2007
Laatste wijziging op 29.03.2009
Jean Tinguely
en Théophile-Alexandre Steinlen
Al geruime tijd zijn de dynamische kunstwerken van Tinguely
(1925-1991) te bewonderen in de Rotterdamse Kunsthal.
De expositie draagt logischerwijs de naam Alles beweegt!. Op de
begane grond vergezeld door Steinlen
(1859-1923) met de expositie Meester van Montmartre. Dan is
een reisje Rotterdam natuurlijk meer dan aantrekkelijk. Met de kunstenaar-buurman,
z'n kinderen en m'n eigen zoontje gingen we op pad. Vooral de machines
kan ik aanraden, ook voor de kinderen. Zo ontdekte m'n zoontje (6) in
de door Tinguely ontworpen ballonnenbak dat je zelf een onmisbaar onderdeel
kan zijn van een kunstwerk. Dat zijn nog eens ontdekkingen.
Steinlen is in de wiki niet in het Nederlands te raadplegen. Ik zal de
pagina één dezer dagen vertalen.
Steinlen
Tournée
du Chat Noir, 1896
Jean Tinguely
1985
Commentaar?
Dez Mona
Na het concert van de New
Model Army -'t is wat gedateerd, maar nog altijd goed- in de Melkweg
stond op kerstavond een nieuwtje op het programma, namelijk het Belgische
Dez Mona. Ze stelden
niet teleur. Goede band, uitstekend optreden. Vanzelfsprekend zullen veel
van mijn vrienden me weer intellectueel snobisme aanmeten -ja mensen,
het is geen makkelijke muziek, Herman Brusselmans zou er gehakt van maken,
die houdt meer van bijvoorbeeld The Simple Minds, gniffel. Ieder z'n smaak.
Concertmaat Henk stuurde fijn een aanbevelingsmail rond en die neem ik
hieronder integraal op als antwoord op de vraag:
What the fuck is Dez Mona?
De kern van Dez Mona is het duo Gregory Frateur en Nicolas Rombouts. Een
opmerkelijk duo want Nicolas zat in de jazzklas van het conservatorium
van Antwerpen terwijl Gregory een opleiding kreeg als schrijnwerker. Toch
ontmoeten ze elkaar en ontdekken ze een gemeenschappelijke liefde voor
jazz, drama en spirituals. In 2003 treden ze voor het eerst samen op in
de Brusselse Recyclart. Het smaakt naar meer. Dat wordt eerst een heel
eigen interpretatie van gospel en negro-spirituals. Niet toevallig doen
ze ook allebei mee aan "Goddam" (2006), het hommage-project
voor Nina Simone
waaraan ook zangeres Tutu Puoane, pianist Ewout Pierreux en trompettist
Sam Vloemans meewerken.
Na het verschijnen van het debuutalbum "Pursued Sinners" (2005)
breidt het gezelschap langzaam uit tot een vijfkoppig ensemble getalenteerde
muzikanten. In deze bezetting komt "Moments of Dejection and Despondency"
(2007) tot stand, een volwaardig studioalbum. Het is geen jazz of rock,
en ook zeker geen makkelijke muziek. Vanuit een jazzachtergrond wordt
er strak en passioneel gemusiceerd, terwijl de teksten gaan over moedeloosheid,
depressie, en de zoektocht naar een sprankeltje hoop.
Dez Mona heeft een uniek geluid dat je doet luisteren op het puntje van
je stoel. Dat heeft veel te maken met die bijzondere stem en dictie van
Gregory Frateur. In een radiointerview vertelt hij: "Ik denk dat
dat voornamelijk te maken heeft met het feit dat ik op mijn zeventiende
ben beginnen zingen en dat ik naar mijn persoonlijkheid op zoek ging,
om op die manier zo goed mogelijk de dingen te vertalen met mijn instrument.
En door daar constant mee bezig te zijn en naar veel dingen te luisteren,
ben ik tot deze stem gekomen. Ik ben ik trouwens nog altijd bezig met
die te ontwikkelen. Ik denk dat je echt naar je eigen stem moet op zoek
gaan." En in een interview met De Standaard zegt hij: "Ik ben
van nature gefascineerd door het aftasten van grenzen. Onder invloed van
stemkunstenaars als Diamanda Galas ben ik beginnen experimenteren. Een
speciale opleiding heb ik nooit gehad, maar ik volgde wel workshops bij
stemkunstenaars als Meredith Monk en Sainkho Namtchylak. Zij hebben mij
enorm gestuurd en diverse technieken aangeleerd. Ik leerde ook het belang
van stiltes. Er moet rust zijn voor de chaos. Stilte voor de storm."
Referentiepunten zijn o.a. Antony
(van de Johnsons) en Gavin
Friday (zelfs Virgin
Prunes worden regelmatig genoemd!).
Dez Mona
op Myspace.
De Div
Bij toeval ontdekte ik een webpagina
waar ik de digitale versie van een elpee bleek te kunnen downloaden waarnaar
ik al jaren op zoek was, namelijk Europa is Hier van de Delftse
popband De Div. Op de startpagina staat een verwijzing naar meer informatie
over De Div. Leuke band hoor. Als ik het hoor denk ik nog altijd "wat
een aardig geluid, wat een aardige teksten". Uiteraard enigszins
gedateerd, dat is logisch. Europa is Hier stamt uit 1982 en Open Zee uit
1984.
Open
Zee
Commentaar?
Monsterlijke
auto's,
deel 1
Het heeft even geduurd, maar op een bepaald moment viel het me op dat
auto's steeds groter worden. Het viel me steeds meer op. Maar ze vallen
niet alleen op door grootte, maar vooral door monsterlijkheid, door absolute
lelijkheid. Uitzonderingen daargelaten, ik heb ooit een redelijke mooie
grote auto gezien, maar kan dan nooit het merk onthouden. Het was iets
Aziatisch, misschien kom ik er ooit nog op...
Maar wat is in mijn ogen (ik weet dat velen het niet met me eens zullen
zijn) dan zo'n lelijke potsierlijke werkelijk monsterlijke auto? De hieronder
afgebeelde. Let vooral op die voorkant. Ik kan niet geloven dat mensen
dit mooi vinden. Maar dat heb ik mis, ik zie ze steeds vaker...
Foto
komt van de Chrysel site (klip op de auto)
Commentaar?
Manuala
op Arrow Classic Rock
Gezeten achter het computertje hoorde ik het programma Storing
(BNN) gepresenteerd door -de best wel getalenteerde maar veel te magere-
BN'er Sophie
Hilbrand. Ik moest even opzoeken hoe ze ook alweer heette hoor, ik
ben toch wat wereldvreemd blijkbaar. Daarin werd Manuela
Kemp geïnterviewd. Zij presenteert met ingang van deze week het
programma Rock Temple op Arrow
Classic Rock. Gelukkig liet Manuela direct weten dat ze tot diep in
de nacht gegevens over de plaatjes die ze gaat draaien moet opzoeken -ik
vermoed dat ze tevens op moet zoeken wat er zoal aan Classic Rock bestaat
naast U2 en de Dire Straits (dat ik deze laatste band weer eens intyp
blijft me verbazen, gelukkig moet ik wel gelijk een boer laten). De verwachtingen
waren dus niet al te hoog gespannen toen Sophie een klein popquizje uit
de hoge hoed toverde. Je voelde Manuela denken "shit, shit, ik kan
niet terug, nu maar hopen dat het iets is van U2 of de Dire
Straits". Maar helaas, de redactie van Storing wilde bloed zien,
dus namen ze wat onbekendere bands (haha), namelijk Deep Purple
en Led Zeppelin. Eerst kwam Deep Purple aan de beurt met Woman
from Tokio. Het is natuurlijk een vreselijk nummer, maar ja, adel
verplicht. Het bleef niet stil, maar het antwoord kwam niet. Vooruit,
kan gebeuren. Het tweede nummer was Immigrant Song van Led Zeppelin.
Nou ja, de titel is best lastig, maar de band moet je als DJ van Arrow
Classic Rock toch herkennen. Mijn conclusie is dan ook: op de radio als
DJ werken is gewoon vooraf wat uitzoeken en dat op een zo natuurlijk mogelijke
manier voorlezen. Waarom ook niet. Manuela heeft een mooie stem voor de
zender. Verder moeten we ons vooral geen illusies maken. Werken bij de
media vraagt echt niet om kennis van zaken, dat mag je meer verwachten
van chirurgen, piloten en juristen. Misschien vind ik wel dat iemand die
zo goed kan zingen gewoon tijd moet besteden aan, inderdaad, Zingen!
Nog iets over Arrow. De omroep beweert op zijn openingpagina dat The
Joshua Tree "wellicht het meest indrukwekkende album van U2 is".
Daarmee laat de omroep zien dat het té 'middle of the Road'
is. Iedereen die de opmars van U2 meemaakte weet natuurlijk dat Boy
en met name October de indrukwekkende albums van U2 zijn. Bij October
viel ik werkelijk van m'n stoel. Zoiets had ik nog nooit gehoord!
Commentaar?
Omdat onze Amsterdamse rockhelden -waarvan één woonachtig in Arnhem, maar wie maalt daarom- van de formatie Tunnelfist een optreden verzorgden in de knusse Berlijnse Kneipe Anno 64, vertrokken we met zeven man richting de Duitse hoofdstad. Een aantal was bekend met een Duitse familie aldaar. Zij bewonen een mooie stadsvilla en stellen deze graag ter beschikking aan een groepje wat slonzige stevig innemende Hollanders. Waaraan toegevoegd moet worden dat een aantal van hen van de scheppende soort is en daar hebben veel mensen een zwak voor. Volledig kosteloos, de gastheer schenkt gul en heeft tevens een keer geweldig voor ons gekookt. Want deze Duitse familie leidt een firma die catering verzorgd voor grotere groepen mensen en daarnaast speciale thema's rondom eten verzorgd. Zo hadden ze net daarvoor nog voor de kanselier en andere Duitse politieke kopstukken gekookt. Dan kan je uiteraard een aardige maaltijd voorzetten.
Uitzicht uit ons
onderkomenDonderdagavond om 19:00 arriveerden de eerste drie. Bier en sigaretten werden tevoorschijn gehaald en aangebroken. Tussendoor nog even eten. De Duitse gastvrouw legde ons vier keuzes voor. Eén betrof de vlakbij gevestigde Duits-Oostenrijkse eetgelegenheid Louis. Wij suggereerden natuurlijk onmiddellijk dat het beter Restaurant Anschluss had kunnen heten, waarmee je in het huidige Duitsland gewoon de lachers op de hand krijgt. Voor de deur kreeg de gastvrouw toch last van twijfel. Blijkbaar wordt de goed opgeleide succesvolle Berlijnse vrouw liever niet in een dergelijke Stube gespot. Nu, wij wel dus we duwden haar naar binnen. Het werd één maal hertenreet of zoiets en twee maal rundvlees voor de Hollanders en voor de Duitse kant twee kleine schnitzels. En dat is het mooie aan de Duits-Oostenrijkse keuken: de schnitzels zijn gigantisch. Wanneer je een grote bestelt, schijnt de schnitzel boven de kilo te wegen en wanneer je deze dan helemaal opeet hoef je niet te betalen. Een mooi aanbod, maar de kleine is al te groot voor een normaal mens.
Daarna weer even zitten en om 1:00 's nachts arriveerden de andere vier. Ja, daar moest natuurlijk op gedronken worden. Zo schoof na vieren iedereen ergens in huis zijn slaapzakje in -met een flink stuk in de hol, de één wat meer dan de ander. We sliepen allemaal wat uit, met uitzondering van onze universitair docent architectuurgeschiedenis, want die moest er natuurlijk op uit om de stad grondig te bestuderen. De anderen besloten tot een goedgemutste mars door het voormalige Oost-Berlijn, te beginnen in het Treptowerpark. Aangelegd in de 19e eeuw (1876-1888) naar een idee van de toenmalige 'stadsgroendirecteur' Gustav Meyer. Onze aandacht ging vooral uit naar het Sovjetrussische gedenkteken voor de gevallen rode soldaten in WO-II. Ik meen dat dit is aangelegd door de Oostduitsers als dank aan de Russische bevrijder. Om na vele kilometers lopen en een stukje S-Bahn te belanden in een Kneipe. Daarna zurück en op zoek naar eten. Het werd een aardige Italiaan. Omdat ik de volgende dag tijdig in de benen wilde, besloot ik tijdig te bed te gaan.
Treptower
Park En wat werd het de volgende dag? Eerst het Gemälde Museum, daarna het Pergamon (de links verwijzen naar Wikipedia omdat de info daar beter is). Tussendoor treinde ik nog naar Köpenick. Ik wilde een wedstrijd van Union Berlin uit de 3. Liga bijwonen. Weer had ik de grootte van Berlijn weer eens onderschat en kwam uiteindelijk aan het einde van de eerste helft bij het stadion aan. Ik besloot terug te keren en alsnog voor het Pergamon te kiezen.
Het Gemälde Museum is gevestigd in een enorm nieuwbouwpand nabij de Potsdammer Platz. Het gebouw is niet mooi om te zien, binnen doet vooral het behangetje de wenkbrauwen fronsen. Vreemde onduidelijke kleurtjes ontsieren de muren. Aan de schilderijen ligt het niet. Vooral de werken van Jan Steen, Jan van Eijck en Gerard Dou trokken mijn aandacht. Een fraai hoekje Vlaamse en Hollandse meesters.
Het Pergamon herbergt een volledige tempel uit de antieke Griekse stad Pergamon, gelegen in het huidige West-Turkijë.
's Avonds mochten de sterren van Tunnelfist los gaan. Een erg leuk optreden, de mannen speelden het vuur uit de sloffen. De aandacht blijft natuurlijk beperkt, maar de aanhouder wint. Daarna nog even fijn de voetjes van de vloer.
En zo zat het erop. Zondag bleef ik even rustig rondhangen in ons riante Berlijnse onderkomen, waar anderen nog even snel met de auto de door henzelf bedachte Christiane F.-tour meepakten. Een succesvol uitstapje in een hele prettige stad.
Tunnelfist
speelt! Liars
en de Kift
Gisteren naar de Liars
uit Los Angeles, USA, geweest. Een bizarre ervaring vond ik het. Goed?
Je mag ook wel eens twijfelen aan iets. Ik ben niet vies van ontoegankelijke
muziek, maar daarin heb je degradaties. Er werd hier veel van de toeschouwer
gevraagd. Maar ik ga toch de studio-opnamen eens wat beter beluisteren.
Hier
kun je een recent nummer horen. Kijken kan ook, maar dat raad ik af wegens
lelijk. De clip is niet bepaald van het niveau Anton Corbijn, maar we
hebben hier dan ook niet te maken met grootverdieners.
Vrijdag staat mijn favoriete band de Kift
weer op het menu. Ik heb ze laatst al in P3
in Purmerend gezien en dat smaakte naar meer. Ik heb het al eens vaker
geschreven in de blog, maar nogmaals: kijk op de webpagina van de Kift,
klik op menu en dan op agenda. Je ziet dan onder meer dat ze vrijdag optreden
in de Melkweg. De Kift
komt een kolkend Thialf toe, maar laten we beginnen met een eivolle Oude
Zaal van de Melkweg.
Blauwgras (De Kift)
Nog niet zo heel lang geleden lag er in een buitenwijk van de stad een
oude man op sterven. Hij had net z'n dochter de straat opgestuurd om de
eerste de beste voorbijganger naar binnen te halen om hem de laatste biecht
af te nemen. "Helaas", zei de voorbijganger, "ik ben tot
het afnemen der biecht door God niet gemachtigd, maar wellicht kan ik
door de kunst die ik dien uw ziel van haar last bevrijden en uw laatste
ogenblikken verlichten". Toen zei de man: "Ik zou graag M nog
eens zien op de dag dat ik haar voor het eerst ontmoette en ze van verwarring
een kan melk uit haar handen liet vallen. En ik zou de tuin nog eens willen
zien zoals hij eruit ziet in het voorjaar; hoe ergens uit de hoogte reeds
warm licht omlaag valt en aan de takken van de bomen de appelbloesems
bloeien"
"Luister maar", zei toen de voorbijganger
Blauwgras Zie je het voor je Zie je de dag dat je M ontmoette? M Het was
winter De hemel was doorzichtig als blauw gras en ze lachte.
Ze lachte Zie je het voor je Hoe de nacht van zwart naar blauw geworden
is? En in de hoogte Hoe aan de takken van de bomen in de tuin de appelbloesems
bloeien.
Ik zie het voor me Zie je het voor je? Hoe de eerste zonnestralen op de
stenen muur gevallen zijn Ik zie het voor me
De hemel wordt steeds hoger, steeds blauwer, steeds hoger...
De
Kift, persfoto van De Kift
Hagensopdemiddag
Bij dit
programma hoorde ik vanmiddag de Rotterdamse advocaat Deniz Urcun, die
zich zeer verbolgen uitliet over het feit dat wij in Nederland het enige
Europese land zijn met echte levenslange gevangenisstraf. Waar precies
de verbolgenheid vandaan kwam weet ik niet. Wel dat het een raar gesprek
was. De heer Hagens had zich slecht verdiept in het onderwerp, maar de
Grote Pleiter voor de afschaffing van, ja van wat, nou ja, de ECHTE levenslange
gevangenisstraf, kon bijvoorbeeld geen antwoord geven op de eenvoudige
en toch voor de hand liggende vraag hoeveel mensen nu in de bajes zitten
met een levenslange gevangenisstraf. En het is heel simpel om dat even
op te zoeken. Wel zo fijn bij een discussie op de radio.
Ik zal de mijnheer die als Grote Pleiter en daarmee ook als Deskundige
werd neergezet -waarom anders op de radio- even helpen met wat basale
kennis. Altijd handig om iets te weten over je Grote Levensdoel. Alhoewel,
2007, zaken zijn zaken, beroemde advocaten... Nou ja.
Op de website
van het NOS-journaal staat in een bericht,
dd. 4 september 2007 (vrij recent dus) dat er sinds 1954 35 mensen levenslang
hebben gekregen. De langst vastzittende zit sinds 1982 vast, dus "pas"
25 jaar. Het gaat om Koos H. Hij martelde, misbruikte en vermoordde 3
meisjes. Het is dus maar de vraag of van de huidige tot levenslang veroordeelden
echt iemand levenslang zal vastzitten, dat is maar afwachten. En laten
we eerlijk zijn, die kans is vrij klein. het bericht bevat nog veel meer
aardige wetenswaardigheden.
Wikipedia meldt nog dat in Oostenrijk, Denemarken, het Verenigd Koninkrijk,
Finland, Duitsland, Polen, Zweden, Rusland en Italië levenslang bestaat,
maar dat in de praktijk nooit iemand levenslang vast zit. Levenslang wordt
daar uitgesproken voor onbepaalde tijd. In theorie zou dit dus kunnen
betekenen dat iemand zijn hele leven lang vastzit. Dat het nog nooit zover
is gekomen wil niet zeggen dat het ook niet kan. Of zie ik dat verkeerd?
Dat is ook praktijk, maar geen formele wet.
Overigens meldt wiki ook nog dat Estland dezelfde wetgeving als Nederland
heeft.
Dit is toch allemaal vrij makkelijk op te zoeken.
Commentaar?
Salem
Samhoud
Een baas van een adviesbureau. Alles is positief, alles is mooi, in alles
het beste willen zijn is het credo van deze man. Dat althans hoorde ik
in Casa Luna, tussen 12 en 1 's nachts op radio 1 bij de NCRV. Hieronder
de aankondiging, dan weten we meteen waar het over gaat.
Vandaag: Salem Samhoud
Hij is wereldverbeteraar én bedrijfskundige, doceert op Harvard
en heeft een eigen adviesbureau &Samhoud. Daarnaast is Salem Samhoud
de initiatiefnemer van Visie21, een groot project waarin Nederlanders
nadenken over de huidige staat en toekomst van het land. In gesprek met
Klaas Drupsteen vertelt Samhoud wat hem tot een vrijdenker en een idealist
heeft gemaakt.
Slimme man denk ik hoor, een combinatie tussen het Beste Jongetje van
klas en Emil Ratelband. Alles moet goed zijn. En dan draait hij een plaatje,
iets van "ik hou van Nederland" want het is natuurlijk ook de
man van de hoge ambitie. Alles voor het werk, succus maakt blij en gelukkig,
gnuif. En daar hoort blijkbaar wat nationalistisch gewauwel bij. Als het
maar wat oplevert voel je dan. Er passeert een zeer slappe persiflage
van "16 miljoen mensen". Slecht. Slééécht.
Heel slecht. Dat mag dan waarschijnlijk weer wel. Als het over kunst gaan
mogen we bij mijnheer Samhoud wel schaamteloos aanklooien. Tja, het is
niet de core business hoop ik dan maar, maar het zou hem wel sieren als-ie
daar de lat ook wat hoger voor zou leggen. Tjakkaaaa!
IJsbrand,
de ideale klant van de Staalbankier anno 2007
Waren de Staal Bankiers ooit de bankiers voor de Geweteloze Ondernemer
(de Bul Supers uit Bommel) of de Ondernemer die werkelijk alleen aan Geld
Kan Denken (de Beurskrakers uit Tom Poes), de nieuwe Staalbankiers
zijn er voor de Man van de Wereld. Aan de ene kant verrijkt hij zich,
aan de andere kant doet hij wat terug. Een mode hé. Het laatste
natuurlijk wat minder dan het eerste, het moet wel gezellig blijven.
Ik stoorde en stoor me er vreselijk aan en zag dat Jan Blokker er een
column
over heeft geschreven.
Want IJsbrand denkt niet alleen aan geld, driewerf neen! Hij geeft ook
financieel advies aan de armen of zoiets... Iets met kinderen natuurlijk.
Hij denkt dus wel alleen aan geld, maar ook voor de armen ver weg hé.
Hij was een succesvol (natuurlijk, alles klopt) iets bij één
of ander uitzendbureau (?!). Maar schuld kwam tot hem. Hij had
ontdekt dat hij een Gewetenloze Grootconsument is,een Nietsontziende Milieuvernietiger,
een Kontkruiper die voor zijn carrière z'n Eigen Kinderen 18 jaar
heeft verwaarloosd. Maar het afkopen is gelukt: hij is bij één
of andere stichting beheerder geworden van de centjes. En die centjes
wil hij beleggen om er meer centjes van te maken. Voor het Grote Goede
Doel. En nu beleggen de Staalbankiers, echt waar, hun geld in Schone Eerlijke
Fondsen. Want IJsbrand belegt zijn eigen geld al via de Weet-ik-veel-Bank
in wapens, olie en Japanse Tonijnvissers. Daar heeft-ie een fortuintje
mee opgebouwd. Altijd succesvol natuurlijk. Wat hij aanraakt wordt Goud.
Maar je moet natuurlijk ook wat Goeds doen...
Wie bedenkt een dergelijke doorzichtige reclame? Ik krijg buikpijn, ik
voel wat omhoog komen, een teiltje...
Commentaar?
Mijn 6-jarige zoontje zit in een stadium dat hij wil weten wat de langste man ter wereld is, wat ueberhaupt het grootste ding van de wereld is, hoeveel vuisten er in de aarde kunnen en wat de rijkste man ter wereld is. De meeste antwoorden kan ik uiteraard niet direct geven, dus zoeken we dat op, maar het antwoord op de laatste is natuurlijk voor de hand liggend: Bill Gates. Alhoewel er geruchten gaan dat een zekere Carlos Slim de rijkste is. Maar die lui uit corrupte landen met Zwitserse liasions tel ik liever maar niet mee -hoe transparant zijn deze lieden? Straks moet ik nog uitleggen dat de rijkste man een mijnheer is die vrouwen en drugs verplaatst en verkoopt, liever niet.
Uiteraard wil mijn zoontje dan weten hoe het komt dat mijnheer Gates zo rijk is geworden. Ik vertel hem dan dat mijnheer Gates een programmaatje heeft gemaakt waarmee je de computer kunt gebruiken en dat iedereen met een computer dat min of meer moet gebruiken, voor het gemak en dat je dan heel rijk wordt. Want iedereen koopt het. "Maar kan je dan de computer niet op een andere manier gebruiken?" vraagt hij. "Ja" zeg ik dan en ik laat hem zien dat ik de computer ook op kan starten met het programmaatje met de pinguïn, in mijn geval knoppix. "Waarom gebruiken mensen dat niet altijd dan?" Ik leg dan uit dat het lastig is wanneer iedereen maar verschillende dingen gebruikt. Dan kan niet iedereen op dezelfde manier dingen bekijken. Om te laten zien dat-ie het snapt zegt-ie: "dus je hebt de Windows en dan maak ik iets dat bijvoorbeeld (en hij noemt een geweldige naam waarvan ik zeg dat moet je zeker gebruiken later en dat ik hier niet ga noemen anders gaat iemand anders het gebruiken (-: ) xxx heet en dan kan ik ook rijk worden. "Nou ja" leg ik wat sombetjes uit (vrije markt leidt tot monopolisme) uit, "dat niet direct, maar als jouw programmaatje nu misschien wel aardig is en mensen gaan het wat vinden komt er op een bepaald moment een mijnheer (zouden er vrouwen werken, volgens de reclame wel, maar ik geloof er niks van) van Windows en die koopt het van je. En hij zorgt ervoor dat het zoveel is dat je altijd ja zegt. Maar ik heb toch liever dan hij wat anders wordt. Het mag best concreet zijn, maar computerprogrammeur... Ik weet het niet.
Bill, foto NRC op internet
Robert
Wadlow, 2,72 meter (foto www.maniacworld.com)Door het bescheiden voorbij gaan van de verjaardag kreeg ik vooralsnog twee cadeautjes.
Eén boekje over tien fietsroutes in Nederland met verblijfplaatsen. Gezien de allure van de onderkomens duidelijk gericht op de veelvermogende en van te veel vrije tijd genietende generatie voor mijn generatie. Al hoop ik natuurlijk dat dit voor mij ook nog is weggelegd.
En een boekje over de Kale Berg en fietsers weten dan genoeg: de Mont Ventoux. Nu moet ik er wel tegenop fietsen, er is geen ontkomen meer aan.
Dit is een embleem van de 41e Afdeling Veldartillerie, een onderdeel van de Koninkljke Landmacht.
Naar
Ajax
Een buitenkansje bracht me naar de wedstrijd Ajax-Heerenveen. Kenners
lieten weten dat dit een interessante wedstrijd zou worden. Vorig jaar
verloor Ajax in de Arena met 0-1 van de "Friezen" (zoals bekend
is er maar één echte Friese Club en dat is Sport Club Cambuur
Leeuwarden), dus het zou een spannende wedstrijd worden. Niets bleek minder
waar, Ajax speelde niet
goed, maar was veeeel te sterk. Heerenveen
viel me erg tegen. Het spelen zonder spelers als Hansson, Nilsson, Waterman
en de problemen rond de niet spelende Afonso Alves hebben de ploeg niet
ongeschonden gelaten. Heerenveen kwam nog wel voor, maar Ajax boog ongeveer
in de laatste minuut van de 1e helft met twee doelpunten de stand om.
Omdat er direct na de rust nog één bijkwam was de wedstrijd
eigenlijk in een minuut of 10 gespeeld.
Maar wat mij natuurlijk meer opviel was de entourage. Ik was één
keer eerder in de Arena geweest -in een lege welteverstaan, met een uitstapje
van mijn werk. Vroeger kwam ik wel in De Meer en ging naar Europacupwedstrijden
in het Olympisch Stadion. Ik moest dus even hééél
diep nadenken wanneer ik voor de laatste keer naar een wedstrijd van Ajax
was geweest. Het was op 11 mei 1988 en wel de Europacup II finale. In
het Stade
de la Meinau in Straatsburg werd met 0-1 verloren van Mechelen na
een doelpunt van Piet den Boer, nota bene een Nederlander. Wat me vooral
nog bijstaat is de snelle rode kaart voor Danny Blind, het missen van
een Grote Kans door John Bosman en het traangas van de Franse politie
-ik weet nog steeds niet waarom ze die gebruikten.
Danny Blind vloert Marc Emmers en krijgt rood (links Jan Wouters).
Foto van voetbalstats.
19 jaren waren dus voorbij gegaan. In de tussentijd ben ik wel naar wedstrijden
van Cambuur en Willem
II geweest (mijn partner komt uit Tilburg en dat is een prettige stad
en Willem II een sympathieke club), maar heb de club waarvan ik toch altijd
supporter ben geweest niet meer bezocht. De Arena is indrukwekkend, maar
ik begreep ook wel weer waarom ik niet zo graag naar voetbalwedstrijden
ga. Het is wat saai, het publiek is wat tam, het geouwehoer om me heen
was groot. Achter me zaten drie vrouwen (echt waar) twee keer drie kwartier
aan één stuk door te lullen. Ze hadden het over van alles
behalve voetbal. Ik vind dat raar, maar het is ook wel weer een beetje
typisch Ajax misschien.
De
opstelling van Ajax in 1988 (ziet er best goed uit): Stanley Menzo, Danny
Blind , Frank Verlaat (Hennie Meijer ), Jan Wouters, Peter Larsson, Arnold
Scholten, Aron Winter, Arnold Mühren, John Van 't Schip, John Bosman
(Dennis Bergkamp), Rob Witschge.
Het Natuurlijk
Museum
Dit stukje gaat over zoontje Sytze. Ik zou toch zweren dat hij z'n naam
had meegegeven. Er werd zelfs een foto van ons genomen. 't Is alweer even
gelegen, maar toch leuk voor later.
Natuurlijk Museum
29 juni 2007 - Cheryl Ching-Yong
Natuurlijk Museum in de Witte de Withstraat 139 begroette woensdag 27
juni de duizendste bezoeker. De jonge klant - zijn naam is helaas onbekend
gebleven - had zijn vader meegebracht.
Foto: Natuurlijk Museum
Zelf kwam hij voor de tweede keer naar de wondere wereld in het museum
kijken. Het ongewone museum is gericht op de natuurlijke historie, kunst
en verzamelwoede. Zaterdag 30 juni is de laatste dag in het korte bestaan
van het Museum, onderdeel van het programma van Juni Kunstmaand in De
Baarsjes.
Kijk hier
voor de webpagina over het Natuurlijk Museum, met een prachtig filmpje,
het kijken waard.
Foto: Natuurlijk Museum
Commentaar?
De
Duinen
Terug van vakantie. Frankrijk en de kop van de Noord-Hollandse kust. Dat
laatste is erg aan te raden als je ook bij minder warm weer van zee houdt.
Het was de bedoeling een rondje Zuiderzee te fietsen met Sytze voor de
eerste keer zelf op de fiets (een Trek
USA K20), maar er werd Pfeiffer vastgesteld bij het ventje. Dat verklaarde
waarom hij de laatste tijd nogal hangerig en inactief was. Dus een rustige
vakantie. Huisjes huren dus. Maar daarover later meer. Ik ben namelijk
heen en weer getrapt. Omdat het me handig leek de Noordzeeroute te volgen
(LF1) reed ik door de duinen. En daar ging het mis. Ik had natuurlijk
wel een bordje gezien dat ik daar ergens voor een stukje duinen moest
betalen, maar ach je trapt alleen maar in een streep met een kilometertje
of 30 (er was Zuid 4 tegen) door naar Wijk aan Zee. Helaas, ik werd aangehouden,
weet niet precies waar. 50 eurootjes boete. De man vroeg waarom ik geen
kaartje had. Natuurlijk had ik geen zin te zeggen dat stoppen zo verzurend
is voor de benen en me geen betaalapparaat was opgevallen -dat laatste
klopte, dus hield ik het maar op "niet aan gedacht." Het blijft
altijd wennen wanneer je in de Amsterdamsche Baarsjes woont, waar je dagelijks
tientallen van dit type (of erger) strafbare feiten ziet en waar er alleen
boetes worden uitgeschreven bij fuiken met tientallen agenten (hier stonden
er twee, dapper) om voor dit soort feiten een boete te krijgen. En ik
accepteer de autoriteit volkomen, dat moet worden gezegd. Ik ben dan ook
een warm voorstander van meer gezag, zeker wanneer dit gezag gehuld is
in betrouwbare rechtgesnaarde bruine kleuren. Er was duidelijk sprake
van een leraar-leerling verhouding en de leerling moest vragen en de boete
uitschrijven. Even bracht ik de leerling aan het twijfelen door aan te
geven dat ik een pas heb voor de Waterleidingduinen (van mijn werk namelijk,
dat is makkelijk). Hij zei: "dat verklaart misschien iets".
Maar ik zag de leraar in mijn ooghoeken het hoofd schudden (geloel, uitschrijven
die prent). Gelijk heeft-ie. Ik bevind me hier namelijk in het Noordhollandsch
Duinreservaat. "Het is dom, zei ik en ach, geld speelt geen rol
om Olivier B. Bommel maar even te citeren". "U vat het sportief
op" liet de jonge boswachter weten. Dat zal inderdaad wel eens anders
gaan dacht ik nog. En 50 euro is best veel. Een jaarkaart kost een tientje...
Doping
Iemand wees me erop dat doping misschien een woord is afkomstig van het
woord doop. Ik heb even op wikipedia gekeken en inderdaad.
"Het woord doping is waarschijnlijk afgeleid van een 17e-eeuws Nederlands
woord voor dikke saus, doop. Met dat woord werd door Nederlandse kolonisten
in Nieuw-Amsterdam een opwekkende saus aangeduid die ze van plaatselijke
indianen hadden gekregen. Engelse kolonisten namen het woord over, en
via de betekenis 'dikke substantie' werd het in het Amerikaans-Engels
vanaf het einde van de 19e eeuw ook gebruikt als aanduiding voor semi-vloeibare
opium. Sindsdien verwijzen dope en doping naar verboden stimulerende of
verdovende middelen."
Lollig. Hier
en hier
staat meer.
Commentaar?
Tour 2007
(2)
Op de site van de VRT
las ik dat de Rabobank
extern onderzoek laat doen naar de gang van zaken rondom Rasmussen. Het
moet een onafhankelijk onderzoek zijn.
Maar mijnheer Van Schijndel laat alvast weten dat "de leugen over
zijn verblijfplaats geeft aan dat Rasmussen naar grote waarschijnlijkheid
doping heeft gebruikt" en "Rasmussen heeft de boel bedonderd,
dat feit ligt er. Dan is er maar één mogelijkheid: ontslag.
Ik heb ook begrepen dat het liegen over zijn verblijfplaats hem een derde
waarschuwing kost, waardoor hij sowieso door de UCI geschorst gaat worden."
Ja ja, een onafhankelijk onderzoek. Grote Waarschijnlijkheid en Doping.
Raad van Bestuur. Mijnheer Van Schijndel... De uitkomst staat denk ik
toch wel al een beetje vast.
Ik heb mijn zesjarige zoontje net uitgelegd dat Rasmussen de Tour 2007
heeft gewonnen en daar laat ik het ook bij.
Kijk
hier (en ga dan naar audio & video) een interview met Rasmussen,
waarin hij nog even uitlegt dat mensen die nooit aantoonbaar in verband
zijn gebracht met doping de Tour de France niet mogen winnen en mensen
die dokter Fuentes consulteren wel de Tour mogen winnen.
De drijfveer van de kwade genius Christian Prudhomme (foto) -die Theo
de Rooy dagelijks bedreigd schijnt te hebben- is mij niet duidelijk. Misschien
heeft Contador meer het uiterlijk van een tourwinnaar... Ik weet het niet.
Het kan natuurlijk zijn dat Prudhomme (de arbeidsgeschillenman...) graag
een Franse winnaar wilde, maar dan had hij nog 26 man de Tour uit moeten
chanteren. De eerste Fransman vinden we terug op plek 26, namelijk Stéphane
Goubert (A2R), dus dat was een gebed zonder einde...
Tour 2007
(1)
Ook ik wil me aansluiten bij de reeks mensen die Michael Rasmussen
zien als de werkelijke winnaar van de tour 2007. Een combinatie van Franse
volkshaat, machtsstrijd van de UCI versus de tourdirectie en oneindige
braafheid -neen- domheid bij die kneuters van de Rabobank hebben ertoe
geleid dat iemand die niet is betrapt op doping wordt beroofd van de verdiende
tourwinst. En die gaat nu naar Alberto Contador, een man wiens naam voorkwam
op de lijst van de bekende wonder- en dopingdokter Fuentes. Zijn naam
is er door list en advocatenbedrog afgetoverd. Als er iemand naar doping
stinkt is het deze luizige Contador. Maar zo werkt de tourdirectie niet.
De ASO doet haar naam in het Nederlands veel eer aan en roept alleen maar
dat de UCI haar dopingwerk niet doet. De ASO wel. Die stuurt een gele
trui drager met een verkeerde uitstraling naar huis en stelt een Fuentes-klant
aan als zijn Mooie Vervanger.
GODGLOEIENDE. WAT EEN SCHANDE.
Ik schaar me graag achter Tim
Krabbé, toch niet de minste. Dus ook namens mij:
Hulde en Gejuich voor Rasmussen, winnaar van de Tour
de France 2007!
Heden las
ik op de site van AT5 dit
bericht. Hier kunt u lezen dat de eerste alinea luidt: "In het Vondelpark
is zondagmiddag een klein hondje aan stukken gescheurd door een pitbull-achtige
soortgenoot, meldt een getuige." Allemachtig denk je dan. Het bleek
ook nog om een sneue poedel te gaan die met het hele gezin -dus ook de
kleintjes- aan het wandelen was. En hoe wrang ook: de mensen hadden de
hond geheel volgens de regels buiten een speelterreintje aan een hek aangelijnd.
De hond was dus én aangelijnd én werd buiten de speeltuin
gehouden. En toen kwam uit de struiken de gemene loslopende soort pitbull
die wel raad wist met dit poedeltje. Net het echte leven dacht ik nog.
Maar ik was, zoals dat hoort, geschokt. Wat dat dan ook moge wezen.
Alleen jammer dat later bleek dat de poedel niet aan stukken was gescheurd
maar er met wat hechtingen levend vanaf is gekomen. Dat zegt dan weer
iets over het journalistieke gehalte. Een getuige meldt iets en het wordt
klakkeloos neergekalkt. Zonder even nabellen.
Overigens kan ik iedereen een kat aanraden. Die hebben weliswaar een eigen
mening, maar zijn beter voor de bloeddruk en oneindig keer meer intelligenter
dan een hond.
Poes Coppie
Commentaar?
Het is gelukt.
De toerversie van de Amstel
Gold Race zit er weer op. Vriendin Corrie en een fietscollega reden
de 150 kilometer, ik de 200. Dat klinkt stoer en dat was ook wat ik veronderstelde,
maar de omgeving reageerde met slapjanus. Slapjanus? Inderdaad.
De 150 zou zwaarder zijn, want er moet meer worden geklommen. Het aantal
klimmetjes in de 200 telde 15, in de 150 13.
Maar bij de 13 tref je wel een paar heuvels
van naam aan die in de 200 ontbreken. Zoals daar zijn de Kruisberg, de
Schweiberg, de Vaalserberg en Camerig. Dat maakt toch verschil -moest
ik zelfs toegeven.
Uiteindelijk heb ik de 200 kilometer in ongeveer 7 uur afgelegd. Daar
was ik zeer tevreden over, met of zonder Camerig. Limburgs
Mooiste staat alweer voor de deur en daar mag ik tijdens de 150
kilometer 25 heuveltjes over en daar zitten alle gemiste heuveltjes weer
bij.
Wederom het voornemen vaker wat neer te zetten. Ik krijg ook berichtjes
van mensen van vroeger, dus er wordt naar gekeken. En voor hen die benieuwd
zijn... Hieronder een fijne bewogen foto (daar houd ik van) van november
2006 van vader (40) en zoon (toen 5, nu 6).
Shame
on me: evaluatie van de winter van 2006 op 2007
Ook al schrijf ik dit blogje voor mezelf, het is toch aardig wanneer ook
anderen er wel eens op kijken en dat komt sporadisch wel eens voor. Hoe
leuk is het dan iets te lezen dat niet van een maand of drie geleden is?
Nu ja, heel veel uitmaken zal het nu ook weer niet, maar ik vind het zelf
toch wel slordig. Je kan het aan van alles wijten, waarbij met name andere
prioriteiten (tijd mag nooit een reden zijn heb ik ooit bedacht) de boventoon
voert. Maar we gaan het gewoon weer proberen en ik begin met iets dat
me eigenlijk nooit was opgevallen maar nu wel.
Het was natuurlijk voor een 40-jarige noorderling een "Wintertje
van Niks". "Is de Winter wel Geweest?" of "zou Koning
Winter nog bestaan?" zijn zo ondertussen legitieme vragen. Mijn vriendin
rijdt één à twee keer per week trouw haar rondjes
op de Jaap Eden Baan
en vanmorgen was het deze winter de laatste keer. Lachend zei ik tegen
haar: "nu kan het nog, over een paar jaar moeten ze om de baan in
stand te kunnen houden er een kernreactor naast zetten."
Deze winter heb ik slechts een aantal keren handschoenen gedragen. En
dat terwijl ik kougevoelige handen heb. Dacht ik. Inmiddels heb ik gezien
dat er veel kougevoeliger mensen bestaan. Best veel zelfs. Want hoeveel
mensen zag ik niet door de stad fietsen met handschoenen, sjaals, dikke
jassen en mutsen terwijl de lucht 6°C was. Héééél
veel. Soms had ik zelf de jas open en dan nog zag ik mensen met de bovengenoemde
kleding. Hoe komt dat? En waarom viel het me nu pas op? Zijn er heel veel
mensen uit warmere landen? Is het gewoonte om in de winter dat aan te
trekken? Ik vermoed het laatste...
Het strand
Wat is er mooier dan op het strand zijn bij een hevige storm. Helaas was
donderdag een werkdag, maar gisterenmiddag was ik op het strand van IJmuiden
en er stond toch weer windkracht 9. Het mooiste aan wind en IJmuiden is
natuurlijk die pier waar de zee met een formidabele kracht opslaat. Dit
is werkelijk een prachtig gezicht.
In 2005 was ik met een echte zware storm op IJmuiden en dat zag er ongeveer
zo uit als onder (foto van de webpagina van de KNRM).
En aangezien ik zelf al zeeziek word wanneer ik op een luchtbedje in de
branding lig verbaas ik me over de mensen die hieronder in dat bootje
varen. Mochten er echte kerels zijn zijn dit het.
Corus
Chess
Foei, weer wat te lang gewacht. Er was dan ook nogal wat te doen. Ondanks
dat ik al 40 ben probeer ik het wat verder te schoppen dan waar ik nu
sta, terwijl ik ergens op mijn 33e een Grote Stap terug hebt gemaakt,
zowel in ambitie, als in functieniveau als in salaris. Het heeft lang
geduurd voordat ik in een ander vakgebied verder kon (want zo is de arbeidsmarkt
in Nederland. Zoveel ervaring in x en precies dan ook x en dan liefst
ook nog in exact dezelfde sector.) en nu komt er dan weer wat ambitie.
Dus een cursus. Post-HBO op de bestuursacademie. Ik ben academicus, dus
veel is al eens geweest, maar het is wel goed. Maar ook tijdrovend. Er
waren twee tentamens, examens, testen, hoe noem je zoiets. Gelukkig beide
gehaald. En tussendoor ook nog gespeeld op het Hoogovens Schaaktoernooi.
Tegenwoordig heet dat Corus
Chess Tournament. Tot en met 2004 speelde ik doorgaans de tienkamp.
Dan spele men negen partijen in tien dagen. Dat is echter teveel in de
moderne tijd, dus nu speel ik de dagvierkamp. Dag omdat het doordeweeks
is, er bestaat ook een weekendvierkamp. Die zit echter heel snel vol en
een 2-tal vrije dagen kan ik wel missen. Het is en blijft erg leuk en
drie partijen in drie dagen geeft voldoende een gevoel dat je hebt meegedaan
en het weer hebt gezien daar in Wijk
aan Zee. Nou ja, ik haalde anderhalf punt in drie partijen, precies
50% en scoorde daarmee een paar ratingpunten. Leuk, maar ik schaak eigenlijk
helemaal niet meer. Ik had al ongeveer een jaar niet gespeeld tot die
maandag de 15e januari. En toen speelde ik ook gelijk twee partijen. 's
Avonds viel ik ook in in het vijfde team van Euwe
Amsterdam. Dit team heeft ernstige problemen met de bezetting en dat
kostte punten. U begrijpt het: ze hebben me overgehaald. Maar ik won beide
partijen wel. Vervolgens verloor ik de dag erna weer buitengewoon knullig,
zodat ik weer met beide benen op de grond stond: ik kan er niks van. Dag
drie was een snelle remise (mijn tegenstander bood na 16 zetten remise
aan, die was nog laffer dan ik, maar ik neem het dan weer aan, dus ben
net zo laf). Ik heb beloofd de resterende drie partijen van dit seizoen
voor Euwe 5 in te vallen. Daarna weer gewoon het bord en de stukken aan
de wilg. Ergens in januari 2008 haal ik ze er dan voor drie dagen weer
af.
Eigen foto genomen vanaf IJmuiderslag
Commentaar?
02 januari
2007
We beginnen aan een nieuw jaar, dus allemaal de beste wensen. Ik heb geen
goede voornemens, behalve misschien het lachend uitrijden van de 200 kilometer
van de Amstel Gold
Toerversie, maar dat is een questie van trainen. Wat ik wel heb gedaan
is de hele top-200 lijst van 3v12
beluisteren en vaststellen dat Madonna
leuk is, Hot
Chip aardig, maar dat wat mij betreft Franz
Ferdinand met het nummer The Fallen ver boven de rest uitsteekt.
Het is een questie (hé alweer kwestie) van smaak.
Alweer ruim voor de kerst (10 december) speelde de Schaak
Vereniging Rabilsky haar zoveelste toernooi. Hoeveel weet niemand
precies, al gingen er stemmen op om eens terug te gaan tellen. Een onderzoekje
dat aan één van al die academici wel besteed is. De geschiedenis
is te lezen op de thuispagina. Ik meen dat we 10 echte langdurige toernooien
hebben gespeeld waarbij de Rabilskianen volledige partijen tegen elkaar
speelden. Daarna zijn we eendaagse rapidtoernooien gaan spelen. Dit gebeurde
op allerlei plekken, maar tot nu toe meestal in een opgeleukte inmiddels
met de grond gelijk gemaakte bollenschuur in Hillegom (er staat nu een
'nieuwe rijken huis', volstrekt smakeloos) en in het verenigingshuisje
op een nutstuinenpark in de Bos en Lommer. Als 't maar niks kost... Maar
ook dat laatste huisje is inmiddels met de grond gelijk gemaakt en ook
daar verrijst nu -op het laatste stukje groen van de Bos en Lommer- smakeloze
nieuwbouw , dit keer voor de schoenenpoetsers. Hopelijk bouwt deze aannemer
niet met luciferhoutjes. Gelukkig kwam één der leden met
een idee: we spelen in de stationsrestauratie van Haarlem. Ze hebben koffie
en bier. De beheerder vond het best, dus zo gezegd zo gedaan. Het voelde
in het begin wat merkwaardig aan, maar al snel hadden we door dat er veel
mensen urenlang aan een tafeltje zaten, zodoende tot de inventaris behorend
en eigenlijk maar weinig aandacht aan ons bestedend. Zo hoort dat in een
stationsrestauratie. Hoe het toernooi is verlopen moet ik nog steeds beschrijven
op de thuispagina van de SV, maar onze voorzitter -ooit tegen wil en dank,
maar laatst noemde hij zichzelf plotseling weer zo- wist te winnen. Hij
was sterk. Gefeliciteerd Dré.
Rabilsky