2009
Laatste wijziging op 24.03.2010

Terug besloten we het Musée Hergé in Louvain-la-Neuve te bezoeken. Vader en Zoon zijn liefhebbers van vooral Kuifje, moeder had het uitstapje bedacht. Zo gaan die dingen… Ik ging niet met hele hoge verwachtingen -ten onrechte zou blijken. De omgeving van het museum is onbeholpen, typisch Belgisch rommelig, maar het museum zelf is gevestigd in een prachtig gebouw en mede ontworpen door Joost Swarte. Ik kan u garanderen: dat is te zien! Het museum kent ogenschijnlijk een traditionele opbouw. Het bestaat uit uit een kort intro over het leven van Hergé (echte naam Georges Prosper Remi), een overzicht van zijn werk naast de strips -onder meer reclamewerk en daar zitten juweeltjes tussen, een idee van strips die hij maakte naast Kuifje en ten vierde een ontmoeting met belangrijke medewerker van Studio Hergé. Dán komt natuurlijk waar het om gaat (en daar draait het museum zelf ook niet omheen) Kuifje: een overzicht van de personages en daarna een overzicht van alle strips. Wat het bezoek zo leuk maakt, zeker voor mijn achtjarige zoontje, is het gidsapparaatje dat je meekrijgt. Je drukt een nummer in en je krijgt in het duidelijke ronde volle Vlaams een korte en spitse uitleg over wat je ziet. En nog wat extra keuzes met filmpjes, afbeeldingen, quizzen en andere interessante informatie. Mijn zoontje kon, nadat een zeer behulpzame tweetalige medewerker het hem had uitgelegd, het apparaat zonder moeite bedienen. Hij heeft alle beschikbare informatie gehoord en bekeken! Aangetekend moet worden dat hij wel een echte liefhebber is -hij is in staat van alle Kuifjes kort de verhaallijn te vertellen, hij kan alle plaatjes koppelen aan het be-treffende album en hij haalde bij de eindquiz (ben jij een echte Kuifje kenner?) acht uit acht. Maar er waren veel meer kleine kinderen die zich ook prima leken te vermaken. In de winkel kochten we nog wat kleine aardigheidjes, waaronder een prachtige Kuifje kalender. Ik kan iedereen die van strips houdt dit uitstapje aanraden. De foto's van hieronder komen van de webpagina van het museum. De foto van het museum is van Nicolas Borel.

Verbaal geweld
Geweld tegen de politie staat weer op de agenda nu de moordenaar van de Amsterdamse politieagente twaalf jaar gevangenisstraf en dwangverpleging heeft gekregen. Wat u en ik ook mogen vinden van die straf -persoonlijk denk ik bij straffen meer aan verbanning, pek en veren of het schavot, maar dat schijnt toch wat ouderwets, het deed me aan iets denken. Het heeft meer te maken met de wijze waarop de politie ueberhaupt moet functioneren, het staat natuurlijk volledig los van het bovenstaande. Maar zelfs het ongeveer fusilleren van iemand -wie dan ook- kan in Nederland anders worden uitgelegd dan een gewoon mens denkt. Daarvoor is het dan ook maar een gewoon mens.
Een vriend, laat ik hem A noemen, werkt bij een woningbouwvereniging. Hij heeft te maken met overlast gevende huurders. En zoals u weet wanneer bij overlast de autoriteit iets gaat doen dan is overlast ook echt overlast. Maar het gaat ook om mensen die hun woning ontmantelen. Bij een gelegenheid vertelde een andere vriend, laten we hem B noemen, over A dat "hij zo geschikt was voor zijn werk omdat hij als volgt te werk zou gaan wanneer hij 'bij de mensen thuis' zou komen. "Goedemiddag mijnheer, mevrouw, ik heb hier een brief van de woningbouw voor u, leest u die alstublieft even goed door? De bewoners: "fascist, klootzak." A: "leest u de brief nu maar, dan komt alles in orde." Racist, hufter, hoerenjong." "Gewoon goed de brief lezen, ik kom later nog eens langs."" "Knap zo koel blijven" dacht ik. Later zag ik A en ik vertelde hem wat B over hem en zijn werk vertelde. Waarop A me liet weten: "welnee, dat roepen ze niet tegen mij! Wanneer ik met de politie ga, dan roepen ze dat tegen de politie!" Niet te geloven…

Wat een vak. En dan voor zo'n k*tsalaris en een overheid die je niet steunt wanneer het erop aan komt. Petje af voor die lui.

Renaissance
Uit het onderstaande stukje blijkt dat ik energie heb moeten steken in het overzetten van de mijn webpagina. Nu ben ik eindelijk zover dat mijn logboekje weer verder kan en ik een eenvoudige startpagina heb weten in te richten. Er zijn nogal wat onderwerpen waarover ik wat kwijt moet, bijvoorbeeld mijn fietsuitstpapje in de Vogezen, de voetbalclub en de karateclub van m'n zoontje, zeiluitstapjes etcetera. En daarnaast staat een fietstocht in Noord-Duitsland op het programma: Emmen-Papenburg-Wesuwe-Barger/Oosterveld en dan kijken in allerlei werkkampjes die onze oosterburen ooit speciaal voor lastige medeburgers ontwierpen. De geschiedenis ueber alles.

Ook heb ik een nieuwe baan met ingang van 1 juli 2009, maar om daar nu over te schrijven... Daar zit niemand mijns inziens op te wachten.

Het is aardig dat ik voor mijn hobbystudie een overzichtje van de renaissance in elkaar heb geflanst. Hoogtepunten volgens Noble c.s. in het standaardwerk Western Civilization. Zo is het maar net.

Exit Lycos
Internet is er via een werkgever, maar mijn privé-email en de hosting (zo heet dat meen ik) van mijn webpagina liet ik over aan de firma Lycos. Gedurende jaren, maar ze zijn opgehouden. Inmiddels begrijp ik ook wel dat dit niet meer te doen was: ik betaalde €88,- per jaar geloof ik en weet niet eens of dat echt alles was. Overstappen deed ik eenvoudigweg niet omdat het teveel werk en gedoe oplevert. Nu moest ik wel en inmiddels heb ik de zaak om laten zetten via de Webreus. Daar betaal ik, schrik niet, 16,99 voor een domein, eindeloos veel emailadressen (hoeveel heb je er nodig) en 300 mb opslagruimte. Dat is een stuk minder dan ik eerst had, maar met 7 gb dataverkeer betekent dat gewoon wat vaker verversen. Vreemd is dat ik nog steeds -het is nu anderhalve maand na de sluiting van Lycos- mijn e-mail via een Lycosserver binnenhaal. De webmailfunctie van Lycos heeft ook nog lang gefunctioneerd, die is nu een ook afgesloten. Maar de webmail is wel via Webreus te benaderen. Zodra ik de mail via de Lycosserver binnen heb gehaald is deze ook van de webreusserver verdwenen. Of zou ik het ongemerkt gewoon over zijn gegaan... Ik zal toch eens nakijken of alles hetzelfde is gebleven. De inloggegevens, het wachtwoord, ik kan me dat toch niet voorstellen. Soms vind ik techniek iets heel ingewikkelds. Overigens, dat ik bij Lycos ben gebleven zal ook wel iets met trouwheid te maken hebben... Ik ben trouw en loyaal... En ze hadden een mooi logo, iets met een hond.

28 maart 2009

Archief 2008
2007
2006

De weg naar Rome, deel 2
De terugweg leverde nogal wat problemen op. We waren nog geen kwartier op weg toen onze uitlaat brak. Bellen van de ANWB zorgde ervoor dat na een uurtje of wat een monteur kwam kijken. De uitlaat moest worden vervangen. Om een lang verhaal kort te maken, we moesten een dagje rondhangen in het stadje Sutri. Er was wel iets te zien, namelijk een oude Etruskische necropolis en een Romeins theater. Pas om een uur of acht 's avonds konden we weer verder met een nieuwe uitlaat, die hadden ze ergens vandaan moeten halen. Al snel bleek dat hij weer scheef ging zitten -ik had bij het monteren al gemerkt dat ze hem er niet helemaal goed opkregen. Het rijden in donker in een onbekende omgeving met wat onduidelijkheid over of het nu wel of niet in orde was met die uitlaat creëerde wat onrust. Dus we besloten te stoppen in het eerste stadje en bij het eerste de beste hotel. Het werd een prachtig hotel, viersterren, het Palace Hotel Relais Falisco in Civita Castellana. Kostte wel wat, maar na dat geteut hadden we daar wel recht op. En Sytze vond het geweldig. Een suite met een heel erg luxe badkamer. De volgende dag reden we met goede moed richting Nederland. We wilden toch wel Italië voor een flink deel doorkruist hebben. En dat zou lukken. Via Florence en Turijn arriveerden we in Aosta en daar vonden we een camping. Weinig mensen, we hebben het over mei en dit was duidelijk een camping voor wintersporters. Maar wel prachtig gelegen tussen de bergtoppen, fantastisch! Sytze had nog nooit op deze manier bergen gezien. We hadden ook uitzicht op het massief van de Witte Berg. Gelukkig hadden we een verrekijker en dat kwam hier geweldig van pas. De volgende dag gingen we door de Witte Berg Tunnel, een belevenis op zich. Allerlei procedures, lage snelheid, alles om de veiligheid te waarborgen. Aangekomen aan de Franse kant van de tunnel heb je een prachtig uitzicht op de Glacier des Bossons. De blauwige gloed van het ijs is een prachtig gezicht. We zijn ook een stukje richting de gletsjer gewandeld, maar die heeft zich ver teruggetrokken en het ijs bevindt zich op 3 uur lopen van de parkeerplaats bij de tunnel, dat was helaas te ver. We wilden die dag Amsterdam nog bereiken. Laat in de avond parkeerden we de auto voor de deur. Het uitstapje Italië was goed bevallen. Maar Rome-Amsterdam in twee dagen met een knul van net 7 was een dag tekort.

16 maart 2009

Archief 2008
2007
2006

De weg naar Rome
In mei 2008 was de school van Sytze twee weekjes dicht. Omdat Sytze heel graag een keer naar Rome wilde -door het iets te actief lezen van Asterix en Obelix- besloten we dat eens ter hand te nemen. We gingen pas in de middag rijden en kwamen daardoor de eerste dag tot Nancy. Geen probleem, Nancy is een aardige stad en toevallig was er een grote kermis. Daar gingen we dus met Sytze naar toe. Dat Noord-Frankrijk toch een hoop wat ongemakkelijk uitziende mensen herbergt, misschien mede veroorzaakt door de wat binnen beperkte kring geregelde voortplanting, mocht de pret van Sytze en zijn ouders in met name het labyrinth, de reuzenglijbaan en het reuzenrad niet drukken.

De dag erna repten we ons naar een stadje tussen Lyon en Valence waar een kennis van mijn partner woont. Daar bleven we twee dagen hangen. Omdat zijn huis in een wat hoger geplaatst dorpje ligt had je een prachtig uitzicht op de 100 kilometer verderop gelegen Franse Alpen. Je kon bij bepaalde omstandigheden het Mont Blanc Massief zien. Dit fascineerde onze kleine man die toch een echte lagelander is. Dit prikkelde ons weer om later een kijkje te gaan nemen.

Twee dagen later vertokken we richting Italië. We besloten de bergen te mijden en te rijden via de route du Sud, de A7 en de A8 dus. Wel wat om, maar we hadden geen haast. Vrij snel na Nice passeer je de grens en beginnen de schier eindeloze rij tunnels. Alleen in Genua was het druk en hadden we even last van file. Bij Sestri Levante verlieten we de snelweg en vonden een camping gelegen direct aan de Golf van Genua. De tent zette je feitelijk op de zeekade. Hadden we in Frankrijk bijna de hele dag door de regen gereden, nu was de lucht redelijk helder en stond er een fijn rustig windje dat de wolken uiteen waaide. De volgende dag reden we eerst een stukje door de heuvelachtige omgeving en stelden vast dat Italië wel eens een prachtig land zou kunnen zijn.

Vroeg in de middag bereikten we ons eerste serieuze doel in Italië: Pi_blanksa en in het bijzonder de scheve toren. We sloegen de tent op aan de kust bij Pisa in het plaatsje Tirrenia. Met allemaal hele hippe strandtenten in de buurt; hier moet je des zomers als veertiger denk ik niet komen.

Een gemiddelde toerist komt naar Pisa voor het Piazza del Duomo en Campo dei Miracoli. Daar staan de vier opvallende gebouwen:
het Bapsterium -met de bouw werd in de 12e eeuw begonnen, maar pas in de 14e eeuw is het gebouw gereed gekomen;
de Dom van Pisa -vanaf 1064;
de Camposanto -dit betekent zoiets als heilig veld omdat het oorspronkelijk een ommuurde begraafplaats was (12e eeuw) en in de 13e eeuw verder uitgebouwd als klooster;
de Toren van Pisa. Het meest bekende gebouw. Het gebouw werd in drie fasen gebouwd: in de jaren '70 van de 12e eeuw, in de jaren '70 en '80 van de 13e eeuw en, om het zaakje in stijl af te ronden, in de jaren '70 van de 14e eeuw. Mede hierdoor is de toren scheef gaan staan. In één keer bouwen had de toren waarschijnlijk niet doorstaan. Wel mooi om te zien is dat de toren hierdoor ook krom is geworden, met probeerde immers recht door te blijven bouwen.
Overigens zijn we daarna naar de Piazza dei Cavalieri (laten we zeggen Ridderplein) gewandeld, ook een prachtig plein.
De terugweg naar de kust leidde ons langs een bijzondere kerk: San Pietro a Grado. De kerk die we nu zien is gebouwd in de 10e eeuw, gerenoveerd in de 11e en 12e eeuw. Het bijzondere van de plek is dat volgens de legende zich hier in de oudheid de haven van Pisa bevond en dat Sint Pieter -voor de katholieken de eerste bisschop van Rome- hier in 44 aan land kwam. Overigens een prachtige kerk. In de kerk is een archeologisch hoekje, toen wij er waren was men echt aan het graven. De huidige kerk is namelijk gebouwd op de restanten van een kerk gebouwd in de 8e/9e eeuw; die was weer gebouwd op een zeer vroegchristelijke kerk en deze kerk was weer gebouwd op Romeinse civiele fundamenten. Genoeg te bekijken dus.

Campo dei Miracoli

De dag daarna bezochten we Lucca. Een prachtig plaatsje om lekker doorheen te wandelen. Het stad werd reeds gesticht door de Etrusken. Gezegd wordt dat dit is af te zien aan de rechte lijnen -het schaakbordpatroon- die de bouw van de stad kenmerkt. De Romeinen hebben dit van de Etrusken overgenomen. De belangrijkste bezienswaardigheden zijn de vestingmuur en een drietal kerken (dom van San Martino, de San Michele in Foro en de basiliek van San Frediano).

Toscane zat erop; het volgende reisdoel was Rome. Op aanraden van een collega reden we niet onmiddellijk naar Rome, maar naar Bracciano, gelegen aan het gelijknamige meer. Prima camping, ook gelegen aan het meer. In de zomer zal het er wel stampvol zijn, maar nu zeker niet. Wel erg veel Hollanders. Vooral voor Sytze heeft dat voordelen, want die kon heerlijk spelen met andere kinderen die hij kon verstaan. Wat geweldig was: op de camping verkochten ze kaartjes voor het openbaar vervoer naar Rome (trein en bus). Prijs: €6,- per stuk, de hele dag geldig. Werkelijk waar. Op naar Rome. De trein en metro brachten ons naar het Colosseum. Sytze wilde daar heel graag heen, want dat kende hij natuurlijk uit, daar zijn ze weer, Asterix & Obelix. We besloten kaartjes te kopen en naar binnen te gaan. Een hele belevenis voor een 7-jarige. Daarna wandelden we over het Forum Romanum en via Santa Maria sopra Minerva kwamen we bij het Pantheon. Na het Pantheon hebben we nog wat rondgekeken. We waren toen vijf uur verder en de kleine man had zich kranig gehouden, maar nu was het genoeg. We gingen terug. Eén dagje Rome… Vanzelfsprekend wilden we ook nog wel wat anders bezoeken, dus we besloten ook Viterbo te bezoeken. Een prachtige stad met een fraai middeleeuws gedeelte en natuurlijk de pauselijke middeleeuwse ambtswoning. Viterbo was een belangrijke stad gelegen in de Kerkelijke Staat. Deze staat omvatte in de middeleeuwen en tot ver in de 19e eeuw een groot gedeelte van Midden-Italië. De pausen bedreven lange tijd echte wereldlijke politiek als bestuurders van een echt land.

(later meer)