichtbaar.
Ik begrijp dat de Oldenzaalse Club in Ibbenbueren start, het is dicht bij Twente. Maar het is werkelijk de uiterste noordwesthoek van het Teutoburger Wald. Echt van belang is dat niet, ook daar is de omgeving al best mooi. En met 1.500 deelnemers wel gemuetlich en niet idioot druk zoals bijvoorbeeld bij de Amstel Gold Race. De starttijd is voor ons Randstedelingen wat vroeg: tussen 8 en 9 in de ochtend. Omdat we even problemen hadden met het vinden van de startplaats -we waren bij een andere sporthal uitgekomen- begonnen wij pas om ongeveer 9:30. Maar de tocht was niet al te zwaar en voor 14:00 waren we weer terug. Uiteindelijk was Jano een minuut of 5 eerder dan ik. Ik was daar tevreden over gezien mijn trainingsachterstand en het feit dat ik na het afgelopen stressjaar -zie hieronder- weer aan het roken was gegaan. Ik moet wel toegeven dat ik het tussen kilometer 90 en 100 even heel zwaar had. Nou ja, alle reden om weer even fijn door te pakken op m'n fietsie.

28 maart 2010

Archief
2009
2008
2007
2006

Mentaal
Open kaart. Mijn meest persoonlijke stukje ooit. In het kader van het nieuwe begin dan maar. En het is waar ik nu sta, dus waarom er niet over schrijven. De lente is weer daar en dat werkt inspirerend. Het is namelijk zo dat ik mentaal wel eens tegen wat problemen aanloop. Vervelend, omdat het soms het functioneren in het algemeen tegenwerkt. Ik denk zelf inmiddels dat het te maken heeft met meerdere factoren. Ten eerste zelfopgelegde druk. Wanneer er veel zaken gedaan moeten worden kan ik het overzicht kwijtraken en dat wil nog wel eens ongezonde vormen aannemen. En dan het tweede; inmiddels ben ik er ook wel uit dat ik iets doe waar ik niet goed in thuis ben en waarvan het lijkt dat ik er ook niet goed in lijk te kunnen en misschien zelfs te willen worden. Ik heb vorig jaar een tijdelijke baan aanvaard met het idee een soort lakmoesproef aan te gaan: doe ik nu wat ik wil en kan ik het of niet? Inmiddels ben ik erachter dat het antwoord nee is. Op zich geen probleem, goed ontdekt, maar er is een probleem: ik ben (al) 43. Ik voel dat toch wel als een belemmering, een drempeltje. Nou ja toch moet ik een andere kant op. Toen ik 18 was wilde ik naar de lerarenopleiding maar ik deed het niet, want het was een opleiding rechtstreeks de bijstand in. Ik heb het dan over 1984. Veel later, in 2003, ging ik naar de EFA. Ik was in 2002 erop gewezen dat ik niet geschikt was voor planning en control werk (financieel) werk, door een persoon. En dat is maar een mening. Maar stiekem vond ik het zelf ook wel. Toch vond ik naast de opleiding weer een baan in deze tak van sport. En weer koos ik voor het inkomen en de zogenaamde zekerheid: ik werd wederom volledig medewerker planning en control en liet de lerarenopleiding voor wat het was. Met vallen en opstaan lukte het best, maar leuk vond ik het nooit. Er was een bepaalde zekerheid van werk, maar ook veel werkstress. Nu, vorig jaar ben ik in een baan als controller gestapt. Een tijdelijke baan met een strenge baas. Het is duidelijk: de wacht is aangezegd. Er is me aangeboden dat ik nadenk over een alternatief iets, anders loopt het af. Het was voor mij al na twee maanden in de nieuwe baan duidelijk: op langere termijn moet het onderwijs er nu maar eens van komen. Ik studeer al een tweetal jaren geschiedenis naast het werk en heb vrijwillig eerst jeugdschaak- en nu voetbaltraining gegeven... Alles wijst op interesse en motivatie. Bij mijn afscheid van de EFA was mijn mentor teleurgesteld over mijn beslissing. Volgens hem was ik zeer geschikt. Maar wat gebeurde er dan in 2004 toen ik besloot te stoppen met de lerarenopleiding? Heel eenvoudig: ik volgde mijn ratio en niet mijn hart. En beargumenteerde dat door te roepen dat ik niks met kinderen van de betreffende leeftijd had, dat ik op tweedegraads niveau over de hoofdjes heen praatte enzovoort. De echte reden was dat ik zekerheid wilde over het inkomen. Ik koos voor de makkelijke weg. Met als gevolg dat je tegen beter weten in ergens aan vasthoudt. Ook al is het logisch uit te leggen, het is toch een suffe wijze van kiezen. Hopelijk ga ik nu eindelijk een verstandige weg op. Ik denk dat ik dit medium ga gebruiken om af en toe te laten weten hoe dit proces gaat verlopen. De eerste stappen zijn: ik ga bij een vriend kijken in de klas hoe het er tegenwoordig aan toe gaat. Niet dat het nieuw is, tijdens mijn EFA-tijd heb ik al een aantal malen les gegeven. Redelijk succesvol, geen klotsende oksels. Maar het is gewoon een stap, een begin. De tweede stap is een plan. La grande intention, zal ik maar zeggen. Ik heb bestuurskunde gestudeerd en daar kan ik al wat mee. Geschiedenis geven komt er dan achteraan; maar op welke termijn dat haalbaar is moet ik nog uitrekenen. En dan tweede- of eerstegraads, dat speelt ook nog een rol. En hoeveel uur kan ik daarnaast dan werken. Allemaal vragen die ik binnenkort ga beantwoorden. Maar nu eerst een stuk schrijven over de civetkat in de 17e eeuw voor de studie geschiedenis.